De zeiler wikt, het weer beschikt.... op weg naar Miami - februari 2024

Na het klussen gaan we met de auto een lang weekend naar Tante Louise in Tampa, de andere kant van Florida aan de baai van Mexico. Het is erg gezellig en eindelijk zonnig en warm weer. Strand wandelen, fietsen, zwemmen, lekker eten en kaarten. Een heerlijke mini vakantie, dank je wel Louise! 

Nu gaan we echt op pad. Bij het wegvaren in Green Cove Springs komt er witte rook uit de uitlaat, in sommige gevallen is dat een goed teken, als het uit onze uitlaat komt niet! Een paar test manoeuvres maken het duidelijk: de schroef is met een verkeerde stand van de bladen gemonteerd en de motor werkt hard maar voortgang hebben we niet. Goede raad is duur, in dit geval ook letterlijk.

Het marina personeel is enorm behulpzaam en haalt Tara tussendoor gelijk weer uit het water. Hangend in de banden blijkt inderdaad dat de kop een paar graden verkeerd gemonteerd is. Dat is ons ooit één keer eerder overkomen, 14 jaar geleden, de allereerste keer dat we deze schroef gemonteerd hebben.

Met een vertraging van 4 uur en ettelijke dollars lichter gaan we dan toch op weg naar Jacksonville. Het goede tij is al voorbij en tegen de avond komen we pas aan op de ligplaats pal in het centrum. Helaas zijn de loopbruggen afgesloten en kunnen we niet van boord, dus we genieten van Jacksonville bij nacht met de prachtig verlichte bruggen en gebouwen vanaf de boot.

Geen enkele aandrang om langer te blijven gaan we om 6 uur verder, nu hebben we al het tij mee: met 6 tot 8 knopen racen we de St Johns rivier af naar buiten. Er komt slecht weer aan dus het eerste traject langs de kust doen we weer over de Intra Coastal Waterway.  Hier is het nog een mooi schorren gebied met talloze vogels en een paar dolfijnen die ons tegemoet zwemmen. De rivier dolfijnen zijn schuw en ze komen nooit naar de boot zoals dat op zee wel gebeurt, toch maken ze ons blij. We ankeren bij Pine Island om op het volgende tij te wachten, maar het is er zo mooi dat we de nacht blijven. Onze eerste nacht voor anker, wat is het stil, wat is de zonsondergang mooi, en we zijn ons weer bewust van de stand van de maan. Kortom, we zijn weer onderweg.

St Augustine is de volgende stop, een erg leuk “oud” stadje en vorig jaar hebben we er al uitgebreid over geschreven. Onze pub maatjes uit Green Cove Springs komen een biertje drinken, hemelsbreed is het nog geen half uur rijden. De twee en halve dag daarna komt een groot front over met storm en regen, geen weer om verder te trekken maar wel om ons kluslijstje “voor regendagen” erbij te pakken. We installeren een nieuwe grill brander in de oven. Het kost ons ruim een dag, maar we zijn apetrots als alles weer keurig gemonteerd en gecontroleerd is en goed functioneert. Dat vieren we met grill gerechten!

In de Intra Coastal Waterway zijn er een paar doorgangen waar je de zee op kunt, dat willen we graag want dat schiet lekker op. De wind waait morgen uit het noorden, 10 tot 15 knopen ook goed. In de gids staat bij St Augustine: “Vraag lokaal advies” dus we bellen de zeesleepdienst die dit kan geven. Geen goed weer om het banken gebied in de ingang over te steken, alle wind van noord tot oost is slecht voor de St Augustine inlet. We hebben even moeite om het te accepteren, we hebben best wel ervaring met stroming en golven, toch? Hij legt het nog even uit. “Als er een schip in nood is kunnen we het niet eens binnen krijgen, we halen alleen de bemanning eraf.” Weer is goede raad duur, alleen deze keer figuurlijk. We nemen onze verantwoordelijkheid en gaan binnendoor verder tot er ergens een andere doorgang wel toegankelijk is.

Dit is stuk van de ICW is met veel super grote recreatiehuizen links en rechts en goed opletten in het smalle vaarwater, de mijlen rijgen zich aaneen. Het is net donker als we eindelijk in Daytona aankomen en we hebben een onrustige nacht voor anker vlakbij de brug door wind, tij en boten dichtbij.

Ook hier is een “mooi weer” doorgang, maar het scheepsweerbericht geeft voor de rest van de week gevaarlijke condities in de golfstroom en in ieder geval de komende dagen nog een zeegang van rond de twee meter aan de kust, daar hebben we geen zin in. We blijven dus nog even in “de sloot” zoals de ICW ook wel genoemd wordt.

Foto's van de kust bij Tampa. Koningsstern, strandlopertje, strandvondsten: een degenkrab (verwant aan de spinnen) zee-egels, enorme schelp van een mosselachtige en wat is dat lange ding? Ik dacht een skelet van een zeeslang, maar het is een eier"doos"van een Whelk (Busycon Carica een Wulk ?) Een streng kan wel een meter lang zijn en ieder schijfje bevbat 20 tot 100 eieren! Een wondertje om te zien. Het Pjnellas trail is een oude spoorlijn, nu fiets en wandelpad, erg leuk om te doen. Op de drukste punten zijn er fietsbruggen over de weg. De laatste dag naar het schelpen strand van Pass-a-Grille. Louise kent alle stranden op het duimpje en wij genieten mee.

Naast de haven van Green Cove Springs staat een oude brandstoftank uit het spaceshuttle programma. Waarom hier? Geen idee, het is een reserve tank, maar wél indrukwekkend. Zoek Roel op de foto en je krijgt een indruk van der omvang.

Het eerste hulpteam bij schroef problemen, de extra handen zijn nodig om de schroef er goed op te krijgen.

Jacksonville bij avond/nacht. Het is een zeehaven met containerterminals, overslaghavens en cruiseschepen. Met 8 knopen van Tara moest deze er toch moeite voor doen om voorbij te komen

Pablo Creek bridge, het kan hier erg spoken met stroming, maar wij treffen hem bijna op doortij. Een Bigua Aalscholver, de allermooiste vind ik van alle aalscholvers. Het is een echt vogel paradijs en ew treffen ook de prachtige witte pelikaan. 

De ICW is echt prachtig hier! 's middags en de zonsondergang.

Het doet tropisch aan hier, de loofbomen zijn  nog kaal maar de palmen en bladhoudende bomen geven het een groen aanzicht. We varen langs palmenstrandjes, maar de harde noordenwind is erg koud, dus in volle winteruitrusting inclusief warmteondergoed. Beter hier dan op zee, zeggen we dan maar. 

De Allenhurst brug in het kanaaltje tussen Mosquito Lagoon en Indian River, uit de wind is het heerlijk weer. 

Werken of vakantie? - februari 2024

Het is voor het eerst sinds Nieuw Zeeland dat we zó lang op de kant staan voor onderhoud: 4 weken. De afgelopen jaren was het zo warm op de werf dat iedere dag op de kant een kwelling was, hier hebben we heerlijk werk weer. Deels komt het ook omdat we minder uren per dag werken en tussentijds moeten wachten op onderdelen. Als jullie denken dat 4 weken lang is kom je hier echt verrassingen tegen. Green Cove Springs Marina is een van weinige werven aan de oostkust van de USA waar je zelf onderhoud mag doen, en dat trekt ook langlopende projecten aan. Onze naaste buren staan al drie jaar op de kant voor een totale renovatie en wij zien niet dat zij de komende maanden te water gaan. Ik heb echt bewondering voor hun uithoudingsvermogen. Achter ons ligt een boot die nooit meer te water gaat. Onder het schip is een opslagplaats voor niet werkende boot onderdelen en het schip zelf valt stukje bij beetje uit elkaar, maar is nog wel bewoond. Aan de andere kant aardige Engelsen die de boot hier gekocht hebben en nu enorme klussen uitvoeren om haar vaarklaar te krijgen en terug te varen naar Engeland.

In vergelijking daarmee zijn onze klussen heel overzichtelijk en ligt Tara weer “snel” te glimmen voor de te water lating. Na negen maanden op de kant vraagt het tijd om alle systemen na te lopen, weer werkend te krijgen en regulier onderhoud te doen: elektra, de motor, dinghy & buitenboordmotor en de zeilen. We doen extra ons best om Tara voor te bereiden op de oversteek. Nieuw schroefaslager, waterkering van de motor vernieuwd, vlot gekeurd, alle verstaging en veiligheidsmiddelen nagelopen. Tot nu toe zijn we gelukkig geen grote obstakels tegen gekomen.

Gesprekken op de werf gaan natuurlijk veel over het onderhoud. Maar ook over plannen en dromen van zonnige bestemmingen in relatie met het werk wat je daarvoor moet doen. In Nieuw Zeeland vertelde een zeilster mij dat voor iedere week vakantie er één gewerkt werd aan hun boot. Dat leek mij onvoorstelbaar, voor mij zou de balans dan doorslaan naar verkopen ;-) Wij hebben per jaar gemiddeld 4 weken werktijd voor grote klussen, de boot opbouwen en aftuigen. Daarnaast alle ‘gewone’ klusjes tussendoor die er altijd zijn. Nu we nog maar 6 maanden per jaar varen merken we natuurlijk dat het aandeel onderhoud gestegen is in relatie tot de ‘vakantie’ vaartijd. Full time op de boot wonen heeft zeker voordelen.

Het grappige is dat iedereen op de werf zich ook als buren gedraagt en we gezellige gesprekken hebben en er meegedacht wordt met klussen. Ik bak tussendoor cakes voor de hardwerkende schipper en de buren, wat enorm op prijs gesteld wordt. Met een Canadees stel gaan we een biertje drinken in Green Cove Springs. Een andere buurman leent ons zijn auto voor boodschappen en een tripje. We eten soms samen en spelen spelletjes. De weken zijn dus voorbij gevlogen, maar wat zijn we blij om weer te drijven. Nog 1,5 week in Green Cove en dan kunnen we half februari toch eindelijk vertrekken naar het warmere zuiden.

We zijn ook weer een stapje verder in de bureaucratie van het varen in de USA. Onze 12 maanden zeilvergunning is verlopen, we kunnen alleen een nieuwe krijgen als we eerst naar een ander land varen (b.v. de Bahama’s) en daarna weer inklaren in de USA, onmogelijk. We hebben nu een decal vignet besteld waarmee je als buitenlands jacht meerdere keren een haven in de USA kan aandoen zonder havengelden te betalen. Maar het lijkt erop dat we ons in iedere haven onderweg naar Miami opnieuw aan én af moeten melden bij Douane. middels formulier nr 1300. Of dat per mail kan of het persoonlijk moet hangt af van de beambte. We zijn benieuwd….

We ontdekken dat Green Cove Springs ook écht een "bron" heeft, zei het enigszins verstopt in een stadspark. Door het hoge zwavelgehalte was het eind 1800 een populaire badplaats voor medicinale baden.

Volgens het bord stroomt er 5000 liter per minuut uit de  bron! Toch nog een toeristisch uitstapje ;-)

De buitenboord motor kostte dit jaar hoofdbrekers, waar hij andere jaren probleemloos weer in elkaar schoof. Onderstaand buren overleg en hulp van Georges. Uiteindelijk haven "buurman" Walter er naar laten kijken: "kleine busje eruit halen en weer opbouwen, je moet het alleen zelf doen, ik heb er geen tijd voor" Het klopte daarna als een bus, kosten: niets. Ook dat was burenhulp. 

Laatste stukje antifouling verf onder kiel terwijl we al in kraan hangen.

Het opbouwen van de wingenerator en de radar doen we in het water. We halen ze er altijd af als we lange tijd van boord zijn en dat verlengt de levensduur aanzienlijk. Het controleren van de verstaging en het optuigen van de zeilen gebeurt ook in het water.