Bahia Concepcion wonder landschap - mei

Het begint hier steeds meer op de Grevelingen te lijken. Bahia Concepcion is een grote beschutte baai, omgeven door lage kale bergen. Ankerplaatsen te over, vlakbij de meest prachtige strandjes. Het enige minpuntje is dat de grote weg langs de strandjes loopt, maar er is weinig verkeer op de weg. We zwerven een week van baai naar baai. De zomerwoningen op de strandjes zijn allemaal dicht evenals de restaurants en de campings, een beetje deprimerend is dat wel. Roel heeft geklaagd over de foto's. Hij maakt setjes van mijn beste foto's als screensaver, maar 90% is vogels en bloemetjes. Veel meer is er niet, dus ook jullie zullen er aan moeten geloven: veel vogels dit keer.

We maken een mooie wandeling in Playa el Burro naar het topje. Er zijn pertroglyfen te vinden onderweg, maar wij hebben denk ik een gids nodig om ze te zien. We vinden er één die ook in ons boek staat, dus bij deze. Wij hadden hem niet herkend als zodanig. Op de weg terug raken we het spoor bijster en zo wordt een 2,5 uur wandeling toch 4 uur, want we moeten een heel eind terug naar boven. Dat is goed voor onze cardio training!

Er zijn de momenten waar ik niet over schrijf omdat ze zo gewoon zijn, maar eigenlijk zijn die net zo bijzonder. Zo geniet ik iedere avond van de zonsondergang, telkens is het weer anders. Omdat het dan nog erg warm is, zit ik vaak op het voordek en ik heb gemerkt dat het uur daarna eigenlijk nóg mooier is. Langzaam trekken de kleuren weg in het kielzog van de zon. In het westen komt als eerst een heldere planeet, ik denk dat het Venus is. 

Langzaam wordt de hemel vanuit het oosten donkerder en komen de sterren te voorschijn. De heldere eerst, maar langzaam vult de hemel zich met alle tussenliggende sterren. We hebben steeds Orion in het westen gehad, maar die kunnen we niet meer zien. In de loop van de avond komt nu het sterrenbeeld Schorpioen in het zuiden boven de horizon uit. Ik ga vaak 's nachts nog even kijken. Deze dagen is er geen maan en zijn de sterren prachtig. In Bahia San Juanico was het volle maan. De zon is net onder, een enorme warm oranje maan komt op tussen de rotsen, ik heb nog nooit zo'n maan gezien. Het is net magie, er springen vissen om de boot, de meeuwen klagen nog wat na op de rotsen, het water kabbelt, het is stil en dan de maan. De avond ervoor was de hemel heel bleek roze/blauw en de maan zilverachtig wit. De avond erna was de maan helder geel bij opkomst. Klein wonder landschap, dagelijks, zomaar gratis en voor niets.

Playa Barbara, een Snowy Egret en een water "pissebed" zou een Sea Slater, een soort isopod kunnen zijn en een vis ter afwisseling van de vogels.

Playa en Burro, op de top van de berg zit een kolibri net lang genoeg stil voor een foto, Roel heeft aanpraak op het strand. Het is een grappig hondje en hij zwemt een stukje achter ons aan naar de boot, maar dan keert hij toch maar terug en de vakantie huisjes langs het strand.

Bij Playa Santispec is een klein hoog eilandje waar zóveel vogels nesten hebben. Maar de kroont spant een zeearend nest met drie jongen. Eén van de jongen kan al een stukje vliegen de anderen schreeuwen alleen maar om eten. Ik zit 2,5 in de dinhgy te wachten op de ouders met vis, maar ik heb ze niet gezien. Verder jonge pelikanen, jonge meeuwen. Een blauwe reiger zit in lotushouding op een catus, nog nooit gezien! Een grijsborst gaai, Cactus wren en tientallen Purple Martins met nesten in de rotsholen.

én een foto van een schildpad!  we zien ze bijna in elke baai, maar ze laten zich niet vastleggen. Nog steeds goed kijken voor deze.

Zonsondergang bij Playa Domingo, alles in een warme gloed.

Afzien? Niet echt langs de kust - mei

De eilanden rondom Loreto zien we vanaf de boot. Om de dag komt de marine langs om foto's te nemen van de geankerde boten en speelt keihard een boodschap af in het Engels: iedereen moet thuis blijven. Het meest spectaculaire wat we meemaken is een ontploffende meloen in het netje boven de zithoek, waarvan Roels gitaar mede de volle laag krijgt. Dat houdt ons een dag bezig met wassen en opruimen. Onze viscapaciteiten laten ernstig te wensen over, maar we hebben buren die het wel kunnen. Ze vissen voor de lol en vangen dan 10 vissen, ze komen ons twee groupers brengen. Hoera, vis op het menu! We komen ook voor het eerst twee zeilboten tegen met Mexicaanse eigenaren. Leuke jonge gasten, een met z'n vaders boot (denken wij), maar de andere heeft zijn eigen boot. En gelukkig levert dat weer een maaltje vis op. We voelen ons wel beperkt op de eilanden, dus we gaan langs de kust kijken wat er mogelijk is.

In de ruime San Juanico baai liggen bijna 10 boten. Het is een kinderrijk geheel: op 6 boten wonen naast de ouders 17 kinderen! Daar hebben we toch wel bewondering voor, aan boord lesgeven, te eten geven en wassen voor 3 tot 6 mensen!

Er zijn groepjes boten die al langere tijd met elkaar optrekken en dus de quarantaine voorbij zijn. Wij ontmoeten ook een paar boten waar we contact mee hebben, vaak in de dinghy achter de boot, een enkele keer op het strand met voldoende tussenruimte. De baai ligt erg afgelegen en op het strand staat 1 illegale camper. Hier gaan we dagelijks aan wal want het is een mooi wandelgebied. Er zijn rotsen langs de baai met wandelingen over het strand en over de rotsen. Het mooiste zijn de twee gebieden waar een binnen meertje ontstaan is tussen de heuvels met zoet tot brak water. Hier groeien volop struiken en boompjes en het stikt er van de insecten. De insecten nemen we op de koop toe, want het betekent ook dat er veel vogels zitten. Verrekijker en fototoestel mee en 's avonds puzzelen welke soorten het zijn. Ook op het water en in de lucht veel vogels. Eindelijk zien we volop booby's met blauwe voeten, een soort Jan van Genten. De opbrengst van twee dagen vogel kijken staat onderaan het blog.

Op weg naar het noorden ankeren we bij Punta Pulpito. Lekker hoog met een fijne, pittige wandeling naar boven om te genieten van een mooi uitzicht. Aan de zijkant van de rots loopt een grote obsidiaan ader, goed te zien. Het vulkanisch glas schittert in de zon en daar waar het obsidiaan is afgezet in laagjes tussen andere gesteente is het vlijmscherp. Op de weggetjes liggen veel kleine stukjes obsidiaan, ze noemen ze hier Apache tranen. Het verhaal wil dat in 1870 de cavalerie van de Verenigde Staten vocht tegen de Apache in Arizona. Toen duidelijk werd dat ze verslagen waren, wilden de Apache zich niet overgeven, maar sprongen van een hoge rots hun dood tegemoet. De families huilden vele tranen en iedere traan die op de grond viel veranderde in steen. Het geloof wil dat iedereen die een Apache traan bij zich draagt nooit meer hoeft te huilen omdat de Apache families dat al gedaan hebben (vrij naar een fragment uit het onovertroffen “Sea of Cortez, a cruisers guidebook” door Sean Breeding and Heather Bransmer). Wij hebben een paar mooie Apache tranen gezocht om bij ons te dragen.

Het enige wat op de bon is aan boord zijn de dagelijkse sudoku's. Verder hebben we geen gebrek aan wat dan ook. We lezen veel, eten lekker, zwemmen, roeien en 's avonds vaak filmavond op ons grote doek. Roel speelt trouw gitaar, ik heb al noten gehoord van “I am sailing”, dus dat belooft wat. We tellen de weken af tot onze thuisvlucht en intussen genieten we van de natuur. Spannende verhalen levert het niet op, de dagen hebben hun eigen rustige ritme.

Vogels bij de meertjes:

Grote blauwe reiger

Bruine kuif vliegenvanger m&v

Phainopopla m (zwarte zijden vliegenvanger)

Noordelijke Kardinaal m&v

Cactus Wren (familie van de winterkoning) m&v die een nestje aan het bouwen zijn

Grijsborst gaai m

In de lucht en op de rotsen:

Fregatvogels

Kalkoen gieren

Zeearenden, soms wel 4 tegelijk, ze zijn erg aanwezig met hoge roepen naar elkaar en vissen volop

Dubbel gekuifde aalscholvers

Blauwvoet Booby's die spectaculair van grote hoogte in het water duiken op vis

verschillende meeuwen

en natuurlijk talrijke bruine pelikanen

In het water:

Geoorde futen in grote groepen, ze duiken allemaal tegelijk onder en komen dan ook tegelijk weer boven. Eén fuut wijkt af en blijft boven om op zijn eigen tijd weer onder te gaan. Een individualist?

Verschillende roggen, sommige roggen (adelaar?) springen uit het water en “vliegen”dan een paar slagen voor ze met een klap weer terug vallen in het water

Groene schildpad (denken we)

Dolfijnen

talloze kleine visjes, die soms een show weggeven door met honderden tegelijk uit het water te ploppen, het is net of er een plaatselijke regenbui is met dikke druppels.

Het water is beetje troebel, dus is het lastig vissen kijken.... we houden het bij vogels.

Prachtige rotsformaties bij Punta Mangle, en toch nog een triggervis door ons gevangen!

Punta Pulpito, een grote obsidiaan bal ligt op de rots

Rotsschilderingen en verborgen haven - april

Broodbakken en bloggen gaat kennelijk goed samen, het ruikt lekker naar het brood in de oven, maar voor de temperatuur hoeven we het niet te doen. De afgelopen week is het ineens zomer geworden in Baja California. Overdag dik boven de dertig graden en 's nachts meestal iets koeler, helaas soms ook niet. Voor ons iets te warm, maar zwemmen brengt afkoeling.

We varen naar Agua Verde, een beschutte baai met een leuk dorpje. Jammer genoeg is het dorpje een dag voor wij binnen varen dicht gegaan en we ankeren zover mogelijk in de noordelijke kant van de baai. De strategie tegen Corona van veel dropjes hier is om zich af te sluiten van de buitenwereld, ze maken een wegblokkade op de enige weg in of uit en vreemde boten worden geweerd. Op de korte termijn helpt dat, op de langere termijn misschien niet. We snappen het wel, er is geen medische zorg in de buurt – zo ze die al kunnen betalen - en het dichtstbijzijnde ziekenhuis is in La Paz. Voor ons geldt het zelfde en ook wij zijn erg voorzichtig.
De bodem van de baai bestaat uit wit zand en het water kleurt daardoor inderdaad prachtig groen. De gebruikelijke blauw witte vissersbootjes ontbreken op het strand en dus geen vis voor ons. We mogen hier wel lopen en op zo'n twee uur van de ankerplek is een rotshol waar muurschilderingen zijn. We krijgen aanwijzingen van een andere zeilboot en gaan 's morgens om 7 uur op pad. We lopen vanaf het strand door een rots overgang, aan de voet is een begraafplaats die betere tijden gekend heeft. Het zijn vooral de kindergrafjes die indruk op me maken. Handgemaakt uit cement met een laatste boodschap van de ouders. Voor ons strekt een vlakte uit met hier en daar huisjes en veel bomen. Aan de overkant een lage bergrug. We lopen door een oase met palmbomen, kardinaal vogels en loslopende koeien.

De aanwijzingen zijn een beetje vaag, maar uiteindelijk vinden we de in elkaar geknutselde "ANWB paddenstoel" die richting een bergpad omhoog wijst. De grot bestaat uit twee kamers en heeft een prachtig uitzicht over de zee en een gedeelte van het land. Het is er koel en fijn om te genieten van het uitzicht. In de grot hangen her en der kleine vleermuizen, maar de schilderingen? Uiteindelijk vinden we de muurschildering aan de buitenkant tussen de twee kamers in. Een lichtgekleurd vlak van natuurlijke kalkafzetting op de stenen wand met daarop tientallen handen in rode en oker kleurige verf. We hebben verder geen informatie, het zou 50 jaar oud kunnen zijn, 500 of 5.000 jaar? Later vind ik dat de muurschilderingen in Baja California tussen de 7.000 en 10.000 jaar oud zijn! Er zijn er tientallen, de mooiste in de vallei van San Francisco bij Loreto, die zetten we op ons verlanglijstje. Moe en warm zijn we om 12 uur weer terug bij de boot, een heerlijke wandeling.

De Candeleros baai heeft, naast honderden vissende pelikanen, een geheel andere verrassing. Er is een groot hotel wat er prachtig uitziet, maar leeg is, mét een telecom mast en voor het eerst in weken hebben we internet! Heerlijk! Het is tijd om knopen door te hakken. We boeken een KLM vlucht voor begin juni naar huis, terugreis flexibel, we zijn nergens zeker van. Als Tara veilig is en wij ook, hoeven we daar nu geen beslissingen over te nemen. Het geeft rust en we kunnen een plan maken voor de komende weken.

De eilanden bij Loreto, waar we nu komen, zijn een nationaal park en allemaal gesloten voor recreatie. We mogen ankeren op weg naar het noorden maar niet aan wal komen. Loreto zelf lijkt een erg leuk stadje volgens de gidsen. De afgelopen week mochten jacht bemanning er wel in/niet in/wel in/niet in. Het laatste bericht is niemand meer erin. Op zo'n 15 mijl voor Loreto is Puerto Escondido, de verborgen haven, waar we boodschappen uit Loreto kunnen laten bezorgen. Daar gaan we bevoorraden voor de komende weken, de dorpjes ten noorden daarvan zijn allemaal dicht volgens de berichten.

We kunnen nog wel een nachtje zonder boodschappen en ankeren in Honeymoon Bay op Isla Danzante, het dansende eiland. Misschien door de vorm of de golvende bergen, een plaatje is het in ieder geval. Dofijnen komen twee keer per dag in de baai om te vissen en te spelen, snorkelend is er van alles te zien langs de rotsen, kleine roggen, zee-egels, zeesterren, koralen, tientallen vissen, scholen gestreepte sergeant majors samen met roze/zilverachtige visjes, het is net of we in een aquarium zwemmen. Roel vindt niet aan land kunnen erg vervelend en 's morgens vroeg maken we toch een wandeling. Ik ben erg gevoelig voor "het mag niet" dus ik vind het stressvol. Roel heeft dat veel minder, maar lekker uitgebreid lopen is het niet. We komen wel een grote spin tegen, het is denk ik een bruine weduwe, het minder gevaarlijke nichtje van de zwarte, maar we blijven zoeken naar de black widow.

Puerto Escondido is echt "verborgen", niets is er te zien vanaf het water behalve een klein licht op de kant. Door een kronkel ingang vaar je achter een bergruggetje een prachtig beschutte baai in. De marina heeft zo'n 25 ligplaatsen en in de baai ruim 100 ankerboeien. Het is een modern complex en uitstekend georganiseerd. Iedereen houdt afstand en draagt een mondkapje. Waar Roel het lopen en de krant mist, mis ik deze weken mensen, verhalen, geschiedenis. Zelfs met alle beperkingen geniet ik van de mensen om ons heen, het winkeltje, de wasmachines, een glas wijn en een houtoven pizza uit het afhaal restaurant. De "wat nu" vraag is onderdeel van ieder gesprek. Er zijn in mei weer vluchten van Loreto naar Los Angeles en een groep zeilers gaan terug naar de VS.

Wij halen het beste uit de haven. We mogen hier – samen – buiten het terrein komen en gaan twee keer in alle vroegte op pad. We lopen door droge watervallen en klimmen over de rotsblokken in de Tabor Canyon tot we niet verder kunnen. Torenhoge steile wanden waar in de zomer het water metershoog doorheen moet razen en enorme rotsblokken mee sleurt van de bergen erboven. Hier en daar staat nog een poeltje water en ook de bomen en struiken lijken groener dan elders, sommigen bloeien. De andere dag lopen we bijna 4 uur in de Tripui heuvels, klimmen en dalen tussen de rotsen en cactussen met uitzicht op de eilanden van het Loreto National Park. We zien zwermen slanke bijen bij de bloeiende bomen en de wilde honingraten in aanbouw hangen onder de palmbladeren. Op de terugweg kijken we uit over de haven. In de bergrug lijken twee 'ramen' te zitten waardoor je vanaf de moorings uit kunt kijken over de zee buiten. Wat een prachtige plek! Er vloeien talrijke zweetdruppeltjes, maar
we zijn
tevreden als we in de haven aankomen. We kunnen weer verder naar het noorden.

De foto's van Agua Verde

Isla Danzante, een bloeiende aloe, en onderzijde van de bruine weduwe

Puerto Escondido, met een Hooded Oriole m&v, de bijen (of toch wespen? bouwen wespen ook een honingraat?) De wandeling naar de Tabor Kloof , geen verkeer op de weg, maar wél pizza op de haven, wandeling in de Tripui heuvels.