9 en 10 juni - rustige dagen

Maandag 10 juni dag 6

Positie middaguur boordtijd 46 55 N 22 45 W, 2 etmalen samen 240 mijl
Nog 1100 mijl tot Vlissingen...

Zoon Jeroen vroeg of de Franse boot misschien een Mini Transat boot was? Dat zou goed kunnen want het was een race zeiler en in de AIS omschrijving stond Solo Sailor. We zagen er zaterdag waarschijnlijk nog één, zwarte zeilen vol reclames, maar de AIS konden we niet zien. 

Het was de afgelopen dagen erg rustig aan boord, steeds noord gevaren. Tot heel vroeg zondagmorgen konden we nog zeilen, daarna 24 uur de motor aan om om de kern van een hoge druk gebied heen te varen. Vanmorgen de koers verlegd naar de ingang van het Kanaal en kunnen we motorzeilen met een lichte, zuidelijke wind. De komende dagen komt er meer wind en de contouren van Frankrijk en Engeland zien we al verschijnen op de kaart. We zien nu regelmatig beroepsvaart in/uit het Kanaal gaan, opletten geblazen dus.

Gisteren was een zonnige dag, het water zeegroen, erg mooi. We zijn bijgeslapen, doen klusjes en lezen. De afgelopen dagen was ik in de ban van 'A Voyage for Madmen', 'Een reis voor gekken', solo zeilend nonstop rond de wereld langs Kaap de Goede Hoop, Kaap Lewin en Kaap Hoorn. De race was in 1968/69, een totaal andere wereld dan nu, op schip, navigatie en uitrusting gebied. Sponsoring was er nog niet. Dit was nog niet eerder gedaan en daar zat de uitdaging in. Wat hebben die mannen afgezien! Van de 9 is er maar 1 boot terug gekomen. 1 boot wilde niet stoppen en heeft er nog een rondje wereld aan vastgeknoopt, dat is pas overmacht! Wat wij doen is dan een rondje door de speeltuin met Google Maps😅

Happy hour op het zonnige voordek, heerlijk, maar wel met een fleece aan. Vlak daarvoor hoorden we een enorme ademstoot achter de boot, een walvis! Hij/zij ademde nog 2 keer rustig en verdween zonder staart in de lucht voor een duik. Op basis van rugvin en gedrag denk ik een Minke walvis. Geweldig! Maar hoe we ook keken, we hebben hem niet meer gezien. Wel een enkele dolfijn, maar deze kwam niet bij de boot. De nacht ervoor voer ik kennelijk door een groepje slapende zeevogels want verontwaardigd piepend vlogen ze op om achter de boot weer neer te strijken.

Het was een erg donkere nacht, veel bewolking, geen maan of sterren te zien. Ook vandaag overdag alleen bewolking. De temperatuur overdag is best goed, t-shirtjes bij zo weinig zuiden wind. 's Nachts is het een stuk kouder en de thermo kleding doet weer goede diensten. 

Wordt vervolgd.....

Terugblik 2017 Nieuw Zeeland - Japan

Tara ligt te glimmen in de haven van Whangarei en wij verheugen ons de komende maanden op de komst van vakantiegangers uit Nederland. We verkopen de auto aan nieuw aangekomen zeilers en gaan op pad met de boot. We zwerven langs de oostelijke kust van het Noordereiland met mooie eilanden, het Coromandel schiereiland tot de Bay of Plenty. Vogelparadijs Tiritiri Matangi is een topper, waar we de kiwi in het 'wild' zien. Prachtige wandelingen en geweldig om het te delen met vrienden en vriendinnen. We vliegen naar het Zuidereiland om twee lange wandelingen met ze te maken: het Heaphy Trail en het Abel Tasman Trail. Per kano zakken we de Waitangi rivier af. Wat een prachtig land!
Maar we gaan verder en maken Tara klaar voor de reis naar het noorden. Het duurt tot begin juni voor de Tropische stormen afnemen en we kunnen vertrekken naar Fiji. Weer totaal anders met een inheemse en Indiase bevolking en gebruiken. Prachtige natuur, duiken, snorkelen, dorpjes en wandelingen. We krijgen bezoek van de kinderen en vrienden uit Nederland en Nieuw Zeeland.
Hier scheiden de wegen van de Unwind, Bounty en Tara, zij gaan verder naar Indonesië, wij gaan naar het noorden voor een rondje Pacific. Minder gebruikelijk maar wat hebben we veel zin om die kant op te gaan.
Met Jeroen varen we door naar Vanuatu. Een hoogtepunt is Tanna Eiland, waar we letterlijk op de rand van de vuurspuwende vulkaan staan. Maar ook het Roots festival op Ambryn met lokale dansen en eten maken veel indruk. Samen gaan we verder. In het noorden komen we op de Banks eilanden, meer afgelegen en de traditionele kunst en leefwijze zijn hier nog 'gewoon' zoals het was, heel bijzonder om daar op bezoek te zijn.
We kruisen de evenaar naar Micronesie, Phonpei eiland. De ruïnes van Nan Madol het "Basalt Venetië" zijn ongelofelijk, zowel in omvang als in moeite die het gekost moet hebben om dit te creëren. Indrukwekkend is ook Chuuk Lagoon waar ik duik naar de schepen van de Japanse marine en koopvaardij die hier tot zinken gebracht zijn in de 2e Wereldoorlog.
Op weg naar Japan worden we de toegang geweigerd tot USA/Guam "Unwanted Aliens" omdat we niet de juiste visa hebben. We varen door de Marianna Eilanden naar de Japanse Ogasawara archipel, 1000 km ten zuiden van Tokyo. Onze eerste landing in Japan zou wellicht daar gestrand zijn als vriendin Mayumi niet had geholpen met de papierwinkel. We maken voor het eerst kennis met de Japanse bureaucratie, gastvrijheid en hoffelijkheid. De oversteek naar Wakayama (bij Osaka) is de spannendste die we gemaakt hebben. Een zware storm is op komst en wij zitten vastgeplakt in de Kuro Shio, de warme golfstroom die langs de kust van Japan stroomt. We halen nét op tijd de beschutting van het eiland Shikoku om de storm over te laten waaien. Wat een warm welkom krijgen we in de Tannowa Yachtclub, onze thuisbasis. Japan is zó anders dan de andere landen die we bezocht hebben. Met familie uit Nederland reizen we twee weken met de trein rond en vallen van de ene in de andere verbazing. De mensen, de architectuur, het eten, de hete bronnen, de etiquette, Shinto heiligdommen, Boedistische tempels en van alles wat we niet begrijpen. De natuur is geweldig!
Vol indrukken gaan we terug naar Nederland voor onze eerste Kerst in jaren.

Foto's volgen later….

7000 mijl 5 landen

8 juni - een fijne dag

8 juni - dag 4

Positie middaguur boordtijd 43 54 N 24 55 W een etmaal van 140 mijl.

De afgelopen 24 uur heerlijk kunnen zeilen. Windkracht 3 á 4, weinig golf, pal noord net niet scherp aan de wind, dus minder helling en steeds tussen de 3 en 6 mijl per uur, uitstekend! Alle twee hebben we goed geslapen vannacht en vandaag is er zon tussen de bewolking, dat klinkt goed toch ;-) Roel heeft een zaterdag gevoel en dat past goed bij chocolade cake, dat deze altijd snel op moet lijkt geen bezwaar. We eten tussen de middag verse tomatensoep met basilicum en croutons. Vanavond staan er geroosterde groenten uit de oven op het menu, met dank aan Helma voor het recept. Roel doet boot klusjes en verder lezen we en genieten we van deze fijne dag.

Ik zag nog enkele stormvogels scheren over het wateroppervlak. Er kwam een Franse zeilboot achter langs, maar hij reageerde niet op een marifoon oproep. De Franse zeilboot waarmee we vertrokken uit Sao Miguel zijn we gisteren uit het oog en marifoon bereik verloren. Dus we zijn weer alleen op de wereld

Wordt vervolgd....

7 juni - drie dagen onderweg

7 juni - drie dagen onderweg

Positie middaguur boordtijd: 41 35' N 24 53 W


De eerste drie dagen waren niet om over naar huis te schrijven, dat zal ik dan ook niet doen. De samenvatting: na een prachtig zonnig afscheid van Sao Miguel, wind tegen, harde wind tegen, kruisen, golven, zeeziek en slecht slapen. We zijn hemelsbreed maar 245 mijl naar het noorden opgeschoten en nog minstens zoveel voor de boeg voordat we naar het westen kunnen afslaan.

Vandaag ziet het er beter uit, naar noordelijke begrippen dan. Het turquoise en het prachtige inktblauwe water is nu leigrijs. Tussen de vele wolken schijnt af en toe de zon, maar de golven zijn afgenomen, een lekker windje en met vol tuig varen we aan de wind zo'n 6 knopen, goed zeezeil weer dus. Lekker douchen en de stemming klaart op, ik denk dat er straks zelfs weer een happy hour is.

De eerste dagen nog dolfijnen, stormvogels en een enkele Portuguese oorlogsschip kwal gezien, maar daarna niets meer. Ik geef ze geen ongelijk, ik bleef ook in de Azoren als ik hen was.

Opvallend vind ik hoe goed alle zeil manoeuvres gaan, of we ons nu goed voelen of niet. Reven, wisseling van zeil, bakstagen, alles loopt soepel op de routines die we opgebouwd hebben. De Windpilot wordt weer erg gewaardeerd voor al het sturen, vannacht zijn we niet 1x buiten geweest om haar aan te passen!

Het is lastig om deze oversteek in mijlen aan te geven omdat we niet een directe route kunnen varen. De heersende windrichting is noordoost, en daar willen we naartoe. We gaan eerst noord en daarna op de westelijke wind van een depressie, die er dan waarschijnlijk is, richting het Kanaal.

En noodzakelijke omweg om met de systemen mee te varen. Nog een dag of 12 dus...


Wordt vervolgd.....

De laatste etappe! 30 juni a.s. in Den Osse

We vertrekken vandaag uit de Azoren, de laatste etappe!

Na 12 jaar zwerven op zee zijn we bijna terug in Nederland! Wat hebben we bijzondere mensen ontmoet en ongelofelijk veel gezien en gedaan: het was geweldig! Maar er is niets zo fijn als gezond en wel weer thuiskomen. 

Om dat te vieren komen we feestelijk aan op zondag 30 juni aanstaande in onze thuishaven Watersportvereniging Den Osse in Zeeland.

Van veel blog volgers hebben wij geen emailadres, maar jullie belangstelling, reacties en steun zijn heel fijn geweest voor ons. Dus als je erbij wilt zijn ben je van harte welkom. Stuur dan een mailtje voor de details, graag via het email adres: tara.intocht@gmail.com  want wij zijn onderweg. 

Tot binnenkort, Jacomine en Roel

Adres

Jachthaven Den Osse

Jachthaven 1

4318 NA Brouwershaven

Terugblik 2016

Tara ligt veilig in de haven van Whangarei en wij gaan met de auto en een tentje op pad naar het Zuidereiland. Wat een geweldige kusten, bergen, woeste natuur, leuke stadjes en wijngaarden vinden we daar. We wandelen veel waaronder een paar meerdaagse wandelingen met hutten onderweg. We fietsen het Otago Railtrail en de Hokatika Goudkoorts route. We leren over de geschiedenis van de Maori’s en de latere immigranten. Het zuidelijkste punt is Stewart/Rakiura eiland waar we een driedaagse wandeling maken, in de regen, maar toch geweldig mooi. Toppunt is de Routeburn wandeling waar we in 4 dagen van Queenstown over de bergen naar de Holly Vallei lopen en daarna met een bus naar de Milford Sound gaan. Op de terugweg naar het noorden gaan we langs nieuwe wegen onder andere naar Mount Taranaki waar mijn nicht woont.

Tara gaat op de kant en wordt winterklaar gemaakt. Wij gaan een half jaar naar Nederland om familie en vrienden weer te zien en ontdekken dat Nederland/Europa als pensionado in de zomer heerlijk is!

Als we in het voorjaar in Nieuw Zeeland terugkomen is het 3 maanden hard werken geblazen. Het is hier zeer aantrekkelijk om onderhoud te doen, als buitenlands schip hoef je bijvoorbeeld geen omzetbelasting te betalen en het uurloon is de helft. Tara gaat naar de werf en de buitenkant wordt gestript, gestraald en opnieuw geschilderd. Wij vallen kilo’s af en werken hard mee. We huren een kleine cabin in de Little Earth Lodge in de heuvels bij Whangarei, een geweldige plek om thuis te komen na een dag hard werken. We beginnen ons ook thuis te voelen.

Op zaterdag gaan we naar de Farmers Market en daarna koffiedrinken met de vrienden groep van Sharron (de havenmeester, die vriendin geworden is). We hebben een sportclub voor bootcamp training, onze favoriete café’s, fantastische zeilvrienden en als we naar buiten willen zijn er legio prachtige wandelingen in de buurt en altijd iemand in de haven die mee wil. We planten een boom bij de Little Earth Lodge zodat iets van ons daar blijft, een anker in Whangarei. Vlak voor Kerst is de boot eindelijk weer leefbaar, en zo mooi heeft ze er nog nooit bijgelegen. Een nieuwe watermaker, elektrische autopilot om te sturen, wintertent, doorzichtige ‘openslaande deuren’ in de buiskap en tal van andere verbeteringen zijn uitgevoerd.

We vieren Kerst en Oud en Nieuw met onze Whangarei en zeil vrienden. Een geweldige afsluiting van onze Whangarei tijd, wat altijd een warm plekje zal houden in ons hart.

Voorjaar in Nieuw Zeeland, hard werken, maar het resultaat mag er zijn. Tussendoor gelukkig ook ontspanning, en sport.

Terceira & Sao Miguel - mei/juni 2024 (Gastblog van Helma)

Terceira en Sao Miguel, twee van de negen bewoonde eilanden van de Azoren (er zijn ook nog 8 onbewoonde eilanden), die we samen hebben verkend.

De Azoren liggen middenin de Atlantische Oceaan en zijn sinds 1976 een autonoom gebied van Portugal. In totaal wonen er ongeveer 250.000 mensen verspreid over de eilanden.
De Azoren zijn genoemd naar de havik(Acor), die gespot werd door de eerste eilandbewoners. Later bleek, dat zij zich in de vogel hadden vergist en dat het een buizerd was, die ze hadden gezien. De naam Azoren is echter gebleven en er prijkt een havik op de vlag.

Ik stap om 1 uur ’s nachts aan boord van Tara in Angra do Heroismo, de hoofdstad van Terceira, na een lange reisdag. Het is alsof het geen 6 jaar geleden is dat ik voor ’t laatst aan boord was. Het deinen voelt vertrouwd, de inrichting is nog even gezellig, Jacomine en Roel zijn als altijd gastvrij, er zijn borrelhapjes en een lekker glaasje wijn.

We kletsen nog even, ook dat is alsof we elkaar vorige week nog zagen en spreken af, de volgende dag rustig aan te doen. Tijd om Angra te verkennen, koffie te drinken, Pastel de Nata te proeven en plannen te maken voor de komende 10 dagen.

Soms hoef je niet eens een plan te hebben om een leuke dag te hebben. Vanaf de steiger lopen we zo Angra in, de hoofdstad van Terceira. Angra do Heroismo betekent letterlijk ‘baai van de heldenmoed’, wat wijst op het heldhaftige verleden van de stad. De stad is goed bewaard gebleven en is in 1983 uitgeroepen tot werelderfgoed door Unesco. We doorkruisen de smalle straatjes met mooie gekleurde huizen en hebben soms opeens een mooi uitzicht op de lager gelegen haven.
We lunchen uitgebreid in een leuk Portugees restaurantje met verschillende gerechten die we delen. Dat is een leuk concept en bevalt ons zo goed, dat we dat de hele vakantie door hebben gezet.

Op de terugweg naar de boot lopen we langs een boekwinkel annex cafeetje met terras, waar we op een poster zien, dat daar ’s avonds de film Orphée (1950) van Jean Couteau wordt vertoond. Jacomine en ik zijn nieuwsgierig. Naar de film, maar ook naar hoe het er daar aan toe gaat met zo’n activiteit.
We blijken met 3 geïnteresseerden te zijn, niet echt overweldigend veel. Maar de sfeer is goed, de wijn(gebotteld op Terceira) is lekker (en prijzig) en het blijkt een nieuw aanbod te zijn van deze pas een paar maanden geopende boekwinkel. De film is in het Frans. Wel te volgen, maar het wreekt zich een beetje, dat het de nacht ervoor zo’n korte nacht was. We hopen maar, dat de eigenaar van de boekwinkel niet heeft gezien, dat we af en toe een beetje wegdommelden.

De dag erna huren we een auto en rijden we naar de andere kant van het eiland. We stoppen bij een mooi Miradouro (uitzichtspunt) onderweg en ervaren dan, wat er bedoeld wordt met de uitspraak dat op de Azoren grote weersveranderingen in korte tijd kunnen optreden. We lopen letterlijk met ons hoofd in de wolken.
Het weer op de Azoren is prima voor een actieve vakantie. In deze tijd van het jaar ligt de temperatuur zo rond de 21 graden. Er is een hoge luchtvochtigheid, waardoor het prachtig groen is en er veel groeit en bloeit. We hebben de hortensia’s, waar de Azoren om bekend staan, in bloei zien komen. Prachtig!

Als we weer op zeeniveau zijn is de zon weer volop aanwezig. We kunnen ’t niet laten om het natuurzwembad van Biscoitos uit te proberen. Wat bijzonder! Het is opkomend tij en in de baden buiten de lavarotsen bulderen de golven en spat het water hoog op. Wij hebben een binnen zeetje opgezocht waar je de toenemende stroming ook wel voelde trekken, maar waar zwemmen nog wel lukte. Prachtig aangelegd en goed verzorgd, dit natuurbad.

Op de terugweg rijden we naar de vulkaankrater Algar do Carvão. We dalen de steile trappen naar het binnenste van de krater af. Van deze vulkaan, een empty vulcano, zijn er maar 3 op de wereld. Je kunt erin afdalen en de magma kamers bekijken en er veel stalactieten en stalagmieten vinden. Op het laagste punt van de grot is een blauwgroen meer. Als je dan omhoog kijkt langs de groen begroeide muren met varens en mos voel je je heel nietig.

Jacomine en ik boeken een walvistocht voor de volgende ochtend. Het is prachtig weer en we hebben een mooie plek in de speedboot. We zien eerst 3 verschillende soorten dolfijnen, de bottlenose-, de common- en de striped dolphin. Alle drie gedragen ze zich verschillend in het water en t.o.v. de boot, waarna we zelf bij een volgende groep dolfijnen ook kunnen zien tot welke soort ze horen.
We denken al zonder een walvis te zien terug naar de haven te moeten, maar met behulp van de sonar vindt de schipper Potvis mannetje, (Sperm Whale, 18 meter lang). We zien hoe hij ondiep duikt en steeds weer tevoorschijn komt en daarna met een mooie laatste duik diep de zee ingaat, waarbij we de staart als laatste onder water zien gaan. Indrukwekkend!

We rijden nog een keer naar Biscoitos voor een wandeling door de wijngaarden en nogmaals een bezoek aan het natuurzwembad. Nu is het laag water en kunnen we het buitenste bad uitproberen. Er zijn veel rotsen onder water, maar gelukkig helder water, zodat je kunt zien waar je zwemt. En grappig om te zien, dat het in het bad waar we eerder zwommen, het water nu zo laag is, dat je er alleen kunt pootje baden.
Wandelen door de wijngaarden is natuurlijk niet voldoende, we willen ook graag de verschillende wijnen van de Azoren proeven. We krijgen een zeer uitgebreide en interessante rondleiding en proeverij bij de eigenaar waar Matteramenta, een Verdelho, wordt gebotteld. De moeite waard en er is een leuke B&B mogelijkheid tussen de wijngaarden…..goed om te onthouden voor een volgende kleer.

Het is tijd om de oversteek van Terceira naar Sao Miguel te maken. Jacomine checkt nog, of ik echt wel mee wil varen, 100 mijl =17 uur op zee. Ik laat me deze ervaring niet ontnemen.
En een ervaring is het.

We zeilen halverwege de middag uit, om dan met licht aan te komen in de haven van Sao Miguel, Ponta Delgada. Ik heb een mooi plekje aan dek en geniet van de weidsheid van de zee om me heen. Lopen is lastig, omdat ik geen zeebenen heb en snel mijn evenwicht kwijt ben door de golven. Jacomine en Roel draaien wacht in een schema van 3 uur op en 3 uur af. Ik kan lekker slapen, denk ik…..Eenmaal in mijn kooi ben ik binnen de kortste keren flink zeeziek. Met de aanwijzingen en zorg van Jacomine kom ik de nacht wel door, maar af en toe zou ik wel willen, dat de boot even stil kon liggen, even geen bokkige golven.
We zijn alle drie blij, als we een plekje in de haven van Ponta Delgada hebben gevonden en van boord kunnen. En dan te bedenken, dat Jacomine en Roel dit al veel vaker en veel langer hebben gedaan en nog een oversteek van ongeveer 14 etmalen voor de boeg hebben over de Atlantische oceaan, om in Nederland te komen…..mijn bewondering voor deze 2 stoere zeilers is nog meer toegenomen!

Nog een beetje wiebelig op de benen verkennen we Ponta Delgada. Het is echt een stad, wel een beetje een cultuurschok na het lieflijke Angra.
We besluiten om meteen voor de komende dagen een auto te huren om het eiland verder te verkennen en de stad maar even te laten.

Ons eerste tripje gaat naar Achadinha, een klein plaatsje aan de noordkust. Uit het handige boekje met wandeltochten op de Azoren (met dank aan Jeroen!) hebben we een rondwandeling gekozen met niet al te veel stijgen en dalen. Af en toe zitten er toch wel steile klimmetjes én afdalingen in, maar goed te doen. Het geluid van de waterval begeleidt ons en uiteindelijk hebben we een prachtig uitzicht op de waterval. Door de vele regen is de oversteek aan de voet van de waterval veel breder dan verwacht, zodat we omdraaien en dezelfde weg weer terug lopen. Met de auto rijden we nog wel naar het uitzichtpunt waar we eigenlijk heen hadden willen lopen. Het vraagt wel ervaring van de chauffeur met rijden in de bergen. Flink steil afdalen en weer terugrijden.

Op de westpunt van het eiland gaan we naar Sete Cidades en starten daar onze wandeling bij een mooi Miradouro. Het uitzicht over het groene en blauwe meer, gescheiden door een brug, is prachtig, maar de kleuren komen niet helemaal tot hun recht door het bewolkte weer. De route die we hebben uitgezocht, blijkt door een aardverschuiving niet begaanbaar, dus we blijven langs bovenlangs de kraterrand lopen. De moeite waard, mooie uitzichten op zee, met daarvoor verschillende Pico’s, toppen in het kraterlandschap en uiteindelijk een zeer steile afdaling het dorp in. Na de lunch regent het en kunnen we gelukkig een taxi delen met andere wandelaars, om weer bij het startpunt te komen. Dat scheelt ons heel veel klimmen, haha.

Ons volgende doel is de thermale badplaats Furnas, met hete modderpoelen, fumarolen.
Hier kun je thuis voorbereide maaltijden in een gat in de grond laten zakken, waarna het gat wordt afgedekt met as. De maaltijden stoven in ongeveer 7 uur gaar. Het is mooi om deze ceremonie bij te wonen, je moet je alleen wel realiseren, dat je tussen de borrelende zwavelbronnen staat, met de bijbehorende lucht…..
Wij maakten een mooie wandeling om het meer met als uitsmijter nog een klimmetje( en super steile afdaling) naar een Miradouro met een prachtig uitzicht over het meer en Furnas.
Helaas blijkt het Parque Terra Nostra, waar we graag nog heen hadden gewild, al bijna gesloten als wij weer terug zijn in het dorpje.

Maar gelukkig hebben we de auto de dag erna ook nog en ondanks dat het in Ponta Delgada regent, besluiten we toch opnieuw naar Furnas te rijden. Geen verkeerde gok, want we hebben de hele dag geen regen gehad.
De botanische tuin is fantastisch! Er groeien o.a. meer dan 600! Camelia variëteiten en er is een Ginkgolaan, echt uniek!
Er is ook een geothermaal bad met water van bijna 35 graden. Geen probleem om daarin te onthaasten, zo warm, dat iedere beweging inspanning kost, dus dat laat je wel achterwege.
Op de terugweg besluiten we via Villa Franca do Campo, een havenplaatsje, te rijden. We parkeren toevallig vlakbij een pleintje, waar de plaatselijke (vnl. mannelijke) bevolking zich verzamelt en een biertje drinkt. Er is een bankje leeg, dus wij halen ook een drankje in het café en gaan daar zitten. Al snel komt er een man bijzitten, die een praatje aanknoopt. Zoals we al vaker hebben gehoord heeft hij zijn hele werkzame leven in Canada gewoond en is na zijn pensioen terug gekomen naar de Azoren. Het is ons vaak opgevallen, hoe vriendelijk de mensen zijn, soms verrassend goed Engels spreken en hoe leuk ze ’t vinden om in gesprek te komen.

Voor Jacomine en Roel is de vakantie nu echt voorbij. De laatste dag staat in het teken van voorbereiden voor de lange oversteek naar Nederland. Er moet nog een zeil worden gerepareerd, de boodschappen worden gedaan, er wordt gewassen en vooruit gekookt.

Ik verhuis naar een hotelletje voor de laatste dagen dat ik er nog ben. In gedachten hoe makkelijk gesprekken verlopen als je je mengt tussen de Azorianen, drink ik koffie in een parkje, ontbijt ik in de botanische tuin en picknick ik in weer een volgend park. Succes verzekerd!

Op dinsdag nemen we echt afscheid. Nooit leuk en zeker niet nadat we zulke heerlijke dagen samen hebben gehad en wetend wat voor oversteek Jacomine en Roel voor de boeg hebben.
Ik boek nog een walvistocht voor de middag en het lukt ons om nog 2 keer naar elkaar te kunnen zwaaien. Jacomine en Roel varen de haven uit met Tara, ik vanuit een andere hoek van de haven op de speedboot en bij de havenuitgang komen we elkaar tegen. Als wij na 3 uur en een hele potvis familie verder (de familie Rood, moeder met kalf en zeker 3 tantes!!) weer richting Ponta Delgada gaan, zie ik in de verte een zeilboot met oranje punt op het zeil. De net gerepareerde kotter!
Fantastisch om nog een keer te kunnen zwaaien en een mooi slot aan deze twee weken op de Azoren!

Lieve Jacomine en Roel, heel veel dank, dat ik nog een keer bij jullie aan boord mocht logeren, genieten van jullie gastvrijheid én een echte oversteek mee mocht maken!
En dat alles wetend, dat het de allerlaatste keer is.

We zien elkaar weer in Den Osse om jullie feestelijk in te halen. Dan is jullie zeilavontuur echt voorbij en kunnen jullie terugkijken op 12 heel bijzondere jaren!

Heel veel liefs, Helma.

Foto's van Terceira. De ondergrondse Magma kamers van Algar do Carvao, het bruisende buitenbad van Biscoitos, prachtige wegen en overal mooi aangelegde picknickplaatsen met BBQ's, de bewoners zijn dol op hun vlees, Heilige Geest huis in Angra, Vasco da Gama in de haven heeft gezelschap

Foto's van de walvistocht, met vooral veel mooie dolfijnen groepen. De 'gewone' dolfijn, de gestreepte dolfijn, volwassen mannetje potvis (altijd alleen), de tuimelaar en eindelijk een foto van een Portugees oorlogsschip, en een stormvogel (denk ik) 

Wandeling bij Biscoitos in de wijnvelden en langs de kust. De druivenplanten staan allemaal in kleine vierkante vakjes, omringd door muurtjes van lava steen om ze te beschermen tegen de weersinvloeden van zee. Nog langer geleden werden ze in putten in lavasteen geplant, erg arbeidsintensief, ook in de huidige tijd. De wijnmaker van Materramenta bouwt rustig aan het uitbreiden van zijn wijn productie. En als toetje een Heilige Geest huisje in Biscoitos. 

Sao Miguel, wandeling bij Achadinha. De 'overkant' waar we uiteindelijk met de auto kwamen, een bron met inscripties, en een toetje in de kleuren van het eiland.

Foto's van de wandeling rond het meer van Furnas, het dorpje zelf in de krater. Het Thermale (modder) bad, er waren nog twee kleinere baden ook met helder water. De tuin was grandioos, het deed ons ook veel aan Nieuw Zeeland denken door de varen bomen. 

Producten waar ze trots op zijn: In kassen gekweekte ananas, hier bij de Koning van de Ananas op de markt, nog nooit zulke lekkere ananas gegeten!. Extensieve veeteelt wat uitstekende zuivel, kaas en vlees oplevert. Bacalau, al wordt die niet meer in de Azoren gevangen maar geïmporteerd, een basis ingrediënt van de Portugese keuken.

Echt niet in Nieuw Zeeland? Op de boulevard van Ponta Delgada staat het vol met Puhutukawa bomen! eerder gezien in Whangarei.