Kennedy Space Centrum en Merrit island Wildlife Reserve - maart 2023

We gaan vroeg naar het Kennedy Space Centre, het ligt op een schiereiland en hele complex is enorm. Het bezoekerscentrum is op een professionele manier georganiseerd en trekt duizenden mensen per dag. Om alles rustig te zien heb je minstens twee dagen nodig. Wij gaan 1 dag en die is inderdaad erg vol. In de Rocket Garden staan levensgrote nagebouwde modellen van de raketten die de geschiedenis van de lanceringen laten zien. De hele dag is er een van grote woorden: geweldige films over verre planeten, indrukwekkende geschiedenis, ongelofelijke technische uitdagingen én oplossingen, onvoorstelbare zware training en ontberingen door de astronauten maar ook gevoel van iets bereiken wat gedragen is door de bevolking van de USA.

Met de bus gaan we naar het Apollo Centrum waar echt alles te zien is over de Apollo reizen. De piepkleine capsules, de enorme inspanning om in een periode van 10 jaar de reis naar de maan mogelijk te maken. Het voortschrijdend inzicht waardoor iedere volgende missie beter toegerust is en verder komt in de drang om als eerste op de maan te staan. We rijden met de bus langs het assemblage gebouw met de grootst deuren ter wereld aan de zijkant. De Amerikaanse vlag op de zijmuur is zó groot dat een bus op de witte strepen kan rijden. We zien de verplaatsingswagen die al dat gewicht (max 8.200 ton!) kan dragen en met een snelheid van 1,4 kilometer per uur de raket naar het lanceringsplatform brengt.

Ook de hal voor alle  Space Shuttle vluchten is imposant. De laatste, de Atlantis,  hangt aan het plafond, met de klep wijd open zoals die door de ruimte zweefde. Er is een simulatie cabine waarin nagebootst wordt wat de astronauten ondergaan tijdens de lancering. Als je daarin zit voel je de spanning vlak voor het opstijgen, het loskoppelen van de lanceerinstallatie en dan de ontbranding, de oorverdovende herrie, het schudden en trillen van de hele cabine terwijl de raket vecht om tegen de zwaartekracht in op te stijgen, het loslaten van de eerste trap als de brandstof op is, het moment van Q force, het maximale wat haalbaar is aan krachten, de hele raket lijkt uit elkaar te trillen. Het loslaten van de tweede trap en dan van het ene op het andere moment een gevoel van gewichtsloosheid en serene stilte. Het gaat zó snel, ik ben de eerste keer helemaal van de kaart en loop wiebelend naar buiten. Nog een keer en nu kan ik erbij blijven, maar de krachten en geluid zijn heftig.

Zo reizen we door de tijd van de ruimte lanceringen. Het laatste is de presentatie van de plannen van het Artemis programma (Artemis is de vrouwelijke tegenhanger van Apollo) met weer de maan als hoofddoel van de reis, maar wellicht ook veel verder. Inmiddels is de bemanning bekend gemaakt, voor het eerst komt in het astronauten team een vrouw en een man met een Afro-Amerikaanse achtergrond.

Aan het eind van de dag verzamelen we met zo’n 250 mensen in de Rocketgarden. We gaan naar een lancering van een Falcon 9 raket met twee telecommunicatie satellieten SES-18 en SES-19 van SpaceX. We zitten op 5,5 kilometer afstand van het lanceerplatform. In een straal van 1,5 kilometer rondom het platform gaat alles dood bij een lancering door de hitte en het geluid. De lancering kan tot op het laatste moment afgeblazen worden, er is aardig wat wind, maar uiteindelijk staan alle vinkjes op groen.

De eerste en tweede trap wordt afgeperst met vloeibare zuurstof en een mengsel van raket kerosine. De raket rookt van de temperatuurverschillen. De boordcomputer van de raket neemt het over, de lanceerarm trekt in en het aftellen begint. Een enorme steekvlam en daar gaat de raket. Door de afstand duurt het 15 seconden voor een muur van geluid naar ons toe rolt. In de video is het wel te horen, maar toen we er zaten was het veel indringender. Het gaat razendsnel. We zien een bijzondere schaduw van de ondergaande zon door de lanceerbaan, het loskoppelen van de eerste trap, en dan verdwijnt de raket langzaam uit ons gezichtsveld. Voor we goed en wel beneden staan is de eerste trap na 9 minuten 420 mijl verder geland op een droneschip in de Atlantische oceaan om hergebruikt te worden. De raket vliegt dan al ver boven de Atlantische Oceaan op weg om de satellieten af te leveren in hun baan om de aarde op bijna 36.000 km hoogte. Ook de raket zelf zal weer hergebruikt worden, dit was de 6e lancering. Het is echt een belevenis om hierbij te zijn, er zijn dit jaar alleen al 18 SpaceX lanceringen geweest. Kosten per lancering 67 miljoen dollar. Wat een indrukwekkende dag!

De volgende dag is een tegenovergestelde wat uitzicht en snelheden betreft. Roel heeft zin om op de boot te blijven en ik fiets langs de autoweg en over de hoge brug naar het natuurgebied wat om het Space Centrum heen ligt. Er mag niemand wonen, maar alerte natuurliefhebbers hebben er voor gezorgd dat het allemaal beschermde natuur is geworden, het Merrit Island Wildlife Refuge. Strand aan de Atlantische kant en uitgestrekte wetlands met riet en water wat alsmaar in beweging is, van brak tot zoet. Een eldorado voor vogels en andere dieren en daar ga ik voor. Ik fiets naar de 12 kilometer lange Black Point Wildlife drive en ben de enige fietser, verder rijdt iedereen in zijn auto stapvoets over de onverharde weg.

Autotoerisme in topvorm, maar ze missen toch veel vind ik. Misschien hebben zij wel medelijden met mij, arme fietser, wie weet? Ik vind het heerlijk om af te stappen en echt goed naar de vogels te zoeken en dan lekker blijven staan om naar ze te kijken. Als toegift zijn de laatste sloten gevuld met alligators, ze liggen klaar voor de foto‘s. Een automobilist heeft er 30+ geteld, maar waarschuwt me wel uit de buurt te blijven en wacht tot ik weer op mijn fietsje zit. Ze zien er zo langzaam uit, maar als ze hongerig zijn? Middags wordt het drukker, maar dan heb ik mijn tijd al gehad. Alles bij elkaar fiets ik bijna 28 km op mijn mini fietsje, de terugweg wind tegen langs de autoweg, oef! Maar het was al die moeite waard, wat een prachtig gebied, de foto’s vertellen het verhaal.

Als je meer wilt zien van de lancering is er een uitgebreid live verslag te vinden op:
https://spaceflightnow.com/2023/03/17/falcon-9-ses-18-19-coverage/

foto's Kennedy Space Centrum, Apollo Hal met 14 missies tussen 1961 en 1972. Apollo 11 is de meeste bekende missie met de eerste maanlanding in 1969.

Amerikaanse trots: de astronauten van de Apollo 11 Missie: Collins, Armstrong en Aldrin

De controle kamer van de Apollo missies

Space Shuttle Atlantis, 33 missies uitgevoerd tussen 1985 en 2010. In totaal waren er 5 spaceshuttles van wie de Challenger en de Columbia verongelukt zijn.

Raket assemblage gebouw, 160 meter hoog

De moderne Boeing Starliner, eerste testvlucht in 2019, vanaf 2020 bemande vluchten naar het International Space Centrum (ISS)

De toekomst: een schaalmodel van de Artemis raket 

De lancering van Falcon 9, de tribune, de opstelling van de raket met 4 veel hogere bliksemafleiders ernaast

Het afvullen van de eerste en tweede trap

Na het afstoten van de eerste trap zie je die omlaag schieten, als je goed kijkt kan de de schaduw zien die de raket geeft tegen de avondhemel. Daarna zagen we alleen nog maar een rookpluim.

Merrit Island Wildlife Refuge foto's

Boven een kleine blauwe reiger, onder: De alligators, roze lepelaar, kluut, Amerikaanse blauwe reiger, kleine blauwe reiger, Anhinga (Amerikaanse Slangenhalsvogel), witte ibis, steltloper en ook hier weinig regenwater!

Intra Coastal Waterway: Palm Beach tot Cape Canaveral - maart 2023

Langs de oostkust van de USA vind je bijna overal langgerekte Barrier Islands voor de kust, met daarachter meren en smalle waterwegen voor je bij het vaste land komt. Op de Barrier Islands vind je prachtige stranden en typische duinachtige begroeiing. Voor ons blijft het wennen dat die duinen maar een paar meter hoog zijn.

Wij liggen voor anker op Lake Worth, net ten noorden van het bekende Palm Beach. Hier wonen beroemde en zo niet beroemd in ieder geval erg rijke mensen in prachtige huizen. De straten zijn gevuld met dure winkels en dito restaurants. West Palm Beach, op het vaste land, is ontworpen voor de gewone mensen die in de hotels en huizen van Palm Beach werken. Op ons maakt het allemaal een zeer welvarende indruk. Naast de vooruitziende mannen (meestal in die jaren) die Palm Beach ontwikkelden begin 1900, waren er ook die nóg verder vooruit keken en zagen dat de natuur op de Barrrier Islands ten onder ging aan flatgebouwen en torenhoge vastgoedprijzen.

Aan de zeekant van Lake Worth ligt zo’n strook, het John D. Mac Arthur Park. 180 hectare aan duin, strand en eiland met bebossing heeft hij er nagelaten. Het is toegankelijk voor bezoekers maar verder heeft de natuur er vrij spel. In de zomer komen er honderden schildpadden hun eieren leggen, vogels, vissen het is er heerlijk. We fietsen er naar toe vanaf een onduidelijk strandje waar we de dinghy achterlaten. Langs de doorgaande wegen zijn fietsstroken, maar je deelt de weg met auto’s. Niet helemaal ideaal, maar in het weekend zoals nu gaat het best.

Hoe gaan we verder? Ons plan was om buitenom naar het noorden te zeilen, dat schiet een beetje op met de golfstroom mee. Maar niet als de wind uit het noorden waait, wind tegen stroom geeft koppige golven en de wind zit de komende week in het noorden. Dan toch een stukje Intra Coastal Waterway (ICW)? De hele ICW langs de oostkust is bijna 2000 km lang! Het is een soort staande mast route tussen de Barrier Islands en het vaste land voor schepen van maximaal 20 meter hoog. Grotendeels natuurlijk waterwegen en zo nodig zijn er verbindingen gemaakt in de vorm van kanalen. Onze mast is 19 meter hoog dus het zou kunnen. We zien op tegen alle bruggen, maar een week liggen wachten is ook niet fijn. We proberen het en de bruggen vallen enorm mee.

Ze draaien op verzoek en snel en veel bruggen zijn 20 meter hoog, dus daar kunnen we gewoon onder door varen. De eerste dag is de ICW een vaart met aan beide kanten enorme buitenhuizen. Ze hebben veranda’s met pilaren, tuinhuizen, zwembaden, gastenverblijven, alles piekfijn in de verf en de tuin een plaatje. Voor de deur steigers vol prachtige snelle boten, waterscooters en ander speelgoed. Bij Jupiter Inlet is een doorvaart naar de zee tussen de Barrier Islands, dat geeft bijzondere stroom effecten, we proberen ze te voorspellen maar hebben toch soms stroom mee of tegen op vreemde momenten. Na Jupiter wordt de ICW landelijker met ruim water en mooie schorren. We zien aalscholvers, verschillende reigers en visarenden. Sommigen zitten te broeden op een paal van de waterweg, hebben ze ‘s nachts gelijk verlichting ;-)

We ankeren twee dagen op Peck Lake waar de ICW doorheen loopt. Het is een groot natuurpark met aan zee prachtig stand en aan land een mooi wandelgebied met plankier door het natte bos. In het weekend komen tientallen kleine motorboten genieten van een dagtrip, maar op maandag is het stil op de paar boten voor anker na, mooi en sereen. Zoon Jeroen appt en vraagt of we gezien hebben dat er een lancering is op Cape Canaveral over een paar dagen. Het is een raket waarvan de vlucht eerder geannuleerd was, dit is de tweede poging. Het lijkt ons erg leuk om daar bij te zijn, maar dat betekent wel doorvaren. We varen langs  St Lucie Inlet, over de uitgestrekte Indian River, langs de Fort Pierce, Sebastian en Cape Canaveral inlet, de laatste als enige met een sluizencomplex. Al kunnen we stukken op de autopilot varen, de ICW heet niet voor niets “the Ditch” (de sloot). Soms varen we door uitgestrekte water gebieden maar door schade en schande komen we erachter dat het streepje van de ICW op de kaart alleen dáár diep genoeg is, iets er buiten steek je zo de modder in of een zandplaat op. Ook snelle oplopers en tegemoetkomend verkeer vragen aandacht bij het passeren.

In de ICW leven ook zeekoeien (Manatee’s). Overal moeten we opletten voor de zachtaardige maar niet zo snelle dieren. Iemand moet dan ook buiten zitten, goed opletten en op tijd bijsturen. Zeekoeien zien is veel lastiger want ze zijn erg schuw. Eén keer zie ik een zeekoe vlak bij de boot terwijl we liggen te wachten op een brug. Volwassen dieren zijn 3,5 meter lang en wegen rond de 450 kg. In de winter zoeken ze het warmere binnenwater op en komen ze dichter bij de bewoonde wereld. Wij zien we ze vaker op muurschilderingen en foto’s dan in de zee. Een dag voor de lancering leggen we eind van de middag aan in Titusville bij Cape Canaveral. De Marina heeft een uitgebreid mooring veld, dus we kunnen de boot gerust achterlaten. In Titusville drijft er één zeekoe in de haven, hij ligt te slapen zegt de havenmeester. Niet erg fotogeniek vanaf de kant.

We gaan het stadje in en komen langs Playalinda, een leuke Microbrewery, dát is toevallig. We raken in gesprek met 4 Harley rijders die een tocht maken door Florida. Ze vragen of wij ook op een ‘bike’ zijn en we wijzen trots naar onze twee opvouwfietsjes voor de deur, daar kunnen ze wel om lachen. Als ze vragen hoe we hier gekomen zijn en we vertellen over onze reis zijn ze zwaar onder de indruk. Zij zijn met de motoren op een vrachtwagen eerst uit het noorden naar Florida gereden voor een plezierrit en vinden dat wij een stuk stoerder zijn. Mijn dag kan niet meer stuk natuurlijk en vol napret fietsen we daarna terug naar de boot. 

Foto's : Huizen langs de ICW, strand wandelingen, nog een keer Peck Lake en weer een  nieuwe salamander.

Overal langs de ICW staan borden waar en hoe hard je mag varen voor de zeekoeien. 30 mijl p/u in het kanaal zelf (54km) vonden wij erg hard, zelfs voor Tara! soms is het ook minder dan 5 mijl

Noordenwind, koud én regen, Roel haalt zijn Musto pak en wanten tevoorschijn voor het eerst in 4 jaar!

Deze visarend houdt ons goed in de gaten

Het historische centrum van het plaatsje Melbourne, wij vonder er geen klap aan. De "baard"bomen waar lange slierten mos in de takken hangen zijn wél erg leuk.

Hoe kan het ook anders zó dicht bij Capa Canaveral, maar in de brouwerij Playalinda serveren ze bier waar (een gedeelte?) van de gerst eerst met een Starliner de ruimte in is geweest!