Motu's en een verstekeling - 13 tot 19 mei

de Tepapuri Motu waar we voor anker liggen

De Gambier Archipel wordt ook wel Frans Polynesië in het klein genoemd. Er zijn hoge vulkanische eilanden met weelderig bos zoals op de Marquesas en Tahiti en er zijn de lage motu's zoals op de Tuamotu's en west van Tahiti. Omdat die laatste bestemming even op zich laat wachten gaan we in de archipel op weg naar de motu's aan de noordkant. Motu's zijn koraal eilanden op de rand van het rif dat de lagune omringt. Ruig aan de kant van de oceaan met aan de binnenkant prachtige witte stranden. Op de eilandjes, die zelf maar een paar meter boven het water uitkomen, groeien palmen en wat bomen. De hoogte van de bomen is steevast het hoogste punt van een Motu. De Tuamotus zijn daarom berucht uit de zeevaart-dagen vóór de GPS en satelliet-foto's. Je ziet ze pas als je er bijna bovenop zit en vooral 's nachts was dat angstig varen. Tussen de eilandjes zijn ook nog onberekenbare stromingen. Mijn eerst vergissing: ik denk aan de Motu's als eilandjes, maar de grootste lagunes zijn van het maatje IJsselmeer, Volendam en Hindelopen liggen dan op Motu's aan de rand!

We hebben nu wielen onder de dinghy, dat is fijn!

De Gambier Motu's zijn lekker klein. We varen achter de Manatai naar het verste punt de Tepapuri Motu. We varen dan een stuk door niet in kaart gebracht gebied, dus we moeten het van de dieptemeter en de kleurverschillen in het water hebben. Het is echt spannend, want als je op een koraalhoofd vaart kom je goed vast te zitten en moet je wachten op hoger water en vaak veel schade. We komen er goed doorheen met een minste diepte van rond de 5 meter. Dan liggen we ook vorstelijk bij een wit strand en de palmen wuiven ons tegemoet. We lopen om het eilandje heen en de dag erna om het eilandje ernaast. Aan de oceaan kant ligt het bezaaid met dood koraal en de golven slaan meters bij ons vandaan kapot op het rif. We komen thuis met een zak vol mooie schelpen. Ik vind een schelpje dat vroeger in een doosje van Shell zat waarvoor je schelpen kon sparen bij tankbeurten. Ik droomde ervan om het spoor van de schelpen te volgen en hier ligt er dan één. Het schelpje krijgt een ereplaats aan boord. Aan de kant van de lagune groeien de palmen tot in het water en wemelt het van de wandelende schelpen. Mmmm? In de schelpen zitten Bernard Heremiet kreeftjes.

Een Heremietkreeft op weg naar boven

De baby's zitten in torentjes van nog geen centimeter groot, de volwassen dieren hebben een gat gemaakt in een grote krulschelp en sjouwen het ding kunstig mee. Als het laag water is zitten er tientallen op de stammen van de lage palmbomen. Zodra ze onraad voelen trekken ze zich terug en zie alleen nog hun oranjerode scharen waarmee ze zich vasthouden. Als we stil zitten bewegen alle schelpen om ons heen. Het is een wonderlijk gezicht.

IJzerhoutbomen op het strand: onverwoestbaar & schaduw

In de tussentijd hebben we ook nog te maken met een verstekeling aan boord. In het dorp is een rat aan boord gekomen. Een aangevreten banaan doet de alarmbelletjes rinkelen, maar het zou misschien nog een insect kunnen zijn? De volgende morgen is er weer een banaan de klos en liggen er overal keuteltjes.

Arm dier, maar voor ons een zorg minder

Niet goed! Ik kijk regelmatig een aflevering Rizoli & Isles over agente Jane en haar vriendin Maura, de patholoog-anatoom. De rat brengt de detective in mij naar boven. Ik vind poepjes bij de ankerketting en op het voordek, het muggengaas van het voorste luik hangt aan een kant uit de geleiders en op de mat voor ons bed liggen ook keutels. We zoeken onze rattenval op tussen de reserveonderdelen, maar het dier laat zich niet horen of zien. Als we 's avonds terugkomen van het diner bij de buren kan de patholoog-anatoom aan de slag: gebroken nek, toegebracht door een sterke slag van achteren, geen bloedverlies, op slag dood. Maaginhoud: banaan en brokje Beemsterkaas. We verbazen ons er over hoe groot hij of zij is en dan krijgt het dier een waardig zeemansgraf. Dat heeft gelukkig niet lang geduurd want slapen met een rat om ons heen vonden we helemaal niets!

Marianne, Guy en Teiva van de Manatai aan de oceaankant

De laatste dag op de motu's varen we langs de motu waar de vliegtuigen landen uit Tahiti. Opeens gaat de zandweg over in een vierbaansweg en dat is het vliegveld, een hele luxe voor twee vluchten per week. Aan de zuidkant van de motu zit een pas in het rif waar je met de dinghy door kunt en rond hoogwater is het daar een vissen-festijn. We snorkelen tussen prachtig koraal met tientallen enorme vissen en honderden kleine. Het water is super helder. Er zwemmen ook een paar Zwartpunt rifhaaien rond van zo'n 1,5 meter lang. Ze doen mensen niets, maar het blijft imposant. Het beeld van de gevaarlijke haai zit zo ingebakken in onze hersenen dat het de eerste keren lastig is om rustig te blijven zwemmen, vooral als ze dichterbij komen. De speervissers kunnen rekenen op nog meer belangstelling, maar ook zij blijven ongedeerd. Er zijn verder prachtige rode en blauw papegaaivissen en hele grote Meroux/Grooper met forse tanden, daar blijf je automatisch uit de buurt, ze kijken zeer onvriendelijk.

Wandeling in het kamerplantenbos op Taravai

Nog een paar dagen naar Taravai, onze favoriete plek in Gambier. Het is heerlijk hier én er komt eind deze week ander weer aan met wind uit het oosten. Goed nieuws en daardoor genieten we nog extra van onze laatste dagen hier.

Wel een beetje doorlopen hoor.......

Voor zeilen in de Gambier Archipel hebben we gebruik gemaakt van de uitstekende Gambier Guide van het zeiljacht Pitufa, te vinden op www.pitufa.at