dinsdag 25 januari 2022

In de ban van Mazatlan - december 2021

Topolobampo is in kerstsfeer als we weer op de boot komen. Op kerstavond doen de bars aan de overkant van de haven goede zaken tot in de vroege uurtjes. De harde Mariachi muziek die erbij hoort brengt óns bepaald niet in een serene kerstsfeer. Kerst zonder familie is toch altijd beperkt, het voelt niet echt als Kerst. Al komt de familie in Nederland dit jaar ook niet bij elkaar door quarantaines en Covid regels. We maken er het beste van: ik bak kerststol om uit te delen en we gaan voor de kerstlunch taco's eten met de overburen in El Gato. Dit is het beste restaurant hier volgens de havenchauffeur, maar het blijkt allemaal familie te zijn, dus zeker weten doen we het niet. Wij hebben in ieder geval goed gegeten.

We gaan lekker varen, want er wordt wind voorspeld en daar is hier erg weinig van. We kunnen inderdaad 12 uur zeilen, maar daarna houdt het weer op en doet de motor verder het werk. We varen naar Mazatlan, met een oud stadscentrum en langs het uitgestrekte, 20 kilometer lange strand enorme wijken met flatgebouwen, de Zona Dorada, de Gouden Zone. 

Er wonen veel gepensioneerde Amerikanen en Canadezen. Het weer is aangenaam, met je pensioen kan je hier een stuk luxer leven en er zijn veel soortgenoten om leuke dingen mee te doen. Ook zijn er vakantie resorts en appartementen en vier grote marina's. We komen veel mensen tegen die een time share gekocht hebben en daarmee kan je op verschillende plekken een appartement bewonen voor je vakantie. Wij ankeren in de de grote haven bij Club Nautico, ooit een bruisende plek, maar nu in de schaduw van de grote marina's verderop langs de kust aangeslagen door de tand des tijd. Wij vinden het leuk, we kunnen te voet naar het centrum, het is gratis en we liggen vlakbij de vuurtoren met een pittige wandeling naar boven. Het centrum stamt grotendeels uit de 19e eeuw, toen het Mazatlan voor de wind ging. 
Rondom het plein met palmen zijn veel leuke straten en de oude huizen zien er bijna allemaal goed uit. Door het toerisme stroomt er weer geld door Mazatlan. Gerestaureerde gevels in mooie pasteltinten en sommige straten vol bloemen. Het lijkt maar een stipje op de kaart, maar er wonen 500.000 duizend mensen hier, de omvang van Rotterdam. Het centrum is prettig druk, maar niet overdreven. Wij denken dat veel mensen bij hun flatgebouwen blijven. Alle winkels en restaurants zijn gewoon open en de mondkapjes en afstand discipline is hoog. Iedere dag ligt er een ander cruiseschip achter Tara, maar er blijken problemen te zijn met passagiers met Covid. De krantenberichten spreken van een verbod van passagiers om aan wal te gaan, maar dat lijkt in Mazatlan toch toegestaan. Iedereen probeert het midden te vinden tussen veiligheid en brood op de plank.

We proberen te achterhalen wanneer hier booster prikken gezet worden. In Mexico worden de vaccins verdeeld over de provincies, die vervolgens een paar dagen hier en een paar dagen daar prikken. Echt heel anders dan in West Europa. Ik word lid van de facebookgroep Mazatlan Expats en er gaat een wereld voor mij open. Complete lespakketten “Hoe kan ik met pensioen gaan in Mazatlan”. Er zijn introductiebijeenkomsten, activiteiten, “hoe koop ik een appartement”, “hoe veilig is Mexico”. Ik heb lang niet alles gelezen, maar er is vast ook een sectie “Hoe vertel ik het de kinderen en de familie”. Als je toegelaten bent tot de groep mag je ook vragen stellen en daar ging het mij om. Het antwoord komt bijna onmiddellijk met een goede doorverwijzing naar CAPTA het bureau voor Buitenlandse toeristen. Het kantoor is in de Gouden Zone, langs het strand en er ligt een prachtige boulevard die uitnodigt om te wandelen. Iets meer dan een uurtje denk ik. Na bijna een uur zijn we halverwege, het is prachtig en warm en tijd voor koffie. 

We zijn ongemerkt ook echt een andere zone ingelopen. Luxe winkels, hotels, bloembakken, alle straten zijn heel en verlicht. Op het strand strandtenten waar een ligstoel en parasol voor je klaar staan. Natuurlijk hebben ze er ook Starbuck's, niet onze favoriete koffie maar de airco is weldadig! Als we eindelijk bij CAPTA aankomen blijken ze net verhuisd naar het centrum vlakbij de boot, maar de website was nog niet aangepast. Dit was niet mijn beste actie en ik trakteer Roel dan ook graag op een taxi terug. Als we later die dag bij CAPTA zijn worden we echt top geholpen in vloeiend Engels. Een booster voor buitenlandse toeristen is geen probleem, alleen een datum geven kunnen ze niet, want dat hoort de stad altijd maar 1 of 2 dagen van tevoren. Er is sprake van 5 januari, maar het zou ook 10 januari kunnen zijn. Meer dan een week oponthoud, dat vinden we te lang. We nemen de gok dat ze dan in Puerto Vallarta ook wel ongeveer zullen prikken. We genieten nog even van de leuke stad voor we uitvaren naar onbewoond Isla Isabel voor Oud en Nieuw.




Tara in het midden van de foto in de haven van Mazatlan 




                    Vreemde kostgangers in Liverpool Alley ...
Kunst bij de vuurtoren, Dagboekfragment uit 1922 van ??




woensdag 19 januari 2022

Copper Canyon - december 2021

De Copper Canyon is een gebied met diepe kloven zo groot dat de Grand Canyon er in rond kan zwemmen. Volgens Wikipedia is het de grootste kloven stelsel op aarde. Speciaal is dat er met enorme, tientallen jaren durende inspanning een treinverbinding is aangelegd van Los Mochis aan de kust tot Chihauha diep in het binnenland. Oorspronkelijk bedoeld voor goederen vervoer, maar de tijd heeft dat ingehaald en nu wordt de verbinding gebruikt voor de toeristentrein “el Chepe” die dagelijks een keer rijdt. We gaan met de trein tot ongeveer de helft en blijven dan 6 dagen in hetzelfde gebied omdat we meer zin hebben in wandelen dan in het attractiepark aan het einde. De treinrit is wel erg leuk. Het traject van het stokoude fortstadje El Fuerte naar Bauchivo waar we uitstappen gaat gestaag omhoog. Op een punt is in een kleine vallei een drievoudige lus gemaakt om hoogte te kunnen winnen, met diepe tunnels door de bergen. In één tunnel maakt de trein bijna een haakse bocht om dan een niveau hoger weer in de vallei eruit te komen. De trein is helemaal vol. Wij rijden toeristen klasse en behalve nog 4 Nederlanders en 2 Zwitsers zijn het allemaal Mexicaanse toeristen in ons rijtuig. Ze doen de rit één richting en worden dan weer opgehaald door hun toerbussen om in 12 tot 14 uur naar huis te rijden. Iedereen is in een goede stemming en opgetogen over de rit. Maar na de eerste uren vallen er ook veel in slaap.

Na 6 uur in de trein worden we opgehaald door de hoteleigenaar van “el Paraïso del Oso” vlakbij Cerocahui. Overdag een heerlijke temperatuur, s'nachts vriest het. Het dorp heeft pas 10 jaar elektriciteit en de de bar en eetzaal worden nog steeds verlicht met petroleumlampen en houtvuur. Tijdens het avondeten wordt de houtkachel in onze kamer aangemaakt en buiten stralen een volle maan en wat sterren aan de heldere hemel. Achter het hotel staan en serie rotsen, waarvan de rechter inderdaad sprekend lijkt op Yogi Bear waar het hotel naar vernoemd is.


We maken dagwandelingen met gids Viktor in de omgeving van het hotel. In de bergen hier wonen van oudsher de Tarahumara, de mensen met de “lichte voeten”. Door de afgelegen ligging en moeilijk begaanbaar terrein hebben zij veel van hun oorspronkelijke levenswijze kunnen behouden. In vroeger tijden leefden ze vaak in grotten. Nog steeds wonen ze ver van de bewoonde wereld, alleen te voet bereikbaar, in kleine zelfvoorzienende boerderijtjes gemaakt van plaatselijke materialen. Ze verbouwen mais en bonen, hebben wat kleinvee en leven op zichzelf. Ze vlechten prachtige manden, kleurige kleding en andere gebruiksvoorwerpen. De Tarahumara zijn beroemd om hun vermogen om hard te lopen in de bergen. Ze hebben sandalen van gevlochten materiaal, de laatste tijd met zolen van oude autobanden en leggen grote afstanden af. Onderling worden vaak voetraces gehouden, zowel voor de mannen als voor de vrouwen. We wandelen een gedeelte van zo'n race parcours van de Tarahumara. Viktor heeft deze ook gelopen vertelt hij, 60 kilometer lang, maar daarna had hij wel twee dagen echt spierpijn. Het is een bergpad over rotsen, door bossen en met flinke hoogteverschillen.

Dat je daar hard kan lopen vind ik een wonder! Het is er prachtig en lekker wandelweer. Het doet ons denken aan Tuolumne Meadows in Yosemite National park in de VS. Veel naaldbomen, grote zwerfkeien en grassige bodembedekkers. De kloof zien we hier niet, we lopen op de rand. In Cerocahui is ook een luxe hotel, het Mission hotel, waar ze hun eigen wijn verbouwen. We doen een leuke wijntour annex proeverij, de ambiance is prachtig. Ook in dit gebied waren de missieposten een belangrijk middel om de plaatselijke bevolking te bewegen/bewerken tot medewerking. De Tarahumara bevolking is eeuwen lang ondergeschikt geweest aan de missieposten. Ze zijn nog steeds een van de armste groepen in Mexico, Meer dan de helft van de Tarahumara is analfabeet en heeft nooit op school gezeten. Ook gezondheidszorg is slecht, vanwege de ligging maar ook vanwege het wantrouwen naar de Mexicaanse overheid.


De naam van het klovengebied geeft al aan dat ook hier erts is gedolven, de grote trekpleister voor de Spaanse overzeese exploratie. Koper, zilver en wat goud. In het gebied waar wij zijn hebben we geen mijn activiteiten gezien. Na drie dagen gaan we afzakken in de kloof naar Urique, een dorpje aan de rivier die deze kloof heeft uitgesleten. Vanaf het uitkijkpunt Cerro de Gallo kijk je inderdaad ver in de diepte naar het dorpje. Van het hoogste punt tot de rivier is rond de 1800 meter. Doordat de hellingen veelal groen en minder steil zijn oogt het toch heel anders dan de Grand Canyon. Maar indrukwekkend blijft het zeker. We zakken af in de canyon op een onverharde weg met een auto waarvan de vering het al enige jaren geleden begeven heeft. Soms rijden we vlak langs diepe afgronden en ik hoop maar dat de remmen het wel goed doen. De temperatuur loopt allengs op tot heerlijk warm zomer weer.

We doen een dagtocht stroomopwaarts langs de rivier met 4x4 en lopen een prachtige groene zijkloof in: Charco Verde. Het pad wat we lopen is een Tarahumara pad en waar wij stoppen bij een watervalletje gaan zij verder over grote rotsen tot ik weet niet waar. De volgende dag lopen we naar het dorpje stroomopwaarts. Het is warm! We lopen op met een jongetje wat daarheen gaat en die aardig op ons wacht om de kortste weg te wijzen, erg mooi. Verder zien we heel weinig beweging. In het dorpje is een kleurrijke kerk, de Tarahumara hebben het katholieke geloof overgenomen en gemengd met hun oude gebruiken. Verrassend vind ik een beeld in de kerk van een Tarahumara man, als heilige?

Op de terugweg komen we een Tarahumara moeder tegen met haar dochter en kleinkind. De jonge moeder lijkt zeker niet ouder dan 16 en draagt haar kindje op de heup. Moeder heeft een flinke vracht in haar draagdoek. Als er een 4x4 aankomt vraagt de dochter dringend of moeder niet een lift wil vragen. Ze mogen mee. Traditie of niet, het modernere leven komt toch ook hier.

Geheel van deze tijd is de Quinzeniera, het 15e verjaardagsfeest van ene Alexandra, waarvoor wij ook uitgenodigd zijn volgens de eigenaar van het hotelletje: het hele dorp is namelijk uitgenodigd. Eerst is er een kerkdienst met daarna diner voor honderden genodigden en feest voor iedereen, alles in de buitenlucht. We gaan een uurtje kijken en wat is er veel te zien. Een hele feestlocatie is opgebouwd op het sportterrein. Podium, licht- en geluidinstallatie, een ceremoniemeester en een band. Het meisje draagt een jurk die als trouwjurk niet zou misstaan. Wij zien het ceremoniële gedeelte, waarbij haar vader de eerste dans krijgt en er een verlicht prieel naar beneden komt zeilen met vuurwerk op de hoeken om het af te maken. Daarna danst het meisje met jonge mannen uit haar familie (denk ik) allemaal mooi aangekleed en in een kring van naaste familieleden. Roel ziet het als één grote advertentie: mijn dochter is huwbaar. Het is erg druk en bij de ingang staan zwaar bewapende politie agenten om een oogje in het zeil te houden. Dat blijft wennen.... Naast het hotelletje is het restaurant van Dona Tita waar we steeds eten en ik vraag door op het feest. Is dit een erg rijke familie? Nee hoor, vertelt ze, families sparen jaren voor de Quizeniera, dit was een gewone familie. Je zal 4 dochters hebben! Met een grote zak guave's in de tas van Dona Tita worden we met een busje teruggebracht naar Bauchivo voor de trein. Dit keer zitten we aan de verkeerde kant en missen we veel van de spectaculaire uitzichten, maar dat mag de pret niet drukken, wat een super leuke week hebben we gehad.

Foto's van El Fuerte





de treinrit van El Fuerte naar Bauchivo






Wandelingen met Viktor en omgeving Cerocahui








Urique in het dal