De Straat van Magallanes 12-19 april

De ingang van het Ackwalisnan kanaal

De Straat Magallanes is een berucht vaargebied. Het is smal, kronkelt alle kanten op en verbindt de Atlantische oceaan met de Pacific wat leidt tot veel stroming. Alsof het niet ingewikkeld genoeg is, veel eilanden en hoge bergen waardoor de wind versterkt wordt. Er komen veelvuldig williwaws voor, vlagen met orkaankracht die van de hoge berghellingen afdonderen en door de ankerplaatsen razen. In vroeger tijden waren er ook nog indianen die niet vriendelijk waren, maar zo werden ze zelf ook niet behandeld en van de indianen is inmiddels geen spoor meer te bekennen. Geen wonder dat de zeelieden op de zeilschepen van weleer Kaap Hoorn verkozen in plaats van Straat Magallanes. Het zegt genoeg dat die gevaarlijke route toch nog aantrekkelijker was dan deze.

Af en toe een teken van leven: een boei

Gelukkig zijn er veel ankerplaatsen, al is het wel zaak deze tijdig te bereiken. Sommigen zijn met zwaar weer niet aan te lopen en het vastleggen van de boot met landlijnen bij veel wind is bijna onmogelijk. En zwaar weer is het hier zeker 75% van de tijd. Een onafgebroken stroom depressies komt vanuit het westen en moet uitrazen om over de hoge bergen van de Andes te komen. De wind draait mee rondom de depressies, maar is vanuit alle kwadranten onveranderlijk hard. Tussen de depressies in zijn er soms een paar dagen met rustiger weer.

De GPS plotter zit er soms wel een mijl naast!

Een gebied van veel wachten en weinig varen dus. De afgelopen 9 dagen hebben we, sinds we uit het Ackwalisnan kanaal gekomen zijn, 3 dagen gevaren en de rest stilgelegen. Hoe dichter we bij de monding van de straat in de Pacific komen, hoe onstuimiger het weer wordt. We moeten nog iets naar het westen om een aantal landtongen heen om de beschutting van het Smyth kanaal te bereiken. In de luwte van de eilanden varen we dan parallel aan de Chileense kust naar het noorden.

Een goede dag, en het ruikt lekker!

Toch vervelen we ons geen moment. Op de momenten dat het droog is, genieten we volop van de geweldig mooie ongerepte natuur. Ik heb al een paar keer 's morgens vroeg condors gezien. Met een spanwijdte van 3 meter een imposant gezicht als ze moeiteloos aan de randen van de baai cirkelen. Een grote grijs/rode ijsvogel zit verderop en in de Tilly Baai komt zelfs een otter polshoogte nemen bij de boot. De otters zijn begin 20e eeuw bijna uitgeroeid vanwege hun vacht en nog steeds erg zeldzaam en die zwemt dan zomaar voorbij!

Als we niet buiten zijn lezen we, luisteren muziek, Roel klust wat en ik haal mijn Spaanse grammatica weer op. Er wordt uitgebreid gekookt en gebakken, een genoegen op zich. 's Avonds kijken we vaak een filmpje, kaarsje aan, glaasje wijn. Geen slecht leven hoor!

Gezellig tafelen met Rainer en Daphne van de Lojan

Sinds we een paar dagen hebben we gezelschap van Lojan, een Duitse boot, en eten we soms samen. Dan wordt alles (letterlijk) uit de kast gehaald. Het is gezellig om ervaringen uit te wisselen. Zij zijn al wat ouder (70+) en aan hun tweede wereld omzeiling bezig, maar de tocht rondom Kaap Hoorn valt hen zwaar: dit is veel moeilijker dan de mooi weer route door het Panama kanaal.
We liggen samen in Caleta Playa Parda Chica als er op zee 55 knopen wind voorspeld wordt. Dat is windkracht 11/12! Het is voor het eerst dat ik op onze weerkaarten het symbooltje zie voor 50 knopen: een rood driehoekje. Geen gerust gevoel en we leggen de boot dan ook in een web van 8 landlijnen naast ons anker zodat we voorbereid zijn op de mogelijke williwaws.

VEEL wind! 'TARA' is waar de boot ligt op dat moment

De caleta blijkt gelukkig goed beschut te liggen en het valt allemaal erg mee. De wind en regen gieren alleen bij vlagen over onze hoofden en boot heen.
Gisteren zijn we daar toch vertrokken, de wind draaide iets naar het zuidwesten en staat dan net niet in de Straat, dus minder golven. Er is windkracht 4 á 5 voorspeld en die hebben we ook. Afgewisseld met vlagen 6 á 7 in de sneeuw- en hagelbuien. Tussen de buien door prachtige heldere luchten, zo blauw! Aan weerszijden de hoge granieten rotsen en bergen. We zien de sneeuwgrens dalen in de week dat we hier liggen en er tussen door te varen is geweldig. Winter-watersport. Het is goed bezeild en we komen tot Isla Tamar 40 mijl verder, waar we ankeren in Puerto Tamar.

Dolfijnen in Puerto Tamar

Het is gewoon een baai hoor, niets dat doet denken aan een "haven". Alle grote namen van de zeilvaart in dit gebied hebben hier gelegen. Ik lees nu "Met de Spray de wereld rond", van Joshua Slocum, de allereerste wereld-omzeiler met een jacht uit 1895. Als hij Puerto Tamar beschrijft is het net of hij naast ons ligt.
Achter Isla Tamar ligt de ingang van het Smyth Kanaal, maar vandaag stormt het weer dus wie weet morgen....

Roel aan de telefoon met zijn moeder

Roel droomt af en toe al van warmere oorden nu de blik naar het Noorden gericht is. Maar dan hebben we nog wel een paar mijl te gaan........ want blijven we ons verbazen over de afstanden, de overweldigende hoeveelheid natuur en de leegte. In de 3 maanden die we uittrekken voor de tocht van Puerto Williams naar Valdivia leggen we de afstand Amsterdam – Istanbul af. En dat met een van de langzaamste vervoermiddelen die er is en ook nog met flink wat verwaaide dagen. Tegen de tijd dat we in Valdivia zijn, hebben we één derde deel van Chili gezien. Dit zijn on-Europese afstanden! En dan te bedenken dat het grootste deel onbewoond is. Van Yendegaia (van Annemie uit het programma van Floortje Dessing) naar Puerto Natales woont er geen hond en dat is een afstand van dik 800 km! Er is niet meer dan in de zomermaanden een enkele visser, 3 posten van de Chileense armada waar ze voor een jaar een gezinnetje neerzetten, een enkele zeilzot en voor de rest natuur: rots, boom, mos, water en duizenden dieren. In het zuidwesten van Chili is een groot natuurpark met erkenning door Unesco. De oppervlakte is ongeveer gelijk aan Nederland, maar er is geen enkele weg, geen bezoekerscentrum, geen paden, geen wildrooster, er is alleen maar natuur! De enige manier om er te komen is minstens 24 uur met de boot. Eigenlijk is dit een raar idee van de mensheid: het is niet meer dan een foldertje, de rest is gewoon nog zoals het al duizenden jaren is: van de natuur en dat is een geruststellende gedachte!

ankerplaatsen:
Caleta Tilly 53 34,4'Zuid 72 24,5'West, achter klein eilandje, erg mooi. anker 3 lijnen
Caleta Playa Parda Chica 53 18,7'Zuid 73 00'West, Goed beschut, wandelmogelijkheden, in grote baai prachtige watervallen. anker 4(8) lijnen
Puerto Tamar 52 55,5'Zuid 73 46'West, anker

Gletsjers en 5 sterren Caleta's 1-10 april

Holanda Gletsjer, aan de rand van Caleta olla

In het laatste stuk Beagle kanaal varen we langs de ene na de andere gletsjer. Bij Caleta Olla is de Hollanda Gletsjer, daar willen we natuurlijk graag naar toe, maar de dinghy redt het niet: te veel wind. Dan de andere kant maar op en we lopen tot we net zicht hebben op de Francès Gletsjer. We zijn al helemaal in onze nopjes, maar het blijkt slechts een voorproefje van wat we later tegenkomen. Het weer kalmeert iets en in de luwte van Gordon Eiland varen we naar de Pia arm waarin 4 gletsjertongen uitkomen. Onderweg zien we de majestueuze Romanche gletsjer, die met een enorme honderden meters hoge waterval in het Beagle kanaal eindigt.

Natuurgeweld in ijs en steen

Darwin heeft in zijn dagboek een hele verhandeling geschreven waarom de gletsjers hier tot zeeniveau reiken op 54º Zuid (Amsterdam ligt op 52º Noord). Dat komt doordat de grens van eeuwige sneeuw hier op zo'n 1000 meter boven zeeniveau ligt en dat heeft weer te maken met de uitzonderlijk lage zomertemperaturen. De gletsjer smelt dus niet hard genoeg en is al bij het water voor die tijd. In Noorwegen moet je tot bijna 70º Noord reizen om eeuwige sneeuw te zien rond de 1000 meter, aldus Darwin.

De Westelijke Arm van Pia, drie gletsjertongen tot de zee

De Pia splitst zich in twee armen als een reuzen Y en in beide komen er twee gletsjers naar beneden. We varen de westelijke arm in door ijsklonten, de grotere proberen we te ontwijken met een uitkijk op de punt, de kleintjes schrapen de verf van Tara. Voor de gletsjer is het rustig en we drijven uren rond met zicht op de ijswanden. Wat een indrukwekkend gezicht! Op Antarctica hebben we ook gletsjers gezien, maar daar was alles wit, dan vallen ze minder op. Hier stromen twee kolossale rivieren van blauw/wit ijs naar beneden, de ijswanden waar ze de zee raken zijn zeker 30 meter hoog. Aan de randen van de gletsjer zie je de zwarte stenen bedding van de ijsrivieren, ernaast groeien de beuken. Wat ons verrast is dat een gletsjer zoveel geluid maakt. Zij kreunt en steunt, soms rommelt het alsof het dondert en als er een stuk ijswand afbreekt klinkt het als een kanonsschot.

Tara voor de Gletsjerwand

We liggen er lang genoeg om verschillende stukken ijswand te zien breken, gevolgd door een golf die zich langs de voet van de gletsjer beweegt. We kunnen er niet genoeg krijgen! Als laatste doen we een foto-serie van Tara voor de gletsjer, terwijl ik in de dinghy foto's maak. Tara was here!

We zijn er helemaal vol van als we terug varen door de ijszee in de kloof met aan beide zijden torenhoge wanden van zwart graniet. Overal zijn watervallen en op de gunstigste plekken veroveren de bomen zich houvast in het steen. Wat een woeste natuur!

Close up, blauw ijs omdat de zuurstof eruit geperst is

De volgende dag klimmen we door bos en over glibberige paadjes naar een rots met uitzicht op de oostelijk arm en gletsjertongen. Het is prachtig, zonnig weer en we zijn stil als we boven zitten, het is ontroerend mooi. En zo brengen we ook de dagen erna door, opgaand in het ritme van de natuur.
We staan erg vroeg op om met zonsopgang te kunnen varen. Het mooiste moment van de dag is als de zon de rotsen en sneeuw in pastelkleuren zet. In de loop van de middag komen er vaak wolken en soms regent of miezert het even. We liggen in baaien met namen als Beaulieu en 5 sterren baai, niet één ster is gelogen.

Caleta Beaulieu met de Oostelijk Pia gletsjer

Onderweg zijn er de zeeleeuwen (Southern fur seals) die er een echte show van maken door hoog uit het water te springen voor ze galant weer terug duiken. Ze zijn nieuwsgierig en komen vaak even naar de boot kijken. We zien nog een enkele Magalanes pinguïn, hun vrienden zijn al op weg naar het noorden voor de winter en natuurlijk de talloze zeevogels. De omgeving is woest: de eilanden waar we tussendoor varen zijn hoog, rotsig en steeds kaler. Er woont geen ziel en zelfs de posten van de Chileense armada ontbreken. We hebben geluk, het kan hier erg spoken, maar wij hebben dagen weinig wind. Veel motoruren dus, dat wel.

De Darwin Bergketen waar de gletsjers vanaf komen

De laatste stop in Vuurland is Caleta Brecknock. Alweer zo'n spectaculaire plek tussen hoge rotsen met bergmeren en prachtige wandelingen. Ik ga Calafate bessen zoeken om Vuurland in gebottelde vorm mee te nemen. Het is er ongelofelijk stil, alleen het getinkel van water in een onzichtbaar watervalletje. Mossen en korstmossen in allerlei kleuren, grassen, struikjes, kromgegroeide boompjes die zich met moeite staande houden als het stormt. Als ik op een afgelegen plek ben vliegt er een kolibrie voor me langs. Hij zoekt de laatste geurende bloemen van de Patagonische peperboom, wat een plaatje! De rijpe peperbesjes hangen te drogen op de boot, evenals de wilde munt, hierba buena (het goede kruid) en de Calafate bessen.

Kaffee mit Kuchen op de Galadriel

In Brecknock komt de Galadriel binnen die we kennen uit Brazilië en Puerto Williams, gezellig! We eten samen, wat gaat dat toch makkelijk. Het is een jong, leuk Oostenrijks stel dat al jaren op hun boot woont en rond de wereld zeilt met als doel nooit aan het eind te komen. Ze zeggen te leven van zo'n 2.000 euro per jaar, ze werken onderweg wat en genieten van de enorme vrijheid die dit leven hen biedt. Voor hen ook geen motoruren, ze hebben maar weinig diesel. Ze zeilen alles en dat is in deze omgeving iets waar we veel bewondering voor hebben. Hun ritme is nog weer anders, geen planning anders dan blijven waar het mooi is en waar ze kunnen leven. Wat missen zij?

Caleta Brecknock met Tara en Galadriel, ruig hier!

Hun vrienden, zeggen ze. Het valt me op dat ze veel weggeven en makkelijk delen (zelfgemaakt eten, spullen die ze over hebben etc.) en ook weer veel krijgen. Een andere manier van leven, waar veel verbinding in zit. Het is ook een spiegel voor ons, niet goed of fout, maar wij hebben een planning en zijn emotioneel gebonden aan Nederland. We nemen weer afscheid, het is zeer de vraag of we elkaar weer terugzien. Zij blijven voorlopig in Patagonïe. Al dat afscheid nemen blijft lastig.....

Maar ook mooie kleuren en stoere bloemen

Na Brecknock draaien we kanaal Cockburn in en voor het eerst sinds we bijna 2 jaar geleden in Tobermory, Schotland naar het zuiden gingen, gaan we nu weer naar het noorden. Af en toe zien we al een glimp van de Pacific, maar hij is hier net zo grijs als zijn Atlantische broer. Vlak voor we het kanaal Ackwalisnan invaren zien we een groepje bultrug walvissen, we drijven even met ze mee. In het kanaal hebben we flink wat zeeleeuwen/fur seals en dolfijnen om de boot. Wat een finale van Vuurland!

We hebben maar één probleem: Roel maakt zich zorgen over de opslag van alle gig's aan foto's en video's.....

Roel bij de Francès Gletsjer

Nieuwe symbolen op de kaart, Tara tussen de Gletsjers

En hier de realiteit, dit was een groot brok!

De was met stromend water: wat een luxe ;-)

Caleta 5***** , wat een super plekje

Zonsopkomst over het Beagle Kanaal

Galadriel met Daniel en Beate

Aangepaste natuur, kromgewaaid en prachtig

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Bahia Yendegaia 27-31 maart

De paarden gereed om uit te rijden, Yendegaia

Rustig weer is het zeker als we eindelijk van Puerto Williams naar Yendegaia baai varen, maar rustig is hier niet hetzelfde als mooi. Er staat weliswaar geen wind, maar de hele dag miezert en regent het. We gaan met maar liefs 9 boten tegelijk de haven uit. De Franse binnenburen willen al om half zeven weg, maar puntje bij paaltje slapen ze toch maar uit: het regent! Terwijl wij in het donker klaar staan om te vertrekken. Weer wat geleerd!
We hebben bewondering voor de Oostenrijkse boot Galadriel, nog geen 9 meter lang met 170 liter diesel aan boord tot Puerto Natales (wij hebben er 600), van plan om alles te zeilen. Het is een leuk jong stel en zij hebben al meer van de wereld gezien dan wij. Als je de tijd neemt kom je overal, maar ze zijn al snel uit zicht.....
's Middags is er wind en kunnen we stukken zeilen op weg naar Yendegaia, waar Annemie en José wonen. We hadden al over hen gelezen en in januari was Floortje Dessing bij hen op bezoek, dus nu kent half Nederland hen.

José aan het werk, naar de bergen om vlees op te halen

Yendegaia is de eerstvolgende baai westelijk na Lapatia waar we eerder waren, maar dan aan de Chileense kant van Tierra del Fuego. Er wordt een Chileense weg aangelegd, de Caretera Austral (de weg naar het zuiden). Het land rondom de baai is opgekocht door een rijke Noord-amerikaan om het te zijner tijd aan de Chileense regering te geven op voorwaarde dat het een groot grensoverschrijdend natuurpark wordt. Nu is de baai alleen bereikbaar via het water en dan nog erg afgelegen. José is al 17 jaar de beheerder van het land en jaren geleden is Annemie aan komen varen in een zeilboot, verliefd geworden op José en gebleven. De zeilboot waar Annemie mee gekomen is ligt er ook nog, iedere zomer bewoont door de eigenaar Marcel. Yendegaia baai in een notendop.

Geweldig om hier te rijden!

Het is stil in de baai, Annemie en José zijn met de Chileense tegenhanger van Floortje Dessing naar de bergen om te jagen. De boot van Marcel ligt er wel met nog drie jonge Belgen aan boord evenals de vissersboot waar de filmploeg mee gekomen is. Aan het eind van de dag komen ze terug en 's avonds is er een assado, een grote barbecue met heel veel vers vlees uit de bergen. Het visnet is leeggehaald en van de verse Robalo wordt een chevice gemaakt, een Chileens voorgerecht van rauwe vis met citroen, zout en kruiden. Het is druk en iedereen is welkom!

Door de rivier, water tot net bovenkant laarzen

De volgende dagen verkennen we de vallei die achter de baai ligt. Open grasland en stukken bos wisselen elkaar af met links en rechts prachtige bergen met bossen en sneeuw. Overal is water. Het regent namelijk meer dan goed voor ons is, voor het land trouwens ook want alles is drassig. Zeer uitzonderlijk, na een slechte zomer nu al zoveel regen en soms sneeuw: het wordt vroeg winter dit jaar. Als het iets minder hard regent gaan we er toch op uit en in het bos tegen de baai aan horen we een bekend geluid: Yaa Yaa en tok tok tok, zouden we toch nog een Magelaan-specht zien? We gaan er zo zachtjes mogelijk naar toe, lastig in een bos vol takken.

Robalo's voor de rookoven

Een paar maal vliegen ze weg, maar dan staan we onder een boom (spechten-restaurant) waar er 4 in zitten. We denken een familie want er is er één met een grote knalrode kop, het mannetje, drie zijn bijna helemaal zwart. We kunnen ze zeker een half uur bekijken, maar foto's maken is erg lastig door alle takken. Wat een geluk dat we ze nu toch zien!

José en Annemie hebben 21 prachtige paarden en 10 honden om te jagen. Ze lopen meestal los rond het huis en in de vallei. Verderop lopen ook wilde paarden en koeien, zoals bijna overal in Tierra del Fuego. José gaat met zeven mannen terug naar de hut om vlees op te halen en ze blijven een paar dagen weg. Wij blijven in de baai en gaan de volgende dag met Annemie en Sammy, een jonge Belgische, te paard de vallei in. Voor de verandering een prachtige zonnige dag. Wat een plezier om zo te rijden! De paarden lopen over de vlaktes en door de rivieren tot we zicht hebben op de voet van de gletsjer waar we lunchen.

Yendegaia Baai

De gletsjer was vroeger langer en dan kon je te paard tot de gletsjer zelf. Nu is deze meer teruggetrokken en liggen er grote stenen die achtergebleven zijn bij het smelten. Niet op te lopen voor de paarden. Het is een prachtige plek en zo'n ongerepte natuur hebben we nog niet eerder gezien. We komen ogen te kort om alles in ons op te nemen.
Terug nemen we een andere weg, wat is het mooi hier!

Annemie, luch bij de gletsjer

Er ligt nu ook een Franse charterboot met vakantie in de baai, de Podorange, vrienden van Annemie en José. 's Avonds eten we meestal samen, dan kookt de een, dan de ander. De verse aanvoer van krab, vis en vlees uit de baai, de groentes en wijn van de boten. Ik maak een lamscurry die de Belgische Marcel doet verzuchten dat ik de eerste Nederlandse vrouw ben die hij ontmoet heeft die kan koken. José grapt dat hij misschien eens uit moet kijken naar een Nederlandse, maar als hij naar Annemie kijkt zeggen zijn ogen iets anders. De bemanning van de Podorange zeilt al jaren en ze hebben mooie fotoboeken en films gemaakt van hun reizen. Coco maakt nu foto's van plankton met een microscoop en dat is een wereld op zich. Wat een prachtige vormen! Als we het over het weer hebben maken ze grapjes: hier is de verhouding 4 dagen regen op 1 dag zon, als je erg veel geluk hebt 2 dagen zon. Ik hoop dat het echt een grapje is! We hebben een onrustige nacht met flinke windvlagen en tot onze schrik komt de landlijn los. De steen waar hij omheen lag blijkt finaal omvergetrokken. Gelukkig houdt het anker goed en liggen we ver genoeg bij andere boten vandaan om te kunnen draaien.

Stoere keuken en gezelligheid voor velen

De volgende dag nemen we afscheid, al vind ik het moeilijk om te gaan. Wat een fijne mensen en wat is het hier mooi. Wat heb je als mens toch weinig nodig om gelukkig te kunnen zijn.
Het is tijd om verder te gaan en het ziet er nu goed uit. Annemie zegt nog: "Kijk even buiten hoe het is op het kanaal, ik ben er niet gerust op"....dat is wel 6 mijl varen. Het is zo super rustig in de baai dat we het toch proberen. Eenmaal op het Beagle Kanaal staat er een dikke windkracht 7 tegen, stroom tegen en golven! Niet te geloven, we komen geen meter verder en na een uur besluiten we om terug te keren de baai in. Eenmaal binnen is het allemaal zo rustig als wat, het weer buiten is dus erg moeilijk in te schatten.

Varen met westenwind = geen goed idee hier

De mannen zijn terug uit de bergen, het is druk in het huis. Wij blijven op de boot, een beetje een katterige afloop van de dag.
De volgende morgen is het een prachtige dag en is het erg stil. We gaan vroeg weer op pad. Buiten staat nog steeds veel wind maar het is nu te doen en het is een mooie (lees: droge) dag. In de loop van de dag trekt de wind weer aan en krijgen we steeds meer stroom tegen. Als we de noordwest arm van het Beagle kanaal in varen hebben we even 4 knopen stroom tegen. Pfff, dan schiet je niet hard op met nog geen 6 knopen snelheid. Gelukkig zijn er even geen golven door de beschutting van een eilandje, anders waren we helemaal niet vooruit gekomen. We ankeren na 7 uur en 20 mijl varen in Caleta Olla (=kookpot) achter hoge bomen en liggen er doodstil terwijl de wind en de regenwolken weer over ons heen stormen. We zijn een stukje verder, maar besluiten ter plekke alleen nog maar te varen als we geen westenwind hebben!

Caleta Olla, alles groen en nat hier

Bij het vertrek uit Yendegaia horen we op de valreep dat er veel gaat veranderen en dat het nog maar de vraag is hoe lang José en Annemie daar kunnen blijven. De weg is pas over 5 jaar klaar, maar de veranderingen voor hen lijken opeens veel eerder te komen. Wat zal het er anders toegaan over een paar jaar. Een bezoekerscentrum? Uitgezette wandelingen? Regels zeker en vast. Voor Annemie en José onzekerheid en een ander leven. Wij koesteren de herinnering dat we zo welkom waren en de vallei en de bergen met hen gezien hebben zoals ze er al duizenden jaren bijliggen.

Voor de aflevering over Yendegaia Baai kijk via "uitzending gemist" naar de aflevering van 'Floortje naar het eind van de wereld' van 16 januari 2014
Voor prachtige foto's en video's van de Podorange zie ook: http://www.voile-australe.com

Zeilen in de regen

Ankerplaatsen:
Yendegaia Baai, Caleta Ferrari 54º51,5' Zuid 68º49,0' West
Brazo Nordoeste, Caleta Olla 54º56,4' Zuid 69º09,4' West

De berg op, bepaald geen wandelpad

Maar de natuur is indrukwekkend

Uitzicht op Beagle Kanaal vanaf de waterval