Bolivia: Santa Cruz & Samaipata - augustus

voorproefje hoogvlakte van Bolivia

Na een heerlijk en druk verblijf in Nederland zijn we half augustus weer in Zuid Amerika. In Puerto Montt ligt de boot er goed bij. In de weken dat wij er niet zijn wordt Tara bewoond door onze vrienden van de Petit Prince. Hun eigen boot staat op de kant voor groot onderhoud en dit is voor beiden een prima oplossing. Het weer in Puerto Montt is alles behalve lekker en wij hebben nog een paar maanden voor we weer verder gaan. In de tussentijd staat een rondreis Bolivia/Peru en Noord Chili op het programma. Het blog is wat eerder terug van “vakantie” omdat de rondreis ook erg de moeite waard is om over te schrijven, al zeilen we geen meter.

Toekan, zo kan die wel

Op de luchthaven van La Paz, waar we op 4200 meter een tussenlanding moeten maken, hangen Roel en ik alle twee op apegapen met hartkloppingen in een stoel tot we weer in het volgende vliegtuig mogen. Pfff lekker die druk. Wij blij dat we laag beginnen in Bolivia en we vliegen door naar Santa Cruz. De taxirit naar het centrum is onvergetelijk: er zijn drie banen en de middelste is verstandig afgezet met betonnen paaltjes om te voorkomen dat er ingehaald wordt. Voor onze chauffeur echter is dit een uitgelezen kans om te laten zien wat hij kan en hij scheurt tussen de betonnen paaltjes door om een bus in te halen over de linkerbaan en weer terug door de paaltjes. 

Vlindertuin Guëmbe Park

Het gaat bijna mis als er voor de volgende bus een personenauto blijkt te rijden en er eigenlijk geen ruimte is om in te voegen. Gelukkig is de bus de verstandigste en houdt in zodat we nét voor we op de tegenligger of een betonnen paaltje botsen in kunnen voegen. We zijn blij als we eruit kunnen!

In het hostal is een fijne binnenplaats met tropische planten en twee toekans als huisdieren. Die laatsten zijn dol op het ontbijt, opletten en snel dooreten dus. We brengen een fijne dag door in het Guëmbe park om bij te komen, een kruising tussen een natuurpark en een rijke mensen luier park met zwembad.  Er is een enorme volière waar Macau’s opgevangen worden die in gevangenschap geleefd hebben en nog tal van andere vogels.

Luiaard en lelijkerd, maar voor ons bijzonder

We brengen er uren door en worden verrast door een drieteen luiaard die, het kan niet anders, aan de buitenkant van de volière ontzettend sloom blaadje voor blaadje naar binnen werkt. Wel een goed fotomodel!
De taxi die ons op komt halen heeft overigens een dronken chauffeur....

el Fuerte, de rotsgrafieken zijn niet zo goed te zien: jammer

Onze route loopt verder naar Samaipata, zo’n drie uur rijden van Santa Cruz vandaan in de bergen. We gaan met de trufi, een klein personenbusje waar de bestemming op staat en die vertrekt zodra er genoeg passagiers zijn. Dit keer 8 en allemaal toeristen. De chauffeur biedt aan onderweg te stoppen bij El Fuerte, het Inca fort uit vroeger tijden. Tegen een kleine vergoeding uiteraard, en dat is letterlijk. De busrit kost 3 euro, de twee uur bij het fort 2 euro extra.

El Fuerte dateeert uit ongeveer 1400-1500  en is een rotsrug die uitsteekt boven het landschap. De rots is bewerkt met Inka symbolen en voorzien van priester woningen. Hij diende naast uitkijkpunt over de omgeving ook als rituele plaats. Indrukwekkend is vooral een meterslange sliert van driehoeken ( slangenrug?) met ernaast goten waar water doorheen geleid kon worden. Water was een belangrijke Inka god, naast de zon natuurlijk waar de naam Inka vandaan komt. 

Inka aardenwerk 1400: humor

Al deze Inka nederzettingen waren met paden verbonden en vielen onder het hoofdbestuur in Cusco in het huidige Peru.

In Samaipata genieten we van de subtropische omgeving. We wandelen door het Omorro park langs varen bomen die 800 tot 900 jaar oud zijn en wennen zo een beetje aan Bolivia. Samaipata is een weekend dropje waar rijke Santa Cruzeros hun buiten verblijf hebben. Ook toeristen komen hier graag en de horeca en tourbedrijfjes lijken vaak een buitenlandse baas te hebben. Verder is het piepklein. We ontmoeten Tom en Esther in het drop die anderhalf jaar als vrijwilliger werken in een weeshuis bij Santa Cruz.  Ze zijn al een tijd in Bolivia en het is erg leuk om met hen te praten over hun ervaringen hier en zij zijn weer geïnteresseerd in onze reis. Ook vertellen ze vol vuur over hun werk in het weeshuis, al noemen zij het familiehuis. Ons plan om door te reizen naar Sucre  via la Higuera, waar Che Guevara de dood vond, wordt ons afgeraden. In de nazomer waren er zulke heftige regens dat de weg heel slecht is en het een eindeloze reis zou worden.

Varen bomen groeien 1 cm per jaar: 8 á 900 jaar oud

We besluiten terug te gaan naar Santa Cruz en in overleg met Tom en Esther gaan we het NPH familiehuis bezoeken “vlakbij” Santa Cruz, maar toch nog uren rijden. Het is een geweldige ervaring. NPH Bolivia is gestart in 2005 en het jongste project van de organisatie. Nog volop in opbouw dus.

Op het enorme terrein wonen 110 kinderen in de leeftijd van 1 jaar tot 18 jaar in kleine familie woningen met Boliviaanse verzorgers. De vrijwilligers die er zijn doen extra dingen: Tom is project manager en Esther werkt als verpleegkundige in de kleine kliniek op het terrein.

Een familiehuis van NPH Bolivia

Zo is er ook Iemand voor sport, activiteiten en voor contacten met donateurs, in totaal werken er zo’n 10 vrijwilligers. We praten met directeur dhr. Guzman, ooit zelf een weeskind in het NPH familiehuis in Mexico. Evenals zijn vrouw, die hier de coördinatie doet van alle werknemers en de keuken. “Wij zijn het voorbeeld dat het werkt” zegt hij. De lagere schoolkinderen gaan op het terrein naar school en krijgen onderwijs op hun niveau. De ouderen gaan naar Colegio’s in de buurt. De getalenteerde en gemotiveerde kinderen kunnen soms verder doorleren op kosten van NPH en/of donateurs. In Santa Cruz heeft NPH een huis waar ze dan wonen en studeren.  

Het schoolwerk van het meisje ziet er goed uit: trots is ze

De kinderen zijn gedeeltelijk wees en gedeeltelijk zwaar verwaarloosd door allerlei omstandigheden in hun familie achtergronden. We zijn getroffen door de warme sfeer en liefdevolle manier waarop er met de kinderen wordt omgegaan. Daarnaast is er veel structuur en regelmaat. De kinderen helpen bij toerbeurt met de verzorging van de dieren en de moestuinen en leren zo spelenderwijs. Aan het eind van de middag is het speeltijd en de kinderen vinden het erg leuk dat we komen kijken.

De woonunits voor de kinderen zijn schoon en verzorgd, maar in onze Nederlandse ogen ongelofelijk kaal. Voor de kinderen is het al een geweldige luxe om in een eigen bed te kunnen slapen en een veilige plek te hebben. Wat een indrukken! Wij nemen weer afscheid van de kinderen en Tom en Esther om verder te gaan naar Sucre.

Zonder goede verzorging geen lammetjes

Volleybal

Mocht je het leuk vinden om iets voor de kinderen te doen, ze hebben een Nederlandse tak “Wereldouders” en je kan via de website iets kopen voor de kinderen, eten of iets extra’s. Het geld gaat rechtstreeks naar het huis in Bolivia waar één van de vrijwilligers het koopt voor de kinderen.

Webadressen:

www.wereldouders.nl in Nederland of www.nph.org het internationale adres

www.mygoodshop.org om rechtstreeks iets te geven aan het NPH familiehuis in Bolivia, of één van de andere Familiehuizen! Ze zijn erg blij met alles, we hebben zelf gezien hoe de vrijwilligster van my good shop de donaties uitgeeft en direct ten goede komen van de kinderen.

 

Met Tom en Esther in Samaipata

 

eigenwijs exemplaar, zo de lens in!

Mini winkeltje in Samaipata

Ook nog wat serieus Inka aardewerk van rond 1450