Dakar 15-19 februari

Ons bezoek aan Dakar wordt gekleurd door de vele mensen die we er ontmoeten. Dakar is een grote stad, er wonen 3,5 miljoen mensen. Dat merk je overal, want mensen leven veel op straat. Daar wordt gekookt, gegeten, gehandeld en wat je verder kunt bedenken. Overal waar we komen spreken mensen ons aan, proberen iets te verkopen, willen de weg wijzen enzovoort. Het gaat vriendelijk, maar het  is wel altijd aanwezig. Roel kan daar makkelijker mee omgaan dan ik. Ik voel me meer aangesproken en omdat ze meestal Frans spreken, ben ik ook diegene van wie ze antwoord krijgen.

Het eiland Goree (Goedereede) in de baai voor Dakar

Het went, al realiseren we ons goed dat wij in onderhandelen geen partij zijn voor de lokale bevolking.

Ik neem jullie mee naar de gemeenschap die huist op de de zeilclub Circle de Voile Dakar, meestal afgekort tot CVD.

Vanaf de ankerplaats worden we opgehaald door de CVD taxiboot, die zo'n 10x per dag heen en weer gaat. Via het strand met palmen, tevens bootwerkplaats, lopen we naar een rietomheining waarachter de club ligt. Een rustig terreintje, een jeu de boule baan (het is tenslotte van Franse oorsprong) en prachtige palmen waaronder het heerlijk toeven is. Er is een bar met internet en daar huizen de permanente “passanten”. Hun schepen zien er erbarmelijk uit, zij liggen er al jaren en lijken niet meer van hun plek te komen. Ze proberen van niets te leven, als overjarige hippies waar de wereld aan voorbij gegaan is.

Safi links en Ndoya rechts

Maar ze weten veel van de omgeving en hebben bijvoorbeeld routes om straks de Saloum rivier op te varen, die niet op een kaart staat. Verder leven ze veel in hun eigen wereldje, ze zijn niet zo geïnteresseerd in wie we zijn en wat we doen. Vooral niet als ze horen dat we na een kleine week weer verder gaan. Op het terrein zijn ook veel kleine “bedrijfjes”.

Fathou doet de was en die is in tijden niet zo schoon geweest. Ndoya (Maman Nougat) loopt een aantal maal per dag rond met een mandje op het hoofd vol pinda's en en pindanougatrepen. Safi verkoopt kettingen, tassen en maakt kleding op bestelling. Ik heb nu een Senegalees stelletje.

Goed rekenen met al die nullen, net Monopoly

Tussen de middag komt een leuk meisje van een nabijgelegen restaurantje vragen wie er wat wil eten en de warme maaltijd wordt bij je gebracht voor 1000 CFA ( Franc Africain) = €1.50. Momodoe zorgt dat er 300 liter gefilterd water in jerrycans op de boot komen voor we weer weggaan. Diego is zeilmaker en maakt kunstige hoezen voor onze luiken en ramen in de buiskap. Dat gaat wel op z'n Afrikaans. Hij hergebruikt waar het kan, goed opletten dus en is veel te laat klaar. De avond voor wij vertrekken is hij nog driftig bezig en de volgende morgen roeit Safiou, één van de taxibootmannen om 7.30 naar ons toe met de hoezen. We zouden om 7.00 uur vertrekken. Dagen later krijgen we van bevriende zeilers nog de laatste bevestigingsboutjes die vergeten waren. Zij brengen ook nog een aangepaste jurk mee van Safi. Dat lijkt ook Afrikaans te zijn. Wij denken: het komt niet goed, maar het komt toch altijd goed, alleen op een andere manier dan wij gewend zijn.

Pelikanen op het eiland Goree

Zo zijn er rondom de haven nog tientallen mannen die graag iets voor ons willen doen. Maakt niet uit wat, als we maar wat werk voor ze hebben. Matar houdt het langste vol. Hij woont bij de toegang van de club en komt mij iedere morgen verzekeren dat hij mij érg aardig vindt en alles voor me zou willen doen, zelfs meezeilen naar waar dan ook. Het lijkt Roel niet zo'n goed idee en ik houd het ook maar bij mijn vaste bemanning.

In Dakar komt onze opstapper Christiaan aan boord. Hij heeft zijn hele carrière in India en Afrika gewerkt voor een ontwikkelingsorganisatie. Hij logeert bij Jan, een oude vriend, die zijn leven in Afrika gewerkt heeft voor Unesco en door heel Afrika scholen gebouwd heeft. Hij woont permanent in Dakar, althans de 6-8 koelere en drogere maanden. We gaan dagelijks met hem op stap en de gesprekken gaan dan over andere dingen dan de gewone vakantie perikelen. Oorlogen komen voorbij, ontwikkelingswerk, corruptie, stabiliteit en maar al te vaak ook instabiliteit.

Bij de CVD, in het midden Jan en Christiaan

Jan heeft zich na zijn pensionering toegelegd op onderwijs aan doofstomme kinderen. Er zijn rond de 20.000 doofstomme kinderen in Senegal, een complicatie van meningitis. Deze kinderen krijgen vrijwel geen onderwijs. De officiële dovenschool biedt plaats aan ongeveer 150 leerlingen. Jan heeft een lesprogramma ontwikkeld waarmee groepjes van minimaal 8 ouders zelf de kinderen onderwijzen samen met een onderwijzer die betaald wordt door het project. Op deze manier krijgen de kinderen les in hun eigen omgeving en leert ook de omgeving met hen samen werken en leven. De organisatie wordt nu uitgebreid met lokale mensen, zodat ook de continuïteit geborgd is. Interessant hoe je met eigen initiatief en een beetje geld veel kunt doen. Het project krijgt meer bekendheid en sommige ouders melden zich nu al zelf (via-via) bij Jan.

Heerlijk eten bij Fatima thuis

We eten iedere avond buiten de deur. Allemaal erg afwisselend en heerlijk: vis aan de oceaan, Thais (!) en Senegalees. Hoogtepunt is een uitnodiging om thuis te eten bij Fatima in het centrum van de stad. Het huis ligt aan een zandweg, alle zijstraten van de grotere weg zijn zo. Buiten is druk met mensen en geluid. Binnen is het heerlijk rustig en koel. Fatima is een via-via bekende van Chris uit zijn Afrika tijd. Zij woont met haar oude moeder en een verzameling kinderen en familieleden van alle leeftijden in één huis. Dat is gebruikelijk in Senegal. Samen eten we een heerlijk Senegalese maaltijd: rijst, gegrilde vis, groente saus en salade. Als dessert krijgen we een roomachtige yoghurt met kleine gestoomde kraaltjes van gierstmeel gemaakt.

Gastvrouw Fatima

We kijken Senegalees worstelen met haar jongste zoon die nog thuis woont, de uitleg is erg behulpzaam. Haar moeder heeft na het overlijden van haar man jaren in een sociaal centrum gewerkt als kok. Uit die tijd kent zij enkele Nederlandse mensen. We kijken oude familie-albums door en het is bijzonder om zo een inkijkje te krijgen in hun leven. We nemen hartelijke afscheid en wisselen natuurlijk e-mail adressen uit.

De natuur trekt weer na de dagen in Dakar. Op naar de Saloum rivier, een dag varen ten zuiden van Dakar.