Eigenlijk is hoe we
leven het antwoord op onze Bucketlist, reizend zeilen of zeilend
reizen, het is maar hoe je er naar kijkt. Binnen die grenzen is er
van alles te beleven. In 2017 wijken we voor het eerst af van ons
oorspronkelijke plan voor een rondje wereld. In plaats van richting
Australië te zeilen is het plan via Fiji, Vanuatu en Solomoneilanden
richting Japan te zeilen. In de vroege zomer van 2018 hopen we dan
door te varen naar Alaska. Een heel ander traject, minder bekend en
uitdagender om te zeilen. Maar Japan én Alaska staan wel op ons
lijstje van droombestemmingen. We hebben nog geen idee wat het plan
na Alaska wordt, dat is nog zover weg. Voorlopig hebben we ons handen
vol met het voorbereiden van de route naar Japan.
Maar laat ik niet te
ver op de plannen vooruit lopen, hoe zat het ook al weer met het
groot onderhoud? Het heeft heel wat moeite en inspanning gekost van
de schilders, de timmerman en ons, maar Tara drijft weer en ze ziet
er prachtig uit. Vlak voor kerst gingen we te water en de boot was
een slagveld. 10 minuten voor de kraan kwam, ging de laatste
rubber strip op de spiegel er pas op. Alles moest nog gemonteerd
worden, binnen was het vies en leek het op een uitdragerij, maar we
zijn toch aan boord gaan wonen. Little Earth vaarwel gezegd, nét op
tijd. Ik begon af en toe te dromen van tuinen met kruiden en bloemen
en wortel te schieten naast de 2 Alpaca's achter de cabin. Maar nu
drijven we weer en de tuin-ideeën zijn vervangen door zeilplannen en
een mini kruiden tuintje op de aanrecht.
Dat Kerstmis toch nog
een fijne tijd is komt door onze vrienden waarmee we op verschillende
plekken 3 avonden gevierd hebben. Nu zijn we nog een week
verder en de boot begint weer op een boot te lijken. De zeilen zitten
er op en de krat met zakjes schroeven en moeren voor montage is bijna
leeg. Eigenlijk moeten we binnen nog best veel schilderen, maar we
hebben er geen zin meer in. Uitgesteld tot april, want in januari,
februari en maart komen er vrienden over uit Nederland, veel leuker
dan schilderwerk.
Tussendoor ook nog
op stap geweest? Gelukkig wel. Vooral als we ongewenst zijn op de
werf door het spuitwerk. Met Niels en Margret lopen we in twee dagen
Whangarei Heads. De overnachting is in Peach Cove hut bij het strand.
Eerst klimmen we 400 meter om langs de heads te lopen, dan weer naar
beneden voor de hut en de volgende dag weer naar boven. Niels &
Margret hebben zelfs flessen wijn en heerlijk eten meegesjouwd, zo
luxe hebben we het nog niet gehad. We zijn de enige overnachters in
de hut, dus we kunnen ruim slapen. 's Morgens worden we wakker van
alle vogels rondom de hut en de tweede dag eindigt de wandeling op
Ocean Beach. Het is stralend weer dus we zwemmen heerlijk in de koude
golven.
Een bezoek aan
Ngawha pools is dan wel een tegenstelling. Het is een bijzondere plek
voor de Maori gemeenschap en al in meer dan vijftig jaar niets
veranderd, zo ziet het er ook uit. De thermale baden borrelen zo uit
de grond, afgezet met houten schotten en wankele paadjes er tussen
in. Verder is iedereen erg zeer relaxed. De temperatuur verschilt nog
al van bad tot bad en wij houden het bij de middenmoot. De
modderbaden blijken we overgeslagen te hebben, té relaxed door het
geborrel. Om ons heen zijn er Maori gezinnen die hun wekelijkse
thermale bad komen nemen, de diehards zitten natuurlijk 15 minuten in
bad “heet”.
We gaan ook een paar
dagen naar Whangaroa, weer met z'n vieren. We mogen in de bach
(spreek uit betsch) van een bevriende zeilmaker van Niels &
Margret. Een bach is een fenomeen hier in Nieuw Zeeland en we zijn
opgetogen dat we dit nu in werkelijkheid gaan zien. Een bach is een
vakantiehuisje in de bush of op het strand. Deze bach zit in het
bos/weiland waar we na 13 km gravel weg en een modderbad voor de auto
arriveren. Onderweg zien we allerlei bach's in min of meer gevorderde
staat van ontbinding, wat er op duidt dat het ook een hutje mag zijn.
Een vriendin stuurde ons een foto van hun bosvakantiehuisje in
Nederland in aanbouw en dat ziet eruit als een rietgedekte bungalow.
Niet in Nieuw Zeeland. De huizen zien er zo al niet uit, laat staan
de bach. Margret en ik kunnen het niet laten om inrichtingsplannetjes
te maken zodat de bach er gezelliger uitziet, maar gezelligheid is
geloof ik ook een Nederlands begrip.
Er is een houtkachel, helaas
geen hout, maar op de resten van de wegwerpbarbecue's kunnen we toch
een avond stoken. Whangaroa is een flink eind noordelijk van
Whangarei en een leuke uitvalsbasis om naar de enorme zandduinen van
Ahipara te gaan. We klimmen langzaam het 100 meter hoge duin op met
ons gehuurde bodyboard en dan scheuren we lachend van het steile duin
af. Nou ja, zo had het moeten zijn, maar het is niet makkelijk en
alles zit in en onder het zand als we beneden zijn. We zien af van
een tweede ronde en kiezen voor de zee. In Manganoui zit het beste
fish & chips restaurant van het Noordereiland. Ik denk dat ze dat
zelf vinden want wij waren er niet kapot van. Maar het terras aan zee
was heerlijk.…en een fijne afsluiting van dit tripje.
We laten de maanden
van hard werken achter ons en kijken naar januari. Met vrienden
zeilen in één van de mooiste zeilgebieden van Nieuw Zeeland, wat
heb je dan nog te wensen?
foto's Whagareid Heads met Niels en Margret, Peach Cove, Ahipara Zandduinen, Waaierstaart/Fantail, Polly en David van Little Earth op bezoek, serie foto's onderhoud Tara
