Weer thuis in Whangarei 5-19 oktober

Na heerlijke maanden in Nederland en Frankrijk zijn we weer thuis in Whangarei. Het was zo fijn om onze kinderen, familie en vrienden uitgebreid te zien en te spreken. 6 maanden is toch heel anders dan 4 weken en we hebben genoten van alle ontmoetingen en tijd samen.

We merkten ook dat we andere vragen kregen dan de jaren daarvoor. In het begin werd er vooral gezegd “Dat je het durft, als het nu niet bevalt? Kan je nog wel terug komen naar Nederland? Een paar jaar geleden was het: “Wat goed dat jullie het doen, waar doen jullie het eigenlijk van? Kan je nog wel aarden als jullie terug komen naar Nederland?” Deze keer was de rode draad: “Heb je nog niet genoeg gezien, nu ben je zeker wel toe aan weer naar Nederland komen” Al deze vragen dwingen ons keer op keer om antwoorden te geven, al is het alleen maar voor ons zelf.

Hoe fijn het ook was om in Nederland te zijn, het is nog niet de plek waar we nu de hele tijd willen zijn. Onze reis is nog niet af en we hebben er zoveel plezier in, dat we nog geen einddatum voor ogen hebben. Het doel om weg te gaan en te ervaren hoe het is, hebben we bereikt. Dus in die zin hoeven we niets meer te bewijzen. Het ontdekken van nieuwe plekken, het ontmoeten van verschillende mensen/culturen en het niet vast zitten in één plaats geeft ons zoveel energie. Dat alles te kunnen doen vanuit ons eigen boot-huis maakt dat we ons thuis voelen, waar we ook zijn.

Vreemd genoeg maakt dat het feit dat we achter onze keuze staan het afscheid nemen toch niet gemakkelijker. Weggaan betekent dat we altijd gedeeltelijk in twee werelden leven, onze gedachten zijn vaak in Nederland en bij gebeurtenissen daar. Natuurlijk missen we straks de verjaardagen van de kinderen, Kerstmis met de familie en zoveel andere dingen, het lot van reizigers en emigranten. Gelukkig kunnen we teren op veel fantastische herinneringen en hopen we dat zij dat ook doen tot we elkaar weer zien.

Over naar hier en nu. Tara is blij ons weer te zien, of is het toch andersom? Ze ligt er goed bij en gelukkig is binnenin alles kurkdroog gebleven. Vrijwel geen schimmel en ook geen ongedierte. We logeren de eerste week bij een vriendin, dat is fijn om de overgang te maken en alles op gang te krijgen. Auto uit de winterstalling, lege batterij. Tara in het water, de motor start niet. Hoe zit het ook al weer met links rijden. Na 3 dagen zijn we weer thuis. We maken afspraken met alle bedrijven die onderhoud gaan doen aan de boot. Van te voren hebben we het via email geprobeerd, maar dat werkt dus niet op afstand. Als je er bent dan gebeurt er wat. Tara ligt nu op de werf bij aluminium specialist Rudolphs voor groot onderhoud. Het onderwaterschip wordt gestript van alle lagen anti fouling, de romp wordt geschuurd en opnieuw donkerblauw gespoten en al het schilderwerk op dek van de boot wordt vernieuwd.

4 tot 6 weken denken we als er niets tegenzit. Voor ons veel werk in het demonteren van de mast, ramen en alle beslag wat in aanraking komt met verf. Daarnaast talloze andere klussen op en om de boot om alles weer in topconditie te krijgen voor het komende vaarseizoen. Ieder land of iedere werf heeft een andere werkwijze en de eerste dagen is het ook even onze weg vinden. Tot nu toe omschrijf ik het werken hier als flexibel en efficient. Er zit vaart in, maar zonder stress. De sfeer op de werf is uitstekend en ondanks het zware werk en vaak oorverdovende lawaai lijken mensen met plezier te werken. Op de vraag wie het komend weekend wil werken op een grote klus meldt bijna iedereen zich aan. Op de foto Peter die met ons aan de boot werkt.

Een paar projecten hebben we al klaar. We hebben een wintertent laten maken over de kuip voor als we weer op hoge breedtegraden gaan zeilen en een doorzichtig zeiltje met ritsdeur in de vaste buiskap zodat we droog en beschut buiten kunnen zitten bij regen en wind van achteren.

Aan boord leven op de werf is toegestaan, maar geen aantrekkelijk vooruitzicht, nog afgezien van gebrek aan douches en dergelijke. We hebben Little Earth Lodge gevonden waar we een paar weken kunnen verblijven. We slapen in een piepkleine gele cabin waar net 2 bedden in passen, maar vanuit ons bed kijken we wel uit over de vallei. Veel tijd om daar door te brengen hebben we overigens niet, maar alles helpt. Het is een leuk hostel in de heuvels rondom Whangarei vlak bij de Abbey Caves. Vanuit ons hostel loop je zo naar de grotten en een gedeelte in de heuvels met de meest bizarre rotsformaties dat het Rockforrest genoemd wordt. In de grotten leven de gloeiwormen die we al eerder zagen in Nieuw Zeeland. Heerlijk om zo buiten te wonen en na het werk naar boven te rijden. Omdat we hier langer zijn is het altijd weer een verrassing welke gasten er aanschuiven in onze gezamenlijke keuken, soms klikt prima zoals met Andrew en Paulette uit Quebec en hebben we leuke avonden.

De komende weken zijn we nog bezig met onderhoud en hopelijk tussendoor dagen om te wandelen in de omgeving. Het begint hier echt lente te worden en overal bloeien bloemen en bomen. Omdat we in het bos zitten worden we iedere ochtend wakker van de vogels. Het weer is nog echt “October” oftewel april als je het naar Nederland zou vertalen. Koude nachten, af en toe flinke regenbuien, maar als de zon schijn is het al lekker buiten....