Kerstwensen uit Mexico - december 2020

We wensen iedereen hele goede Kerstdagen en hopen op een  stralend 2021 waar er weer ruimte komt om dichtbij anderen te kunnen zijn. 

We zijn er weer! Na een lange zomer in Nederland zijn we begin december op Tara aangekomen. Het zoute bloed kruipt waar het niet gaan kan..... De vooruitzichten in Nederland voor een lange winter binnen met beperkingen én de zorg voor Tara op de kant hebben de doorslag gegeven. Het reizen naar Tara verliep erg gedisciplineerd en na 14 dagen kunnen we zeggen dat we dat Corona vrij zijn doorgekomen. Iedereen is erg voorzichtig, ook hier. Het voelt wel relaxter omdat er minder mensen wonen en we toch veel buiten leven. We zijn weer even thuis! Het wordt wel een zeilseizoen in de Zee van Cortez (= de Golf van Californië) in Mexico, de wereld is nog te onrustig om aan lange oversteken te denken.

Met Tara was alles goed, nadat we een centimeters dikke laag stof en zand van de buitenkant gespoeld hadden, viel het binnen erg mee. Er zijn wat dingen gesmolten en verdroogd door de hitte (kaarsen, elastiekjes, plastic dopjes, rubbertjes van de dieselfilters) maar de etensvoorraad heeft de zomerse hitte goed doorstaan.

Na een week in het beschutte Guaymas voor het opstarten van de boot gaan we op pad. Er staat een koude noordenwind in de winter, dus op zee is het warme jassen weer. In de baaien, uit de wind, T-shirtjes weer en wandelen. Zwemmen is een brug te ver met 18ºC, dat komt later nog wel. Zodra het 's avonds donker wordt, is het kil en gaat de kachel even aan.

We doen een paar baaitjes aan langs de kust van de vasteland om er even in te komen. In Pozo Moreno treffen we een visserskamp. Ik bak een cake voor de vissers en dat wordt erg op prijs gesteld. We blijven er een paar dagen en er ontstaat een leuke sfeer. We worden uitgenodigd voor super verse ceviche en visstoofpot en ik bak nog een taart. 's Avonds gaan we mee in de panga (open visboot) om de netten in te halen. De sterrenhemel is weergaloos mooi en helder. De netten minder vol dan de vissers hoopten, maar we krijgen de volgende dag wel een zakje verse vis mee voor onderweg. We genieten er enorm van, dit contact hebben we zó gemist toen we hier in het voorjaar waren. Of we toch vooral weer langs komen op de terugweg! 

Met de oversteek naar Baja California hebben we veel wind, maar wel uit de goede hoek, we scheuren over het water met diverse reven in de zeilen. We liggen nu in het mijnplaatsje Santa Rosalia halverwege op het schiereiland Baja California. Begin 1900 werd de mijn geëxploiteerd door het Franse Compagnie du Boleo en het stadje ademt nog steeds de Franse wortels. De Santa Barbara kerk is ontworpen door Gustave Eiffel, ja díe, en na de wereldtentoonstelling in Parijs aangekocht door de directeur van de du Boleo mijn. De kerk is van metaal, dus ongevoelig voor termieten en staat er nog steeds goed bij. Door corona zijn helaas alle musea, kerken, scholen en zo gesloten, dus naar binnen kunnen we niet. Wel in de el Boleo bakkerij, want de winkels en restaurants zijn allemaal open. Hier verkopen ze de beste baguettes van Mexico en voor een land waar geen brood gegeten wordt klopt dat vast. Wij houden het bij één poging;-)

In plaats van brood haal je hier iedere dag verse tortilla's en die zijn erg goed. De tortilla bakkerijtjes zijn vind je in ieder dorp. De lage huizen in het oude centrum zijn van hout met leuke veranda's, geschilderd in warme kleuren en overgroeid met bougainville. Het heeft een beetje een wildwestgevoel, zo anders dan de andere plaatsen die we eerder aangedaan hebben.

De komende weken gaan we van baaitje naar eilandje verder richting het zuiden. De bewoonde plekken moet je zoeken, dat is niet zo erg in deze tijd. Kerst vieren we denk ik samen, maar we voelen ons toch verbonden met de mensen die ons na staan. Dat netwerk van verbinding is sterker dan de beperkingen die we ervaren.