Bahia Yendegaia 27-31 maart

De paarden gereed om uit te rijden, Yendegaia

Rustig weer is het zeker als we eindelijk van Puerto Williams naar Yendegaia baai varen, maar rustig is hier niet hetzelfde als mooi. Er staat weliswaar geen wind, maar de hele dag miezert en regent het. We gaan met maar liefs 9 boten tegelijk de haven uit. De Franse binnenburen willen al om half zeven weg, maar puntje bij paaltje slapen ze toch maar uit: het regent! Terwijl wij in het donker klaar staan om te vertrekken. Weer wat geleerd!
We hebben bewondering voor de Oostenrijkse boot Galadriel, nog geen 9 meter lang met 170 liter diesel aan boord tot Puerto Natales (wij hebben er 600), van plan om alles te zeilen. Het is een leuk jong stel en zij hebben al meer van de wereld gezien dan wij. Als je de tijd neemt kom je overal, maar ze zijn al snel uit zicht.....
's Middags is er wind en kunnen we stukken zeilen op weg naar Yendegaia, waar Annemie en José wonen. We hadden al over hen gelezen en in januari was Floortje Dessing bij hen op bezoek, dus nu kent half Nederland hen.

José aan het werk, naar de bergen om vlees op te halen

Yendegaia is de eerstvolgende baai westelijk na Lapatia waar we eerder waren, maar dan aan de Chileense kant van Tierra del Fuego. Er wordt een Chileense weg aangelegd, de Caretera Austral (de weg naar het zuiden). Het land rondom de baai is opgekocht door een rijke Noord-amerikaan om het te zijner tijd aan de Chileense regering te geven op voorwaarde dat het een groot grensoverschrijdend natuurpark wordt. Nu is de baai alleen bereikbaar via het water en dan nog erg afgelegen. José is al 17 jaar de beheerder van het land en jaren geleden is Annemie aan komen varen in een zeilboot, verliefd geworden op José en gebleven. De zeilboot waar Annemie mee gekomen is ligt er ook nog, iedere zomer bewoont door de eigenaar Marcel. Yendegaia baai in een notendop.

Geweldig om hier te rijden!

Het is stil in de baai, Annemie en José zijn met de Chileense tegenhanger van Floortje Dessing naar de bergen om te jagen. De boot van Marcel ligt er wel met nog drie jonge Belgen aan boord evenals de vissersboot waar de filmploeg mee gekomen is. Aan het eind van de dag komen ze terug en 's avonds is er een assado, een grote barbecue met heel veel vers vlees uit de bergen. Het visnet is leeggehaald en van de verse Robalo wordt een chevice gemaakt, een Chileens voorgerecht van rauwe vis met citroen, zout en kruiden. Het is druk en iedereen is welkom!

Door de rivier, water tot net bovenkant laarzen

De volgende dagen verkennen we de vallei die achter de baai ligt. Open grasland en stukken bos wisselen elkaar af met links en rechts prachtige bergen met bossen en sneeuw. Overal is water. Het regent namelijk meer dan goed voor ons is, voor het land trouwens ook want alles is drassig. Zeer uitzonderlijk, na een slechte zomer nu al zoveel regen en soms sneeuw: het wordt vroeg winter dit jaar. Als het iets minder hard regent gaan we er toch op uit en in het bos tegen de baai aan horen we een bekend geluid: Yaa Yaa en tok tok tok, zouden we toch nog een Magelaan-specht zien? We gaan er zo zachtjes mogelijk naar toe, lastig in een bos vol takken.

Robalo's voor de rookoven

Een paar maal vliegen ze weg, maar dan staan we onder een boom (spechten-restaurant) waar er 4 in zitten. We denken een familie want er is er één met een grote knalrode kop, het mannetje, drie zijn bijna helemaal zwart. We kunnen ze zeker een half uur bekijken, maar foto's maken is erg lastig door alle takken. Wat een geluk dat we ze nu toch zien!

José en Annemie hebben 21 prachtige paarden en 10 honden om te jagen. Ze lopen meestal los rond het huis en in de vallei. Verderop lopen ook wilde paarden en koeien, zoals bijna overal in Tierra del Fuego. José gaat met zeven mannen terug naar de hut om vlees op te halen en ze blijven een paar dagen weg. Wij blijven in de baai en gaan de volgende dag met Annemie en Sammy, een jonge Belgische, te paard de vallei in. Voor de verandering een prachtige zonnige dag. Wat een plezier om zo te rijden! De paarden lopen over de vlaktes en door de rivieren tot we zicht hebben op de voet van de gletsjer waar we lunchen.

Yendegaia Baai

De gletsjer was vroeger langer en dan kon je te paard tot de gletsjer zelf. Nu is deze meer teruggetrokken en liggen er grote stenen die achtergebleven zijn bij het smelten. Niet op te lopen voor de paarden. Het is een prachtige plek en zo'n ongerepte natuur hebben we nog niet eerder gezien. We komen ogen te kort om alles in ons op te nemen.
Terug nemen we een andere weg, wat is het mooi hier!

Annemie, luch bij de gletsjer

Er ligt nu ook een Franse charterboot met vakantie in de baai, de Podorange, vrienden van Annemie en José. 's Avonds eten we meestal samen, dan kookt de een, dan de ander. De verse aanvoer van krab, vis en vlees uit de baai, de groentes en wijn van de boten. Ik maak een lamscurry die de Belgische Marcel doet verzuchten dat ik de eerste Nederlandse vrouw ben die hij ontmoet heeft die kan koken. José grapt dat hij misschien eens uit moet kijken naar een Nederlandse, maar als hij naar Annemie kijkt zeggen zijn ogen iets anders. De bemanning van de Podorange zeilt al jaren en ze hebben mooie fotoboeken en films gemaakt van hun reizen. Coco maakt nu foto's van plankton met een microscoop en dat is een wereld op zich. Wat een prachtige vormen! Als we het over het weer hebben maken ze grapjes: hier is de verhouding 4 dagen regen op 1 dag zon, als je erg veel geluk hebt 2 dagen zon. Ik hoop dat het echt een grapje is! We hebben een onrustige nacht met flinke windvlagen en tot onze schrik komt de landlijn los. De steen waar hij omheen lag blijkt finaal omvergetrokken. Gelukkig houdt het anker goed en liggen we ver genoeg bij andere boten vandaan om te kunnen draaien.

Stoere keuken en gezelligheid voor velen

De volgende dag nemen we afscheid, al vind ik het moeilijk om te gaan. Wat een fijne mensen en wat is het hier mooi. Wat heb je als mens toch weinig nodig om gelukkig te kunnen zijn.
Het is tijd om verder te gaan en het ziet er nu goed uit. Annemie zegt nog: "Kijk even buiten hoe het is op het kanaal, ik ben er niet gerust op"....dat is wel 6 mijl varen. Het is zo super rustig in de baai dat we het toch proberen. Eenmaal op het Beagle Kanaal staat er een dikke windkracht 7 tegen, stroom tegen en golven! Niet te geloven, we komen geen meter verder en na een uur besluiten we om terug te keren de baai in. Eenmaal binnen is het allemaal zo rustig als wat, het weer buiten is dus erg moeilijk in te schatten.

Varen met westenwind = geen goed idee hier

De mannen zijn terug uit de bergen, het is druk in het huis. Wij blijven op de boot, een beetje een katterige afloop van de dag.
De volgende morgen is het een prachtige dag en is het erg stil. We gaan vroeg weer op pad. Buiten staat nog steeds veel wind maar het is nu te doen en het is een mooie (lees: droge) dag. In de loop van de dag trekt de wind weer aan en krijgen we steeds meer stroom tegen. Als we de noordwest arm van het Beagle kanaal in varen hebben we even 4 knopen stroom tegen. Pfff, dan schiet je niet hard op met nog geen 6 knopen snelheid. Gelukkig zijn er even geen golven door de beschutting van een eilandje, anders waren we helemaal niet vooruit gekomen. We ankeren na 7 uur en 20 mijl varen in Caleta Olla (=kookpot) achter hoge bomen en liggen er doodstil terwijl de wind en de regenwolken weer over ons heen stormen. We zijn een stukje verder, maar besluiten ter plekke alleen nog maar te varen als we geen westenwind hebben!

Caleta Olla, alles groen en nat hier

Bij het vertrek uit Yendegaia horen we op de valreep dat er veel gaat veranderen en dat het nog maar de vraag is hoe lang José en Annemie daar kunnen blijven. De weg is pas over 5 jaar klaar, maar de veranderingen voor hen lijken opeens veel eerder te komen. Wat zal het er anders toegaan over een paar jaar. Een bezoekerscentrum? Uitgezette wandelingen? Regels zeker en vast. Voor Annemie en José onzekerheid en een ander leven. Wij koesteren de herinnering dat we zo welkom waren en de vallei en de bergen met hen gezien hebben zoals ze er al duizenden jaren bijliggen.

Voor de aflevering over Yendegaia Baai kijk via "uitzending gemist" naar de aflevering van 'Floortje naar het eind van de wereld' van 16 januari 2014
Voor prachtige foto's en video's van de Podorange zie ook: http://www.voile-australe.com

Zeilen in de regen

Ankerplaatsen:
Yendegaia Baai, Caleta Ferrari 54º51,5' Zuid 68º49,0' West
Brazo Nordoeste, Caleta Olla 54º56,4' Zuid 69º09,4' West

De berg op, bepaald geen wandelpad

Maar de natuur is indrukwekkend

Uitzicht op Beagle Kanaal vanaf de waterval