Uruguay, 22-29 november

De skyline van Punta del Este

Wat we verwachten als we Uruguay aanlopen? We hebben echt geen idee van het land. Het stond eigenlijk niet in de planning en we waren te druk met andere dingen.

De eerste aanblik van Punta del Este is bemoedigend: een uitstekende landtong met vuurtoren en daarom heen leuke huizen, daarachter lange stranden en hoge flats die er goed uit zien.

De kustwacht van Uruguay houdt de monding van de Rio de la Plata in de gaten en we zitten dan ook enige tijd met de dame van Punta del Este Control aan de marifoon. Met de arrogantie van een mainport als Rotterdam wil ze alles weten!

Wat is het leven saai...nóg een visje!

De naam van de schipper, kunt u dat even spellen? Ze heeft het er druk mee en als we ons volgens afspraak weer melden, is ze even ergens anders bezig. Blijft u even standby?

We pikken een mooring op in de beschutte haven van Punta met de ondergaande zon: een plaatje.

We zijn nog steeds standby, maar na een uur vallen we toch als een blok in slaap...

De volgende dag verleggen we naar de haven met uitzicht op de enorme zeeleeuwen (Otaria Flavescens) die aan de overkant de vissers afhelpen het visafval. Klaarzitten en bek opendoen is het devies en aan de maat te zien legt het deze luilakken geen windeieren. De kleinere soort die eromheen zwemt zijn de zuidelijke pelsrobben (Arctucephalus Australis), ook heel grappig.

De Leeuwenrots op Isla de Lobos 

We horen dat een kolonie van 200.000 dieren op Isla de Lobos woont. We zijn er gisteren langs gevaren en geen zeeleeuw of pelsrob gezien! Dat gaan we inhalen met een tourboot, want met onze boot mogen we niet bij het eiland komen. Als we dichtbij het eiland varen krioelt het inderdaad van de zeeleeuwen en pelsrobben. Grote mannetjes zitten op de rots omgeven door hun harem met kroost. We mogen even zwemmen tussen de dieren, die ongevaarlijk maar wel erg nieuwsgierig zijn.

Het is geweldig! Ze zijn zo snel en sierlijk in het water. Een groot exemplaar hangt naast me op zijn kop naar me te kijken, alleen zijn achterflappen steken boven het water uit. Als we teruggefloten worden, zwemmen ze achter ons aan naar de boot. Wat een belevenis! De hele dag komen weer de beelden van de langs schietende dieren boven. We hadden er wel een uur willen zwemmen.

Kopje Maté onder handbereik

Het is heerlijk weer en we lopen over de boulevard om het puntje van het schiereiland heen. Nog een uurtje op het strand aan de binnenkant, uit de wind. Punta del Este is een zeer geliefde zomerbestemming van onder andere Argentijnen. De bevolking neemt in de zomermaanden december/januari/februari met meer dan 50% toe. Ook cruiseschepen schijnen graag Uruguay aan te doen. Het is nu nog rustig met badgasten, echt een lentesfeertje. 's Avonds lopen de mensen over de boulevard, thermoskan onder de arm, bekertje met maté (een soort kruidenthee) en rietje in de hand. Er zijn ook mooie foudralen van leer voor gemaakt, kunstzinnig versierd. Op het strand geen strandtent en geen stoeltjes. Gewoon een andere sfeer.

Het is voor ons opvallend hoe gemoedelijk het allemaal toegaat. Uruguay is het land in Zuid Amerika met de minste criminaliteit. We realiseren ons nu pas dat we in Brazilië gewend geraakt zijn aan dingen die niet de norm hoeven te zijn. We “missen”de zwaarbewapende politie op straat, de hekken met beveiliging en bewaking rondom de huizen, de tralies voor de ramen en balkons. De mevrouw van Immigratie gaat even onze documenten kopiëren bij haar collega's van de Prefectura (de havenautoriteiten) en laat rustig haar tas in het kantoortje staan. Het is heerlijk. De mensen zijn ook ingetogener. De decolletés van de topjes zijn 15 cm hoger, de rokjes zeker 15 cm langer, mijn “Marliesje” kan hier weer helemaal. Uruguay heeft 3 miljoen inwoners, waarvan de helft in Montevideo woont, op een oppervlakte van 176 km2: bijna 5x zo groot als Nederland. Ruimtegebrek hebben ze zeker niet.

Plein van de onafhankelijkheid, Montevideo

We zeilen door naar Piriapolis, een klein plaatsje verder aan de kust. Bij binnenkomst krijgen we eerst op ons kop van de Prefectura: bij het afmelden in Punta del Este hadden we gezegd dat we om 16.00 aan zouden komen, het is nu 17.10! Ze waren al ernstig bezorgd... Dat we een zeilboot zijn hebben ze geen boodschap aan: als je in Uruguay te laat aankomt dien je dat te melden. Ja meneer!

We gaan met de bus naar Montevideo, want het voorjaarsweer is herfstachtig geworden. We wachten dus even op goed weer om naar Buenos Aires te zeilen. 

Teatro Solis, Montevideo

Montevideo is een leuke plaats. Het centrum en de “oude”stad staan vol met een mix van statige gebouwen, pleinen met voorjaarsgroen, leuke cafe's, bouwval een oostblok flats. “Oude” tussen aanhalingstekens, want van de echt oude gebouwen (rond 1750) heeft alleen één stadspoort het overleefd. In de Mercado del Peurto (voorheen vismarkt) zijn nu tal van parilla's, restaurants met enorme houtgestookte bbq/grillrekken waarop biefstukken en alles wat je verder kunt bedenken klaargemaakt worden. We schuiven aan bij de bar tussen de lunchende zakenmensen en kijken en proeven: heerlijk.

Parilla in Mercado del Puerto, trotse kok met rook gordijn

De H2O, die we eerder ontmoet hebben met twee jonge Franse gasten aan boord, staat in Piriapolis op de kant. Leuk om hen weer te zien. We gaan dezelfde kant op, zij lopen wat achter op hun schema dus de kans is groot dat we elkaar in Mar del Plata en verderop weer treffen.

De zuiden wind fluit en giert nog door de haven en het is tamelijk fris. Roel is de kachel gebruiksklaar aan het maken, maar eigenlijk hopen we dat het voorjaar snel weer terugkomt. 

Weer een blaadje vol!

's Middags is het al zover: heerlijk zonnig en strandweer. Ook de vooruitzichten voor morgen zijn goed, na alle stempels weer verzameld te hebben koersen we morgen naar Buenos Aires. Met dank aan Uruguay voor deze leuke week.

Zwemmen tussen de robben.

Verrassend lekkere wijn in Uruguay

Het stroomt aardig voor de deur van Punta del Este

Bijna alle vis wordt lijngevangen: dit is aas voor vannacht

Onderweg naar Uruguay - dag 3 en 4, 20-21 november

Middagpositie 21 november: 34 º47 zuid en 54º 20 west

We zijn de afgelopen twee etmalen goed opgeschoten: 144 en 134 mijl. Niet zo hard gevaren als de eerste twee dagen, maar zeer tevreden. Dinsdag het eind van de dag valt de wind weg en varen we 9 uur op de motor de nacht in. De wind draait na de windstilte van noordoost naar zuidoost en we varen woensdag overwegend halve wind met 1 x gereefd grootzeil en de genua afwisselend verder uit- of ingerold. Nu, sinds we het hoekje om zijn bij La Paloma in Uruguay, draait de wind verder naar het zuiden en zeilen we met een knik in de schoot de monding van de Rio de la Plata in. Het waait pittig maar niet vervelend, het grootzeil 2x gereefd en de kotter is een goede combinatie.

De nacht van dinsdag op woensdag is pikdonker. Een dik wolkendek sluit al het licht van de volle maan buiten. In de loop van de nacht wordt het zicht steeds minder en neemt de vochtigheid toe. Woensdag komt ook de zon niet door en varen we de hele dag in een koepel van grijs: het water is grijs, de lucht is grijs, het zicht beperkt tot een mijl of 4.
Na het motorgeweld is de stilte oorverdovend. De wind en de zeilen doen geruisloos hun werk en de zee is vlak. De wolken dempen ieder geluid. Het is een bijzondere ervaring. Geen land, geen horizon, niets. Iedere oriëntatie ontbreekt, behalve kompas en instrumenten. Het is alsof we een etmaal lang in een ruimtecapsule door het luchtledige zweven, alsof de buitenwereld is weggevallen. Twee keer raakt een vrachtschip de grens van onze koepel en verschijnt schimmig door de nevels, als een boodschapper van een andere planeet.
Onze binnenruimte is het centrum van dit kleine heelal, een stipje in de oneindigheid. Het tempo binnen weerspiegelt de rust buiten. Het ruikt er naar versgebakken brood en zelfgemaakte soep. Roel kijkt een Franse serie en ik lees een selectie gedichten uit The Temple van George Herbert, geschreven in 1630. De bundel met de Nederlandse vertaling ernaast heet "de God van Herbert". Prachtige gedichten en ik heb kennelijk de stilte nodig om ze tot mij door te laten dringen.
Waar we een jaar geleden elkaar op dit soort dagen nog wel eens voor de voeten liepen, is er nu een ritme gegroeid van elkaar ruimte geven en afwisselende momenten van samen en op jezelf te zijn.
Zo glijden de mijlen onder ons door.

Woensdagavond passeren we de grens van Brazilië en gaat het vlaggetje na 7 maanden uit het want. Het begint een beetje te rafelen aan de puntjes en voelt als een goede vriend die meegereisd is. Het vlaggetje gaat straks gewassen de zak in, in de hoop dat we op op de terugreis het andere stuk langs de kust van dit bijzondere land kunnen varen. De afgelopen dagen heb ik de maanden in Brazilië door mijn gedachten laten gaan. Als eerste komen boven de fijne, gastvrije mensen die we ontmoet hebben, de prachtige natuur, geweldige stranden, tropisch fruit, caipirinha's, de muziek, het vrolijke en levendige van de steden, maar ook de armoede. Wat we anders zouden doen is de onderhoudsstop in Salvador, meer uitzoekwerk van tevoren, maar de haven in Santos was hier beter voor toegerust geweest. Wat ik niet zal missen: rijst met feijoada (bruine- of witte bonenprut) en farofa (gebakken maniokmeel, Roel noemt het zaagsel en zo smaakt het ook). Deze drie ingrediënten zijn een standaard onderdeel van bijna alles wat je bestelt in Brazilië, zelfs als je biefstuk met friet vraagt.

De nacht van woensdag op donderdag is weer donker, vochtig en koud. Het is duidelijk dat we op deze etappe de Steenbokskeerkring gepasseerd zijn die het eind van de tropen aangeeft. We dragen voor het eerst sinds meer dan een jaar ook overdag weer een lange broek en de watertemperatuur is al gedaald tot 19 graden. De goede kant is dat we véél langer daglicht hebben: heerlijk!
Het is nu donderdagmiddag half vier en we besluiten Punta del Este in Uruguay aan te lopen en niet in 1 keer door te zeilen naar Buenos Aires nog 170 mijl verder. We zijn benieuwd naar de mensen en de sfeer in Uruguay én in Punta del Este "wonen" zeeleeuwen. Een groot pluspunt, daar we op deze tocht behalve vogels geen zeedier gezien hebben.
Volgende week dus meer over Uruguay.

De god van Herbert, vertaling Arie van der Krogt uitgave van www.dezaakakkerman.nl

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Oversteek Ilha Santa Catarina-Uruguay (of Argentinie) 17-19 november

De middagpositie 19 november: 31.36 zuid 50.43 West

We zijn nu precies 2 etmalen onderweg, 325 mijl gevaren en dat is een uitstekend begin. We zijn halverwege.
Het vertrek uit Santo Antonio de Lisboa duurde toch weer langer dan gedacht. Nog even een nieuwe gasfles, allerlei kleine klussen die nog even af moeten en als toetje: 60 meter anker ketting ontdoen van plakkende slik: meter voor meter schoonborstelen en met de puts slik wegspoelen. Als het allemaal de ankerbak in gaat wordt het een stinkende plakkende rommel. Gegarandeerd ankerproblemen de volgende keer.

Het is heerlijk weer, lekker zonnig en een fijn windje. Het duurt alleen even voor we daar gebruik van kunnen maken want de wind draait om het eiland steeds precies tegen tot we echt buiten op zee zijn. Maar dan gaat het ook heerlijk. Halve wind, soms wat ruim invallend gaan we de avond in. We hebben volle maan en boven land hangen zware regenbuien, maar op zee kan je bij de maan bijna lezen. Het is rustig op het water op een paar vissers na.

We volgen de kustlijn van Brazilië naar het zuiden. Maandag is een van de mooiste zeildagen die we ooit gehad hebben. Prachtig water, constante wind, veel voor de wind gevaren, heerlijk zonnig en niet benauwd. De eerste dagen op zee zijn toch altijd een beetje inslingeren, gewend raken aan het boordritme als we varen.

De nacht van maandag op dinsdag is rommelig. Rond 11 uur worden we opgeroepen door een visser die duidelijk iets van ons wil: het schip op die en die positie en dan komt een heel verhaal wat niet te volgen is. Volgens zijn lichtvoering moet ik er oostelijk omheen maar dan begint hij nog harder te toeteren door de marifoon. Ik moet even naar binnen. Roel komt uit bed en neemt het roer over. De conversatie die volgt is achteraf wel komisch. Ik vertel hem dat ik weinig Portugees spreek en of hij langzaam wil praten. Het is tegen dovemansoren gezegd. Watervallen slecht verstaanbaar Portugees stromen binnen, maar er is geen touw aan vast te knopen. Dat er urgentie is horen we aan de intonatie en het volume: hij gaat steeds harder schreeuwen. Mijn nautisch Portugees is zo slecht dat dat ook niet helpt. Uiteindelijk begrijpen we dat er een net van 4 kilometer (!) lengte uitstaat naar de kust en daar moeten we omheen. De netten zijn verlicht met hier en daar een lampje: zoek het laatste lampje!
De wind trekt intussen flink aan en we moeten gijpen (het grootzeil over de andere boeg) door de koersverandering. Is dit het laatste lichtje? Of daar nog een? Een onverwachte vlaag zorgt voor een klapgijp, minder fijn.
Als we denken vrij te zijn van het visnet reven we het grootzeil nog een keer en zetten de giek weer vast met de bulletalie (lijn die van de giek naar voren loopt zodat er geen klapgijp kan komen). Het is inmiddels 13.30, van ons slaapschema klopt niets meer.
Bij het begin mijn tweede nachtwacht zit ik net een mail van Jeroen te lezen als ik een harde PANG hoor. Snel naar buiten, een van de lijnen van de stuurautomaat is geknapt en het schip stuurt zichzelf naar halve wind. Het waait te hard om het stuur even vast te zetten, dus Roel weer uit bed om een nieuwe lijn te zoeken en erop te zetten. De lijnen van de stuurautomaat hadden we net vervangen in Rio om deze situatie voor te zijn, maar deze lijnen van Braziliaanse makelij zijn duidelijk niet berekend op de enorme krachten die erop komen te staan. Hoe zouden solozeilers dit toch doen?
Eind goed al goed. Als Roel mijn wacht om 8.00 overneemt is de wind afgenomen, ontreven we het grootzeil en zeilen we met lekker weer verder. Ik slaap de ochtend als een blok. Rond 12.00 hebben de zonnepanelen de accu's weer vol en kan de watermaker gestart. Die staat nu lekker te snorren en pompt ieder uur 6 liter drinkwater in de watertank aan stuurboord. Daarvoor gaat er 57 liter zeewater door de watermaker heen. Het zoute water pompt hij er aan de andere kant weer uit naar zee. Naast Sara, de stuurautomaat, hebben we nu een tweede wondertje aan boord: de watermaker.

We varen nu langs een lage kuststrook net ten noorden van Rio Grande. Achter de duinen ligt Lagoa dos Patos, een binnenzee van 250 km lang, bijna net zo lang als Nederland!
Tot het volgende bericht.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Ilha Santa Catarina 1-17 november

Waar gaat het blog over deze keer? Over twee heerlijke weken in de omgeving van Florianopolis? Over onze klussen? Een terugblik op 6 maanden Brazilië? De voorbereiding op Uruguay en Argentinië?

Ik kan maar moeilijk kiezen, het zit allemaal tegelijkertijd in mijn hoofd.

Dicht bij huis beginnen dan maar. We liggen tegenover Santo Antonio de Lisboa op Ilha Santa Catarina. De zuidenwind giert en fluit om ons heen: we wachten duidelijk even op beter weer om diezelfde richting te gaan. Maar Santo Antonio is een leuk plaatsje, rond 1750 gesticht door een aantal families van de Azoren die het ene eiland verruilden voor het andere. Alles gaat gemoedelijk. We liggen net buiten de moorings van de marina, betalen geen liggeld, maar mogen wel gebruik maken van de faciliteiten en het uitstekende internet. Als wij even naar “het centrum” zijn, zoals ze Florianopolis hier noemen, gaat ons anker krabben op de harde wind en de zachte slikbodem.

Typische huisjes in Azoren stijl

Tara wordt van stranding gered door de sloep van de marina en weer vastgelegd, zonder daar veel woorden aan vuil te maken: het hoort er gewoon bij. Maar voor ons overigens een goede schrik: we waren zo gaan vertrouwen op ons Rocna anker dat we dachten dat we als een huis lagen. Het blijft dus opletten, we hadden te weinig ketting gezet naar de omstandigheden en het weer wisselt hier enorm snel.

alles ok!

De afgelopen weken ankeren we in de buurt van Ilha Santa Catarina. De ene plek nog mooier dan de andere. Vanuit Bombinhas duiken en snorkelen we 2 dagen in het natuurpark van Ilha Evoado. Het water is niet erg helder, maar ik heb mijn duiktijd bijna verdubbeld en er is veel te zien. Op het strand is de Reggae strandtent onze favoriet: lekkere, relaxte sfeer en vrolijke bediening. We kijken onze ogen uit naar de strandcultuur. De dames dragen bikini's die bestaan uit louter dunne touwtjes en mini driehoekjes, vooral de billen zijn blikvangers, maar topless hebben we nog niemand gezien. Mijn hippe Marliesje lijkt hier een vooroorlogs model en ligt dus in de kast. Er wordt veel geflaneerd en de dames kunnen dat als geen ander!

Uitzicht vanaf de Reggae strandtent Praia Bombinhas

De mannen zijn wat minder: lompe boardshorts en enorme tatoo's. Als we gaan wandelen op het strand van Campèche wordt ik getrakteerd op het brandweerkorps in sexy zwarte zwembroekjes die aan het trainen zijn: zo kan het ook! Campèche is een prachtig strand met lage duinen en woeste oceaangolven. Het is beschermd gebied over vele kilometers dus er is geen bebouwing, parkeerterrein of strandtenten. Net zoals in Nederland betekent dat hier: weinig mensen en geweldig wandelen.

Het strand van Campèche

We zijn nog steeds druk met ons “10 beaufort proof” project. Het valt uiteen in drie onderdelen:

a. Zorgen dat we er niet in terecht komen. We volgen dagelijks het weer, vergelijken de kaartjes, kunnen nu navtex berichten met weersinformatie van de Argentijnse kustwacht via onze boordradio ontvangen, routeplanning en lezen, lezen, lezen. We volgen enkele zeilers die ons vooruit varen en dat levert waardevolle informatie op.

b. Zorgen dat het schip er klaar voor is mochten we toch in zwaarder weer komen. We hebben zeilen gewisseld die we verder kunnen reven. Alle bakskisten buiten zijn nu voorzien van sloten en borgen zodat ze niet kunnen lekken of open kunnen vallen. Binnen wordt alles vastgezet: de pc, boeken, kastjes en ook de voorraadbakken zitten op slot. Niets is zo gevaarlijk als rondvliegende spullen.

De laatste tropische vissen voor ons......

c. Oefenen en mentale/fysieke voorbereiding. Bijliggen, reven, handsignalen, “wat als” vragen en antwoorden, praten oven tactiek. En ook hier lezen en praten met andere zeilers. Zorgen dat we fit zijn, uithoudingsvermogen opbouwen.

Tijdens de aanloop naar Santos hebben we wel een leuk oefenmoment. Roel is net naar bed en we varen ruime wind maar al wel gereefd. Van het een op het andere moment trekt de wind flink aan en dreigt Tara uit het roer te lopen. Op mijn roep is Roel redelijk snel buiten (toch even aankleden) en reven we volgens de vaste routine tussen de golven door. Het gaat erg goed en gecontroleerd. Iedere keer praten we na en bedenken we verbeterpunten.

Visserssloep op Praia de Bomba

Dit is dus een soort werk, een uitdaging! Het is niet echt vakantiegevoel, maar toch willen we deze kant op. Hoe beter we voorbereiden, hoe beter het gaat en met een beetje geluk komen we er dan goed doorheen: zonder geluk vaart niemand wel.

Deze week staat weer in het teken van Mevrouw Helderder: kleine kakkerlakjes, beestjes in een zak meel en rode torretjes die een vergeten Afrikaanse lolly gevonden hebben. Schoonmaken en spuiten! En verder houdt de slangenboel ons bezig. Ons raffinaderijtje in de keuken heeft zijn eerste lichtingen zoet water opgeleverd. Hoera! Maar voor we alle 40 koppelingen dicht hebben voor water of aanzuigen van lucht! De afvoer van de vuilwatertank van het toilet is dichtgeslibd en levert problemen op: van buiten af zwemmen en ploppen: jakkes! En hier is het water nog 22-23 graden. In Buenos Aires hopen we de slang te vervangen en gaat de vuilwater tank er tussen uit. Op zee heeft deze onvoldoende meerwaarde.

Allerzielen in Santo Antonio, een bloemenzee op het kerkhof

Spelletje doen? Plein 15 november Florianopolis

Wat een pracht om tussen te zwemmen

Interieur van het oude paleis van de gouverneur Florianopolis

buitenaanzicht van het Paleis uit begin 1800

Donderdag klaren we uit bij alle formaliteiten, officieel hebben we Brazilië dus al verlaten. Aan een terugblik zijn we nog niet toe gekomen. Misschien tijdens de dagen op zee. Santo Antonio-Punta del Este is bijna 600 mijl, 4 dagen varen als het mee zit. Het weer ziet er goed uit met een stabiele Noordenwind. Op naar een nieuw land en een ander gastenvlaggetje in het want. We zullen af en toe een berichtje sturen hoe ver we zijn.