Seattle - november

We zitten in een “ergens wonen” ritme en de boot winterklaar maken gaat rustig aan. In Sitka valt het met vorst meestal mee, maar met de watermaker en de motoren nemen we geen risico. Vocht is er des te meer, dus vochtvreters en vacuüm zakken voor kleding en dergelijke moeten het ergste buiten houden. We helpen Erik met klussen rondom de werkplaats, afgewisseld met etentjes en een biertje bij de lokale micro brouwerij.

Vlak voor we vertrekken uit Sitka krijgen we nog een cadeautje van de weergoden. Een prachtige dag met zon. De sneeuw is laat dit jaar dus de Mount Verstovia wandeling is nog goed te doen. Erik en Frances nemen ons mee. Het is een pittige wandeling, soms pad, soms brokken steen naar Picnic Rock op zo'n 800 meter hoog. Daar hebben we wel eerste klas uitzicht over de baai, de havens van Sitka en vulkaan Mount Edgecombe op een eilandje er tegenover.

We vliegen een paar dagen later naar Seattle, we gaan er op bezoek bij Justin uit Adak en Elaine die we ontmoet hebben in Puerto Mont in Chili. We krijgen vast een vertekend beeld van Seattle want we hebben 3 dagen prachtig zonnig weer en helderblauwe luchten, in plaats van dagen regen waar de stad berucht door is.

Seattle ligt aan de Puget Sound, tegen de grens met Canada. Aan de Canadese zijde ligt Vancouver aan dezelfde waterweg. Aan de oceaan kant is een bergrug, de Olympic Mountains en aan de landkant ligt ook een bergrug de Cascades. Seattle nestelt zich op ieder bebouwbaar stukje grond op de eilandjes en tussen het water en de bergen.

Honderd jaar geleden was Seattle booming door alle goudzoekers die hier vandaan vertrokken naar Alaska en de enkeling die beladen met goud weer terugkeerde. Amerikaanse rederijen hadden een monopolie op de vaart naar Alaska en Seattle boerde daar goed bij.

Nu is Seattle nog steeds booming maar met andere markten. Microsoft, Boeing, Amazon en Starbucks hebben in Seattle hun basis dus er is veel werk. Voor mensen met lagerbetaalde banen is huisvesting een enorm probleem op de krappe m2, sommigen kamperen permanent tussen de snelwegen. Anderen wonen ver weg en hebben dagelijks uren reistijd om op het werk te komen. Huisvestingsplannen van de stad stranden op weerstand van buurtbewoners die geen flats in hun wijk willen. Zo heeft iedere stad toch zijn eigen problemen.

We zijn eerst bij Justin en zijn vrouw Erika, waar we gastvrij ontvangen worden. Het is altijd even schakelen als je elkaar heel ergens anders ontmoet hebt en dan ineens in iemands woonkamer staat. Maar al snel hebben we het gezamenlijke enthousiasme weer gevonden en gaan op pad naar Hurricane Ridge in de Olympic Mountains. De weg er naar toe is voor ons al een feestje, langs de Puget Sound en door kleine dorpjes. Over een brug waarachter de grootste onderzeeboot haven van het Amerikaanse leger zit. Het middengedeelte van de brug wordt afgezonken als de onderzeeërs erdoor varen, maar vandaag is het gewoon autoverkeer wat er gebruik van maakt. 

We klimmen met de auto bocht na bocht tot we vlak bij de Hurricane Ridge zijn. We kunnen Mount Olympus zien liggen in de zon (2500 meter hoog) die heeft zelfs Justin nog niet vaak gezien. We lopen in de omgeving en zien Vancouver Eiland aan de overkant van de sound liggen. Het blijft een vreemd idee dat we daar de komende zomer met Tara doorheen zullen varen. Ik had me ook nooit gerealiseerd dat Vancouver en Seattle zó dicht bij elkaar lagen.

De volgende dag varen we over met de veerboot naar het centrum en hebben zo een prachtige introductie van Seattle bij daglicht. Helaas geen orka's rond de boot, ze waren er eerder deze morgen wel. Het geeft aan hoe dicht we bij het grote water zitten.

Het centrum ziet er modern uit met veel hoogbouw en mooie gebouwen. Oude gebouwen zijn er bijna niet. Er werd veel in hout gebouwd en begin 1900 heeft een enorme brand het centrum bijna helemaal in de as gelegd. Maar Seattle is er weer bovenop gekomen en hoe.

Elaine hebben we drie jaar geleden ontmoet in Puerto Mont toen ze met haar man rond Zuid Amerika zeilde. Er is veel verandert in haar leven en we hebben even tijd nodig om bij te praten. Daarna verkennen we Seattle. We hadden ons geen betere gids voor kunnen stellen. Hoogtepunten zijn Pike's Market en het glasmuseum van Dale Chihuly. De Market is een langgerekt gebouw met veel glas aan het water.

Er zijn lunch tentjes, groente, bloemen en – natuurlijk – veel vis en wat je ook maar zoekt op een markt. We staan even bij de beroemde viskraam waar op commando de vissen aangegooid worden naar de fileer tafel. Bordjes in het Engels en het Japans geven aan wat de gewenste, of veilige, afstand is voor de fotografen. We kijken even binnen bij het cafeetje uit de film Sleepless in Seattle, maar kiezen een Franse bakker voor de lunch.

Het glasmuseum met werken van kunstenaar en meester glasblazer Chihuly is sprookjesachtig. Hij maakt met zijn team enorme bouwwerken van glas: kroonluchters, plafonds, stellages, vazen met geschulpte randen van zeker een meter doorsnee. Zelfs de tuin is bezaaid met glassculpturen die perfect passen bij de gekozen beplanting.

Om van de markt bij het museum te komen nemen we een verhoogd metrobaantje wat slechts twee haltes heeft, het begin- en eindpunt. De oorspronkelijke plannen gingen veel verder, maar een groot winkelcentrum werd nét te dicht op een ander gebouw geplaatst zodat de lijn niet verlengd kon worden. Hoe zou dat nu toch kunnen? De tegenstanders van het lijntje waren in ieder geval tevreden en de bezoekers van de stad moeten nu iets meer moeite doen om van a naar b te komen.

We vertrekken met stralend weer naar Europa voor onze winterstop. We hebben geluk want een dag later doet Seattle zijn naam weer eer aan, honderden vluchten zijn vertraagd of geannuleerd vanwege dichte mist.

Als de foto's van het glasmuseum naar meer smaken, werken van Chihuly zijn nog tot begin mei 2019 te zien in het Groninger Museum in een grote tentoonstelling.

Stand for Salmon - november

Buurvrouw Heather komt eten. Zij is Community Organizer voor de Sitka Conservation Society, de lokale natuurbescherming organisatie hier. Het is een drukke tijd voor haar en de andere Conservation Societies in Alaska. Na jaren praten, zoeken, netwerk opbouwen en samen schrijven is er een breed gedragen referendum uitgeschreven voor de bescherming van de Zalm-paaigronden in Alaska. De huidige wetten stammen nog uit de zestiger jaren en sinds die tijd is er veel veranderd. Grondstoffen zijn wereldwijd schaars en Alaska heeft op meerdere plaatsen grondstoffen in de bodem. Olie is welbekend, maar ook allerlei mijnbouw grondstoffen zoals koper en goud zijn aanwezig in de bodem. De stoffen die gebruikt worden bij het raffineren in de mijnbouw kunnen erg schadelijk zijn voor grond- en rivierwater, en dus voor de zalmen en mensen. Er zijn veiligere methoden om te raffineren, maar die kosten meer geld dan het vuil gewoon te lozen. De maximale boetes op een overtreding zijn nu $10.000,- een lachertje in de miljoenen industrie van de mijnbouw.

De campagne heet “Stand for Salmon” en heeft in ieder geval iedereen in beweging gebracht, de voorstanders en de tegenstanders. Grote olie en mijnbouw bedrijven hebben samen 12 miljoen ingelegd om de “Stand voor Alaska” campagne op te zetten, om NEE te stemmen tegen het zalmen voorstel. Het is een veelvoud van het budget van de Conservation Societies.

De tegenstanders beweren dat Stand for Salmon tot gevolg zal hebben dat er eindeloze procedures komen, minder werkgelegenheid en dat iedereen er in inkomen op achteruit zal gaan. Gevoelige thema's in een staat met een hoge werkloosheid en minder olie-inkomsten door de lage olieprijs en de verminderde opbrengst uit de olievelden. Het schrikbeeld van de “Stand for Salmon” lijkt te worden geschraagd door bangmakerij en uit zijn verband getrokken argumenten.

De voorstanders werken hard om de discussies in de gemeenschap op gang te houden en correcte informatie te geven. Het is een uitdaging. Alle vrije reclame tijd op tv is opgekocht door Stand voor Alaska, en ook andere kanalen worden volop benut om tegenstanders te winnen.

Roel en ik gaan naar een wervingsavond voor vrijwilligers, een klein, divers gezelschap. We komen een van de vissers tegen van de pier in Baronov Falls, jonge mensen uit Sitka en oude rotten uit het natuurbeschermings vak. Er zijn ook kritische vragen uit het publiek, ze gaan meestal over de gevolgen die het aannemen van het referendum heeft op hun eigen dagelijks leven. Hoe moeilijk wordt een vergunning voor je privé aanlegplaats bij je huis, mogen we nog jagen en vissen? Het antwoord is steeds dat het referendum hier geen verandering in brengt, het doel is de grote industriële- en infrastructuurprojecten. Ik denk steeds aan de zalm die bij ons verdwenen is in de grote rivieren en hoe lastig het is om een evenwicht te hervinden als het kwaad geschied is, dus ik meld me aan als vrijwilliger. Avonden zit ik te bellen met mensen in Alaska om te vragen of ze gaan stemmen en of ze dan vóór de zalmen willen stemmen. De vraag óf ze gaan stemmen is erg belangrijk, er stemt namelijk maar een klein gedeelte van de bevolking. In Amerika moet je veel moeite te doen om jezelf te registreren als stemmer voor je mee mag doen. Als je geen officiële documenten hebt moet je die eerst aanvragen (en betalen) voor je kunt registreren. In Alaska gaat dat wel in een moeite door met de registratie voor een uitkering uit het Dividend Fonds van de olie opbrengsten. Iedere Alaskaans ingezetene heeft daar recht op en ik schat in dat het ontvangen van geld een grotere beloning is dan het recht om te mogen stemmen. Naast de registratie lijkt stemmen hier minder vanzelfsprekend dan bijvoorbeeld in Nederland. Bij de laatste presidentverkiezing in de US stemde minder dan 60 % van de bevolking.

Ik was zelf nooit z'n voorstander van ongevraagd gebeld worden en zit nu aan de andere kant. Sommige mensen zijn ronduit bot, sommigen beleefd maar willen niet gebeld worden. Gelukkig ook veel mensen die gaan stemmen en de campagne steunen en in een aantal gevallen vragen die ik (meestal) kan beantwoorden. Collega's gaan langs de deuren om met mensen te praten. Naast het doel is het leuk om weer in een team te werken, ervaringen uit te wisselen, ideeën uit te proberen. We brengen borden om in de tuin te zetten en op de verkiezingsdag staat we op de belangrijkste rotonde (de enige?) in Sitka met spandoeken om mensen over te halen om te gaan stemmen voor ons voorstel.

Het referendum is onderdeel van een uitgebreid stembiljet. Naast de verkiezing voor de US Huisafgevaardigde wordt de nieuwe gouverneur van Alaska gekozen evenals het huis van de staat, rechters, school besturen etc. Stemmers moeten ruim 20 maal hun stem uitbrengen, waaronder 1 referendum: Stand for Salmon. In de gesprekken over de telefoon merk ik dat mensen soms door de bomen het bos niet meer zien, je moet je in Alaska over zoveel zaken een mening vormen. 51 procent van de stemgerechtigden gaat ook daadwerkelijk stemmen.

De uitslag geeft een duidelijk beeld: Zowel de gouverneur als het huis van de staat gaan over in Republikeinse handen. Het referendum voor de zalmen bescherming wordt afgestemd met 63% van de stemmen tegen. Don Leavy, de nieuwe gouverneur van Alaska, zegt in zijn benoemings speech: “Alaska is open voor business, olie en mijnbouw is onze toekomst”. Het is in lijn met de plannen van President Trump.

De stemming in ons “Stand for Salmon” team is natuurlijk verslagen na de uitslagen. Maar, zoals iemand opmerkt: “In twee jaar tijd hebben we 37% van de stemmers achter ons voorstel gekregen, dat is een enorme winst! Er zijn contacten gelegd, netwerk gebouwd en dit is niet het laatste natuur onderwerp waar we voor moeten gaan. We gaan het weer proberen op een andere manier”. De volgende uitdaging biedt zich al aan.

Na de verkiezingen worden er inspraak rondes gehouden om het Tongass Gematigd Regenwoud, wat geheel Oost Alaska en een gedeelte van Canada beslaat, open te stellen voor grootschalige bosbouw. Tot nu toe waren de beschermingswetten zodanig dat het enorme bos, het laatste van deze soort wat nog redelijk intact is, hiervan vrijgesteld. We hebben op verschillende plaatsen op en rond Kodiak eiland al clearcut percelen gezien, woestenijen van boomstompen. Ongelofelijk dat er 1000 jaar oude bomen gekapt zullen worden om papierpulp en bouwhout van te maken! Ik heb niet veel hoop dat de natuur beschermingswetten gehandhaafd zullen worden in het huidige politieke klimaat. Nú meer geld lijkt toch voor veel mensen te verkiezen boven natuurbehoud op langere termijn.

De zalmen, tja wie weet hoe het verhaal verder gaat. Dit jaar zijn er op verschillende visgronden zo weinig zalmen teruggekomen dat het seizoen niet opengesteld is. Is het een uitzondering of is er iets aan het veranderen? Alaska heeft als enige nog een grote wilde zalm visserij in plaats van de vreselijke zalmkwekerijen, laten we hopen dat het ondanks alles zo blijft. Wij blijven de initiatieven in ieder geval steunen. 

Bij Albert Hein vonden we trouwens Wilde Sockey Zalm uit de Cook Inlet, Alaska, voor wie wil proeven hoe de zalm van daar smaakt!

Thimbleberry Bay Alaska - oktober

We vieren Roel's verjaardag in de haven van Sitka met heerlijke, verse Dungeness Krab en een lekkere witte wijn uit New Zeeland. Erik van Bagheera komt eten, we praten bij en bespreken wanneer we naar Thimbleberry Bay zullen varen.

De Snow Dragon en Bagheera bemanning heeft lange tijd geen 'thuis' gehad, anders dan de boot, maar drie jaar geleden is daar verandering in gekomen. Aan de Thimbleberry Bay, net buiten Sitka, hebben ze grond en een houten “log” huis gekocht met veel achterstallig onderhoud en op te ruimen troep. De eerste winter is het huis opgeknapt en hoe. Francis is (scheeps)meubelmaker, Erik kan van alles technisch en Krystina weer andere dingen, samen hebben ze keihard gewerkt. Een mooie vloer, gemaakt van een oude eiken schuur uit Oregon, keuken bladen van hout van eigen erf, muren weggehaald, dubbel glas, isolatie, badkamer, een mega project. Aan de muur hangen schilderijen van Francis en foto's van Erik en Krystina van hun reizen in het Noordpoolgebied. Het resultaat is een comfortabel, ruim en robuust huis, met uitzicht op Thimbleberry Bay. 

In de baai zwemmen bijna dagelijks walvissen, ook in de herfst en winter. Aan de rand van de baai woont een familie landotters, jonge adelaars krijgen er vliegles in het voorjaar, kortom het is lastig om je plekje bij het raam op te geven en aan het werk te gaan. Het huis wordt verhuurd als ze in de zomers zelf zeilen, “het beste van twee werelden” vinden ze.

Het fijne van de locatie is dat er een steiger voor de deur ligt waar de boten kunnen overwinteren en wij mogen daar ook afmeren dit jaar. De baai ligt erg beschut voor de heersende harde winden en deining komt er vrijwel niet binnen, een mooie plek dus. Zoals meestal met zulke grote projecten, gaat het in stappen. De steiger is er al, maar de definitieve palen moeten nog geslagen worden en pas daarna kan de loopbrug naar de kant gemaakt worden. We varen nu heen en weer met een bijbootje van de steiger naar de stenen aan de kant.

Het eerste winterproject van dit jaar is de werkplaats van Erik. Francis heeft al een houtwerkplaats op de eerste verdieping van de schuur, eronder komt Erik's domein. De werkplaats wordt groot genoeg om de komende jaren onderdelen voor een nieuw Noordpool zeilschip te bouwen voor hen drieën en nog 10 onderzoekers/chartergasten. Het volgende megaproject, de tekeningen zijn veelbelovend. Maar alles in stappen toch? Dan eerst de waterleiding vernieuwen, voor het beton van de vloer erin kan. De waterleiding is van dik plastic en moet ingegraven worden onder de hele oprit, zo'n 100 meter berg op. Het is een enorme klus, maar na twee weken heeft Erik de leiding erin en is de oprit weer berijdbaar. Roel en ik helpen met de klussen erom heen. Krystina en Francis komen in de loop van de weken ook terug, gezellig, en dan schiet alles nog sneller op. Fukimi – de hond – zit op een berg van boomstronken of als het regent op de trap van de werkplaats en houdt alles goed in de gaten, onze opzichter.

Als er een paar mooie (lees droge) dagen voorspeld worden gaan we nog even op pad met Tara voor het laatste tripje van dit jaar: Goddard Hot Springs. Ze liggen een halve dag varen van Thimbleberry Bay. Onderweg zien we vogels, zeeleeuwen en walvissen, dus we vervelen ons geen moment. Goddard Bay ligt lekker beschut, want op zee is het erg onrustig merken we. Er zijn twee houten huisjes met RVS baden en heet water uit de bron. We zijn er de enigen en kunnen kiezen, nemen we het bad boven of beneden? Vanuit beide baden hebben we uitzicht over de baai waar Tara ligt te dobberen. We struinen door de bossen, maar zonder paden is het moeilijk om echte wandelingen te maken, nog maar een bad dan? Lekker!

Naast het werk is er ook ruimte voor gezelligheid. Regelmatig schuiven er buren aan om te eten, en buren is een rekbaar begrip hier. Of er is iets te beleven in Sitka en dat gebeurt vaker dan wij gedacht hadden. Omdat we zover van alles af zitten zijn ze hier gewend om het met elkaar gezellig te maken. Er zijn regelmatig avonden in een café waar je kunt optreden, in het pizza restaurant met dansvloer treedt een band op, een shanty avond met zeemansliedjes door een oude zeebonk, een gevarieerde avond met schoolkoor, balletklasje, een duet van cello en trompet (!) en allerlei lokale artiesten, een klassiek pianoconcert van Franse componisten in het prachtige auditorium uit de rijke olie dagen, compleet met Steinway, bioscoop films en dan hebben we nog maar een gedeelte van het aanbod genoemd. 

We hebben hier in een paar weken meer gezien dan in de twee jaar ervoor.

Er is een lokale bierbrouwer, natúúrlijk, zou ik bijna zeggen, want bijna iedere plaats hier heeft een mini brouwerij, er is een koffiebrander met café, een uitstekende boekwinkel en ga zo maar door. We komen ook regelmatig dezelfde mensen tegen en hebben altijd aanspraak. Sitka is een grappige combinatie van een beetje stads en toch is er natuur en wildernis om de hoek. Van de wegen moet je het niet hebben, ik geloof dat de langste afstand die je kunt rijden 40 kilometer is. Maar eilandjes, steigers en snelle motorboten te over en daarmee gaan mensen op pad. Het is nu jacht seizoen en tijd om de vriezer te vullen met Stika deer, kleine herten die erg smakelijk en talrijk zijn in het gebied. De gesprekken aan tafel gaan vaak over jagen, en als aanvulling op het menu komt er stoofschotel, reerug of steak mee.

Het weer werkt soms mee en vaak tegen in deze tijd van het jaar, voor Sitka begrippen is het een milde herfst. Er ligt een klein beetje sneeuw op de bovenste toppen van de bergen, meestal is er al meer sneeuw half november. Dat betekent dus veel regen, want neerslag is er het jaar rond, maar af en toe is het goed wandelweer. Er zijn prachtige wandelmogelijkheden rondom Sitka, met trails die onderhouden worden. Dat is zeker nodig, want vaak gaat het pad steil omhoog of over rivieren en beken. Water te over en alles zit dik onder het mos. Fukimi gaat graag mee en houdt ons gezelschap als we gaan lopen. Ze ziet er van een afstandje een beetje vossig uit en past goed in de omgeving. Hier en daar zien we sporen van beren die wortels van skunk cabbage (stinkdierkool) uitgegraven hebben, de laatste loodjes voor ze zich terugtrekken in hun winter hol. De beren zelf komen we niet tegen, beter zo.

We zijn hier al bijna een maand, het voelt als een week!

foto's Eten met de buren, wandeling Beaver Lake en heart Lake, Mount Edgecombe De vulkaan tegenover Sitka die we in 1 maand sechts één keer gezien hebben, Gaddard Bay, Fukimi als opzichter en "vos"in het bos wandeling Indian River

Alaska Day - 18 oktober

In Sitka vallen we met onze neus in de boter, het is Alaska Day. Voor alle Alaskanen is het een vrije dag, maar in Sitka wordt het echt gevierd.

Op 18 oktober 1867 vond hier de overdracht plaats van Alaska, van Russisch 'eigendom' naar Amerikaans eigendom. Ik zet eigendom tussen haakjes omdat lokale Tlingit en andere natives toentertijd al protesteerden tegen de verkoop, wat je niet 'hebt' kan je ook niet verkopen vonden ze. Rusland en Amerika hadden er geen boodschap aan.

In 1741 kwam Vitus Bering als eerste Europeaan in Alaska aan. In opdracht van Tsaar Peter onderzocht hij of Rusland en Amerika aan elkaar vastzaten en wat er te beleven viel aan die kant. Een goede zeevaarder, maar zijn schepen hadden vele mankementen en de zeeën rondom Alaska zijn geen lieverdjes, kortom het waren zware tochten. De eerste verkenningsreis was in 1728. In 1729 was de tweede, al laat in het seizoen, land vonden ze niet en de winter dwong hen

terug te gaan. In 1741 met twee schepen, kwam kapitein Bering verder. Maar erg hoopvol waren de eerste berichten niet. Onherbergzaam, verraderlijke stromingen, stormen, veel slecht weer en de sloepen die op verkenning uitgingen kwamen geen van beiden terug. Bering overleed aan scheurbuik, evenals veel van zijn bemanningsleden op Bering eiland, waar ze de winter probeerden te overleven na schipbreuk. Toch kwam er op die tocht een ottervel mee terug naar Rusland. Zulk prachtig bont trok gelijk de aandacht en handelsmogelijkheden te over. Het was een mix van ruwe stropers en gedreven handelaren in dienst van de Tsaar die de jaren erna de gevaarlijke zee overstaken op zoek naar bont en rijkdom. Eerst werden de Aleoeten leeggeroofd, ten koste van de lokale bevolking, die onder dwang de otters moest vangen. De eerste echte nederzetting die gevestigd werd heb ik al eerder beschreven, dat was Kodiak in 1784. Ook daar waren de otters eindig, zelfs als ze het Kenai Schiereiland en de Prince William Sound erbij betrokken.

Er kwamen berichten dat er verder naar het oosten een archipel was waar nog volop otters leefden, maar de bewoners waren weerbaarder dan op de eilanden tot nu toe. De Tlingit verdreven de eerste Russen uit Sitka. Twee jaar later, in 1804 kwamen de Russen terug met zwaarder geschut. Na gevechten verlieten de Tlingit-families die nog in leven waren midden in de nacht in alle stilte hun houten fort en vluchtten naar andere eilanden. De Russische hoofdstad, New Archangel, was een feit. Alexander Baranov was hoofd van de Russisch Amerikaanse Company aldaar en onder zijn leiding verrezen gebouwen en de orthodoxe kathedraal van St Michael. Het was een mooi stadje en werd “het Amerikaanse Parijs in Alaska” genoemd.

De haven floreerde en werd aangedaan door schepen van verschillende nationaliteiten die ook op zoek waren naar bont en andere waardevolle zaken. De otterstand nam echter zienderogen af en de opbrengsten uit bont eveneens.

Door allerlei kronkels in de geschiedenis had Rusland geld nodig, en was het aan Amerika nog iets verschuldigd voor hun politieke steun tijdens de Krimoorlog. Rusland had Noord Amerika gesteund tijdens de burgeroorlog, dus Amerika was Rusland ook iets verschuldigd. Na jaren van onderhandeling en een half jaar getouwtrek in de Amerikaanse senaat werd in 1867 Alaska gekocht door de US voor $ 7,2 miljoen. Veel Amerikanen vonden het belachelijk, weggegooid geld. “Seward's ijsdoos” werd het genoemd, naar de staatssecretaris die de handtekening gezet had.

En zo komen we weer terug in New Archangel/Sitka, waar op 18 oktober 1876 de overdracht plaatsvond. Veel Russen gingen terug met pijn in het hart en Amerika had eigenlijk geen plan met Alaska. De bonthandel was op zijn retour, er was een enkele kolenmijn en verder veel wildernis. Orde was er evenmin, er werd niet gehandhaafd en het recht van de sterkste gold tientallen jaren.

In 2018 is Alaska Day een feest van de hele gemeenschap. 's Morgens is er koffie met taart verkoop in de Lutherse Kerk, het wordt druk bezocht. De sfeer is geanimeerd, aan de kleding en verzorging van haar en make-up te zien is het hier duidelijk meer stads dan we op andere plekken gezien hebben. Het lijkt erop of het hele stadje in het centrum samen komt. Er zijn Rendier hotdogs, chili con carne in de brandweerkazerne en zo voort. Rond half twee verzamelt iedereen zich langs de hoofdstraat voor de Parade. De mevrouw naast mij geeft uitleg bij alles wat langs komt. Achter de kapel van het leger en hun onderdelen komen de state troopers, de politie, de kustwacht en de ambulance. 

De brandweer uit Seattle (?!) komt met hun populaire doedelzak band en naast het lokale moderne materieel een prachtige oude gerestaureerde brandweerwagen uit begin 1900. Openbare werken komt met de hoogwerkers. Vervolgens de scholen met hun eigen fanfares, het lijkt of bijna alle kinderen een muziekinstrument bespelen. Er zijn twee middelbare scholen in Sitka, een gewone en een internaat waar native kinderen uit heel Alaska naar toe komen. De nadruk ligt er naast gewone vakken op traditionele waarden en ontwikkeling en zo zien we groepjes tieners uit het hoge noorden en midden van Alaska in de parade. Het kinderdagverblijf doen een dansje, dat doet ons weer denken aan de parades in Japan waar iedereen danste. 

Tussen de groepen door lopen mensen in 19^e eeuwse Russische en Amerikaanse kostuums. Roel is ook een rol aangeboden als Russische prins, maar dat heeft hij voorbij laten gaan. Er wordt kwistig met snoep gestrooid en de kinderen langs de kant van de weg halen heel wat binnen. Iedereen praat met elkaar en kent elkaar lijkt het. De parade gaat naar het plein met de hoge totempaal. De meeste bezoekers gaan door naar het bierfestival, de optredens worden in klein verband herhaalt in het bejaardentehuis en de gekostumeerde deelnemers gaan naar Castle Hill. De Russische vlag wappert, en er staan “vertegenwoordigers” van het oude Rusland en Amerika klaar voor de ceremonie. 

Leden van de leger kapel spelen de “Star sprangeled banner”. Militairen in kostuum staan naast militairen in modern gevechtsuniform. Tijdens de toespraak worden ook de aanwezigen genoemd, waaronder veel vertegenwoordigers van de legeronderdelen in de buurt. Het hoofd van de Orthodoxe kathedraal spreekt een gebed uit, evenals de dominee van de Lutherse kerk. De Russische vlag gaat naar beneden en de Amerikaanse vlag wordt gehesen. Op de vlag ontbrak in 1876 overigens de ster van Alaska, want het zou nog tot 1959 duren voor Alaska officieel een staat werd. De tussenliggende jaren was het een territorium. De Russische vertegenwoordiger overhandigt de eigendomspapieren en de kapel speelt “Alaska's Flag”. Geweerschoten kinken, voor iedere staat één, en de overdracht is een feit.

Na deze historische mini geschiedenis lopen we terug naar de boot voor een Alaskaans biertje, dat hebben we wel verdiend.

foto's spreken voor zich, de prent van het oude Sitka is uit 1885 en te koop bij Amazon, de laarzen zijn de Xtra tuffs, de lokale klederdracht van Alaska ;-)