Zomervakantie 2 - 20 januari

Januari is in Nieuw Zeeland zomervakantie maand. Kerstmis wordt nog thuis gevierd en daarna gaan ze en masse naar hun vakantiehuis, boot, camping of bij familie op bezoek. Dit jaar brengt januari wisselend weer. Hoe noordelijker je bent hoe beter het is, maar met enige regelmaat komt er een depressie over met wind en regen. Wij vinden tussendoor nog genoeg zon, maar de locals vinden het een slechte zomer tot nu toe.

Voor ons voelt het ook als vakantie, niet omdat er niets meer te doen is, maar omdat we vrienden over krijgen waarmee we leuke dingen gaan doen. Maurice en Sarah hebben een simpele wensenlijst: weinig auto kilometers, niet op de boot slapen en leuke dingen doen. We huren een huisje op het eiland Waiheke, net ten noorden van Auckland. Overvaren voelt al snel als vakantie en Waiheke doet daar nog een schepje bovenop. Prachtige blauwe baaien, bosrijk heuvelachtig landschap, wijngaarden, een en al vakantie huisjes, lekkere koffietentjes en toch heel veel ruimte. 

Zo'n 35 jaar geleden wilde niemand op Waiheke wonen en ontstond er een soort hippie kunstnaarskolonie. Gaandeweg werd Waiheke hip, ontdekt als wijngaard en vakantiebestemming. Nu is grond bijna onbetaalbaar en voor een geheel te renoveren houten vakantie huisje vragen ze gerust een miljoen of meer onder het mom van “vele mogelijkheden tot uitbreiding”. Volgens Maurice zijn de huizenprijzen er hoger dan in Frankrijk aan de Cote d'Azur. Ons vakantiehuis is net nieuw en heerlijk luxe voor een kleine week. We verkennen Waiheke, proeven de wijnen, wandelen, zwemmen (koud!), kijken kunst in een prachtige tuin in Dead Dog Bay, rijden naar de andere kant van het eiland voor een lunch bij de Man o' War wijngaard aan een mooie baai. 

Eigenlijk zijn het allemaal voorwendsels om lekker relaxed bezig te zijn, bij te praten, samen te eten en s'avonds te klaverjassen. Kortom we staan op “Waiheke time” zoals ze dat op het eiland zeggen. De dagen vliegen voorbij en bijgetankt gaan we weer naar het vaste land. We nemen afscheid voor bijna een jaar, maar deze dagen hebben we toch weer om van na te genieten.

In Whangarei komen Anneke en Wilma aan boord. Ze zijn een maand in Nieuw Zeeland en we gaan 2 weken met z'n vieren op pad. Ze delen nog even in ons “gewone” leven in Whangarei: de boerenmarkt, ons vaste koffietentje met onze vrienden, de wandeling naar de Whangarei Falls. Wij betalen onze rekeningen, verkopen de auto aan Nederlandse zeilers die net zijn aangekomen, nemen afscheid en dan is toch eindelijk het moment daar: na 13 maanden vaart Tara weer de Hatea rivier af naar open zee. We ankeren in Urquharts Baai aan de voet van de Whangarei Heads voor de eerste nacht, wat is het fijn om weer te dobberen midden in de natuur. We varen de volgende dag door naar Great Barrier eiland. Het is even wennen, het weerbericht houdt zich niet helemaal aan de voorspelling en we krijgen meer wind.

Tara zoeft door het water, vast omdat ze zo glad en schoon is aan de onderkant en we komen vlot aan voor de wind echt opsteekt. Niels en Margret liggen met de Unwind in een beschutte baai op Great Barrier dus we hoeven niet lang te zoeken naar een geschikte plek en een borrel afspraak is zo gemaakt. Gezellige avonden en overdag prachtige wandelingen op het eiland. Voor Anneke en Wilma is het allemaal nieuw, maar ze passen zich snel aan en klimmen in en uit de bijboot of ze het dagelijks doen. Ook de borrel afspraken lijken hen niet vreemd. Vanuit Fitzroy lopen we alle 4 de wandelroutes en vooral het Old Ladies track is goed voor plezier, we herkennen onszelf erin.

Wilma houdt de stand bij van alle afgelegde wandelkilometers en de geklommen verdiepingen en dat telt lekker op, het valt nog wel mee met de Old Ladies & Man.

Als de wind na een paar dagen afgenomen is, varen we naar Waiheke en ankeren nu bij Man o' War. Wijntje, hapje, wandelen, zwemmen en af en toe roeien als de buitenboordmotor weer eens niet wil starten, vakantieleven op zijn best.

We brengen Tara naar Auckland en genieten even van de stadse skyline zonder dat we er gelijk naar toe hoeven. Hier is het centrum van het watersportleven. In Westhaven Marina liggen 1500 boten en zo zijn er nog een aantal Marina's in de omgeving van Auckland. 20 minuten lopen naar het havenkantoor, maar wel een stuk of 100 watersportwinkels en reparateurs in de nabijheid.

Met Tara naar het Zuidereiland zit er niet meer in, dus we laten haar achter en vliegen naar Nelson voor ons volgende avontuur. Met z'n vieren lopen we het Heaphy Track in het Kahurangi National Park. 5 dagen lopen, 4 nachten slapen in hutten, kleding en eten zelf meenemen. Het is een prachtige wandeling. De eerste dag lopen we 17 km door gematigd regenwoud naar boven. We stijgen de hele tijd, in totaal 900 meter, maar het pad is niet steil. Gelukkig maar, want de kilo's tellen nog zwaar aan het begin van de wandeling. Eenmaal boven lopen we twee dagen door de Gouland en Mackay Downs, hoge veengebieden met beken, moeras, gras en vogels. Het weer is niet helemaal stabiel. Gelukkig hebben we overdag vrijwel geen regen, wel af en toe wat mist, maar ook veel zon en dan zijn de kleuren en de vergezichten prachtig. Het slapen in de hutten is een gemengd genoegen, het is droog en meestal warm, dus in vergelijking met de wandelaars in tenten baden wij in luxe en zij in nachtelijk regenwater. 

 Met z'n vieren op een rij, op plastic matrassen tussen snurkers, zorgt evenwel niet altijd voor een goede nachtrust. Douches ontbreken, maar gelukkig is er voldoende water in de buurt voor een koude en verfrissende duik, hiervan ditmaal geen foto's. Onze maaltijden zijn uitgekiend, vooral op gewichtsbesparing ingekocht en dat is al veel om te dragen. We verbazen ons dan ook enigszins afgunstig over medewandelaars die pakken wijn bij zich hebben, trommels met brownies, fruit en zelfs volledige maaltijden met verse groenten. Hun rugzakken zijn navenant groot, dus voor ons denk ik (nog) niet haalbaar zonder rugklachten. Twee dames hebben zich goed voorbereid en delen met ons een heerlijke zoete rijst als toetje. Die houden we er zeker in voor een volgende keer.

Een bijzondere bewoner van dit gebied is de vleesetende Powelliphanta slak. Een volwassen dier heeft een schelp tot wel 9 cm en wordt wel 25 jaar oud, dat maakt hem tot de grootste vleesetende slak ter wereld! We vinden vooral lege schelpen, groot en klein want ze zijn een lekker hapje voor verschilende vogels en andere dieren. Maar dan, op een vochtig bosrijk stukje van het track tussen de twee veengebieden, ziet Anneke een levende jonge slak: wat een beauty! We zien ook de meest bizarre mosformaties: kabouters, gorilla, beren, stokstaartje enzovoort. Ik had gehoopt een Kea te zien, de enige alpine papegaai ter wereld, maar helaas! We kruisen nu grotere rivieren en de 4^e dag maken we de afdaling naar de Westkust. Langzaam aan worden we omgeven door struiken, dan bomen en steeds uitbundiger groen tot we weer door regenwoud lopen, maar wel op een goed pad. De oversteek van de Heaphy rivier gaat over de langste hangbrug in de parken van Nieuw Zeeland, 148,8 meter lang. Het is wiebelig, maar met minder dan 5 personen glijdt de Heaphy rustig onder ons door, bijna bij zee.

Dichtbij de Heaphy hut komen we de ranger tegen die nog naar de volgende hut gaat. Er komt heel slecht weer aan en de valleien waar we net door gelopen zijn zullen morgen onbereikbaar zijn door wateroverlast. Hij waarschuwt ons voor mogelijk slechte condities op ons pad voor de laatste dag. De laatste 10 minuten lopen we door de stromende regen naar de hut, het zijn echte, dikke regendruppels. We gaan toch even zwemmen in de rivier, nat maakt dan ook niet meer uit. De regen houdt bijna de hele avond en nacht aan, vergezeld door heftige windvlagen en enig onweer.

Het is droog als het tijd is om te vertrekken. Het is een vraagteken wat we aan zullen treffen, maar de meeste wandelaars gaan op pad naar Kohaihai, het eindpunt, en wij ook. De eerste hindernis is een modder rivier waar we van tak op boom overheen proberen te komen en hier en daar toch tot ver over de knieen door de modder waden. We zien overal dat het in de nacht onstuimig is geweest: omgevallen, meegesleurde bomen, rivieren die over de bruggen gestroomd hebben, modderhopen, beekjes met stapstenen die nu meer op een rivier lijken, maar we komen zonder noemenswaardige problemen in de buurt van het eindpunt. Het pad loopt langs de zee, met mooi weer zelfs over het strand, maar dat laten we maar voor wat het is. Het geluid van de brekende golven vergezelt ons de hele dag. Om ons heen staan prachtige Nikau palmen, de grote oude bladeren vaak op het pad door de storm, beter daar dan op je hoofd, want ze zijn knap zwaar. Eén voordeel van het slechte weer en de wind, de beruchte stekende zandvliegen op dit gedeelte van het track zijn er bijna niet, die zijn uit hun jasje gewaaid vannacht of gewoon verzopen.

Vlak bij het eindpunt komen we nog twee aardverschuivingen tegen die over het pad gegleden zijn. Klim- en klauterwerk en veel modder, maar dan staat ons niets meer in de weg. Bij de Kohaihai schuilhut zien we enkele wandelaars die gisteren al doorgelopen zijn om het weer voor te blijven en de nacht in de schuilhut doorgebracht hebben. Ze hebben geen gemakkeijke nacht gehad, maar wel iets om thuis te vertellen.

De bus die ons op komt halen heeft ook vertraging, want er is een aardverschuiving over een van de wegen en onderweg zien we hele stukken land onder water staan. De grote Buller rivier is zo gezwollen dat hij bijna buiten zijn oevers over de weg loopt.

In Nelson is alles nog gewoon hetzelfde, we slapen in hetzelfde hostel en hebben zo'n trek dat we zonder te douchen naar een Vietnamees restaurantje gaan voordat de keuken gesloten wordt. We zijn de sterren van de omzet van die avond. We genieten van het overvloedige eten en drinken een heerlijk glas wijn op de goede afloop. En dan douchen & slapen.

Foto's Heaphy Track wandeling

Foto's: Waiheke Eiland/ Man o'War / Dead Dog Bay Kunst