Ushuaia en Bahia Lapataia 27 januari- 2 februari

De laatste week van januari vliegt voorbij. We hebben onze draai in Ushuaia weer gevonden.

We staan een dagje “droog” langs de steiger op een ondiepe plek om de afdichting van de schroefas te vervangen.

Op pad om te duiken, de foto is van Roel

Ik ga een dag duiken met de Ushuaia Divers. Carlos is de instructeur en ik duik samen met Chris uit de USA. Het is voor Chris en mij nieuw om met een droogpak te duiken, maar Chris is wel divemaster en mijn ervaring is beperkt tot 8 uur duiken na het behalen van mijn brevet. Carlos is heel rustig en dat helpt. Twee lagen thermo, 2x dikke sokken en dan in het pak. Het is echt een aparte techniek omdat je het pak ook op kunt blazen en daarmee je drijfvermogen regelt. Het nadeel is dat je voeten omhoog willen en je kunt je voorstellen dat het een erg ongemakkelijke ervaring wordt. We zwemmen dus in een soort knik, met de voeten duidelijk omlaag. Alleen het hoofd en de handen komen in contact met het buitenwater in de neopreen kap/handschoenen. Maar dat water is wel 8 graden Celsius, evenals de bovenlucht.

Valse Chinese Lampion, een soort maretak, overal in de bomen

Ik ben erg benieuwd wat we te zien krijgen en heb eerlijk gezegd ook wel een beetje spijt van de trip als we in de dinghy over het ijskoude water racen. Waar ben ik aan begonnen? Carlos staat met zijn bontmuts en duikbril op achter het stuur en de spray is als hagel. De eerste duik is bij de Westpunt van Ushuaia. We gaan eerst oefenen met het droogpak voordat we tussen kelp mogen zwemmen. 

Maar dat is al geweldig. Om ons heen zijn reuze koningskrabben, waterspinnen, heremietkreeftjes en grote blauwe zeesterren.

Prachtige bloemen in het park

Het leukste vind ik de kleine zoutwater kreeftjes. Die zwemmen namelijk achteruit en dat doen ze heel kunstig alsof ze een sprong maken door het water. Ze landen dan op hun staartstuk en zitten gelijk met hun schaartjes gereed om zich te verdedigen, of is het om een lekker hapje binnen te halen? Er zitten er tientallen om ons heen en ze springen alle kanten uit. Als Carlos tevreden is gaan we richting kelp. Het is net tropisch oerwoud onderwater met de lange lianen die van de bodem af omhoog steken. Enorme bladeren, waarop weer verschillende diertjes en plantjes leven en de spinnen klimmen omhoog langs de stengels. Het is verrassend hoeveel verschillende leefvormen er zijn. Dan gaan we naar de tweede duikstek. Deze stek is aan de binnenkant van Mary Island en hier gaan we te water in echt kelp oerwoud. Het is prachtig! Helaas zijn de foto's van onze tocht mislukt, maar de herinnering is erg indrukwekkend.

De terugweg is ijzingwekkend koud door wind en golven en we zijn alle drie blij als we weer in de haven liggen. Wat een ervaring! De rest van de middag lig ik onder drie dekens op de bank bij te komen van kou en inspanning. Maar dat was het zeker waard. Carlos neemt me nog een keer mee zegt hij, om nieuwe foto's te maken, ik sla het niet af!

De Eendracht in een heldenrol in het museum

Er komt nog een Nederlands schip de haven binnen, de Lyra, met Herman en Rian aan boord. Zij varen door naar Antarctica en we luisteren met gespitste oren naar hun plannen. We zien dagelijks zeilschepen en cruiseboten vertrekken naar Antarctica en overal hangen de foto's van deze witte wereld. Erg aanstekelijk, maar ook wel een flink stuk varen.

We bezoeken het gevangenismuseum, een combinatie van van alles en nog wat. Ushuaia was in het begin, zoals zoveel afgelegen kolonies, een strafkamp. De gevangenen zaten eerst op Staten Eiland, maar de omstandigheden waren daar zo bar dat de gevangenen én de bewakers het niet overleefden. In Ushuaia werd een grote, nieuwe gevangenis gebouwd, door de bajesklanten zelf dat spreekt voor zich. Zoals ze ook de spoorlijn aanlegden naar het bosgebied voor de houtkap, wegen aanlegden en huizen bouwden. Interessant zijn ook de kamers over de ontdekkingsreizen van de Belg Gerlache met de Belgica op Antarctica.

Een hard leven in de koude gevangenis

Wij hebben nog één Argentijnse bahia op de verlanglijst staan: Lapataia. De baai ligt 15 mijl verder in het natuurpark Tierra del Fuego, echt een plaatje! Als we Ushuaia uitvaren voel ik mij helemaal blij dat we weer op het water zijn. De besneeuwde bergen aan beide zijden van het Beagle Kanaal zijn zo mooi, dat ik er tranen van in de ogen krijg. Het is jammer dat we dat niet goed op de foto krijgen, want het is de omgeving, het licht, hoe het ruikt, de schoonheid, verlatenheid en het woeste van de natuur ineen. We ankeren in een hoekje van Bahia Lapataia wat “Caleta Fin de la Ruta” heet. Hier eindigt namelijk de beroemde route 3 die helemaal van Noord naar Zuid door Argentinië loopt. 3.100 KM en je bent weer in Buenos Aires. 

Klein Maria\Kapelletje "Fin de la Ruta"  Bahia Lapataia 

Dan komt de parkwacht langs en vertelt dat we er wel mogen liggen, maar niet aan wal mogen zonder entree te betalen. Dat willen we natuurlijk graag, maar zo makkelijk gaat dat niet. De parkwacht mag geen geld aannemen, dus we moeten eerst 12 km naar de ingang lopen om kaartjes te kopen en daarna mogen we vrij rondwandelen. En anders mogen wij het park niet in. Ik probeer nog dat dit wel erg bureaucratisch is, maar dat had ik misschien toch beter niet kunnen zeggen. We kunnen ook 5 mijl terugvaren, daar ankeren en dan 4 km langs de stoffige weg lopen, dat is korter volgens de parkwachter.

Roel trekt zich er niets van aan en we gaan nog die middag de kant op. De drie dagen dat we in het park liggen gaan we braaf iedere dag op weg naar de kassa, maar we worden danig afgeleid. Vlak bij de boot zit een vos op het parkeerterrein, te wachten op een lekker hapje. 

Even een vers hapje naar de burcht brengen....

We komen langs een beverdam waar een echtpaar een nieuwe stek gebouwd heeft. Meneer Bever (denken wij) zwemt naar de overkant, plukt wat verse blaadjes paardensla en brengt die even terug naar de burcht, nog een keer een vers hapje en dan is het tijd voor het onderhoud van de dam. Erg leuk om te zien en Roel voelt herkenning, hij is niet de enige die zo sjouwt met al die takjes respectievelijk filters en afsluiters.

Die bevers zijn trouwens een ramp voor de plaatselijke natuur, hoe vermakelijk ze ook zijn. 

Dan de dam controleren, hier moet echt een takje bij....

Rond 1950 geïntroduceerd uit Canada in de hoop een pelsindustrie op te zetten. Goede vachten maken ze niet, daar is het niet koud genoeg voor, maar de plaatselijke bossen hebben zwaar te leiden onder de snel toenemende beverpopulatie.

We zien ook een zwarte specht – het vrouwtje met rode veertjes rond de snavel en een grappig kuifje, een grote plaatselijke ijsvogel en talloze andere vogels.

Iedere dag ontdekken we weer nieuwe paadjes, door het veen, over de rotsen, langs riviertjes en eilandjes, naar de Chileense grens en als we een keer verkeerd lopen kom ik de Magelan orchidee tegen waar ik al dagen naar uitkijk. Het is verrassend hoe snel de natuur gegaan is in de week die tussen ons eerste bezoek zit en nu. Allerlei kruidachtigen steken de kop op en het is veel groener geworden. We komen ook steeds nieuwe bloemen tegen, sommigen heel gewoon zoals klaver, madelief of boterbloem, maar ook hele excentrieke uitvoeringen, zie de foto's.

We gaan naar het bezoekerscentrum, er is van alles te zien en te koop, maar aan kaartjes kunnen ze ons niet helpen. In de loop van de middag moeten we wel omdraaien om op een verantwoorde tijd weer terug te zijn bij de boot. De kassa halen we geen enkele keer.

Uitzicht vanuit de kuip.  De boomgrens ligt hiet op 500 meter!

Het is weekend en er zijn veel bezoekers, maar als we lopen komen we vrijwel niemand tegen.

Bijna iedereen bekijkt het park vanachter het autoraam of met een picknick bij de parkeerplaats. Wij vinden het niet erg, maar wat missen ze veel! De parkwachter zien we ook niet meer, we laten het maar zo. Naast “onze” caleta is een groot parkeerterrein voor de touringcars en busjes uit Ushuaia waar iedere dag honderden toeristen 20 minuten vrij mogen rondlopen. Tara is dit weekend het meest gefotografeerde object in het park en daarmee hebben we toch een bescheiden bijdrage geleverd.

Magelan Orchidee

We gaan boodschappen doen en de laatste klussen aan de boot. Het wordt tijd om over te steken naar Chili en Puerto Williams te bekijken. Dat is trouwens echt de zuidelijkste haven van de wereld, dus we kunnen nog een paar mijl afzakken.

Onze "huis"vos in Caleta Fin de la Ruta

Nog zo'n bijzondere parasiet 

De orchideen aan de tak