Parels en weer op weg - 22 tot 27 mei

de voorbewerking van het zwarte celmateriaal

Wie van jullie kent Snuf en Snuitje nog, de boefjes uit Pipo de Clown? Wij hebben het er de laatste dagen regelmatig over gehad en dan vooral hun voorliefde voor p..p..p..parels. Ze zouden hun hart hier op kunnen halen! De Gambier Archipel is namelijk van nature erg geschikt voor het kweken van parels. Niet te diep, maar diep genoeg, veel doorstromend zeewater door de verschillende ingangen en de goede temperatuur.

Inbrengen van de kern en het celmateriaal

Overal zie je dan ook de boeitjes waar de parels aanhangen en de bouwsels in het water waar ze, ja wat doen ze daar eigenlijk? We gaan op zoek naar een parelfarm die ons wat wil laten zien. Van andere zeilers horen we dat Eric daar wel voor open staat en Engels spreekt. We komen niet zo gelegen, maar de volgende morgen is het goed. Omdat we er toch liggen vragen we of Eric 's avonds komt eten. Hij brengt zijn zoon mee die vakantie heeft en een paar weken meewerkt op de farm.

Het witte bolletje in het midden is het parelzakje

De rest van het gezin woont op Tahiti. Eric vertelt over zijn grootouders die uit China geëmigreerd zijn naar Tahiti en hoe hij in de parelkweek terecht gekomen is. Eerst heeft hij jaren voor een grote onderneming gewerkt, maar nu heeft hij al 8 jaar zijn eigen farm. Met 13 hectare water bescheiden, maar dan heb je ook niet zoveel personeel nodig. Zo rond de 8 á 10 mensen is genoeg. Eric en zijn werknemers wonen naast de farm op de motu. Zijn zoon Ari studeert Bedrijfskunde in Montreal. Op de vraag waarom in Canada en niet in Frankrijk, antwoordt hij dat hij de indruk heeft dat in Europa (Frankrijk) ze hem willen vertellen hoe het moet, in Canada zijn ze veel meer open en gericht op andere landen. Interessant!

Eric en Roel op de Parelfarm

Eric kweekt vooral de zwarte parels waar de regio beroemd om is, maar ze kunnen ook blauwe, groene, aubergine en beige parels kweken als ze dat willen. Voor de liefhebbers staat onderaan het blog een beschrijving hoe de parels gekweekt worden. Zwarte parels zijn zeer geliefd in Japan en China en daar gaan de meesten dan ook naar toe. We zijn vergeten te vragen hoeveel parels de farm op jaarbasis produceert, maar ook zonder dat zijn we erg onder de indruk. We worden uitgenodigd om de volgende week weer te komen kijken als er geoogst wordt, jammer genoeg zijn we dan al op weg naar de Tuamotus.

Samen eten met Hervé, Valerie en Ariki

De laatste stop in Gambier is Taravai waar Valerie en Hervé ons uitgenodigd hebben om vrijdag samen te eten. Ik maak me zorgen over de afspraak omdat we vrijdagmorgen pas weggaan bij Eric. Totaal overbodig, als ik langs ga met de dinghy hebben ze nergens op gerekend want we waren er nog niet en je maakt pas een plan als iemand er is. Ik denk dat wij té lang in Nederland gewoond hebben met agenda's die weken van te voren gepland zijn met afspraken om hier aan te kunnen wennen. Het is wel erg ontspannen om zo te leven. We eten zaterdag samen. Eric heeft ons een zak met oestervlees gegeven en we maken er een curry van met vruchten van het eiland. Valerie heeft kip gemaakt en Hervé broodvrucht en lekkere bananen geroosterd.
Zoontje Ariki is dol op Roel, zeker als hij ontdekt dat in zijn rugzak iets lekkers zit voor na het eten: pennywafels. Het eten is feestelijk en erg gezellig, we zullen hen niet snel vergeten.

De Petit Prince's wat zullen we hen missen!

Ook bij Lolo en Pierre nemen we hartelijk afscheid. We liggen weer met de Petit Prince en de Manatai voor het strand en er ligt nog een Franse boot met 4 kinderen aan boord dus het is druk rond het huis. Hier scheiden de wegen van de Petit Prince, Manatai en Tara. Na 14 en 7 maanden is het een warm afscheid, maar ook met enige tranen. Het zijn vrienden geworden en de kans dat we elkaar weer zien is niet zo groot. Wat hebben we veel fijne dingen samen gedaan en meegemaakt!

Motu Tenoku bij de NW pas

Dan zijn wij er helemaal klaar voor en laat de wind op zich wachten! We vertrekken toch na al het afscheid nemen, al is het maar naar Tenoku een héél klein motu-tje bij de westelijke doorvaart. We snorkelen een paar uur en bereiden ons voor op de oversteek. Het snorkelen is prachtig. Er zijn een soort straatjes in het koraal waar je doorheen kunt zwemmen, vol met vissen. Ik zie een reusachtige vis waarvan ik denk dat dit de Napoleonvis is waar de Fransen het steeds over hebben, geweldig! Hij is erg schuw maar ik heb de tijd en hang een poos aan het koraal tot hij weer te voorschijn komt zodat ik hem goed kan zien. Zijn profiel lijkt een beetje op het profiel van de Moai beelden op Paaseiland. Er zijn ook twee Wit Tip Rifhaaien die mij nieuwsgierig komen bekijken. Het lukt om rustig te blijven hangen aan het koraal. Wie kijkt hier eigenlijk naar wie?

Een laatste blik op de Gambiereilanden, de westpas

Eind van de middag komt er wind en kunnen de zeilen op. De doorgang in het rif is iets meer dan 10 meter diep, 500 meter verder is het al meer dan 1000 meter diep en na een paar uur zijn de Gambiereilanden verdwenen aan de horizon, ons stukje paradijs!

We zijn nu al drie dagen onderweg met een heerlijk saai weerbericht. Alle dagen windkracht 4 uit het oosten en de komende dagen zit daar geen verandering in. Wel veel bewolking en af en toe een miezerbui. Tot onze verrassing is het koel en komen de lange broeken en lange mouwen shirts weer uit de kast. De golven zijn redelijk hoog en door de bijna voordewindse koers beweegt Tara veel en onvoorspelbaar. Weer om naar de zee te kijken, veel te lezen en af en toe een filmpje te kijken. Maar we hebben natuurlijk niets te klagen met dagen van rond de 150 mijl. Het beroemde/beruchte atol Mururoa (Franse Kernproeven) en vele anderen zijn inmiddels gepasseerd. We zijn op weg naar Tahanea, een atol in de Tuamotu's zuidelijk van het bekendere Fakarava en verwachten daar vrijdagmorgen de 29e aan te komen.
Middagpositie 27 mei (lokale tijd) 19º38' Zuid 141º31' West, nog 245 mijl naar Tahanea

Hoe parels parels worden....

Minuscule stukje zwarte parelmoercellen

In het begin van de 20e eeuw heeft een Japanner (geen wikipedia hier dus geen naam) het kweken van parels in honderden kleine stapjes met vallen en opstaan ontwikkeld. Dat proces wordt nog steeds verfijnd en aangepast aan de plaats waar de parels gekweekt worden. In Gambier wordt als het zeewater opwarmt voor de zomer, het oesterzaad geoogst op pluizige pluimen die ze boven de oesters in het water hangen. Na 6 maanden zijn de schelpjes ongeveer 5cm en worden ze geoogst. Een goed oestertje wordt doorboord, aan een plastic draadje geknoopt en met collega's aan een lange lijn vastgemaakt om een aantal maanden te groeien. Dan gaan ze eruit en volgt een operatieschema voor ieder oester.

Het inbrengen is echt een precisiewerkje 

De schelp wordt een stukje opengewrikt, in de "operatiekamer" wordt er een sneetje gemaakt in het midden van het parelzakje (een klein ballonnetje in de schelp), daar gaat een nucleus in (klein stenen kraaltje) samen met een mini stukje zwarte parelmoercellen. De schelp gaat weer dicht, gaatje boren aan de basis van de schelp en dan worden de schelpen in zakken van net vastgezet met tye-raps.

De schelpen worden vastgezet in de draadzakken

De zakken gaan het water in, worden iedere 3 weken opgehaald en schoongemaakt en 14 maanden later is de eerste oogst. Ongeveer 60% van de schelpen overleeft en produceert een pareltje. Als hij dat goed doet krijgt hij een nieuw steen kraaltje. Goede oesters produceren zo tot 5 keer een parel.
In de parelfarm zien we hoe ze de zwarte parelmoercellen uit de levende mantel van een oester snijden, precies op de plek waar een zwarte parelmoerrand in de schelp zit. Daarvan prepareren ze mini stukjes voor de collega's die ze in de parelzakjes stoppen. Het is erg precies werk en de jonge vrouwen zijn dan ook geconcentreerd bezig.
Eric vertelt dat in natuurlijk oesterpopulaties er ongeveer evenveel vrouwelijke als mannelijke oesters zijn. Oesters kunnen echter van geslacht wisselen. De pareloesters zijn bijna allemaal mannelijk, waarschijnlijk door de stress en operaties. Alles heeft een keerzijde, ook parels.

Pennywafels en Ariki, om op te vreten

Voor zeilen in de Gambier Archipel hebben we gebruik gemaakt van de uitstekende Gambier Guide van het zeiljacht Pitufa, te vinden op www.pitufa.at