Thuiskomst TARA - 30 juni

Wat een geweldige aankomst was het in Den Osse op 30 juni. Familie en vrienden stonden op de steiger te toeteren dat het een lieve lust was. Tara was versierd met alle landenvlaggetjes waar we geweest zijn en zo kwamen we dichterbij elkaar, een feestelijk weerzien! We werden welkom geheten door Maurice die namens de aanwezigen een herinneringen boekje en een appelboompje cadeau deed zodat we nu weer gaan wortelen in Nederland. Roel en ik keken kort terug op onze reis. Vooral de dankbaarheid dat we zoveel meegemaakt hebben en weer gezond en wel terug zijn in het midden van familie en vrienden werd uitgesproken. Een prachtige lunch, door iedereen verzorgd, geweldige bemanning van het Waypoint café van de Vereniging en heerlijk weer op het buitendek maakte het een geanimeerde en gezellige middag.

Op zo’n moment is er niet echt tijd om stil te staan bij wat het betekent. Nog steeds voelt het voor mij onwerkelijk dat het nu echt afgelopen is. Sinds de Corona jaren hebben we al wat opgebouwd in Nederland, gelukkig maar, anders was de schok nog veel groter. Er is een huis om in te wonen, familie die ons zeer gemist heeft, vooral Roel’s moeder en en de kleinkinderen, vrienden die blij zijn dat we heelhuids weer hier zijn, werk en een auto om dit allemaal met elkaar te verbinden. Maar de dagen dat we terug zijn op de boot voelen extra speciaal. Thuis! Zeilen op de Grevelingen is als een bonbon, alleen maar genieten. Geen stroming, geen golven en als je wilt stoppen dan ben je 15 minuten later bij een aanlegplekje. Het is er prachtig…… voor een paar maanden.

Gisteren zag ik een film van de boot Sarabande over hun zeiltocht naar Spitsbergen en dan krijg ik kippenvel. Prachtig, maar niet meer voor ons. Gelukkig zat er veel lange afstand zeilen in, met flinke wind bij 6ºC, want dan weet ik gelijk weer waarom. Niet meer, dat is de rationele kant. Maar het verlangen blijft, dat is van het hart

Het loslaten van Tara vind ik moeilijk, Roel is daar meer naar toe gegroeid, maar we staan alle twee achter de volgende stap. We zijn haar aan het klaar maken voor de verkoop, ik hoop dat we iemand vinden die ver weg wil en met evenveel liefde naar Tara kijkt als wij. Wij gaan weer iets nieuws bedenken. De blog verhalen bundelen. 20.000 foto’s uitzoeken ;-) en natuurlijk een nieuwe reisbestemming bedenken. Waar deuren dichtgaan, gaan anderen open. Hoe het landleven bevalt, met of zonder kleine boot? We zullen het zien.... Wat zijn we blij dat we toen gegaan zijn, dat blijft ons leven lang bij ons. 

Dank aan alle lezers voor het bekijken van de 410 blogs, in 12 jaar tijd is er 250.000 keer een blogpagina geopend. Dank aan de mensen die hebben gereageerd, zowel in het blog als naar ons persoonlijk, dat was heel fijn. Dank aan iedereen die meegeleefd heeft met onze reis, het was onze basis.

Het blog vertrekt nu met Tara achter de horizon, goede vaart!

schilderij van Rob Stroebel

18 juni We zijn in Nederland! en foto's van de oversteek

Dinsdag 18 juni
15.00 Sluis Vlissingen naar het Kanaal door Walcheren. We zijn weer in Nederland!

De laatste 100 mijl varen we op de motor. Bij zonsondergang steken we het Kanaal over, nét voor de veerboot “Zebra” Dover-Calais. De noord-zuid baan gaat prima, we varen over na 3 grote vrachtschepen. De tweede baan, die zuid-noord loopt, gaat een stuk lastiger. Er komen achter elkaar 10 vrachtschepen en we hebben de stroming tegen. Na een uur lukt het om er tussendoor te piepen. We kunnen even genieten van de ondergaande zon op de witte kliffen van Cap Blanc Nez bij Calais. Direct daarna eisen de veerboten die Calais invaren de aandacht op. Het is een mooie stille nacht om door te varen! Om 03.00 maken een “tij tegen” stop voor anker bij de Trappegeer bank net op de grens van Frankrijk en België.

We zijn behoorlijk moe, dus 3 uur slaap zijn zeer welkom. Vandaag aan het eind van de dag gaat de wind naar het noordoosten en blijft daar voorlopig, lastig om dan nog in Vlissingen te komen langs de Belgische kust. We moeten dus even doorduwen, bewolkt, koud en later op de dag stromende regen. Maar het kan ons niet deren, we zijn er!

Binnen de sluis leggen we aan in het haventje van “de Schelde”, wat een rust en stilte daar. Precies 14 dagen na het vertrek uit de Azoren liggen we weer vast. Alles is heel gebleven, wij voelen ons goed, we zijn blij dat het zo voorspoedig gegaan is. Met veel dank aan de walkapitein voor de dagelijkse support onderweg, op praktisch en moreel gebied. Ook dank aan onze trouwe “fanclub” voor de mailtjes en het meeleven. Het gaf iedere dag een zetje mee. 

We gaan bijkomen en schoon schip maken en natuurlijk een bolus eten en wie weet.. een glas champagne om de aankomst te vieren? Dat klinkt goed.

Hierna komt nog één tochtje door prachtig Zeeland naar onze thuishaven Den Osse.

Foto's: de laatste blik op Sao Miguel, koffie zetten als het erg onrustig is voor Roel een uitdaging, op de knieën gaat het best, lekker eten onderweg, héél veel lezen en even wat fixen.

Na pittige dagen komen we in de buurt van het windstilte gebied. Jacomine is in de ban van "A voyage for Madmen" en we zien snelle boten langskomen, dit is de Coup de Pouce, het was niet ingeschreven voor de OSTAR dit jaar, een oefen rondje? 

Er komt storm aan, alle losse dingen gaan van dek behalve de veiligheidszaken. Jerrycans, stootwillen, losse lijnen. Alles strak en voorspelbaar is prettig.

De golfhoogte tabel en het weerplaatje van Predict Wind voor 15 juni/16 juni 

Scheepvaart in het Kanaal, dit schip is ongeveer 1,5 mijl bij ons vandaan, daaronder Kanaal mikado. Iedere koerslijn is een schip, aan de lengte van de lijn kan je zien hoe hard het schip vaart en ons programma rekent uit wat het punt is dat het schip het dichtstbij is, eventueel aanvaring, maar zover zijn we niet gekomen. Wij zijn het rode lijntje.

De krijtrotsen bij Eastbourne

Een prachtige zonsondergang met veerboot nadat we het kanaal overgestoken zijn bij Dover 

Vlissingen in de regen, maar voor ons voelt het zonnig!

17 juni Zonnige dagen vol herinneringen

17 juni Zonnige dagen
middagpositie 50 54 N 00 43 O afgelopen 2 dagen 263 mijl gezeild nog 100 mijl tot Vlissingen

Een pleziertochtje dacht ik, maar het is iets ingewikkelder. Er zijn weer serieuze getijden en het is koud! maar het regent niet;-) Wat een scheepvaart, ook buiten de shipping lanes. We navigeren behoedzaam tussen alle schepen door en hoeven niet een keer onverhoeds van koers te veranderen. Lang leve AIS! Wat betreft het zeilen is het wel een pleziertochtje, wind van achteren tussen de 4 en 5 beaufort, soms een rif eruit, soms erin en zo zeilen we 2 volle dagen langs de Engelse Zuidkust. Wat hebben we een geluk. Vanmorgen om 6:00 kruisten we de 0 graden meridiaan van Greenwich, ook wat halfrond betreft zijn we weer een stap dichterbij Nederland. De wind is nu zwak uit uit zuiden en valt later vanmiddag helemaal weg. We hebben ook tij tegen dus de motor is nu aan zet voor de laatste mijlen, diesel genoeg.
Wat dieren betreft onderweg is het rustig. De eerste Jan van Genten zijn gesignaleerd en de grote witte meeuwen. De Witte Kliffen bij Eastbourne zagen we in de opkomende zon, wat een prachtig gezicht, later ook die van Dover, maar die zijn een stuk grijzer.

De stemming aan boord is goed. We zijn weer bijgekomen van de storm en voelen ons fit. Het schip is gelucht, droog en opgeruimd, ook fijn. Roel heeft net een broodje gebakken en we gaan lunchen in de zon. Wel verlangen we naar de wal. We zijn nu 13 dagen onderweg en het lijkt ons heerlijk om een stukje te lopen, groen te zien, vogels te horen en ergens wat te gaan eten en te drinken.

Deze dagen komen veel herinneringen boven. We varen in het gebied waar we onze eerste internationale zeezeil ervaringen opgedaan hebben. Iedere naam op de kaart heeft een betekenis. De eerste keer naar België, van Breskens naar Blankenberge, Jeroen was een half jaar. Ik hing constant spugend over de reling, Jeroen stond in de maxi cosi in de kuip. Toen hij een poepluier had is Roel omgekeerd. Een regenvakantie aan de Belgische kust waarin we de kinderen in het café hebben leren kaarten, Anouk was een jaar of 5 maar weerde zich prima. De eerste keer dat we Engeland bereikten met buddyboot Fellowship, de kinderen rond de 6/8 jaar, lagen we dagen in Ramsgate met storm te wachten op een weergaatje terug. Meerdere heerlijke gezinsvakanties met de Fellowship in de Solent en Frankrijk. De eerste keer kwamen we zeiknat in St Valerie en Caux aan, iedereen behalve Roel was zeeziek geweest en ook de boot bleek niet waterdicht, maar wat waren we trots dat we daar waren. Vakanties naar België, de Normandische en Bretonse kust, Kanaal eilanden, Zuid- en Oostkust Engeland, naar Londen, aangemeerd aan de voet van de Tower, ieder jaar werd ons gebied een stukje groter. Richting het Oosten, geweldige vakanties naar Denemarken, Noorwegen en Zweden. Op zijn 20e verhuizen we Jeroen met de boot naar Edinburgh. Anouk maakt ook andere plannen, het einde van het varen als gezin. Bij ons begint het te kriebelen om onze droom werkelijkheid te laten worden. Als de kinderen op zichzelf kunnen staan gaan we stappen zetten, we gaan het doen. Eerst nog uitgesproken met een gevoel van hoogtevrees en gaandeweg met meer vertrouwen. De rest is geschiedenis.

In dat opzicht zijn deze laatste dagen niet alleen het einde van onze wereldomzeiling maar ook van 44 jaar samen en als gezin zeilen, daar krijg ik wel een brok van in mijn keel. Kunnen wij wel zonder boot? Voor Tara gaan we een waardige nieuwe eigenaar zoeken met ver weg plannen, dat is geen boot voor binnenwater, en wij? Nu denken we genoeg zeewater gezien te hebben, tijd voor andere dingen. De tijd zal het leren….

Wordt nog één keer vervolgd….

Zaterdag 15 juni - nog een stormnacht voorbij

Zaterdag 15 juni
Middag positie 49 38 N 05 44,5 W 290 mijl afgelegd in 2 dagen, nog 250 mijl naar Zeeland.

De afgelopen dagen hebben we de meeste tijd goed zeilweer gehad met wind en golven van achteren. Flink wat wind zelfs, dus ook flinke dag afstanden. Na heel veel regen en donkere druilerige dagen ook weer heldere momenten. De maan kwam 's nachts soms te voorschijn en de zon scheen af en toe, lekker warm in de serre.
Afgelopen nacht was stormachtig met wind tussen de 7 en 8 beaufort en golven oplopend tot 4 meter. We wisten al dagen dat dit er aan kwam. Daar verheug je je niet op, maar je moet er doorheen en het Kanaal is een flessenhals, als je begint kan je niet meer stoppen. Het is goed gegaan! Zeilen met de minimale hoeveelheid doek, grootzeil met 3 reven en voor de golven weglopend. De windvaan heeft geweldig gestuurd, maar 3 keer moesten we naar buiten om haar opnieuw in te stellen na een paar zware golven die haar uit koers brachten, maar dat was alles. De wind was vergelijkbaar met de eerste nacht van deze depressie, maar toen hadden we geen golven en dat maakt een wereld van verschil. Gelukkig bouwde de golf langzaam op, dan kan je wennen aan het effect.
Is het fijn aan boord op zo'n nacht? Stel je een schommelwieg voor van 15 ton in een golfslagzwembad op de zwaarste stand en je slingert in 3 seconden heen en weer. Alles in de boot rammelt en bonkt in de kastjes. Buiten giert de wind, kreunt de mast, bruisen de golven om je heen en het is pikdonker. Het is een enorm lawaai alles bij elkaar. Waarom zo'n storm toch altijd in de nacht komt is mij een raadsel.
Gelukkig zijn de nachten kort en wat was ik blij toen het rond 4 uur licht begon te worden. We hadden nog wel twee velden vissers om ons heen, erg lastig, want zij varen geen logische koers en wij hebben voor de wind weinig manoeuvreerruimte. Ook dat is allemaal goed gegaan!
Degene op wacht was in zeilpak, de slaapwacht standby gaat aangekleed naar bed. Wij kunnen ons niet herinneren wanneer we dat voor het laatst gedaan hebben. Maar je moet slapen en zelfs dan zijn we moe na de afgelopen drie dagen.

We varen inmiddels onder de Engelse kust bij Falmouth het Kanaal in. De golven zijn afgenomen, de eerste reven zijn er al uit. We houden nog 1,5 dag voor de wind varen, maar het lijkt erop dat het meer een pleziertochtje gaat worden. Bij Falmouth kruisen we ook ons track van de heenreis, dus ons rondje is nu compleet! We hadden champagne in gedachten om het te vieren, maar dat stellen we even uit tot een rustiger moment.

Wordt vervolgd...

13 juni stormnacht goed doorgekomen

Donderdag 13 juni

Middag positie 47 46 N 12 28 W etmaal van 145 mijl 

De zon schijnt vandaag regelmatig tussen de wolken door, maar daar leek het vannacht niet op. We hadden gisteren toenemende wind uit het zuidwesten en heel veel regen. In de loop van de dag hadden we al steeds verder gereefd.  's Avonds voeren we alleen nog een 3x gereefd grootzeil, de minste hoeveelheid zeil die we hebben. Nog steeds stoven we met 6 knopen door het water en in de windstoten liep het op tot ruim 7 knopen. De wind was van achteren, rond de 25 knopen, in de windstoten kon dat oplopen tot 35 knopen. Tara en Sara (de windvaan) deden het fantastisch samen, ze surften golf op golf af en wij keken toe. 

In de vroege ochtend nam de wind wat af en de windstoten verdwenen helemaal We konden rustiger zeilen en probeerden wat slaap in te halen. Want we krijgen nog meer wind de komende dagen. De afgelopen nacht zijn we in ieder geval goed doorgekomen!

Tijdens mijn nachtwacht heb ik een tijdje in de 'serre' gezeten om te kijken en te ervaren. Dit wordt mijn laatste depressie op zee en iedere keer ben ik onder de indruk van hoe goed ons schip zeilt in deze omstandigheden. Dat heeft ons in staat gesteld om de routes te varen die we wilden. De nachten met veel wind zal niet missen, ze zijn een noodzakelijk onderdeel van lange afstanden zeezeilen, maar ik blijf het zwaar en onrustig vinden. Daarna heb ik nog een stukje gelezen in 'A voyage for Madmen', over de solo zeilers in de oceanen rondom Antarctica eind jaren '60 en toen viel het weer reuze mee😅 Ik kan tenminste Roel wakker maken en een paar uur naar een droog bed.

Wordt vervolgd...

12 juni - somber weer en wind op komst

Woensdag 12 juni 

Middag positie 47 09 N 15 54 W

Sombere, druilerige dagen, welkom in de Noord Europese zomer 2024 :-)
Het was rustig op het water de afgelopen dagen, weinig wind, vaak zeilen, maar ook stukken motor bij, of op de motor.

Nu hebben we over de wind niets te klagen, de komende dagen zelfs meer wind dan we graag zouden zien. De boot is opgeruimd voor zwaar weer, het dek is leeg, er is gekookt, zometeen nog een broodje in de oven en dan nemen we het dag voor dag. Zaterdag ochtend is het voorbij en varen we als het goed is onder de Engelse zuidkust.

Wordt vervolgd....

 

Terugblik 2018 Japan - Alaska

Terug in Japan, het vroege voorjaar, maar in het noorden ligt nog volop sneeuw. We skiën een week in Sapporo op het eiland Hokaido. Heel anders dan de Alpen en een leuke belevenis.
We maken de boot klaar en genieten van de kersenbloesemtijd, de Hanami, die als een roze slinger van zuid naar noord over het land trekt. Kioto verkennen we met een echtpaar van de jachtclub, heel bijzonder om de stad door hun ogen te zien en wat een prachtige stad. In Tokio/Yokohama zijn we te gast bij een studievriend van Roel en zijn vrouw. De dagen dat we er samen op uit trekken zijn een hoogtepunt in Japan. Kabuki theater, Tokio, tempels, theeceremonie en heel veel gezelligheid.
Varende zwerven we ruim een maand maand door de Seto Nankai, de binnenzee tussen de grote eilanden van Japan. Op Shikoku eiland lopen we stukje van het bekende pelgrimspad en worden we opgenomen in de lokale zeilers wereld die ons van contacten door heel Japan voorziet. We bezoeken de kunst eilanden met o.a. het Benesse museum Met onze Canadese vrienden op vakantie varen we naar verschillende eilanden en het bezoek aan Hiroshima maakt op ons allemaal een grote indruk, zowel de geschiedenis van de atoombom als de levenslust van de bevolking nu. We proeven, kijken, genieten en verwonderen ons.
We verlaten de binnenzee door de westelijke pas en zeilen naar de Oki Eilanden. Buiten de gebaande paden en een prachtig Unesco gebied. Zowel de natuur als de vriendelijkheid van de bewoners zijn geweldig fijn. We doen verschillende plaatsen aan langs de westkust, op weg naar Hokkaido. In Hakodate liggen andere Alaska lotgenoten en een boot uit Tannowa, erg gezellig. We huren regelmatig een auto en maken overal mooie wandelingen naar tempels, heiligdommen en uitkijkpunten en gaan waar het maar mogelijk is lekker uit eten en naar de warm water baden, de ene nog mooier dan de andere.
Kushiro is onze laatste stop op Hokkaido voor we vertrekken naar de Aleoeten. Ook hier weer alle mogelijke hulp van een lokale zeiler om alles in goede banen te leiden. Wat een bijzonder land en indrukwekkende cultuur, maar de bewoners hebben deze maanden echt tot een feest gemaakt.

De oversteek naar de Aleoeten kan heftig zijn en we hebben ons voorbereid op echt zwaar weer. Het valt gelukkig alles mee en op een paar ruige dagen na (3x gereefd groot zeil en kotter) komen we na 11 dagen aan op het onbewoonde Kiska, in voorjaarsstemming en vol bloemen.
We schuiven steeds een stukje op langs de vulkanische eilanden van de Aleoeten. Adak is een grote (verlaten) militaire basis, Unalaska is het centrum van de visvangst. Na het verfijnde Japan moeten we erg wennen aan de lompe maaltijden en omgangsvormen. Maar de natuur is overweldigend mooi. De eilanden, vulkanen, walvissen en later, als we bij de vaste wal komen, beren in een uitgestrekt vrijwel onbewoond land. Op Kodiak eiland komt Roel's tante op vakantie, 85 jaar en onverschrokken stapt ze in de dinghy op beren foto jacht en andere uitstapjes. We maken de jaarlijkse zalmvisserij mee, een spektakel. In Seward komt een vriendin uit Nederland op vakantie en we verkennen met Tara de gletsjers van het Aialik fjord. We zien zeehonden, zeeleeuwen en ook Orka's! Met z'n drieën huren we een auto en nemen de veerboot door de Prince William Sound met overal om ons heen gletsjers en wildernis. In het Denali park zien we beren, elanden, kariboe en nog veel meer dieren tussen de bijzondere herfstkleuren. Talkeetna brengt ons noorderlicht nachten en een - letterlijk - hoogtepunt is een vlucht over de bergen rondom Mount McKinley en een landing op de gletsjer. We sluiten af in Anchorage.
Kan er nog meer in een jaar? Er kan nog meer in. We zeilen door de Golf van Alaska naar Glacier Bay in Oost Alaska. Het bezoekerscentrum is al gesloten maar in het park mogen blijven zolang als we willen, we zijn er alleen! Normaal krijg je een drie dagen pas. We treffen formidabel herfstweer en zien zoveel dieren op land en in het water dat we er stil van worden. Ontroerend was een moeder beer met drie eenjarigen die uren lang vlak bij de boot rondscharrelden. We wandelen als we geen beren zien, wat een ervaring! We zigzaggen tussen de eilanden van Oost Alaska door naar Sitka, waar we aanleggen bij Nederlands/Amerikaanse zeilers en door hen opgenomen worden in de kleine, bloeiende gemeenschap. Ook hier ongelofelijk mooie natuur, wandelmogelijkheden én warme bronnen niet ver weg. We gaan weer naar Nederland voor Kerst, via Seattle en hebben daar nog een paar dagen tijd om rond te kijken en alvast te wennen: we zijn weer in de bewoonde wereld.

5000 mijl 2 landen