Relax Man, Bahama's - maart 2024

Van No Name Harbor in Miami naar het eerste Bahama eiland Bimini is minder dan een dag varen. Het contrast kon niet groter zijn. We doen de dag voor vertrek de laatste boodschappen op Biskayne Cay: een groot winkel centrum, brede lanen met palmbomen, ruime huizen, tuinen tip top verzorgd en zeer welgestelde bewoners die de kinderen van school op(laten)halen met luxe elektrische golfwagentjes in plaats van de fiets. Er rijden gratis kleine elektrische busjes rond voor wie maar wil. Daar maken we graag gebruik van met de volle tassen vers eten. Als we na de oversteek ‘s avonds ankeren voor het strand van Bimini worden we verwelkomd met reggae muziek en het geluid van vrolijke mensen. Straatverlichting is er niet, dus volop sterren. De volgende dag inklaren, douane, immigratie en een nieuwe telefoon sim, het is in 45 minuten geregeld. De huizen zijn simpele bouwwerken in zuurstokkleuren. Het vervoer aftandse golfkarren en wat kreukelige auto’s, de wegen zijn gedeeltelijk bestraat en half zandweg. Bijna alles is op loopafstand als je niet naar het Hilton wilt en waarom zouden we daarheen gaan. Ondanks een cruiseschip aan de pier is de sfeer relaxed. We zoeken een conch bar op voor ons eerste portie conch fritters, een soort oliebolletje gevuld met schelpdier en een conch salade, zó lekker! We worden warm welkom geheten en het eten wordt klaargemaakt waar we bij staan maar je moet geen haast hebben. We voelen ons gelijk weer thuis, vanaf nu leven we weer op eiland tempo en tijd.

Zeilend en soms een stukje op de motor varen we in 5 dagen naar de Exuma’s, een van de mooiste gebieden van de Bahama’s. We bezoeken hoogtepunten opnieuw, maken heerlijke wandelingen en zwemmen bij mooie snorkelplekken. Schildpadden, Adelaarsroggen, een enkele Manta rog en Verpleegsters haaien die om ons heen zwemmen, mooi koraal en honderden vissen, allemaal verschillend. De stranden zijn bijna altijd verlaten, ook wandelend komen we weinig mensen tegen. Dit jaar valt me vooral op hoe vindingrijk de planten en bomen zijn in het overleven in deze extreme omstandigheden. Vrijwel geen water, rotsbodem, warm, winderig en zout. En eens in de zoveel jaar een orkaan. Eén boom kan het teveel aan zout verzamelen in enkele van zijn blaadjes, die worden dan rood en vallen af. Opgeruimd staat netjes! Sommigen wachten tot de omstandigheden nét even iets beter zijn en bloeien dan uitbundig. Er zijn er met dikke blaadjes, zoals onze zeekraal en ga zo maar door.

Op de ankerplekken liggen rond de 10 andere boten en in tegenstelling tot vorig jaar veel meer motorboten en superjachten dan zeilboten. In de categorie zeilboten zijn wij met een enkele romp een uitzondering tussen de grote en enorme catamarans. We spreken een leuke eigenaar van een 20 meter lange catamaran en een gezin van 7 die per uur 60 ampere verbruikt (airco, was en afwasmachine, elektrisch koken, watermaker etc). Wij verbruiken er per uur maar 2, maar leven dan ook simpeler. Ik heb het idee dat Tara met het jaar een beetje krimpt in de vloot. Het zeilen is voor iedereen geweldig, er is bijna geen golfslag en een constante wind, de temperatuur is zo lekker dat je zelfs aan de wind in je zwempak buiten zit en toch 6 knopen vaart.

Ons zuidelijkste punt, Staniel Cay, hebben we bereikt. Er komt een week zeer wisselend weer aan met veel en draaiende winden, dus even kijken hoe het uitpakt. Op de Atlantische oceaan is het bal, dus daar hoeven we voorlopig nog niet naar toe. Nog een paar weken vakantie!

Foto's 

Bimini, je stapt in een andere wereld als je overvaart! De hoeveelheid gebruikte Conch schelpen is indrukwekkend. Iedere Conch wordt ter plekke schoongemaakt en bereid. Het Dolphin House is een project in wording van een excentrieke bewoner, tevens mini museum.

Shroud Cay in het Exuma Land and Sea Park. Een mooie dinghy tocht door de mangrove, "The Lazy River", komt aan de andere kant van het eiland bij hoog water uit in zee, de wasmachine heet het punt. Wij waren er bij matig tijverschil, minder spectaculair, maar  nog steeds erg mooi. 

Warderick Wells Cay, een skelet van een Sperm Walvis, op de wandelingen is goed te zien hoe de verschillende plantensoorten elkaar ondersteunen en aanvullen

Cambrige Cay, wandelingen over het hoger gelegen gedeelte en daarna terug langs het strand. Een spoor van een krab (?) tot een fossiel koraal, grappig. Bij de baai is een stekelig soort rots met vlijmscherpe punten, we lopen door het water. Nog wat 'overlevers' in beeld.

Little Bell Island, het water heeft een kantpatroon in het zand gemaakt, de duinovergang naar Honeymoon Beach, geen wonder dat ze hier bang zijn voor zeespiegelstijging!

Alle wegen naar Miami - februari 2024

We scharrelen nog dagen verder in de ICW. Het weer blijft onrustig op zee en de afstanden zijn lastig in dagtrips te varen. Op de ICW gaat dat prima en we maken lange dagen om voortgang te maken. Hoogtepunten zijn twee zeildagen op het traject van de Indian River. Buiten stormt het maar hier is het goed te doen en we genieten van Tara onder zeil. We maken een wandel stop in Peck Lake, een mooi natuurgebied met een prachtig strand aan de Atlantische kant. Er vallen andere stukken op dan vorig jaar, zo vond ik Hobb Sound erg mooi.

Aan beide zijden oplopende oevers, aan de Atlantische kant enorme landgoederen met vaak prachtige huizen en smaakvol aangelegde tuinen, aan de andere kant een natuurgebied met kleine strandjes en veel groen. Na Hobb Sound is het afgelopen met de hoge bruggen, ze moeten de komende dagen alle 30 voor ons draaien, en dat doen ze op vaste tijden dus we liggen veel te wachten op de volgende opening. We varen de bebouwing in van Palm Beach, de overdadige huizen op kleine stukjes grond en dito snelle boten voor de deur beginnen te vervelen.

We blijven een dag in Palm Beach om rond te kijken, maar hij gaat verloren aan het bezoek aan de douane, we moeten hier persoonlijk onze bootpapieren laten zien op de cruiseterminal. Gelukkig is er wel een Traders Joe, onze favoriete winkel. We scoren Belgische Chocolade, lekker koffie en nog wat fijne extra’s voor onderweg. Na Palm Beach komt het stuk wat we nog niet gevaren hebben richting Fort Lauderdale. De “sloot” begint een beetje te benauwen. Het wordt steeds drukker en er zijn veel minder ankerplaatsen, soms in een kommetje omgeven door luxe huizen. We mogen daar niet aan wal, want alles is privé en de bewoners zien de boten liever gaan dan komen. In Fort Lauderdale varen we het laatste stukje ICW langs de Miracle Mile. Volgens de gids worden hier regelmatig million dollar huizen afgebroken om er nog grotere million dollar huizen neer te zetten. Er is inderdaad veel bouwactiviteit en de huizen zijn kolossaal. Wat een rijkdom wordt hier ten toon gespreid.

We hebben 330 zeemijl over de St Johns Rivier en de ICW gevaren en in totaal bijna 70 bruggen gehad, de helft hoog de andere helft moest voor ons draaien. We hebben 4 keer gemeen vastgezeten, vooral bij de doorgangen naar zee was het lastig door stroming en verschuivende zandplaten, maar we zijn er steeds zonder hulp van de sleepdienst weer afgekomen. Veel mensen hebben hier een jaarabonnement bij de sleepdienst, dan komen ze je gratis weer vlot trekken of ‘redden’ als je motorpech hebt. Dit is Jupiter Inlet, alleen voor mensen met met "lokale kennis".

Na 20 dagen gaan we eindelijk de zee op, zeilend voor de laatste etappe naar Miami. Wat is het fijn om weer een horizon te zien, zeker met de imposante skyline van Miami.

Soms van het mee en soms valt het tegen. Miami valt voor ons tegen. We ankeren middenin de stad vlakbij Miami Beach en het dinghy steigertje van de plaatselijke supermarkt. Maar er is nieuw beleid, het steigertje is weg en we mogen de dinghy maximaal 20 minuten aanmeren bij de Maritieme Politie. Overal hangen borden verboden aan te meren en verwijdering van de dinghy. Het beleid is vooral gericht tegen mensen die permanent op hun boot in de haven wonen, maar toeristen moeten het ook ontgelden. Het is tenen krommend om vlakbij al die leuke straten te liggen en niet van de boot te mogen. Een ligplaats in Miami is lastig te vinden, ze kosten 200 of 400 dollar per nacht en zelfs dan zijn ze zeer schaars. We vinden uiteindelijk een jachthaventje in Miami Zuid die een plek voor ons heeft. Bijna een uur rijden van Miami Beach, maar oké. We hebben een hele leuke dag met het bekijken van de Art Deco gebouwen en wandelen langs Ocean Drive, de boulevard bij het strand. Verschillende strand overgangen zijn afgezet en er is veel politie op straat.

Wat is hier toch aan de hand? In eerste instantie vinden we het opvallend leuk hoeveel jonge mensen er zijn, maar in de loop van de dag wordt de dans muziek opgedraaid en stijgt het alcohol percentage. Aan het tafeltje naast ons zitten 3 jonge vrouwen uit Pittsburg, ieder jaar komen ze 3 dagen naar Miami, morgen gaan ze weer terug, maar een hotelkamer hebben ze niet nodig want ze gaan de hele nacht feesten. De Uber chauffeur die ons terug rijdt zegt dat hij na negen uur echt niet meer rijdt: dronken mensen en ruzies. Het blijkt voorjaarsvakantie te zijn en Miami wordt overspoeld met studenten die uit hun dak willen gaan. Misschien maar goed dat we niet in het centrum liggen.

De volgende twee dagen staan de Everglades op het programma, maar bij de autoverhuur blijkt onze creditcard niet te werken. We krijgen het niet snel opgelost en de dagen sijpelen door onze vingers heen. We besluiten om het te laten voor wat het is, we gaan naar de Bahama’s. Miami was gewoon niet voor ons.

Foto's In Titusville ligt een alligator op het strand, zijn zusje ligt verscholen onder water, het oudste huis inTitusville

Cocoa Beach was heel aardig met een fijne French Bakery en vergane glorie. Het blauwe huis heeft een bijpassend hondenhok ;-) Evenwichtskunst van de aalscholver en de visarend doet zijn naam eer aan! en een bijzondere Ibis.

Rondom Fort Lauderdale. De jachten zijn enorm en er lijkt een wedstrijd gaande wie de meeste navigatie satellieten kwijt kan op de boot, soms zijn het net bloemkolen. Verschillende stijlen huizen en een indruk van Fort Lauderdale als Yachting Centre of the World op onze plotter.

Miami Beach, het interieur van het Winter Haven hotel, 11th Street Diner, een restaurant in twee oude treincoupe's  uit de jaren 30, de hal van Wolfsonian museum, detail van glas in lood raam "the Geneva Window" van Harry Clarke, de Botanische tuin met een Talipot Palm, we komen iedere keer nieuwe varianten tegen, een indrukwekkend Holocaust Monument, maar ik vind het dubbel gezien de omstandigheden in Gaza, hoe kan je dat nu doen als je dit meegemaakt hebt als volk?

Tientallen beachvolleybal velden tussen Ocean Drive en het strand. Onze laatste blik op Miami, een zeilwedstrijd tegen de skyline van Miami Centrum.