Intra Coastal Waterway: Palm Beach tot Cape Canaveral - maart 2023

Langs de oostkust van de USA vind je bijna overal langgerekte Barrier Islands voor de kust, met daarachter meren en smalle waterwegen voor je bij het vaste land komt. Op de Barrier Islands vind je prachtige stranden en typische duinachtige begroeiing. Voor ons blijft het wennen dat die duinen maar een paar meter hoog zijn.

Wij liggen voor anker op Lake Worth, net ten noorden van het bekende Palm Beach. Hier wonen beroemde en zo niet beroemd in ieder geval erg rijke mensen in prachtige huizen. De straten zijn gevuld met dure winkels en dito restaurants. West Palm Beach, op het vaste land, is ontworpen voor de gewone mensen die in de hotels en huizen van Palm Beach werken. Op ons maakt het allemaal een zeer welvarende indruk. Naast de vooruitziende mannen (meestal in die jaren) die Palm Beach ontwikkelden begin 1900, waren er ook die nóg verder vooruit keken en zagen dat de natuur op de Barrrier Islands ten onder ging aan flatgebouwen en torenhoge vastgoedprijzen.

Aan de zeekant van Lake Worth ligt zo’n strook, het John D. Mac Arthur Park. 180 hectare aan duin, strand en eiland met bebossing heeft hij er nagelaten. Het is toegankelijk voor bezoekers maar verder heeft de natuur er vrij spel. In de zomer komen er honderden schildpadden hun eieren leggen, vogels, vissen het is er heerlijk. We fietsen er naar toe vanaf een onduidelijk strandje waar we de dinghy achterlaten. Langs de doorgaande wegen zijn fietsstroken, maar je deelt de weg met auto’s. Niet helemaal ideaal, maar in het weekend zoals nu gaat het best.

Hoe gaan we verder? Ons plan was om buitenom naar het noorden te zeilen, dat schiet een beetje op met de golfstroom mee. Maar niet als de wind uit het noorden waait, wind tegen stroom geeft koppige golven en de wind zit de komende week in het noorden. Dan toch een stukje Intra Coastal Waterway (ICW)? De hele ICW langs de oostkust is bijna 2000 km lang! Het is een soort staande mast route tussen de Barrier Islands en het vaste land voor schepen van maximaal 20 meter hoog. Grotendeels natuurlijk waterwegen en zo nodig zijn er verbindingen gemaakt in de vorm van kanalen. Onze mast is 19 meter hoog dus het zou kunnen. We zien op tegen alle bruggen, maar een week liggen wachten is ook niet fijn. We proberen het en de bruggen vallen enorm mee.

Ze draaien op verzoek en snel en veel bruggen zijn 20 meter hoog, dus daar kunnen we gewoon onder door varen. De eerste dag is de ICW een vaart met aan beide kanten enorme buitenhuizen. Ze hebben veranda’s met pilaren, tuinhuizen, zwembaden, gastenverblijven, alles piekfijn in de verf en de tuin een plaatje. Voor de deur steigers vol prachtige snelle boten, waterscooters en ander speelgoed. Bij Jupiter Inlet is een doorvaart naar de zee tussen de Barrier Islands, dat geeft bijzondere stroom effecten, we proberen ze te voorspellen maar hebben toch soms stroom mee of tegen op vreemde momenten. Na Jupiter wordt de ICW landelijker met ruim water en mooie schorren. We zien aalscholvers, verschillende reigers en visarenden. Sommigen zitten te broeden op een paal van de waterweg, hebben ze ‘s nachts gelijk verlichting ;-)

We ankeren twee dagen op Peck Lake waar de ICW doorheen loopt. Het is een groot natuurpark met aan zee prachtig stand en aan land een mooi wandelgebied met plankier door het natte bos. In het weekend komen tientallen kleine motorboten genieten van een dagtrip, maar op maandag is het stil op de paar boten voor anker na, mooi en sereen. Zoon Jeroen appt en vraagt of we gezien hebben dat er een lancering is op Cape Canaveral over een paar dagen. Het is een raket waarvan de vlucht eerder geannuleerd was, dit is de tweede poging. Het lijkt ons erg leuk om daar bij te zijn, maar dat betekent wel doorvaren. We varen langs  St Lucie Inlet, over de uitgestrekte Indian River, langs de Fort Pierce, Sebastian en Cape Canaveral inlet, de laatste als enige met een sluizencomplex. Al kunnen we stukken op de autopilot varen, de ICW heet niet voor niets “the Ditch” (de sloot). Soms varen we door uitgestrekte water gebieden maar door schade en schande komen we erachter dat het streepje van de ICW op de kaart alleen dáár diep genoeg is, iets er buiten steek je zo de modder in of een zandplaat op. Ook snelle oplopers en tegemoetkomend verkeer vragen aandacht bij het passeren.

In de ICW leven ook zeekoeien (Manatee’s). Overal moeten we opletten voor de zachtaardige maar niet zo snelle dieren. Iemand moet dan ook buiten zitten, goed opletten en op tijd bijsturen. Zeekoeien zien is veel lastiger want ze zijn erg schuw. Eén keer zie ik een zeekoe vlak bij de boot terwijl we liggen te wachten op een brug. Volwassen dieren zijn 3,5 meter lang en wegen rond de 450 kg. In de winter zoeken ze het warmere binnenwater op en komen ze dichter bij de bewoonde wereld. Wij zien we ze vaker op muurschilderingen en foto’s dan in de zee. Een dag voor de lancering leggen we eind van de middag aan in Titusville bij Cape Canaveral. De Marina heeft een uitgebreid mooring veld, dus we kunnen de boot gerust achterlaten. In Titusville drijft er één zeekoe in de haven, hij ligt te slapen zegt de havenmeester. Niet erg fotogeniek vanaf de kant.

We gaan het stadje in en komen langs Playalinda, een leuke Microbrewery, dát is toevallig. We raken in gesprek met 4 Harley rijders die een tocht maken door Florida. Ze vragen of wij ook op een ‘bike’ zijn en we wijzen trots naar onze twee opvouwfietsjes voor de deur, daar kunnen ze wel om lachen. Als ze vragen hoe we hier gekomen zijn en we vertellen over onze reis zijn ze zwaar onder de indruk. Zij zijn met de motoren op een vrachtwagen eerst uit het noorden naar Florida gereden voor een plezierrit en vinden dat wij een stuk stoerder zijn. Mijn dag kan niet meer stuk natuurlijk en vol napret fietsen we daarna terug naar de boot. 

Foto's : Huizen langs de ICW, strand wandelingen, nog een keer Peck Lake en weer een  nieuwe salamander.

Overal langs de ICW staan borden waar en hoe hard je mag varen voor de zeekoeien. 30 mijl p/u in het kanaal zelf (54km) vonden wij erg hard, zelfs voor Tara! soms is het ook minder dan 5 mijl

Noordenwind, koud én regen, Roel haalt zijn Musto pak en wanten tevoorschijn voor het eerst in 4 jaar!

Deze visarend houdt ons goed in de gaten

Het historische centrum van het plaatsje Melbourne, wij vonder er geen klap aan. De "baard"bomen waar lange slierten mos in de takken hangen zijn wél erg leuk.

Hoe kan het ook anders zó dicht bij Capa Canaveral, maar in de brouwerij Playalinda serveren ze bier waar (een gedeelte?) van de gerst eerst met een Starliner de ruimte in is geweest!