zaterdag 31 december 2016

Gelukkig 2017 én we drijven weer! 1 - 31 december


Vandaag las ik in de krant een advertentie voor een tripje, van de Bucketlist (wensenlijst) naar de Book it list (uitvoerlijst) was de bijbehorende reclame zin. Het komt vast door het eindejaar wat nadert, maar de zin blijft wel hangen. Wat gaat er bij ons van de Bucketlist naar de Book it list? En bij jullie? Wat het ook mag zijn we wensen jullie een heel goed 2017 toe, gezondheid, geluk en als het kan wat van de wensenlijst om het leven aangenaam te maken.

Eigenlijk is hoe we leven het antwoord op onze Bucketlist, reizend zeilen of zeilend reizen, het is maar hoe je er naar kijkt. Binnen die grenzen is er van alles te beleven. In 2017 wijken we voor het eerst af van ons oorspronkelijke plan voor een rondje wereld. In plaats van richting Australië te zeilen is het plan via Fiji, Vanuatu en Solomoneilanden richting Japan te zeilen. In de vroege zomer van 2018 hopen we dan door te varen naar Alaska. Een heel ander traject, minder bekend en uitdagender om te zeilen. Maar Japan én Alaska staan wel op ons lijstje van droombestemmingen. We hebben nog geen idee wat het plan na Alaska wordt, dat is nog zover weg. Voorlopig hebben we ons handen vol met het voorbereiden van de route naar Japan.

Maar laat ik niet te ver op de plannen vooruit lopen, hoe zat het ook al weer met het groot onderhoud? Het heeft heel wat moeite en inspanning gekost van de schilders, de timmerman en ons, maar Tara drijft weer en ze ziet er prachtig uit. Vlak voor kerst gingen we te water en de boot was een slagveld. 10 minuten voor de kraan kwam, ging de laatste rubber strip op de spiegel er pas op. Alles moest nog gemonteerd worden, binnen was het vies en leek het op een uitdragerij, maar we zijn toch aan boord gaan wonen. Little Earth vaarwel gezegd, nét op tijd. Ik begon af en toe te dromen van tuinen met kruiden en bloemen en wortel te schieten naast de 2 Alpaca's achter de cabin. Maar nu drijven we weer en de tuin-ideeën zijn vervangen door zeilplannen en een mini kruiden tuintje op de aanrecht.
Dat Kerstmis toch nog een fijne tijd is komt door onze vrienden waarmee we op verschillende plekken 3 avonden gevierd hebben. Nu zijn we nog een week verder en de boot begint weer op een boot te lijken. De zeilen zitten er op en de krat met zakjes schroeven en moeren voor montage is bijna leeg. Eigenlijk moeten we binnen nog best veel schilderen, maar we hebben er geen zin meer in. Uitgesteld tot april, want in januari, februari en maart komen er vrienden over uit Nederland, veel leuker dan schilderwerk.

Tussendoor ook nog op stap geweest? Gelukkig wel. Vooral als we ongewenst zijn op de werf door het spuitwerk. Met Niels en Margret lopen we in twee dagen Whangarei Heads. De overnachting is in Peach Cove hut bij het strand. Eerst klimmen we 400 meter om langs de heads te lopen, dan weer naar beneden voor de hut en de volgende dag weer naar boven. Niels & Margret hebben zelfs flessen wijn en heerlijk eten meegesjouwd, zo luxe hebben we het nog niet gehad. We zijn de enige overnachters in de hut, dus we kunnen ruim slapen. 's Morgens worden we wakker van alle vogels rondom de hut en de tweede dag eindigt de wandeling op Ocean Beach. Het is stralend weer dus we zwemmen heerlijk in de koude golven.
Een bezoek aan Ngawha pools is dan wel een tegenstelling. Het is een bijzondere plek voor de Maori gemeenschap en al in meer dan vijftig jaar niets veranderd, zo ziet het er ook uit. De thermale baden borrelen zo uit de grond, afgezet met houten schotten en wankele paadjes er tussen in. Verder is iedereen erg zeer relaxed. De temperatuur verschilt nog al van bad tot bad en wij houden het bij de middenmoot. De modderbaden blijken we overgeslagen te hebben, té relaxed door het geborrel. Om ons heen zijn er Maori gezinnen die hun wekelijkse thermale bad komen nemen, de diehards zitten natuurlijk 15 minuten in bad “heet”.
We gaan ook een paar dagen naar Whangaroa, weer met z'n vieren. We mogen in de bach (spreek uit betsch) van een bevriende zeilmaker van Niels & Margret. Een bach is een fenomeen hier in Nieuw Zeeland en we zijn opgetogen dat we dit nu in werkelijkheid gaan zien. Een bach is een vakantiehuisje in de bush of op het strand. Deze bach zit in het bos/weiland waar we na 13 km gravel weg en een modderbad voor de auto arriveren. Onderweg zien we allerlei bach's in min of meer gevorderde staat van ontbinding, wat er op duidt dat het ook een hutje mag zijn. Een vriendin stuurde ons een foto van hun bosvakantiehuisje in Nederland in aanbouw en dat ziet eruit als een rietgedekte bungalow. Niet in Nieuw Zeeland. De huizen zien er zo al niet uit, laat staan de bach. Margret en ik kunnen het niet laten om inrichtingsplannetjes te maken zodat de bach er gezelliger uitziet, maar gezelligheid is geloof ik ook een Nederlands begrip.
Er is een houtkachel, helaas geen hout, maar op de resten van de wegwerpbarbecue's kunnen we toch een avond stoken. Whangaroa is een flink eind noordelijk van Whangarei en een leuke uitvalsbasis om naar de enorme zandduinen van Ahipara te gaan. We klimmen langzaam het 100 meter hoge duin op met ons gehuurde bodyboard en dan scheuren we lachend van het steile duin af. Nou ja, zo had het moeten zijn, maar het is niet makkelijk en alles zit in en onder het zand als we beneden zijn. We zien af van een tweede ronde en kiezen voor de zee. In Manganoui zit het beste fish & chips restaurant van het Noordereiland. Ik denk dat ze dat zelf vinden want wij waren er niet kapot van. Maar het terras aan zee was heerlijk.…en een fijne afsluiting van dit tripje.

We laten de maanden van hard werken achter ons en kijken naar januari. Met vrienden zeilen in één van de mooiste zeilgebieden van Nieuw Zeeland, wat heb je dan nog te wensen?

foto's Whagareid Heads met Niels en Margret, Peach Cove, Ahipara Zandduinen, Waaierstaart/Fantail, Polly en David van Little Earth op bezoek, serie foto's onderhoud Tara