Kaaiman eilanden november

De Kaaiman Eilanden zijn ons gunstig gezind. We beginnen 's morgens met een enorme hoosbui, heerlijk! De boot, verstaging, zeilen, alles zat onder een dikke laag zout, zelfs de zonnepanelen werkten nauwelijks meer en zonder regen is dat een enorme klus om schoon te maken. Nu is alles weer blinkend schoon en dat scheelt een hoop poetsen op het roestvrij staal. De havendienst komt ons ophalen om met Tara naar de kade te gaan om in te klaren. De officials komen niet aan boord, en stempelen de boot en ons in zonder problemen. Geen kosten om in te klaren en een gratis mooring van de haven tegenover het dinghy-dok zodat we het koraal niet beschadigen met ons anker, dat is nog eens service!

Naast ons liggen 3 cruiseschepen en die blijken er vrijwel dagelijks te liggen, gemiddeld 2,5 per dag! Ik ga ervan uit dat die cijfers gelden buiten het orkaan seizoen, al is dat officieel ook nu nog niet voorbij tot 30 november. Afhankelijk van de capaciteit en bezetting van de cruisers komen er dagelijks tussen de 2.000 en 10.000 mensen aan de wal. Daarnaast lijkt het eiland van Grand Cayman volgebouwd met resorts en luxe appartementen. Samen zijn ze goed voor miljoenen toeristen per jaar op een lokale bevolking van 60.000 mensen. De andere hoofdmoot aan inkomsten zijn de talrijke banken en de ongeveer 70.000 brievenbus firma's die hier om belastingredenen gevestigd zijn (Wikipedia), ruim meer dan het aantal inwoners. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de Kaaiman eilanden het meest welvarend zijn van alle eilanden in de Cariben.

We moeten even onze draai vinden en hebben klussen te doen. Onze marifoon is kapot en op zee is dat erg lastig, zeker als we straks richting Cuba en USA varen met veel oproepen van de kustwacht. Waar zit wat, hoe kom je aan geld en waar kunnen we een sim kopen met een data verbinding. De eerste dag waar we ook aankomen is hiermee gevuld.
Geld is simpel, want alles draait hier om dollars. De Cayman dollar is ruim 1,25 US dollar. Je kunt met beiden betalen, ze tellen er gewoon een kwart bij op. Supermarkt Kirk, vlakbij de boot, heeft een enorme sortering aan producten, sinds ons vertrek uit San Diego 3 jaar geleden niet meer zo gezien. Maar uitgebreid winkelen zit er niet in, de prijzen zijn ongelofelijk. Een klein pakje creamcheese kost 7,5 US dollar, een ananas (in de aanbieding) 5 dollar, een pak houdbare melk ook 5 dollar. We zijn blij dat we de basis boodschappen in Panama gedaan hebben en genieten hier van de verse groente , fruit en vis. Data sim van digicell ook gelukt, 25 dollar voor 1 week met een mini beetje data van 2GB. Ter vergelijking in Panama betaalden we 7 dollar per week voor ongelimiteerd internet én 2GB voor de hotspot.

Het centrum van Georgetown vind ik erg vervreemdend. Het enige oudere gebouw wat er nog staat is het Nationaal Museum. Verder is er shopping mall na shopping mall naar Amerikaans concept, zuilen aan de voorkant, glad en wit met een gekleurd randje. De winkels zijn nog vreemder: Cartier, Rolex, juwelier na juwelier en andere super luxe winkels en natuurlijk restaurants. Couleur Locale vinden we niet. Om toch in de stemming te komen drinken we een lokaal biertje aan het water in de Sandbar, de herrie van de muziek maakt ieder gesprek onmogelijk en de rekening van ruim 20 dollar voor 2 biertjes stemt ook niet vrolijk. We gaan lekker op ons eigen achterdek zitten, beetje zwemmen in het heerlijke water en een zonsondergang toe.

We bezoeken het Schildpad centrum aan de Westpunt van het eiland. Met het openbaar vervoer: kleine busjes die een vaste route rijden en overal voor je stoppen. 2,5 dollar US per rit. Wat moeten mensen hier verdienen om te kunnen leven? In de bus zitten de kamermeisjes van de hotels en andere gewone mensen. Het schildpad centrum is erg leuk opgezet. De Kaaiman Eilanden werden door Columbus, de eerste Europeaan hier, las Tortugas (de schildpad eilanden) genoemd. Er zijn geen sporen gevonden van inheemse bewoning van voor de Europeanen, dus het was een wildernis walhalla voor dieren en planten. Later bleken er ook veel kleine krokodillen te zijn en werd de naam op de kaarten Kaaiman Eilanden, met eronder"hier haal je schildpadden". Die waren er namelijk in overvloed en uitstekend eten voor wie op een eiland of een schip moest leven. De rest laat zich raden. De kaaiman is uitgestorven, het oerwoud gekapt en rond 1950 stopten ze met de schildpadvangst, ze waren er namelijk niet meer.

Het schildpadcentrum bestaat sinds 1968 en doet enorm zijn best om de groene schildpad te behoeden voor uitsterven. De afgelopen decennia zijn er meer dan 30.000 kleintjes uitgezet en heel langzaam komen er in het wild weer schilpadden voor. Makkelijk hebben ze het niet met alle menselijke activiteit in hun voedselgebieden en op de stranden. Het centrum is erg goed opgezet. Informatief en veel doen. Je mag ze aaien, er tussen gaan staan, ze worden gevoerd, leuke film over de voortplanting ect. De jonge schilpadden zijn nu allemaal naar zee en dit is de tijd van het paren. In een groot bassin leeft een vaste groep broedschildpadden, met hun eigen strand om de eieren te leggen. Er is een aquarium en het leukst vinden wij een hele grote zoutwater vijver waar je al snorkelend tussen de schildpadden zwemt. Het haalt het niet bij de vrije natuur, maar we zien hoe enthousiast iedereen weer uit het water komt, en dat is belangrijk voor de schildpad.

Op zondag zijn alle winkels gesloten (muv van de juweliers?) en is het overal rustig. Op weg naar Westbay viel ons al op dat er enorm veel kerken zijn, van iedere denkbare richting hebben we er een gezien. Zondag is kerk- en familiedag. We varen met Tara naar 7 Mile Beach voor een strandwandeling. Ook hier moorings voor boten om het koraal te sparen. We hebben moeite om een stuk te vinden waar nog wat natuurlijk begroeiing is en geen resort of hotel, maar het lukt. Het is een van de mooiste stranden ter wereld volgens de lokale gids, maar de meningen zijn verdeeld. Een echtpaar uit Miami vindt het veel te smal, een ander te zacht, wij hebben ook mooiere gezien maar genieten desondanks van een heerlijke strandwandeling in het witte zand. Ik kan me nu voorstellen dat je vanuit 2 meter sneeuw in Canada hierheen komt en in zo'n luxe resort verblijft met dit strand en de warme, heldere zee voor de deur en daar enorm van geniet. Met een koud drankje en de voeten in het zand bij e
en
échte Sandbar zijn wij ook helemaal in vakantiestemming.

Op de boot duurt zo'n stemming soms niet lang. Maandag wordt de marifoon getest, echt kapot en de rest van de dag is Roel bezig met kopen, inbouwen en aansluiten van de nieuwe op de al bestaande apparatuur. Het werkt allemaal aan het eind!
Ik doe de was, nou ja met enige moeite. Dichtbij zit een muntwasserij, maar niet de goede munten, terug naar een bezinepomp om te wisselen. Alle was erin maar de machine werkt niet, niemand weet waar de eigenaar woont. Was eruit naar andere wasserij, 20 minuten lopen. Daar staat een hele wand met prachtige industriële RVS machines, maar die kunnen niet gebruikt worden. Ik sluit aan in de rij met wachtenden voor de stokoude machines, de programma's duren gelukkig maar een half uur. Drogen laat ik achterwege, dat doe ik op de boot wel, genoeg tijd hier door gebracht. In de middag boodschappen en uitzoeken hoe we aan drinkwater komen. Onze watermaker doet het niet meer en ook nieuwe bedrading heeft dat niet verholpen. Wordt vervolgd in de US, hier is niets te krijgen op dat gebied. Woensdagmorgen kunnen we naar de havenpier om water in te nemen.
Het is overdag zonnig en rond de 30 graden, menig zweetdruppeltje valt. Vlakbij de boot zit een koraal rif waar de hele dag cruiseboot passagiers komen snorkelen, maar om 4 uur zijn ze allemaal weg en hebben wij het rijk alleen. Zo sluit iedere dag toch weer fijn af.

We volgen dagelijks het weer voor de volgende etappe door de Florida Straits ten noorden van Cuba. Meestal staat de wind daar pal tegen, maar er komt een koufrontje aan en daarachter draait de wind dan een dag, gunstig voor ons om erdoor te piepen. We moeten wel ruim 2 dagen varen om bij de westelijke punt van Cuba te komen, dus het draait allemaal om timing. Maar het ziet er gunstig uit, al schuiven we met met ieder weerplaatje een dag naar achteren, woensdag lijkt nu de goede dag voor vertrek.

Voor die tijd gaan we nog naar het Nationaal Museum met voorstellingen over de geografie (een paar bergpuntjes die door de zeespiegeldaling net boven water zijn gekomen) en de eerste bewoners: zeelui, Engelsen, slaven en bewoners van andere Cariben eilanden die leven van de schildpad vangst, sisaltouw en later het opkomende toerisme. Klein maar fijn en het geeft ons een indruk hoe het er uitzag voor de grote bouw begon: een mooi Cariben eiland.
Die indruk en de gastvrijheid van de mensen nemen we mee als we woensdagmiddag losgooien, op naar de Straat van Florida.

foto's volgen het verhaal. Piraten festival, gelukkig zijn deze parttime en ongevaarlijk. Dicht bij het dinghy dok toch couleur locale: iedere middag komen de kleine vissers terug met hun vangst, spelen de mannen domino en lopen de kippen én haan overal vrij rond.  Foto's gemaakt in het museum, de luchtfoto geeft een goed beeld hoeveel bebouwing er is op het eiland.

Aangekomen op de Kaaiman eilanden - november 2022

De laatste 200 mijl zeilen we nog steeds met kotter en gereefd grootzeil, de golven zijn veel minder bokkig en de koers aangenamer, ik voel me een stuk beter nu. Ik was 'vergeten' dat ik de eerste dagen op open zee last heb van zeeziekte. Niet heel erg maar erg genoeg om niet fit te zijn. Met zeeziekte pillen en meerdere dagen onderweg komt het weer in balans. De vierde dag begin ik weer te leven.

Woensdag 16 november vlak voor middernacht lokale tijd komen we aan op de Kaaiman eilanden. 630 mijl in vier en een halve dag, bijna 6 mijl per uur gemiddeld en alles kunnen zeilen! Dat is nog eens een tocht. Onderweg bedachten we dat dit onze langste oversteek is sinds we in 2018 uit Japan naar Kiska eiland in de Aleoeten gezeild zijn, geen wonder dat we er weer even in moeten komen. Het zou goed kunnen dat het ook onze langste oversteek is voor dit jaar, maar dat zullen we zien. 

De haven autoriteiten sturen ons naar een mooring voor de nacht zodat we de volgende dag in kunnen klaren. Een douche, een glas wijn om de aankomst te vieren en ongestoord slapen: heerlijk!

We zijn benieuwd naar het eiland, morgen..

Over de helft

We zijn nu drie dagen onderweg en hebben ruim 400 mijl gevaren van de 630 mijl naar de Kaaiman Eilanden.
Zeiltechnisch waren het goede dagen. De eerst dag en nacht varen we door een kleine depressie heen. Wind uit het westen, en paar uur wel wind / geen wind en het laatste stukje stromende regen en harde wind uit het oosten. Tegen die tijd varen we met 2x gereefd grootzeil en de kleine kotter voorop. Niet veel geslapen die nacht. Daarna nestelt de wind zich in het noord oosten en daar zit hij nog steeds. We hadden een weervenster uitgekozen met een mooi windje, eigenlijk geen waarnemingen boven de 20 knopen en vaak zelfs eronder. De genaker klaar gelegd, we blijven hoopvol dat we die tóch een keer gaan gebruiken, maar we vertrekken met het high aspect voorzeil voor het aan de windse stuk. TARA en windvaan Saar hebben elkaar weer gevonden - met dank aan wat WD40 - en zeilen fantastisch. Het enige wat wij hoeven doen is de zeilen aan te passen ;-) Niks genaker! We zeilen bijna het hele stuk hoog aan de wind met 1x gereefd grootzeil en de kleine kotter. We maken goede mijlen en zeilen in een rechte lijn bijna pal noord naar de doorgang in het banken en riffen gebied van de Nicaraguaanse Rise, die van Nicaragua via Jamaica naar Haïti loopt. We varen gezellig op met een constante stroom tankers en vrachtschepen van en naar het Panama kanaal, een muisje tussen de olifanten. Gelukkig zien we ze met AIS op het scherm al lang voor ze in de buurt zijn en kunnen we goed anticiperen en de koers wat aanpassen. Zij zien ons veel later pas omdat wij niet zo'n krachtige zender hebben, maar ook zij lijken daarna rekening met ons te houden en we varen probleemloos langs elkaar heen.
Voor ons zijn het pittige dagen. De boot heeft een helling van 10 tot 20 graden en maakt steeds onvoorspelbare bewegingen, vooral als we tegen een crazy wave botsen. We apekooien drie dagen door de boot, zelfs bij de simpelste klusjes als je tanden poetsen kost het moeite om overeind te blijven. Eten koken, brood bakken, reparaties en dat soort dingen zijn een uitdaging. Door al het buiswater wat overkomt kan er geen één raam open in de kajuit of de opbouw, met temperaturen van 30+ zijn we blij als de zon onder gaat. 's Nachts kan je nog steeds in je zwembroek buiten zitten en blijft het echt warm, toch is het veel fijner dan overdag. Maar de handigheid komt weer terug. Overdag beetje bijslapen voor de gebroken nachten, alles simpel houden.
Precies drie dagen na vertrek varen we tussen de banken door en kunnen we wat afvallen naar een veel comfortabeler koers met een knik in de schoot. Dus kan er ook even een blogje geschreven worden. Nog 200 mijl, bij 7 knoop een dikke dag.....

Groeten uit de Caraïben op 16 30N 79 49,7 W


Sent from Iridium Mail & Web.

We drijven weer, op naar de Kaaiman Eilanden

Vanmorgen werd ik wakker van de brulapen, een vreemde gewaarwording na de maanden in Nederland. Tara staat op de kant in Panamarina, in het oerwoud ten noorden van Colon. We zijn nét aan boord om de volgende etappe voor te bereiden. Even omschakelen, van een huis van alle gemakken voorzien naar onze kampeerplek met laddertje, zonder stromend water en het toilet een stukje lopen naar het havenkantoortje. De koelkast werkt nog niet en de voorraadkast is bijna leeg, We zitten 1,5 uur rijden van de dichtstbijzijnde plaats waar je boodschappen kunt doen, dus dat wordt een kleine expeditie. Er was weinig ruimte dit jaar voor kleding in de koffers, zoveel onderdelen, zeilgidsen en materialen om mee te nemen. Gelukkig is alles weer goed door security en de douane gekomen. Dit jaar werden voor het eerst onze koffers bij de douane door de scan gehaald bij aankomst in Panama, niet echt een doorsnee toeristen koffer. Dat het spullen waren voor het onderhoud aan de boot was geloofwaardig en dat we Spaans spreken helpt ook om het uit te leggen.

Wat verwacht je als de boot een half jaar in de stromende regen en hoge temperaturen heeft gestaan? Het valt ons alles mee. De zomertent houdt weliswaar de regen niet helemaal tegen, maar het teak dek heeft er zeker baat bij gehad. Hier en daar wat alg aangroei, maar verder alles ok. De aardige mevrouw van de wasserij controleert op verzoek in zomer maandelijks de boot aan de binnenkant en daar hebben we dankbaar gebruik van gemaakt. Ze stuurde iedere maand een paar foto’s en toen er schimmel kwam heeft ze alles schoongemaakt en nieuwe luchtontvochtigers neergezet! Vlak voor onze komst heeft ze boot binnen nog een keer schoongemaakt. Zij is blij met de extra inkomsten en wij dat Tara er zó goed uitziet. Er zijn zoveel klussen dat we ook iemand gevraagd hebben om de buitenkant te poetsen en anitfouling aan te brengen. Een zegen, want de eerste week is het zonnig, ruim 30 graden en 90 % luchtvochtigheid, pfff. Onderwater zijn we een kleurrijk gezicht, de rode antifouing was vorig jaar niet te krijgen, dus we zijn nu rood/blauw. Roel zit uren in de mast om ter plekke een verstaging in elkaar te zetten, nog nooit gedaan en het is wat puzzelen, maar dan zit alles weer strak en compleet vast. Een nieuwe dynamo en een hele lijst andere klussen worden afgewerkt in een tropen schema.

We willen graag naar het noorden, en november is de goede maand om dat te doen. Het eind van het orkaan seizoen en vóór de winterstormen uit het noorden en de sterke passaatwinden uit het noordoosten. Dat is de theorie, en we hopen dat we er goed doorheen komen richting Florida. We hebben dus weinig tijd om te lanterfanten in Panama en kijken uit naar een weer moment om te vertrekken. Maar eerst het water in…...

De eerste week begint al goed met 3 feestdagen: de dag van de vlag, de onafhankelijkheid van Columbia en de onafhankelijkheid van Spanje, overal wapperen ons de Panamese kleuren tegemoet.

De week erop hebben de medewerkers van de haven een vrije dag en zo kunnen we (noodgedwongen) toch relaxed de boot opbouwen. Minder leuk zijn de vliegende kakkerlakken die ‘s avonds als het hard regent graag een droog heenkomen zoeken. “Mevrouw Helderder” is nog mild vergeleken bij mijn fanatisme om de beesten buiten te houden, de spuitbus altijd binnen handbereik. We zullen zien, uit voorzorg staat binnen alles vol met kakkerlak vallen.

Als we drijven is het allemaal snel vergeten, wat een mooie plek en lekker zwemwater en een koud biertje op het achterdek in de avond bij zonsondergang. We varen naar Puerto Linton om uit te klaren, maar er is een feestdag die we over het hoofd gezien hebben, Dos Santos. De dag erop blijkt dat de regels veranderd zijn en we eerst naar Colon moeten (minstens een dagtrip) maar ik heb geleerd van onze maanden hier: is er niet een andere oplossing? Ja hoor, voor dollars kunnen we via de telefoon de verklaring ook laten regelen door een agent. Het bedrag is gelijk aan taxikosten naar Colon en terug, dus we nemen het aanbod aan. Het is tenslotte vrijdag, zaterdag is weer een feestdag en er is een goed weermoment dit weekend! Vrijdagmiddag hebben we met hulp en kunst en vliegwerk alle papieren op orde en zijn de paspoorten uitgestempeld. Op naar de Kaaiman Eilanden, rond de 620 mijl varen, 5á6 dagen, gelijk onze langste oversteek van dit jaar.