Puerto Vallarte, bejaarden paradijs? - januari 2022

Na de vakantie uitstapjes moet er weer even gewerkt worden. Een gastank is leeg, de koelkast ook, de wastas is overvol en we willen graag een booster. Overnacht zeilen we naar Banderas Bay waar Roel heel lief half vier 's morgens de boot voor anker legt bij Punta Mita, de ingang van de baai, zodat ik door kan slapen. Naar Puerto Vallarte is nog ruim 4 uur varen, maar gelukkig zien we een groep walvissen die voor ons uit zwemt, dan vliegt de tijd.
Dat is wennen, aan een steiger in de marina omgeven door woonflats met op de begane grond restaurants, touroperators en dergelijke. De zon zien ondergaan is er hier niet bij, maar wel gezellig flanerende mensen. Overal hangen bordjes dat je de krokodillen niet mag voeren en dat zwemmen ook niet aangeraden wordt, dat hebben we met Tara nog niet meegemaakt. De huiskrokodil van de marina is vorig jaar overleden en we zien geen andere zwemmen.

Alle klussen worden vrij snel geklaard met de hulp van Juan, een erg prettige taxichauffeur. Ik vraag gelijk zijn telefoonnummer want door corona gebruiken we zelden het openbaar vervoer op het moment. Hij weet te vertellen dat er over twee dagen geprikt wordt. Na een zoektocht op internet en via tourist information (die hier overigens zelf weer niets van weten) komen we bij de Secretaria de Salud afdeling 8 terecht. Verpleegkundige Fatima weet er alles van. Deze week worden leerkrachten geprikt, volgende week eerst twee dagen jongeren en daarna zijn wij aan de beurt. Daar gaan we dan toch maar op wachten.

Zo'n zoektocht kost snel een halve dag en we belonen onszelf met een lunch en een leuke wandeling door het oude centrum van de stad nu we er toch zijn. De marina is ruim een half uur rijden met de taxi. Hier draait het centrum alleen maar om toerisme. Restaurants, cafe's, bars, winkels een spetterend nightlife, de beste stranden van heel Mexico en een uitbundige gay scene. Ik had het gepensioneerden verhaal van Mazatlan ook voor Puerto Vallarte kunnen bewaren, deze stad blijkt namelijk uitgeroepen tot de beste stad ter wereld om je pensioen door te brengen door de Amerikaanse Federatie voor Gepensioneerden en diverse andere platforms de zich hiermee bezig houden.

De Expat Facebook groep van PV liegt er niet om met bijna 80.000 abonnees. In de wintermaanden zijn hier rond de 50.000 expats en velen wonen hier permanent. PV is wel veel kleiner dan Mazatlan (250.000 inwoners) en ik heb het idee dat de verhoudingen hier nog schever zijn. We zien overal gebouwd worden, het ene complex nog luxer dan het andere, afgesloten van de buitenwereld. Er is al een Puerto Vallarte Nuevo verderop langs de kust, met alleen maar stranden en flatgebouwen. De prachtige kuststrook waar we nu nog stukjes van kunnen zien is dat over 10-20 jaar niet meer denk ik. Misschien verschuift het hele idee waarom PV zo leuk is wel naarmate het minder echt wordt.

Met de taxichauffeur komen we ook op andere plekken, op zoek naar moeilijk te vinden loodgieters onderdelen. De routes die hij neemt gaan door onverharde straten, waar vuilnis op straat ligt en de huizen half af zijn, met zeil waterdicht gehouden worden en kinderen met niets spelen in het stof. Ik kan mij voorstellen dat voor de gewone Mexicanen het leven hier duurder wordt, de mooie plekken ingenomen en onbereikbaar worden. Veel expats die hier wonen spreken geen Spaans, dat hoeft ook niet echt want je gaat met elkaar om, in de restaurants, bij tours en in winkels spreken ze ook Engels. Dan woon je meer in een enclave van je eigen land dan in Mexico en hoe betrokken ben je dan bij het wel en wee van de stad als geheel? Op de PV Facebook groep snakken mensen naar Vietnamees eten, havermelk latte's, pindakaas, vragen over Mexicaans eten “maar dan wel chic want ik kom uit San Francisco en ben het beste gewend” gaan eindeloos door. Ik denk dat Puerto Vallarta aan zijn eigen succes ten ondergaat. Voordat we er somber van worden varen we na drie dagen snel uit om Banderas Bay te gaan verkennen.

We ankeren bij La Cruz, een piepklein plaatsje aan de rand van de baai. De stranden zijn hier niet geweldig en het grote toerisme gaan aan La Cruz voorbij. Alle straten zijn hier stoffig behalve de doorgaande weg. Dat vinden wij leuker. In een boom zit een reuzen Leguaan te zonnen Ik denk van kop tot staart ruim 2 meter! Ik wist niet dat ze zo groot konden worden. Dit zal het nummer 1 mannetje zijn lees ik op internet. Hij wordt het grootst, heeft de grootste flap aan zijn kin, krijgt altijd de beste plaatsjes in de zon én paart natuurlijk met de vrouwtjes. Maar wacht even, de andere mannetjes ontwikkelen geen mannelijke kenmerken en blijven op vrouwtjes lijken. Daardoor vallen ze niet zo op en als het nr 1 mannetje de andere kant op kijkt doen ze het toch lekker met een vrouwtje. Dat vind ik zo leuk aan de natuur. De lunch in het plaatselijke restaurantje is erg lekker. We zijn helemaal verslingerd geraakt aan alle vis en garnalen gerechten hier. Cheviche's, vis en garnalen taco's noem het maar op, salade of guacamole erbij: heerlijk! In restaurants zoals deze kost dat voor 2 personen rond de 12 euro, inclusief een drankje.

Iedere keer als we in de baai varen zien we bultrug walvissen, dit is een populaire plaats voor de vrouwtjes om te kalven. Waar ik slecht tegen kan is hoe ze soms opgejaagd worden, de tourboten vallen nog wel mee, maar privé snelle motorjachten kunnen echt onbeschoft zijn. Ze verpesten het, want dan vluchten ze naar dieper water en krijgt niemand ze voorlopig meer te zien en de walvissen raken gestresst. Als je rustig vaart of ligt komen ze soms vlak bij de boot, in hun eigen tempo zwemmen ze dan langs je heen. In de avond voor anker zitten we binnen en horen een vreemd geluid, een soort geloei en gepiep. Walvissen? Ja het zijn walvissen vlak bij de boot. Die fungeert als een soort klankkast waardoor we het 'praten' binnen kunnen horen. Als ik buiten luister hoor ik alleen hun ademhaling. Het is spookachtig én sprookjesachtig tegelijk. Lage tonen, waarschijnlijk de moeder, en hoge pieuw pieuw klanken van het kalf denken we, misschien ook nog gezang van mannetjes in de buurt? We zijn zo verwonderd dat we niet eens op het idee komen dat we het misschien op kunnen nemen. Na zo'n half uur trekken ze verder en sterft het geluid weg. Dit is echt een geweldige ervaring!

Foto's Puerto Vallarte

Verse Guacamole

de toeristen politie loopt overal rond

Foto's van La Cruz