Een onrustige nacht - 13 & 14 april

Middagpositie 13 april 25º40' Zuid 123º04' West, 383 mijl te gaan
Middagpositie 14 april 25º30' Zuid 125º00' West, 278 mijl te gaan

De eerste nacht zeilen we de hele nacht, al neemt de snelheid langzaam af. We hebben nieuw beleid ingevoerd, als de snelheid onder de 3 knopen komt gaat de motor aan. Van de Finisterre, die inmiddels op de Gambier eilanden is, horen we dat we daar weer diesel kunnen tanken, dus dan kunnen we onze voorraad toch aanvullen.

Een beetje schuin is nog wel leuk....

Het doel is nu om vrijdag aan te komen op Pitcairn. Op vrijdagavond is het café avond daar en volgens de Lonely Planet een niet te missen hoogtepunt van het eiland. Er zijn niet zoveel hoogtepunten, dus het is de moeite waard om ze allemaal mee te maken. Het betreft overigens één café en er wonen in totaal 60 mensen op het eiland, dus het zou best eens een ruige boel kunnen zijn toch?

Het nieuwe beleid wordt om half elf gelijk ingevoerd, de motor gaat aan voor de rest van de dag. Tegen het middag uur komen er opeens witte schoorstenen boven de horizon uit. Jawel, schip twee van deze reis.

Marina vaart voorbij

Het is het Cruise schip Marina van de Marshall eilanden. We roepen hem op, maar de dienstdoende officier heeft de communicatieve vaardigheden van een oester, dus een boeiend gesprek wordt het helaas niet. Zij komen van Pitcairn, na een bezoek aldaar en gaan naar Paaseiland. Alsof we vergelijkbare grootheden zijn vraagt hij ons wel naar de ankercondities bij Paaseiland. Hij belooft onze groeten over te brengen aan de Armada aldaar en dan is het gesprek over. Katleen en ik zijn zeker nog een uur in de weer met het maken van foto's en het volgen van het schip. Een zeevrouwshand is snel gevuld.
Er komen steeds meer vogels om ons heen. Een mijl of 50 naar het noorden ligt het onbewoonde eilandje Ducie, misschien komen ze daar vandaan.

Na het avond eten is er weer wind en gaan de zeilen erop. Tot het eind van Katleen's wacht om 01.00 gaat het goed, steeds iets meer snelheid. Daarna trekt de wind aan en het reven begint in stapjes. Eerst een stuk genua, dan het grootzeil en vervolgens de genua helemaal weg. Na het reven van het grootzeil komt de eerste stortbui en overal om ons heen zijn er onweersflitsen. De donder horen we niet en we vermoeden dat de ontladingen ver weg zijn óf hoog in de wolken. Gelukkig ontbreken ook de schichten naar de zee zodat de mast onopgemerkt blijft.

De danspas van Tara op zee

Roel kijkt het laatste deel van the Driver en het is zo spannend dat hij helemaal niet merkt dat de wind 180 graden draait. Tara en Sara laten zich gewillig leiden door de wind en we varen inmiddels terug naar het oosten. Weer uit bed en zeilen om. De golven komen nu overal vandaan, het flitst en giet. Ons track ziet er uit als een danspas en de koerslijn lijkt wel een flipperkast. Op een gegeven moment valt de wind weg en komt er een grote zwarte bui onze kant op. Roel uit bed om de situatie ook te beoordelen. Nieuw beleid: de motor aan en proberen onder de bui uit te varen. In het westen is het lichter. Het lukt,
de bui passeert achterlangs en de wind gaat weer netjes terug naar het noordwesten. De rest van de dag schijnt de zon en zeilen we heerlijk richting Pitcairn.
We zijn een beetje brak van de onderbroken nacht en slapen wat tussendoor om weer fit te zijn voor vannacht.

Nog geen vis anders dan weer een vliegende voor bij de borrel. Wel de eerste dolfijnen: grijs-groene met witte buiken dit keer!

Wordt vervolgd!