Middagpositie 17 april 24º03' Zuid 130º54' West, 230 mijl te gaan
Middagpositie 18 april 23º19' Zuid 133º15' West, 101 mijl te gaan tot Gambier eilanden
Na twee onrustige dagen en nachten hadden we gisteren prachtig zeilweer. Om ons heen bergen van zee met witte koppen en erin Tara die golf na golf neemt en geen krimp geeft. Gemiddeld schat ik de golven 4 meter hoog met uitschieters van 5 of 6 meter. Dat klinkt erger dan het is. Hoe hoger de golf hoe verder ze uit elkaar zijn, en dus ook mooie hellingen. De golven breken niet, dus echt gevaarlijk zijn ze niet . De zon schijnt weer en de temperatuur is heerlijk. Het waait dat wel, maar we lopen er goed doorheen.
In de loop van de dag neemt de wind wat verder af en soms zie ik de zee alweer blauw worden in plaats van grijs. We houden wel buien waarin de wind flink aantrekt, dus we blijven opletten.
Katleen heeft in de nacht bij een zwieper van de boot een blauw oog opgelopen met een klein wondje. Nog een hele kunst om een hechtpleistertje te plakken op zee, maar het lijkt goed gelukt en trekt snel bij.
We zijn alle drie moe. Het is gelukkig zo rustig dat Katleen haar nachtwacht weer kan doen. 5 uur slapen is zo heerlijk! Maar ondertussen verlangen we naar aankomen en een ongebroken nacht.
Tijdens mijn ochtendwacht wordt ik opgeroepen door de Manatai die we kennen uit Puerto Montt. Ze kunnen ons toplicht zien! We wisten dat ze in de buurt zouden komen en het is leuk om bij te praten. Ik kan hun toplicht overigens niet zien, dus we zijn blij met ons stralende led toplicht! Zij zijn al een maand onderweg en de diesel en alle verse spullen zijn uitgeput. Als ze net achter ons varen later op de dag zetten we een jerrycan diesel overboord en wat vers fruit, het komt goed aan. Als ze weer oproepen om te bedanken, blijken ze vooral blij met de citroenen: kunnen ze tenminste weer rum-punch maken!Morgen hopen we naast elkaar te liggen dobberen in de lagune....
Vanmorgen om 10 uur zijn we de grens over gegaan tussen Groot Britannië en Frankrijk, en nee ik heb geen last ven zeegekte. Pitcairn behoort tot het Britse Koninkrijk en de Gambier eilanden zijn Frans. Midden in zee ligt dus de landsgrens. We zijn dus nu ons Europese koloniale verleden ingevaren. We lezen over vers stokbrood op bijna alle Frans Polynesische eilanden en nog veel meer. We zijn erg benieuwd. Het is een bewolkte dag, maar een fijne wind uit het zuiden/zuidwesten en de oceaan golven nemen heel langzaam af.
Aan het eind van de dag hebben we lekker uitgebreid hapjes gemaakt voor ons laatste happy hour op zee met ondergaande zon en blauwe lucht. We zijn aan het aftellen.
Op de plotter zie ik het eerste atol verschijnen: Temoe. De oceaanbodem gaat in record tempo van 3000 meter naar een een mooie cirkel van koraal. Het plan is om er ruim om heen te varen!
Daarachter ligt de Gambier archipel, misschien hoort Temoe er zelfs wel bij. Morgen zijn we er....
Middagpositie 18 april 23º19' Zuid 133º15' West, 101 mijl te gaan tot Gambier eilanden
Na twee onrustige dagen en nachten hadden we gisteren prachtig zeilweer. Om ons heen bergen van zee met witte koppen en erin Tara die golf na golf neemt en geen krimp geeft. Gemiddeld schat ik de golven 4 meter hoog met uitschieters van 5 of 6 meter. Dat klinkt erger dan het is. Hoe hoger de golf hoe verder ze uit elkaar zijn, en dus ook mooie hellingen. De golven breken niet, dus echt gevaarlijk zijn ze niet . De zon schijnt weer en de temperatuur is heerlijk. Het waait dat wel, maar we lopen er goed doorheen.
In de loop van de dag neemt de wind wat verder af en soms zie ik de zee alweer blauw worden in plaats van grijs. We houden wel buien waarin de wind flink aantrekt, dus we blijven opletten.
Katleen heeft in de nacht bij een zwieper van de boot een blauw oog opgelopen met een klein wondje. Nog een hele kunst om een hechtpleistertje te plakken op zee, maar het lijkt goed gelukt en trekt snel bij.
 |
| Prachtige luchten ondwerweg |
We zijn alle drie moe. Het is gelukkig zo rustig dat Katleen haar nachtwacht weer kan doen. 5 uur slapen is zo heerlijk! Maar ondertussen verlangen we naar aankomen en een ongebroken nacht.
Tijdens mijn ochtendwacht wordt ik opgeroepen door de Manatai die we kennen uit Puerto Montt. Ze kunnen ons toplicht zien! We wisten dat ze in de buurt zouden komen en het is leuk om bij te praten. Ik kan hun toplicht overigens niet zien, dus we zijn blij met ons stralende led toplicht! Zij zijn al een maand onderweg en de diesel en alle verse spullen zijn uitgeput. Als ze net achter ons varen later op de dag zetten we een jerrycan diesel overboord en wat vers fruit, het komt goed aan. Als ze weer oproepen om te bedanken, blijken ze vooral blij met de citroenen: kunnen ze tenminste weer rum-punch maken!Morgen hopen we naast elkaar te liggen dobberen in de lagune....
Vanmorgen om 10 uur zijn we de grens over gegaan tussen Groot Britannië en Frankrijk, en nee ik heb geen last ven zeegekte. Pitcairn behoort tot het Britse Koninkrijk en de Gambier eilanden zijn Frans. Midden in zee ligt dus de landsgrens. We zijn dus nu ons Europese koloniale verleden ingevaren. We lezen over vers stokbrood op bijna alle Frans Polynesische eilanden en nog veel meer. We zijn erg benieuwd. Het is een bewolkte dag, maar een fijne wind uit het zuiden/zuidwesten en de oceaan golven nemen heel langzaam af.
Aan het eind van de dag hebben we lekker uitgebreid hapjes gemaakt voor ons laatste happy hour op zee met ondergaande zon en blauwe lucht. We zijn aan het aftellen.
Op de plotter zie ik het eerste atol verschijnen: Temoe. De oceaanbodem gaat in record tempo van 3000 meter naar een een mooie cirkel van koraal. Het plan is om er ruim om heen te varen!
Daarachter ligt de Gambier archipel, misschien hoort Temoe er zelfs wel bij. Morgen zijn we er....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten