Castro, Chiloe & Puerto Montt - 6-20 juni

Lekker naar ons zin op Chiloe, Nationaal Park

Het blog gaat na dit verhaal een poosje op vakantie. Dank aan alle lezers (46.000 page views) en diegenen die gereageerd hebben op een van de blogs! Begin november varen we weer als alles goed gaat, tot dan!

Wat genieten we van Castro! Het is een klein stadje, de hoofdstad van het eiland Chiloe en heeft alles wat daarbij hoort. Een boekwinkel (ze bestaan nog!), café met wifi, restaurantjes en ook niet onbelangrijk een goede wasserij. Het is heerlijk om even de ruimte te hebben om onze eigen gang te gaan. Hoe fijn de afgelopen maanden ook waren, we merken dat we wel erg dicht op elkaar gezeten hebben, je ziet en hoort alles van elkaar op een boot van 12 meter.

Het landschap is  anders, Chiloe doet Engels aan

Kerk in Chonchi uit ongeveer 1860

Het eiland Chiloe en de eilandjes erom heen zijn beroemd om hun 150 houten kerken en kapellen. De oudsten zijn van rond 1750, gebouwd door de Jezuïeten die al in 1608 hun missie-posten begonnen op het eiland. Na de verbanning van de Jezuïeten uit Portugal, Spanje en andere Europese landen rond 1770, werden ook hun bezittingen in de nieuwe wereld verbeurd verklaard.

Onderweg zien we de eerste pelikaan voorbij vliegen

De kerken zijn overgenomen door andere ordes en in de omgeving van Chiloe zijn alle volgende kerken met dezelfde structuur en materialen gebouwd als de eersten. Het zijn mooie kerken, opvallend groot voor de tijd waarin ze gebouwd zijn. De fronten zijn steevast in heldere kleuren geschilderd. De kerk in Castro is van begin 1900 naar Italiaans ontwerp, helemaal van hout, met torens in suikerkleuren. Op zondag ga ik naar de vroege mis om een beeld te krijgen van de sfeer. Het deed met erg denken aan mijn kerkbezoeken toen ik naar Santiago de Compostella fietste. Een dertigtal mensen, veelal 65+ en een traditionele mis, opgedragen door een Franciscaner. Bijna alle kerkgangers komen mij de hand schudden en vrede wensen en met dit prettige gevoel begint zo de zondag.

Droog & warm onder de luifels: de straathonden van Castro

We worden overal met open armen ontvangen, terwijl de enige Nederlandse vermeldingen in de geschiedenis van Castro twee piraten betreft. In 1600 valt Balthazar de Cortes Castro aan en ene Enrique Brouwer zet het stadje in brand in 1643 in een poging het in te nemen. Wij worden er niet op aangekeken. De plaatselijke likeur d'Ouro zou van Nederlandse afkomst zijn en lijkt inderdaad een beetje op citroen brandewijn. De dame van het museum waar we proeven is helemaal verguld dat ze eindelijk 2 Nederlanders in huis heeft.

Coigüe van Chiloe, aangepaste hoogte

Na een paar dagen hebben we weer een “stads” ritme: koffie met internet hier, lunch daar, rondwandeling, contact met de aardige dames op de markt die hun groenten en wollen spullen verkopen, Victor de visser waar we onze dinghy naast leggen houdt een oogje in het zeil, ze kennen ons allemaal snel. Er zijn weinig toeristen dus dat is niet zo moeilijk, maar toch is het fijn. Het weer is nog steeds wisselvallig maar het deert ons hier niet, als het regent blijven we gewoon nog even zitten.

Boardwalks in het regenwoud Chiloe

Een mooie dag benutten we om naar het Nationaal Park te gaan met de bus. Door de veen gebieden en het regenwoud zijn er paden van hout, waardoor we nu een keer de binnenkant kunnen zien. Wat een vocht, groen en weelderigheid. We zien voor het eerst de plaatselijke bamboe opduiken. Aan de andere kant van het park lopen we naar het strand waar de Pacific Oceaan met hoge golven tegenaan beukt. We blijven nog maar even liggen....

Quintral, reuzen klimplant in het bos

Victor waarschuwt ons dat er zwaar weer aankomt, noord met meer dan 50 knopen op zee. We denken dat we wel goed liggen, maar worden toch een beetje zenuwachtig als de Armada zijn grijze boten weghaalt van de pier en er allemaal vissers en vrachtschepen in de baai voor anker gaan om te schuilen. Even een anker alarm aan voor de nacht. Het spookt enorm en we doen geen oog dicht. We raken op een gegeven moment de oranje armada boei waar we niet aan mogen liggen, maar nood breekt wetten: het anker krabt en het alternatief is opnieuw ankeren of vastlopen op de pier. In de stromende regen en gierende wind krijgen we het toch voor elkaar, met anker en boei liggen we verder goed. Tara heeft alleen een flinke kras op haar romp.

Als iedereen aan onze boei wil liggen, mooi niet 

Na de storm vertrekken we uit Castro, we willen niet het risico lopen dat het weer langdurig slecht wordt en we te laat in Puerto Montt aankomen. We hebben twee super mooie dagen, de eerste dag is bijna helemaal bezeild: wat een verademing! De volgende dag weer op de motor, maar met heerlijk zonnig weer. Lekker weer om de zeilen te drogen en alvast op te ruimen.

Puerto Montt is niet erg bijzonder, maar we kunnen de boot er wel goed achterlaten. We liggen bij de Club Nautico Reloncavi aan een steiger met allemaal “estrangeros”: Fransen, Duitsers en wij.

Honderden auto's op weg naar het plein: Chili wint van Spanje

We genieten van de eerste voetbal wedstrijden hier. Vanmiddag is het feest op het plein: Chili wint van Spanje en is door naar de volgende ronde. Wij ook en we vieren lekker mee. Of we maandag durven juichen voor de Nederlandse goals weet ik nog niet, ze zijn wel erg fanatiek hier. Morgen lekker uitwaaien bij de vulkaan Osorno en maar hopen dat hij zich rustig houdt de komende maanden. Zo maken we onze laatste dagen vol, naast natuurlijk het opruimen, schoonmaken en grote beurt voor 3 motoren etc.

Ruige golven van de Pacific, even paar maanden wachten

We gaan een paar maanden naar ons andere “thuis” in Nederland, wat rondtrekken en oude vrienden bezoeken. De tassen beginnen zich al te vullen. Het geweldige, onafscheidelijke warmte ondergoed van Icebreaker gaat eindelijk voorgoed de was in. Tara zien we  in het voorjaar terug eind oktober.

We nemen een schat aan herinneringen en foto's mee. Wat verheugen we ons erop iedereen weer te zien en dit met hen te delen. Wat hebben we veel zin om alle verhalen te horen van onze familie en vrienden in Nederland.

Nog een paar cijfers tot slot:

Buenos Aires – Puerto Montt : 3500 mijl met Tara, bij gemiddeld 5,5 mijl per uur is dat 637 uur: 400 uren op de motor en 237 gezeild.

Antarctica op en neer: bijna 1600 mijl met de Santa Maria Australis

Pangue (reuzen rabarber) Nationaal Park

Detail van bloemstengel reuzen rabarber

Houten Kathedraal in Castro uit 1912

Interieur van kerk in Castro

Islas de Chonos en de tijd - 22 mei-5 juni

Stokbood á la Chilote

De afgelopen weken zijn we met 5 dagen varen maar 120 mijl opgeschoven naar Melinka in het noorden van de Chonos eilanden. Het goede weer blijft nog éven bij ons en de Petit Prince wat langer. In Caleta Esteban kunnen we een kampvuur maken op het strand en bbq-en op de kooltjes. We liggen lekker uit de wind en de visser die er woont geeft ons een mooie Robalo voor op het vuur. Het voelt Grevelingen-achtig, de kinderen spelen met takken in het vuur, de ouders en wij zitten met een wijntje onder de prachtige nachtelijke hemel en praten over het leven en varen in het bijzonder.

Hoofdstraat van Puerto Aguirre

Na Caleta Esteban is het gedaan met het goede weer! We varen nog door naar Puerto Aguirre, maar daar worden we dan ook bedolven onder een dagen lang durende regenval en harde wind. Het dorpje is verder aardig merken we als we de regen trotseren. We mogen internet gebruiken in het computerlokaal van de school, in het plaatselijke restaurant Los Sabores del Sur eten we heerlijke zeepaling en na enige dagen komt de grote boot langs en is er weer verse groente in de winkel.

Samen uit eten, gezellig en Sabores del Sur is een fijn plekje

Wat doe je verder als het slecht weer is? We zoeken duizenden foto's uit, lezen lekker lang en eten of borrelen regelmatig met de Petit Prince. Door het terugzien van alle foto's herbeleven we ook onze reis van de afgelopen 6 maanden. De natuur, de mensen de dieren. Het is leuk om terug te kijken en we merken dat we afscheid aan het nemen zijn van Patagonië. Bij het landschap komen bij mij steeds de regels boven van het gedicht "de Tijd" van mevr. Vasalis: Ik droomde dat ik langzaam leefde – langzamer dan de oudste steen.

Aan het "werk" in het computerlokaal van de school

Over het ritme van de aarde, de brute oerkracht de schoonheid en het meedogenloze vergaan van de tijd. Het vat voor mij samen hoe ik de afgelopen maanden ervaren heb. Door het binnen zitten is het makkelijker om ook zelf naar binnen te kijken, de rust daarvoor te nemen.
Het is ook de afsluiting van de periode waarin we voor de volle 100 procent op onszelf aangewezen zijn. Er is niets, dus ook geen winkeltje voor onderdelen of een handig mannetje om reparaties uit te voeren. Vooral de motor en de kachel hebben het zwaar en ze moeten het wel de hele tijd volhouden!

Begraafplaats van Puerto Aguirre op eiland  er tegenover

Gelukkig gaat het allemaal goed, al moeten we wel flink aan de bak: de motor start op zekere dag niet meer en het kost een paar uur voordat we een losgetrilde soldeer-verbinding vinden. Dan is het euvel gelukkig ook snel verholpen. Ach, het regende toch! Daarnaast hebben we ons eigen gemeentelijk energiebedrijf: gas, licht, water en diesel. Het moet wel allemaal uitpakken zoals dat in de boeken staat! Nou, soms is dat behoorlijk anders. Gelukkig blijft het met wat aanpassingen steeds beheersbaar. Leuke theorie bijvoorbeeld dat je accu's voor 50% kunt leegtrekken, maar tegen die tijd is het voltage ruim onder de 12 V en daar kan moderne apparatuur echt niet tegen. En van de bijna 600 liter diesel waarmee we vertrokken uit Puerto Natales zijn er nog slechts 30 over.

Leren roeien is serieus werk ;-) 

En leuk om een watermaker aan boord te hebben en op de motor hebben we zat electra. Alleen doet-ie-et-niet goed als de bootsnelheid boven de 5 knopen komt.
Straks in Puerto Montt sluiten we deze hoofdstukken af.

Een dag goed weer: varen! Op de volgende ankerplaats bij Isla Filomena is het weer één en al depressies. De ankerplaats is niet zo goed beschut en uiteindelijk liggen we met 2 boten aan 2 ankers en 8 lijnen wel goed vast maar nog behoorlijk onrustig in de sterkte noordwester. In de paar droge uren verkennen we baai met de rubber boot. Aan land gaan is vrijwel niet mogelijk, want het bos is ondoordringbaar.

In een spinnenweb van lijnen bij Isla Filomena

Met recht kan je hier spreken van regenwoud, al is het dan niet tropisch. Het regent hier zo'n 8000 mm per jaar. Ons record deze dagen is bijna 20mm in 3 uur en dan 3x24 uur achter elkaar! Meer dan de helft van wat er in Nederland valt in een jaar! We worden nu toch wel onrustig van het aanhoudende slechte weer, zin om te lopen en van de boot af te zijn.

Big business: Zalmkwekerij, een van de tientallen rond Chiloe

Als we varen zien we overal om ons heen grote zalmkwekerijen en veel bedrijvigheid. Een visser in een van de caleta's maakt zich zorgen om alle chemicaliën die er gebruikt worden en toch in het water komen. Vooral de schaal- en schelpdieren hebben daar last van. De zalmkwekerij waar we de eerste nacht naast liggen heeft zieke vis. Alle 5000 zalmen worden met de hand geïnjecteerd met antibiotica en straks, na nog een paar maanden aansterken in het water, verkocht als verse vis. De containers met jonge op te kweken zalmpjes staan al weer klaar voor de volgende lading.

Vissers in een van de Caleta's, semi permanent bewoond

Gezien het aantal kwekerijen en de omvang daarvan moet het om tonnen vis gaan . De opbrengst van de zalm lijkt niet naar de bewoners van deze eilanden te gaan. De vissers zijn erg vriendelijk maar zien er sjofel uit en de ouderen hebben vaak nog maar een paar tanden. Ook de huisjes, of beter gezegd hutjes, waarin ze wonen zijn gebrekkig, zeker als je het klimaat in ogenschouw neemt.

Té klein Koningskrabje, die gaat terug voor volgend jaar

Het is wel opvallend dat er in alle dorpen en gehuchtjes waar we komen gebouwd wordt door de regering. Een verbetering van de haven in het ene dorp, een dorpshuis in het andere. De scholen zijn ruim en zien er goed uit, zelfs als er maar een paar leerlingen zijn. In de scholen kunnen bewoners gebruik maken van internet en er is een gezondheidspost in de ieder dorp. Ook de officials waar wij mee te maken hebben zijn goed uitgerust, dit in tegenstelling tot Argentinië bijvoorbeeld.

Chubasco (stortbui mét wind) in Golfo de Corcovado

Iedere post heeft een heuse systeemkast met een keur aan zenders en PC's. En dat terwijl Argentinië nog in de carbonpapier-fase verkeert, als dat tenminste niet zoek is of totaal versleten. We hebben eenmaal al onze gegevens doorgegeven in Puerto Williams en dat is nog steeds genoeg. Iedere paar dagen sturen we een bericht naar de centrale havendienst in Valparaiso met onze positie, zodat ze ons kunnen volgen en weten waar we zijn als er calamiteiten zijn. Big brother, maar toch wel een geruststellende gedachte.....

Na een nachtelijke tocht van 120 mijl over de Golfo de Corcovado liggen we nu in Castro, het hoofdstadje van het eiland Chiloe. Vandaaruit gaan we Chiloe verkennen, maar eerst even bijslapen.
Het is natuurlijk geen verrassing, het regent.....

Woon-slaap- en keuken ruimte op visserschip 4m2

Huis/winketje in Puerto Aguirre,  muren met hardhouten shingles

Prachtige, weelderige korstmossen met al die regen