Yelapa favoriet in Banderas Bay - januari 2022

We gaan naar Yelapa aan de overkant. Het dorpje is alleen per boot bereikbaar en heeft een bijzondere achtergrond. Al in 1581 hebben de oorspronkelijke inwoners van het gebied de eigendomsrechten gekregen van hun land van Koning Philips de 2e van Spanje. Nog steeds is al het land in het dorp eigendom van de gemeenschap, niemand bezit zijn eigen stukje. Er zijn geen wegen, alleen voetpaden. De moderne tijd laat zich hier zien in de aanschaf van een quad, die met veel trots bestuurd wordt door zijn eigenaar, ook al gaat het niet hard. Toch zien we meer paarden voor het vervoer van mensen en last over de steile weggetjes dan quads. Op het strand zijn een paar strandrestaurants en tourboten brengen bezoekers in redelijk kleine hoeveelheden naar het plaatsje.

Het is er heerlijk wandelen en we lopen door het oerwoud langs de rivier naar een waterval waar je lekker kan zwemmen. Een tweede waterval aan de voet van de bergen stroomt door het dorp heen. We liggen er een paar dagen en genieten van de relaxte sfeer in het plaatsje. Het is er diep en we liggen aan een mooring van een lokale ondernemer. Het strand heeft een flinke surf dus met de dinghy aan land gaan is niet makkelijk. Overdag komt de panga van de mooring eigenaar ons even halen en terugbrengen, maar na 6 uur is hij naar huis. We missen zo de zaterdagavond muziek- en dansavond in de club. Misschien toch niet zo verstandig in corona tijden, maar ik heb zo'n zin om te dansen! In Yelapa zijn verschillende guesthouses en het lijkt mij echt een veel leukere plek om vakantie te vieren van Puerto Vallarta.

Toch terug naar PV voor de booster. Die blijkt weer een dag uitgesteld tot donderdag. We gaan een dag met Juan naar de Botanische tuin. Het is zover rijden dat hij ook een dagje in de tuin blijft, hij is er al jaren niet geweest vertelt hij. De chauffeurs mogen er gratis in én hij krijgt ook een polo van de tuin om reclame te maken. Hij is er erg blij mee. De tuin is heerlijk, veel bloemen in de open paviljoens, omringd door tropische jungle en een rivier om in te zwemmen. De weg heen en terug gaat langs de rotsige kust met diepe inhammen en spectaculaire kliffen. Ook hier wordt veel gebouwd met uitzicht over de mooie Banderas Baai. S' avonds wil ik toch even naar het strand. Het moet dichtbij de marina zijn en we lopen op goed geluk door het wijkje erachter richting baai. Een stel jonge mannen loopt met badhanddoek. Op mijn vraag waar de strandovergang is antwoorden ze: “Loop gewoon door het Marriot Hotel, doe alsof je de eigenaar bent en dan ben je op strand” Het klopt, zolang je blond en blank bent denk ik, de tweedeling in de stad is hier niet weg te denken. De zonsondergang is prachtig en voor de krokodillen komen die op de waarschuwingsbordjes staan lopen we weer terug naar de boot.

Donderdag dan eindelijk de booster. Er staat zeker 1,5 kilometer mensen in de rij. Het prikken gebeurt in een grote open sporthal, er staan 800 stoelen staan klaar. Door een politieagent worden wij in het rijtje invaliden en bejaarden gezet en zijn we vrij snel aan de beurt. Sommige anderen staan al vanaf 5 uur in de morgen te wachten. Ik vind dat lastig, komt dit ook door blond en blank? Volgens Roel komt het door grijs en oud. Hoogtepunt is wel dat er eerst iemand komt om met een schaartje je formulier in twee delen te knippen. De controle stelt niets voor, je wordt geprikt door een tiental verpleegsters in uniform en tegen de tijd dat ze achteraan de rijen zijn hebben de eersten al 15 minuten gezeten en mogen weg. Je formuliertje wordt opgehaald, je eigen deel krijgt geen stempel of handtekening en dan sta je weer buiten. Volgende lichting! Het gaat super efficiënt! In ieder geval zijn we blij dat we dit achter de rug hebben. 2 uur later varen we uit, we kunnen weer verder!

Foto's Yelapa

Foto's uit de Botanische Tuin

Prachtig restaurant in de Botanische Tuin, kolibri's vliegen af en aan

Een stukje ongerepte kust

Puerto Vallarte, bejaarden paradijs? - januari 2022

Na de vakantie uitstapjes moet er weer even gewerkt worden. Een gastank is leeg, de koelkast ook, de wastas is overvol en we willen graag een booster. Overnacht zeilen we naar Banderas Bay waar Roel heel lief half vier 's morgens de boot voor anker legt bij Punta Mita, de ingang van de baai, zodat ik door kan slapen. Naar Puerto Vallarte is nog ruim 4 uur varen, maar gelukkig zien we een groep walvissen die voor ons uit zwemt, dan vliegt de tijd.
Dat is wennen, aan een steiger in de marina omgeven door woonflats met op de begane grond restaurants, touroperators en dergelijke. De zon zien ondergaan is er hier niet bij, maar wel gezellig flanerende mensen. Overal hangen bordjes dat je de krokodillen niet mag voeren en dat zwemmen ook niet aangeraden wordt, dat hebben we met Tara nog niet meegemaakt. De huiskrokodil van de marina is vorig jaar overleden en we zien geen andere zwemmen.

Alle klussen worden vrij snel geklaard met de hulp van Juan, een erg prettige taxichauffeur. Ik vraag gelijk zijn telefoonnummer want door corona gebruiken we zelden het openbaar vervoer op het moment. Hij weet te vertellen dat er over twee dagen geprikt wordt. Na een zoektocht op internet en via tourist information (die hier overigens zelf weer niets van weten) komen we bij de Secretaria de Salud afdeling 8 terecht. Verpleegkundige Fatima weet er alles van. Deze week worden leerkrachten geprikt, volgende week eerst twee dagen jongeren en daarna zijn wij aan de beurt. Daar gaan we dan toch maar op wachten.

Zo'n zoektocht kost snel een halve dag en we belonen onszelf met een lunch en een leuke wandeling door het oude centrum van de stad nu we er toch zijn. De marina is ruim een half uur rijden met de taxi. Hier draait het centrum alleen maar om toerisme. Restaurants, cafe's, bars, winkels een spetterend nightlife, de beste stranden van heel Mexico en een uitbundige gay scene. Ik had het gepensioneerden verhaal van Mazatlan ook voor Puerto Vallarte kunnen bewaren, deze stad blijkt namelijk uitgeroepen tot de beste stad ter wereld om je pensioen door te brengen door de Amerikaanse Federatie voor Gepensioneerden en diverse andere platforms de zich hiermee bezig houden.

De Expat Facebook groep van PV liegt er niet om met bijna 80.000 abonnees. In de wintermaanden zijn hier rond de 50.000 expats en velen wonen hier permanent. PV is wel veel kleiner dan Mazatlan (250.000 inwoners) en ik heb het idee dat de verhoudingen hier nog schever zijn. We zien overal gebouwd worden, het ene complex nog luxer dan het andere, afgesloten van de buitenwereld. Er is al een Puerto Vallarte Nuevo verderop langs de kust, met alleen maar stranden en flatgebouwen. De prachtige kuststrook waar we nu nog stukjes van kunnen zien is dat over 10-20 jaar niet meer denk ik. Misschien verschuift het hele idee waarom PV zo leuk is wel naarmate het minder echt wordt.

Met de taxichauffeur komen we ook op andere plekken, op zoek naar moeilijk te vinden loodgieters onderdelen. De routes die hij neemt gaan door onverharde straten, waar vuilnis op straat ligt en de huizen half af zijn, met zeil waterdicht gehouden worden en kinderen met niets spelen in het stof. Ik kan mij voorstellen dat voor de gewone Mexicanen het leven hier duurder wordt, de mooie plekken ingenomen en onbereikbaar worden. Veel expats die hier wonen spreken geen Spaans, dat hoeft ook niet echt want je gaat met elkaar om, in de restaurants, bij tours en in winkels spreken ze ook Engels. Dan woon je meer in een enclave van je eigen land dan in Mexico en hoe betrokken ben je dan bij het wel en wee van de stad als geheel? Op de PV Facebook groep snakken mensen naar Vietnamees eten, havermelk latte's, pindakaas, vragen over Mexicaans eten “maar dan wel chic want ik kom uit San Francisco en ben het beste gewend” gaan eindeloos door. Ik denk dat Puerto Vallarta aan zijn eigen succes ten ondergaat. Voordat we er somber van worden varen we na drie dagen snel uit om Banderas Bay te gaan verkennen.

We ankeren bij La Cruz, een piepklein plaatsje aan de rand van de baai. De stranden zijn hier niet geweldig en het grote toerisme gaan aan La Cruz voorbij. Alle straten zijn hier stoffig behalve de doorgaande weg. Dat vinden wij leuker. In een boom zit een reuzen Leguaan te zonnen Ik denk van kop tot staart ruim 2 meter! Ik wist niet dat ze zo groot konden worden. Dit zal het nummer 1 mannetje zijn lees ik op internet. Hij wordt het grootst, heeft de grootste flap aan zijn kin, krijgt altijd de beste plaatsjes in de zon én paart natuurlijk met de vrouwtjes. Maar wacht even, de andere mannetjes ontwikkelen geen mannelijke kenmerken en blijven op vrouwtjes lijken. Daardoor vallen ze niet zo op en als het nr 1 mannetje de andere kant op kijkt doen ze het toch lekker met een vrouwtje. Dat vind ik zo leuk aan de natuur. De lunch in het plaatselijke restaurantje is erg lekker. We zijn helemaal verslingerd geraakt aan alle vis en garnalen gerechten hier. Cheviche's, vis en garnalen taco's noem het maar op, salade of guacamole erbij: heerlijk! In restaurants zoals deze kost dat voor 2 personen rond de 12 euro, inclusief een drankje.

Iedere keer als we in de baai varen zien we bultrug walvissen, dit is een populaire plaats voor de vrouwtjes om te kalven. Waar ik slecht tegen kan is hoe ze soms opgejaagd worden, de tourboten vallen nog wel mee, maar privé snelle motorjachten kunnen echt onbeschoft zijn. Ze verpesten het, want dan vluchten ze naar dieper water en krijgt niemand ze voorlopig meer te zien en de walvissen raken gestresst. Als je rustig vaart of ligt komen ze soms vlak bij de boot, in hun eigen tempo zwemmen ze dan langs je heen. In de avond voor anker zitten we binnen en horen een vreemd geluid, een soort geloei en gepiep. Walvissen? Ja het zijn walvissen vlak bij de boot. Die fungeert als een soort klankkast waardoor we het 'praten' binnen kunnen horen. Als ik buiten luister hoor ik alleen hun ademhaling. Het is spookachtig én sprookjesachtig tegelijk. Lage tonen, waarschijnlijk de moeder, en hoge pieuw pieuw klanken van het kalf denken we, misschien ook nog gezang van mannetjes in de buurt? We zijn zo verwonderd dat we niet eens op het idee komen dat we het misschien op kunnen nemen. Na zo'n half uur trekken ze verder en sterft het geluid weg. Dit is echt een geweldige ervaring!

Foto's Puerto Vallarte

Verse Guacamole

de toeristen politie loopt overal rond

Foto's van La Cruz

Isla Isabel: Prachtig! - januari 2022

We varen het eind van de dag uit. Isla Isabel is 93 mijl varen, teveel voor een dagtocht en nu komen we 's ochtends aan. De zonsondergang is prachtig en het verveelt echt nooit om daarvan te genieten. Als het donker wordt licht Mazatlan nog op aan de horizon. Het is rond nieuwe maan, een donkere nacht met alleen sterren aan de hemel. Tot 10 uur 's avonds kunnen we zeilen, maar dan is het gedaan met de wind, ik strijk de zeilen en start de motor. Tijdens mijn wacht zie ik verschillende knipperende dingen vliegen boven de kuststreek. Te laag voor een vliegtuig en ik denk dat het drones zijn. Wat moeten drones hier? Mmm, we varen wel voor een heel donker stuk van de kust, en wat is dat voor een vreemd visbootje? Af en toe een lichtje. Ik vaar er met een grote boog omheen aan de buitenkant, het bootje gaat richting kust. De knipperlichtjes in de lucht blijven mij volgen en ik wordt er toch wat zenuwachtig van. Zal ik Roel wakker maken? Nu zijn er op de boot weinig dingen waar “zware straffen”op staan, maar de schipper onnodig wakker maken in zijn eerste slaap scoort wel hoog in die categorie. Ik kijk het nog even aan.

Mijn aandacht wordt ook opgeëist door een trawler die twee keer mijn koerswijziging om hem ruimte te geven volgt en nog steeds voor de boeg rondtoert. Als hij de derde keer zijn netten vlak voor ons uitgooit ben ik het zat, ik draai 180 graden om en vaar eerst een flink eind bij hem vandaan voor ik mijn koers weer hervat. Er is weer bebouwing langs de kust en de knipperlichtjes in de lucht verdwijnen vlak voor middernacht ook, rust in de tent.
Roel moet een beetje lachen om mijn verhaal van de drones, hij denkt dat ik aangestoken ben door de complottheorieën of een spannende meisjesboeken serie, de volgende keer maak ik hem gewoon wakker!

In het vroege ochtendlicht zien we Isla Isabel verschijnen, onbewoond als je de duizenden vogels die er nestelen niet meetelt. Isla Isabel is al decennia lang een vogelparadijs. De vogels zijn dan ook niet bang van mensen en blijven lekker op hun nesten zitten als je langsloopt. Zoals het hoort bij een vogeleiland hangt erboven een wolk van vogels. In het ondiepe water rondom dit eiland zien we verschillende walvissen die aan het foerageren zijn. De ankerplaats is prachtig, omgeven door hoge en lage rotsen aan drie kanten. Het nadeel is dat de bodem ook bestaat uit rotsen en er volgens de pilot de meeste achtergebleven ankers liggen van heel westelijk Mexico. We doen een drijflijntje aan het anker zodat we bij problemen het anker ermee uit kunnen trekken of terug kunnen vinden.

Bij het dinghy strandje zijn wat vissershutten, die ze tijdelijk gebruiken als ze in de omgeving vissen met hun kleine panga's. Er zijn een stuk of 8 mensen, maar erg afstandelijk en van vogels houden ze ook niet zo, dus we komen elkaar weinig tegen. Als ik taart bak voor nieuwjaar breng ik hen er ook één, dat breekt het ijs, maar we blijven toch ieder op zich.

Het is heerlijk weer, en er zijn verschillende wandelpaden op het eiland, gelukkig maar, want zonder zou je niet ver komen door de dichte bossen. Er is ook een oude krater die inmiddels is volgelopen is met zoet water en nu meer geworden is. Maar de hoofdrolspelers zijn de vogels. Duizenden fregatvogels, blauwvoet booby's (jan van genten), bruine booby's, verschillende meeuwen, roodsnavel tropicbirds (keerkringvogels) sooty shearwaters (roetpijlstormvogels) en dan nog heel veel kleintjes in de bossen die we niet te zien krijgen.

Op de tweede plaats komen de groene Iguana's die lekker op het pad liggen en echt niet aan de kant gaan voor je. Er schijnt ook nog een slangensoort te zijn, maar die krijgen we niet te zien. Drie dagen lang lopen we te struinen over het eiland. Vooral de fregatvogels zijn prachtig. Het is broedseizoen en de mannetjes kunnen hun keel dan opblazen tot een grote vuurrode ballon om de dames mee te imponeren, soms kunnen ze er bijna niet meer overheen kijken. Als ze het warm hebben (of imponeren willen??) dan ademen ze snel in en uit en trilt de hele ballon mee. Aan de zijkant zit een patroon van kleine zwarte veertjes, als de ballon leeg is vallen die allemaal weer op zijn plek en is de keel weer zwart. We vinden al een paar fregatvogel jongen, maar de meesten zitten nog in het ei.

De Blauwvoeten hebben ook eieren, maar nog niet allemaal en we zien blauwvoeten elkaar het hof maken met mooie danspassen, fluitende tonen en opgeheven vleugeltoppen. De Bruine Booby's zijn wat onopvallender en zitten al veel op het nest. De tropicbirds zien we nauwelijks. Overdag zijn ze ver weg om te vissen. Het zijn altijd de tropicbirds die we op een lange oversteek in de warme wateren als eerste in de lucht zien. Rond 4 uur 's middags komen ze allemaal terug en gillen en gieren een uur om de boot. Het zijn mooie elegante vogels met de kleine rode flash van hun snavel, verder veel wit op een smalle strook zwart aan de buitenkant van de vleugels. Prachtig om te zien, onmogelijk om op de foto te krijgen. We zoeken naar hun nesten op de richels tussen de rotsen maar kunnen ze niet vinden. Waar we ook gaan zitten aan de buitenkant van het eiland zien we walvissen, soms moeders met kleintjes soms een wat groter groepje.

Verder zwemmen we om af te koelen en dan ook nog happy hour bij de zonsondergangen, we hebben het er erg druk mee. Oud en Nieuw vieren we in bootstijl, op het achterdek met een glas hele matige champagne (de enige die in de laatste winkel te krijgen was, dit leven heeft ook nadelen) en als de halve wereld elkaar al nieuwjaar gewenst heeft doen wij dat om 10 uur 's avonds ook en gaan lekker slapen. Er is nog één wandeling die we niet gedaan hebben voor morgenvroeg, een heerlijke start van het nieuwe jaar.

Heermann meeuwen

een hele jonge iguana

De Bruine Booby

Het kratermeer

Familie Fregatvogel

Een ontspannen walvis, duiken doen ze hier bijna niet, te ondiep

Deze foto uit 2013 toen we ook Keerkringvogels gezien hebben op de Abrolhos eilanden, Brazilië.