Wat een geweldige aankomst was het in Den Osse op 30 juni. Familie en vrienden stonden op de steiger te toeteren dat het een lieve lust was. Tara was versierd met alle landenvlaggetjes waar we geweest zijn en zo kwamen we dichterbij elkaar, een feestelijk weerzien! We werden welkom geheten door Maurice die namens de aanwezigen een herinneringen boekje en een appelboompje cadeau deed zodat we nu weer gaan wortelen in Nederland. Roel en ik keken kort terug op onze reis. Vooral de dankbaarheid dat we zoveel meegemaakt hebben en weer gezond en wel terug zijn in het midden van familie en vrienden werd uitgesproken. Een prachtige lunch, door iedereen verzorgd, geweldige bemanning van het Waypoint café van de Vereniging en heerlijk weer op het buitendek maakte het een geanimeerde en gezellige middag.
Op zo’n moment is er niet echt tijd om stil te staan bij wat het betekent. Nog steeds voelt het voor mij onwerkelijk dat het nu echt afgelopen is. Sinds de Corona jaren hebben we al wat opgebouwd in Nederland, gelukkig maar, anders was de schok nog veel groter. Er is een huis om in te wonen, familie die ons zeer gemist heeft, vooral Roel’s moeder en en de kleinkinderen, vrienden die blij zijn dat we heelhuids weer hier zijn, werk en een auto om dit allemaal met elkaar te verbinden. Maar de dagen dat we terug zijn op de boot voelen extra speciaal. Thuis! Zeilen op de Grevelingen is als een bonbon, alleen maar genieten. Geen stroming, geen golven en als je wilt stoppen dan ben je 15 minuten later bij een aanlegplekje. Het is er prachtig…… voor een paar maanden.
Gisteren zag ik een film van de boot Sarabande over hun zeiltocht naar Spitsbergen en dan krijg ik kippenvel. Prachtig, maar niet meer voor ons. Gelukkig zat er veel lange afstand zeilen in, met flinke wind bij 6ºC, want dan weet ik gelijk weer waarom. Niet meer, dat is de rationele kant. Maar het verlangen blijft, dat is van het hart
Het loslaten van Tara vind ik moeilijk, Roel is daar meer naar toe gegroeid, maar we staan alle twee achter de volgende stap. We zijn haar aan het klaar maken voor de verkoop, ik hoop dat we iemand vinden die ver weg wil en met evenveel liefde naar Tara kijkt als wij. Wij gaan weer iets nieuws bedenken. De blog verhalen bundelen. 20.000 foto’s uitzoeken ;-) en natuurlijk een nieuwe reisbestemming bedenken. Waar deuren dichtgaan, gaan anderen open. Hoe het landleven bevalt, met of zonder kleine boot? We zullen het zien.... Wat zijn we blij dat we toen gegaan zijn, dat blijft ons leven lang bij ons.
Dank aan alle lezers voor het bekijken van de 410 blogs, in 12 jaar tijd is er 250.000 keer een blogpagina geopend. Dank aan de mensen die hebben gereageerd, zowel in het blog als naar ons persoonlijk, dat was heel fijn. Dank aan iedereen die meegeleefd heeft met onze reis, het was onze basis.
Het blog vertrekt nu met Tara achter de horizon, goede vaart!
