Er is weer van alles te ontdekken! We zijn in de buurt van Lloreto en vorig voorjaar mochten we nergens aan wal vanwege de lockdown. Dat ligt nu genuanceerder en we mogen weer op de eilandjes in het park wandelen en Lloreto bezoeken. Dat laten we ons geen twee keer zeggen!
Het waait windkracht 5/6 uit het noorden, koud, maar het zeilen gaat fantastisch, een soort winterzeilen mét zon. Voor de nacht zoeken we de zuidkant van Isla Coronados op en liggen net uit de wind achter een kleine klif. Het eiland is populair omdat het dicht bij Lloreto ligt, zo kunnen vakantie gasten een dagtocht naar het eiland maken. Een groepje jonge mensen uit Mexico city heeft plezier op het strand en later komen we nog meer mensen tegen uit de stad. Zij kunnen dit jaar moeilijk naar het buitenland en herontdekken hun eigen land. Ze vinden het prachtig. Waarom is ver weg reizen toch aantrekkelijker (gemaakt) dan in de buurt reizen? Maar ik heb natuurlijk niets te zeggen, wij varen al 8 jaar “ver weg” in plaats van op de Wadden.
Isla Coronados is een toepasselijke naam. In het midden van eiland rijst een oude vulkaantje op die inderdaad wel wat weg heeft van een kroon, we blijven zo in de “corona” sferen. We lopen en klauteren naar boven. Onderweg komen we door drie totaal verschillende landschappen. Eerst lopen we door een soort duinen, met allerlei versteende schelpformaties. Dan volgt een zone met basaltblokken, achtergelaten door de vulkaan en erg moeilijk om over te lopen. Het laatste stuk is de kegel van de 300 meter hoge vulkaan en tamelijk steil. De erosie heeft haar werk gedaan en doet dat nog steeds, smalle paadjes vol losliggend grint, goed opletten om genoeg houvast te hebben en niet naar beneden te glijden. Boven hebben we een prachtig uitzicht over de omliggende zee en het land, hier en daar een zeilbootje of panga, maar verder is het stil. Bij de boot zien we een paar keer dolfijnen, ze zijn druk en hebben geen tijd om te komen spelen, maar voor ons wel leuk om naar te kijken.
De wind is gaan liggen en we verleggen naar Lloreto, 6 mijl verderop. Lloreto heeft een haventje voor panga's, de witblauwe vis- en toeristenbootjes. Wij moeten buiten liggen en met de dinghy naar binnen. Dat kan alleen met rustig weer want de rede is onbeschut. Het is een klein stadje wat normaal gesproken erg aantrekkelijk is voor toeristen, maar behalve de al genoemde Mexicanen is het rustig. Ze hebben wel hun best gedaan om het aantrekkelijk te maken. Het plein is nog uitbundig versierd met Kerstattributen en ook de winkels zien er leuk uit. Mooi gesnoeide bomen geven schaduw op het trottoir en bloeiende bougainville en oleander zorgen voor kleur.
Wij gaan op zoek naar “Taco del Rey” voor de lunch. “De koning van de Taco” is een populaire naam, maar, zoals in het gewone leven, is de ene koning de andere niet, dus het blijft afwachten. We krijgen een “to go” want het zitgedeelte is gesloten, een tas vol tortilla's, vers gebakken vis, allerlei sausjes en verse salsa. Op de boulevard, met uitzicht op een prachtige blauwe zeilboot, maken we onze eigen taco's klaar en eten in de zon. “De Koning” doet zijn naam eer aan, het is heerlijk en dat voor een paar euro. We zijn helemaal enthousiast over Lloreto en gaan 's avonds terug voor El Zopilote, een micro brouwerij met goed bier waar we ook weer lekker eten: gevulde puntige paprika in bladerdeeg, een lokale specialiteit. We doen de was en boodschappen zodat we er weer weken tegen kunnen. De wind trekt een beetje aan en we rollen lekker in slaap, het anker houdt wel.
Onderweg naar onze wildernis ontdekken we een misrekening. Beide gastanks zijn leeg! Niet goed in de administratie gekeken. 20 mijl terugvaren naar de dichtstbijzijnde haven om te vullen, u komt niet langs start en krijgt geen 200 gulden. Puerto Escondido is geweldig, binnen een dag zijn de tanks gevuld, hebben we pizza gegeten en uitgebreid gedoucht met geurig schuim en shampoo uit Aquitaine, Europa!!Het heeft wel wat om in zo'n luxe haven te liggen voor een nachtje. Poging 2, we varen naar Agua Verde en lopen naar de grot met de muurschildering van de handen. Niet nieuw, maar even mooi als vorig jaar. Terwijl we boven in de mond van de grot zitten zien we een groepje bultrugwalvissen spelen in de zee. Grote plonzen als ze zich op hun zijkant in het water laten vallen.
We lopen door een kleine oase en ik zie vogelsporen in het zand. “Roel kijk je mee uit naar een Roadrunner?” Ik zou zo graag de roadrunner zien, je weet wel een Speedy Gonzalez. Op een paadje tussen de struiken schiet er één voor hem weg, maar ik heb hem niet gezien. Ik ga later terug naar de oase om vogels te kijken én de roadrunner te zoeken, vogels genoeg, maar het blijft bij de sporen van Speedy.
Dit jaar wordt een mix van bekende fijne plekken en nieuwe ontdekkingen. We scharrelen weer rond in de lagune van Amortejada met zeearenden, reigers, ibis, ijsvogel, meeuwen, aalscholvers en gekraagde fuut. Op Isla San Fransisco ontmoeten we, net als vorig jaar, Sundance en we maken leuke wandelingen met hen.
Het stormt deze dagen zo hard dat we de wandeling naar de rug van het eiland halverwege afbreken, we zijn bang aan de zee kant van de kliffen af te blazen. Op het keien strand is genoeg te beleven in de getijde poelen. Op het eiland is ook een prachtige woestijn “tuin” met veel verschillende cactussen en andere planten. Sharon weet er meer van en dat maakt het interessant om ze te bekijken. Hoe meer verschillen je ziet, hoe indrukwekkender de aanpassingen van de verschillende planten zijn. Het weer kalmeert en bijna alle boten vertrekken, maar wij blijven nog even liggen in ons afgelegen paradijsje.
Foto's van de wandeling op Isla Coronados, in he stadje Lloreto, vogels in Agua Verde Blue Scrub Jay en spechten, de Roadrunner is een wens, deze foto is van James W. Cornett, Isla San Fransisco olifantsboom met kleine blaadjes en een egel cactus, maar ik vond hem ergens anders op lijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten