Isla Isabel: Prachtig! - januari 2022

We varen het eind van de dag uit. Isla Isabel is 93 mijl varen, teveel voor een dagtocht en nu komen we 's ochtends aan. De zonsondergang is prachtig en het verveelt echt nooit om daarvan te genieten. Als het donker wordt licht Mazatlan nog op aan de horizon. Het is rond nieuwe maan, een donkere nacht met alleen sterren aan de hemel. Tot 10 uur 's avonds kunnen we zeilen, maar dan is het gedaan met de wind, ik strijk de zeilen en start de motor. Tijdens mijn wacht zie ik verschillende knipperende dingen vliegen boven de kuststreek. Te laag voor een vliegtuig en ik denk dat het drones zijn. Wat moeten drones hier? Mmm, we varen wel voor een heel donker stuk van de kust, en wat is dat voor een vreemd visbootje? Af en toe een lichtje. Ik vaar er met een grote boog omheen aan de buitenkant, het bootje gaat richting kust. De knipperlichtjes in de lucht blijven mij volgen en ik wordt er toch wat zenuwachtig van. Zal ik Roel wakker maken? Nu zijn er op de boot weinig dingen waar “zware straffen”op staan, maar de schipper onnodig wakker maken in zijn eerste slaap scoort wel hoog in die categorie. Ik kijk het nog even aan.

Mijn aandacht wordt ook opgeëist door een trawler die twee keer mijn koerswijziging om hem ruimte te geven volgt en nog steeds voor de boeg rondtoert. Als hij de derde keer zijn netten vlak voor ons uitgooit ben ik het zat, ik draai 180 graden om en vaar eerst een flink eind bij hem vandaan voor ik mijn koers weer hervat. Er is weer bebouwing langs de kust en de knipperlichtjes in de lucht verdwijnen vlak voor middernacht ook, rust in de tent.
Roel moet een beetje lachen om mijn verhaal van de drones, hij denkt dat ik aangestoken ben door de complottheorieën of een spannende meisjesboeken serie, de volgende keer maak ik hem gewoon wakker!

In het vroege ochtendlicht zien we Isla Isabel verschijnen, onbewoond als je de duizenden vogels die er nestelen niet meetelt. Isla Isabel is al decennia lang een vogelparadijs. De vogels zijn dan ook niet bang van mensen en blijven lekker op hun nesten zitten als je langsloopt. Zoals het hoort bij een vogeleiland hangt erboven een wolk van vogels. In het ondiepe water rondom dit eiland zien we verschillende walvissen die aan het foerageren zijn. De ankerplaats is prachtig, omgeven door hoge en lage rotsen aan drie kanten. Het nadeel is dat de bodem ook bestaat uit rotsen en er volgens de pilot de meeste achtergebleven ankers liggen van heel westelijk Mexico. We doen een drijflijntje aan het anker zodat we bij problemen het anker ermee uit kunnen trekken of terug kunnen vinden.

Bij het dinghy strandje zijn wat vissershutten, die ze tijdelijk gebruiken als ze in de omgeving vissen met hun kleine panga's. Er zijn een stuk of 8 mensen, maar erg afstandelijk en van vogels houden ze ook niet zo, dus we komen elkaar weinig tegen. Als ik taart bak voor nieuwjaar breng ik hen er ook één, dat breekt het ijs, maar we blijven toch ieder op zich.

Het is heerlijk weer, en er zijn verschillende wandelpaden op het eiland, gelukkig maar, want zonder zou je niet ver komen door de dichte bossen. Er is ook een oude krater die inmiddels is volgelopen is met zoet water en nu meer geworden is. Maar de hoofdrolspelers zijn de vogels. Duizenden fregatvogels, blauwvoet booby's (jan van genten), bruine booby's, verschillende meeuwen, roodsnavel tropicbirds (keerkringvogels) sooty shearwaters (roetpijlstormvogels) en dan nog heel veel kleintjes in de bossen die we niet te zien krijgen.

Op de tweede plaats komen de groene Iguana's die lekker op het pad liggen en echt niet aan de kant gaan voor je. Er schijnt ook nog een slangensoort te zijn, maar die krijgen we niet te zien. Drie dagen lang lopen we te struinen over het eiland. Vooral de fregatvogels zijn prachtig. Het is broedseizoen en de mannetjes kunnen hun keel dan opblazen tot een grote vuurrode ballon om de dames mee te imponeren, soms kunnen ze er bijna niet meer overheen kijken. Als ze het warm hebben (of imponeren willen??) dan ademen ze snel in en uit en trilt de hele ballon mee. Aan de zijkant zit een patroon van kleine zwarte veertjes, als de ballon leeg is vallen die allemaal weer op zijn plek en is de keel weer zwart. We vinden al een paar fregatvogel jongen, maar de meesten zitten nog in het ei.

De Blauwvoeten hebben ook eieren, maar nog niet allemaal en we zien blauwvoeten elkaar het hof maken met mooie danspassen, fluitende tonen en opgeheven vleugeltoppen. De Bruine Booby's zijn wat onopvallender en zitten al veel op het nest. De tropicbirds zien we nauwelijks. Overdag zijn ze ver weg om te vissen. Het zijn altijd de tropicbirds die we op een lange oversteek in de warme wateren als eerste in de lucht zien. Rond 4 uur 's middags komen ze allemaal terug en gillen en gieren een uur om de boot. Het zijn mooie elegante vogels met de kleine rode flash van hun snavel, verder veel wit op een smalle strook zwart aan de buitenkant van de vleugels. Prachtig om te zien, onmogelijk om op de foto te krijgen. We zoeken naar hun nesten op de richels tussen de rotsen maar kunnen ze niet vinden. Waar we ook gaan zitten aan de buitenkant van het eiland zien we walvissen, soms moeders met kleintjes soms een wat groter groepje.

Verder zwemmen we om af te koelen en dan ook nog happy hour bij de zonsondergangen, we hebben het er erg druk mee. Oud en Nieuw vieren we in bootstijl, op het achterdek met een glas hele matige champagne (de enige die in de laatste winkel te krijgen was, dit leven heeft ook nadelen) en als de halve wereld elkaar al nieuwjaar gewenst heeft doen wij dat om 10 uur 's avonds ook en gaan lekker slapen. Er is nog één wandeling die we niet gedaan hebben voor morgenvroeg, een heerlijke start van het nieuwe jaar.

Heermann meeuwen

een hele jonge iguana

De Bruine Booby

Het kratermeer

Familie Fregatvogel

Een ontspannen walvis, duiken doen ze hier bijna niet, te ondiep

Deze foto uit 2013 toen we ook Keerkringvogels gezien hebben op de Abrolhos eilanden, Brazilië.