We mogen er weer in! Brazilië deel twee 24-30 augustus

Corniglia, Cinque Terre, Italië

Heerlijke weken in Europa achter de rug, het was zo fijn om iedereen weer te zien en voelde erg “thuis”. Het weer was zomers en dat betekent dat we sinds juni vorig jaar alleen maar zomer gehad hebben. En nét als er in Nederland 's morgens vroeg de eerste tekenen zijn dat de herfst in aantocht is, gaan we weer naar ons boot/huis. Ook thuis, maar de reis terug ervaren we ook nu weer als het met moeite loslaten van alle mensen die ons dierbaar zijn.

Cinque Terre wandelen met Anouk

Onze lompe balen met bagage worden probleemloos ingecheckt, de toegestane 4x32 kilo halen we bijna: 110 kilo gaat er in het ruim. Ons al dan niet visum aan de Braziliaanse grens houdt ons in spanning deze reis. De verrassing komt in Madrid als we in willen checken voor Salvador. Waar is uw return ticket? Maar dit is ons return ticket! Mag ik dan uw permanente verblijfsvergunning zien voor Brazilië. Hebben we niet, we hebben een drijvend huis in Brazilië. Verwarring alom. Wij hebben dit verhaal niet gestroomlijnd, dus Roel en ik geven ook nog verschillende antwoorden wanneer en hoe we weer naar Nederland gaan. Boot papieren erbij en veel heen en weer gebel. De magische zin blijkt te zijn: We vertrekken uit Brazilië met onze boot naar Uruguay. Als laatste passagiers mogen we aan boord. Als het hier al zo moeilijk is, wat wordt het dan in Brazilië? 

Hoe krijgen we alles erin?

De reis wordt gevuld met afleveringen “Life on Mars” (met dank aan Hester) en vliegt letterlijk voorbij.

Aan de grond dringt het pas goed tot ons door dat dit de eerste keer is in ons leven dat we wellicht ergens niet welkom zijn. Wij hebben alternatieven, maar kunnen ons enigszins inleven in de onzekerheid waarin veel mensen verkeren die op de vlucht zijn en ergens binnen proberen te komen. Ik heb vooraf een verhaaltje in het Portugees voorbereid op papier, alle bootpapieren bij de hand? Daar gaan we. Bij de balie van de Policia Federal zit een vriendelijke dame, we groeten haar in het Braziliaans: ''boa noite''. Ze is aangenaam verrast! Pakt de paspoorten aan en stempelt ze zonder enige discussie af. Ze vult het aantal dagen niet in, dus ik ben nog een beetje achterdochtig. Zo makkelijk kan het toch niet zijn en ik vraag even voor de zekerheid voor hoeveel dagen? 90 dagen zegt ze vriendelijk. Volgende...

Wat heerlijk om Tara weer te zien

Met vleugeltjes lopen we verder! 3 maanden Brazilië! De bagageband ziet er opeens ook vriendelijker uit. Maar er zit nog wel het een en ander in waar de douane naar zou kunnen vragen. We kijken onze ogen uit. Naar onze baaltjes, maar vooral naar de reuze koffers waarmee de Brazilianen terug komen. Daarmee vergeleken zijn wij backpackers. Business class mag hier zelfs 3x32 kilo pp meenemen! Dat lijkt een vorm van gelegaliseerde smokkel, want voor je vakantie heb je dat niet nodig. Onze tassen worden geen blik waardig gekeurd, we lopen tussen karren met hoogopgetaste dik gevulde koffers mee naar buiten.

De weg terug naar de boot is enerzijds een en al herkenning: de warme wind, de tropische planten, de coureur rijstijl, maar ook cultuurshock: het vuilnis, de armoe, de vieze straten en gammele huizen. Na 6 weken Europa, “bloemen dorpen”, fietspaden, alles geregeld en glad is het contrast enorm. Wat is het heerlijk om Tara weer te zien en we slapen als een blok in ons eigen bed.

De grote schoonmaak: het einde is in zicht!

De volgende dag begint het schoonmaken van de boot. Bij de lunch zijn er al 3 nagels afgebroken en de rest wordt tot werklengte getrimd, Roel heeft al weer twee bulten op zijn hoofd en handen vol met kit-sporen en nu weten we het zeker: we zijn weer thuis.

Maandag krijgen we bericht van Anouk dat ze haar Bachelor gehaald heeft, onze feestelijke stemming kan niet meer stuk.

De overburen in onze keurige straat in de wijk Ribeira

Roel en ik hadden een weddenschap of de boot klaar zou zijn of niet. Ik dacht van wel, Roel dacht nog lang niet. De boot is klaar!  Ik heb de voorzienigheid wel een handje geholpen en 1,5 week voor de terugreis de aannemer een vriendelijk mailtje gestuurd dat we er weer aan komen. Daarna reageerde hij op de mail met openstaande punten die Roel 4 weken eerder gestuurd had, dat hij die mail net ontvangen had! Hoe dan ook, het heeft gewerkt. Waarbij we toch iets water in de wijn doen voor de kwaliteit van het schilderwerk, dit is kennelijk zo goed als het hier kan zijn. Het teakdek is goed gedaan.

De laatste klussen: lieren onderhoud

Nu alleen nog wachten op de blikken antifouling uit de VS, half mei besteld, zou een fluitje van een cent zijn. Vrijdag is nu de planning. De vrachtkosten lijken opeens wel een kwart duurder te worden dan afgesproken: wat een land! Ook de zeilmaker heeft problemen om ons nieuwe binnenkussen te leveren (half mei besteld). Hij mag er zelf op zitten, wij gaan volgende week gewoon weg. Wat een inefficiëntie en verlies van werk!

De boot is nu voor de helft schoon, een berenklus met al het stof en vocht. Maar wij sluiten tijdelijk het hoofdstuk onderhoud even af en kijken weer de andere kant op: waarvoor waren we hier? Oh ja om wat te zien van het land. Dit weekend gaan we naar Chapada Diamantina, een Nationaal Park 6 uur busrit naar het binnenland. Het schijnt prachtig te zijn, dus volgende keer de foto's. Voor wie vast wil meegenieten:
http://www.h2otraveladventures.com 

Het blijft leuk, toerist spelen