22-27 juni fietsen Morecambe-Bridlington

Op weg naar de bus begint het licht te regenen. Tegen de tijd dat we aan de andere kant van de baai in Morecambe aankomen giet het en waaien we van de boulevard. We wachten op de rest van onze fietsgroep in een klein cafetje. De eigenaar heeft het druk, vandaag is de dag dat de Olympische Fakkel door Morecambe en Lancaster komt. Iedereen schuilt in het cafe. Jeroen vertelde vorige week dat  de Fakkel in heel de UK maximaal 30 km van 90% van de bevolking komt. Onze hele reis zijn we de fakkel net misgelopen maar nu gaat het gebeuren. Ik heb medelijden met de rijen langs de kant: honderden schoolkinderen staan er (niet geheel vrijwillig?), een groepje zwaar gehandicapten in een rolstoel wordt ruim anderhalf uur van te voren in de kou en regen geparkeerd (mishandeling?), een groep peuters van het kinderdagverblijf in 10 buggy's (letterlijk zoetgehouden) en vele vele anderen wachten vol verwachting.

Als ik koffie bestel maakt de baas een opmerking over het weer, ik vertel hem dat wij vandaag de Way of the Roses kust tot kust fietstocht gaan beginnen. In een flits zie ik verrassing, ongeloof, bewondering en afgrijzen op zijn gezicht verschijnen. Dan komt het finale oordeel: "Mental" (gestoord) zegt hij uit de grond van zijn hart en doet een stap achteruit voor het geval het besmettelijk is. Als ik naar buiten kijk vind ik eigenlijk wel dat dit een kernachtige samenvatting is van het geheel, zowel onze fietstocht als de fakkeloptocht.

ons fietsgroepje deze week

Na wat vertaging door de optocht komt het busje met de fietsen en de rest van de groep. 4 vrienden van ons uit Australie en twee jonge vrouwen uit Nieuw Zeeland die al jaren in Londen werken. Pete is onze gids en verzorger deze week en opgewekt geeft hij ons instructies voor het eerste gedeelte van de tocht.
Het opgewekte gevoel duurt bij mij niet zo heel lang. Het is echt vreselijk slecht weer en "waterdicht"  lijkt een betrekkelijk begrip. In mijn hoofd gaat een stemmetje tekeer: wat een belachelijk idee om nu te fietsen, kunnen we niet in die bus, is er geen plan B, wie heeft dit bedacht en nog wat dingen die niet een blog passen, maar iedereen die Astrix en Obelix gelezen heeft weet hoe zo'n balonnetje eruit ziet. Als de Fakkel voorbij komt zie ik dat die zelfs in een bus zit inplaats van rondgelopen te worden! Dat maakt het er allemaal niet beter op. De lunch is echt het dieptepunt: een picknick, waar we een half uur op moeten wachten in de stromende regen. We staan met z'n achten onder een klein afdakje te kleumen, de thermoskan geeft koud water en er is echt geen plan B.
Dan gaan we de heuvels in van de Yorkshire Dales en is er zelfs geen ruimte meer voor gemopper in mijn hoofd. Alle aandacht gaat naar de volgende meter, de volgende ademhaling en mijn huurfiets komt af en toe een paar versnellingen tekort voor de steile beklimming: lopen naar boven dus.

De Yorkshire Dales

Dan gebeurt er iets wonderlijks, opeens is er rust in mijn hoofd. Acceptatie? Overgave? Mijn aandacht gaat naar buiten en ik geniet van de omgeving, de kleuren en geuren, zelfs de regen. Gelukkig heb ik nog 25 kilometer te gaan met dit gevoel. De weiden op de heuvels zijn omgeven door stenen muurtjes van gestapelde stenen zonder cement (dry stone walls) die eeuwen geleden gemaakt zijn. We hebben ze ook vanuit de auto gezien, maar dan lijken ze gewoon muurtjes en nu ik erlangs fiets zie ik hoe verschillend ze zijn. Sommigen zijn heel harmonisch, ze kloppen helemaal zonder opvulstukjes. Anderen zijn echt beginnersmuurtjes of juist heel precies met keurige rijtjes even grote stenen. Op de bovenkant ligt een randje platte stenen als een afwerkrandje. Ik zie steeds meer verschillen en verbeeld mij dat ik iets lees van de zielen van de mensen die ze gemaakt hebben. Honderden kilometers lang, duizenden kilometers lang. Wat een geduld en vakmanschap en hoeveel generaties hebben hier niet aan gewerkt. Het weer wordt steeds woester en ik ben dankbaar voor de wind in de rug (windkracht 8 en uitschieters naar 10) en ervaar met ontzag het natuurgeweld. De riviertjes om ons heen lopen steeds vaker ook over de weg, in de dalen fietsen we door de overlopende riviertjes heen. De dieren schuilen achter de muurtjes, kont in de wind, lammeren en kalfjes tussen moeders voorpoten.
Net als ik voel dat er haarscheurtjes komen in mijn verlichte staat waardoor wind en regen alsnog naar binnen sijpelen, staan we boven op een heuvel met alleen nog de afdaling naar Settle. Het B&B waar we logeren verandert in een poel druipende kleren als we binnen zijn, maar we zijn er!
Later op het nieuws zien we waar we doorheen gegaaan zijn: 100 ml water in 24 uur, overstromende rivieren, 450 huizen ondergelopen....

De Yorkshire Wolds

De 4 dagen erna fietsen we heerlijk (droog!) via York naar Bridlington aan de Noordzeekust. 275 km in totaal. Door de Yorkshire Dales, heuvelachtig met veel schapen en vee en dus die mooie muurtjes. De prachtige stad York en Fountains Abbey, de laatste is verwoest door Henry de 8e maar de ruines zijn erg indrukwekkend. York is tijdens de Romeinse tijd zo belangrijk dat Constantijn (klopt, die van Constantinopel) er tot 5e Romeinse keizer gekroond wordt. Ook begrijpen we dat in 1066 de slag bij Fulford (Noorman Harold tegen zijn broer), bij Stamford Bridge (Engelsen tegen de Noormannen) en bij Hastings (Engelsen tegen de Fransen) binnen een tijdsbestek van een maand zich afgespeeld hebben. De Engelsen liepen met meer dan 10.000 man de bijna 1.000 km heen en weer in minder dan een maand. Geen wonder dat ze bij Hastings verloren.
Dan door de Yorkshire Wolds, glooiend open landschap met veel landbouw, hier en daar bos en veel welvarender dan de Dales. Als laatste de krijtrotsen van de kust en de Noordzee.

De eindstreep van de Way of the Roses

We hebben heerlijk gefietst, gezellig in de groep en veel gezien. Helemaal bijgetankd gaan we weer naar ons boothuis.

Jacomine