Puerto Williams Chili 3-11 februari

Het uitzicht vanaf de Cerro Bandera op het Beagle Kanaal

We liggen nu een week in Puerto Williams. De tijd heeft hier stilgestaan, voor de bewoners en voor ons. Het dorp is gesticht in 1953 door de marine van Chili om duidelijk te maken dat zij hier echt thuishoorden en Argentinië op afstand te houden. Daarvoor was het al duizenden jaren bewoond door de Yagán indianen. In Ukika, een 'buitenwijk' van Puerto Williams, leeft nog de enige echte Yagán Indiaanse, maar zij is al zeer op leeftijd. Verder is het vooral marine personeel wat hier woont, in eenvormige rijtjes witte houten huizen. De rest vormt een kleurrijk geheel van min of meer bouwvallige bungalows. Veel golfplaat en dichtgeplakte ramen tegen wind en kou. In iedere “tuin” staat een reuzen bbq, vaak een half olievat groot en liggen bergen haardhout. De eerste dag gaan we ons aanmelden bij de Capitania.

"vlaggen"bomen, helemaal naar de heersende  wind gegroeid

We zijn te vroeg en moeten om 10 uur terugkomen. Om kwart over tien zijn we er weer, maar hier bestaat geen Zuid-Amerikaans kwartier of uurtje. We hadden er stipt 10 uur moeten zijn en we hebben geluk dat er andere mensen waren om in te klaren: de douane, gezondheidsdienst en immigratie staan op het punt om weer weg te gaan. Chili is op tijd. Het maakt een efficiënte indruk. Moesten we in Argentinië nog vele formulieren invullen met losse carbonvelletjes en soms zelfs de formulieren 4x overschrijven als de carbonvelletjes zoek waren, hier gaan onze gegevens in de computer en hoeven we maar één keer alles in te leveren voor al onze Chileense havens. We moeten natuurlijk nog ervaren of het echt zo gaat, maar het ziet er goed uit.

Tourist information op de muur: simpel en doeltreffend

Bloem in de botanische tuin Omora

Intussen worstelen we met het verlangen om naar Antarctica te gaan. Nu we hier zijn kunnen we het bijna niet laten, maar 500 mijl varen enkele reis. In Ushuaia hebben we al een paar keer gezocht naar last minutes, maar zo'n enorm cruiseschip trekt ons toch niet. Dan ben je er wel, maar voel je het niet zoals wij dat willen. De last minutes waren er trouwens ook nauwelijks of niet te betalen. Antarctica is reuze populair er gaan bijna 25.000 toeristen per jaar heen.

Via via krijgen we alle kaarten, pilots en informatie. We gaan met Tara besluiten we en we doen boodschappen voor een maand. Dan komen de praktische bezwaren: we hebben geen vergunning en één aanvragen duurt 6 tot 12 maanden!

Stilleven van korst- en anders mossen

Dat moet namelijk in Nederland en hoezo digitale overheid? Dan maar zonder vergunning. Vervolgens doet helaas de verzekering moeilijk. En in Puerto Williams krijgen we van de Chileense marine geen toestemming om via Chili daarheen te varen zonder vergunning. Onze tweepersoons bemanning is ook een beetje klein voor deze oversteek, want het kan een zware tocht zijn. Het voelt als een teleurstelling, we zijn er zo dichtbij.

In het dorp zijn veel jonge toeristen die hier de Dientes (tanden) de Navarino wandeling maken, 32 km, hoog in de bergen in 4 of 5 dagen zonder enige voorzieningen. Dat trekt ons minder, maar we lopen wel de eerste etappe de Cerro Bandera op. Zo'n zeshonderd meter boven het Beagle kanaal en het uitzicht is geweldig. Het is bijzonder om eerst door hele hoge bomen te lopen en allengs de bomen steeds korter te zien worden.

Het wordt steeds groener, hier met witte orchidetjes 

Boven de bomengrens is het kaal en worden we er bijna van afgeblazen, dus de eerste piek, het hoogste punt van deze wandeling, laten we maar even voor wat het is. Ons chagrijn over Antarctica lopen we er wel lekker uit op deze manier en we maken alweer plannen. Een rondje Kaap Hoorn, uitgebreid naar de gletsjers in Chileens Vuurland. We hebben weer alle tijd.

De volgende dag raak ik in gesprek met onze buurman in Puerto Williams en hij vertelt dat hij nog één chartertocht maakt naar Antarctica dit seizoen. Heb je geen bemanning nodig, vraag ik, half als grapje. Dat heeft hij niet, maar hij heeft maar zes gasten en dus twee vrije plaatsen voor ons om mee te varen. Het schip is de Santa Maria Australis, een stoere, 20 meter lange tweemaster. We kunnen ons geluk niet op! We gaan 3 weken zeilend naar Antarctica! En gelijk valt ook de spanning van ons af om het helemaal zelf te doen. We gaan leren en genieten met iemand die het gebied op zijn duimpje kent. Het verste punt is zelfs verder zuid dan wij ooit hadden durven varen. Roel's moeder heeft ons begin van het jaar een cadeau gegeven en het is bijzonder dat het deze gedroomde etappe gaat worden. We voelen ons enorme geluksvogels.

De drie locale beuken naast elkaar, Omora

In de tussenliggende week willen we ook nog naar Kaap Hoorn, maar dat lukt niet. De haven is twee dagen gesloten wegens zwaar weer en ook morgen wordt weer veel wind voorspeld. We doen het dus even rustig aan en lezen over de komende tocht. We bezoeken het enige museum van het dorp over de Yagán indianen en de komst van de witte man. Het is er verder uitgestorven, maar als Roel naar de bibliotheek loopt op de eerste verdieping zitten daar zeker 20 mensen achter het internet: backpackers, kinderen en zeilers.....toch een aanwinst voor het dorp. We wandelen door Omora, de zuidelijkste botanische “tuin” die er bestaat. Eigenlijk een wild stuk bos met paadjes en naambordjes, maar wel heel mooi. Alles is hier het zuidelijkste dit en dat. We hebben ons dat nooit zo gerealiseerd, maar als je alle zuidelijke kapen bekijkt ligt het puntje van Zuid Amerika inderdaad véél zuidelijker dan alle andere continenten. Het weer is overigens best prettig, meestal droog, zo'n 15 graden en in de zon en uit de wind heerlijk. Goed wandelweer dus.

Marine huizen, de paarden lopen los rond 

Nog even luieren in Puerto Williams. Zaterdag of zondag, afhankelijk van het weer, vertrekken we richting Antarctica. Als het lukt schrijf ik tussentijds nog wat op het blog, maar dat hangt af van de satellietontvangst. De Santa Maria heeft geen ssb radio. Zo niet, dan volgen verslag en foto's na 8 maart als we weer terug zijn.

Zomerkleuren in de berm

Het oudste huis uit het dorp uit 1953

We zijn te gast op de zomer BBQ van het dorp in het park

Echte vleeseters hier, biefstuk op de BBQ

De gewone huizen in het dorp