Kaaiman eilanden november

De Kaaiman Eilanden zijn ons gunstig gezind. We beginnen 's morgens met een enorme hoosbui, heerlijk! De boot, verstaging, zeilen, alles zat onder een dikke laag zout, zelfs de zonnepanelen werkten nauwelijks meer en zonder regen is dat een enorme klus om schoon te maken. Nu is alles weer blinkend schoon en dat scheelt een hoop poetsen op het roestvrij staal. De havendienst komt ons ophalen om met Tara naar de kade te gaan om in te klaren. De officials komen niet aan boord, en stempelen de boot en ons in zonder problemen. Geen kosten om in te klaren en een gratis mooring van de haven tegenover het dinghy-dok zodat we het koraal niet beschadigen met ons anker, dat is nog eens service!

Naast ons liggen 3 cruiseschepen en die blijken er vrijwel dagelijks te liggen, gemiddeld 2,5 per dag! Ik ga ervan uit dat die cijfers gelden buiten het orkaan seizoen, al is dat officieel ook nu nog niet voorbij tot 30 november. Afhankelijk van de capaciteit en bezetting van de cruisers komen er dagelijks tussen de 2.000 en 10.000 mensen aan de wal. Daarnaast lijkt het eiland van Grand Cayman volgebouwd met resorts en luxe appartementen. Samen zijn ze goed voor miljoenen toeristen per jaar op een lokale bevolking van 60.000 mensen. De andere hoofdmoot aan inkomsten zijn de talrijke banken en de ongeveer 70.000 brievenbus firma's die hier om belastingredenen gevestigd zijn (Wikipedia), ruim meer dan het aantal inwoners. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de Kaaiman eilanden het meest welvarend zijn van alle eilanden in de Cariben.

We moeten even onze draai vinden en hebben klussen te doen. Onze marifoon is kapot en op zee is dat erg lastig, zeker als we straks richting Cuba en USA varen met veel oproepen van de kustwacht. Waar zit wat, hoe kom je aan geld en waar kunnen we een sim kopen met een data verbinding. De eerste dag waar we ook aankomen is hiermee gevuld.
Geld is simpel, want alles draait hier om dollars. De Cayman dollar is ruim 1,25 US dollar. Je kunt met beiden betalen, ze tellen er gewoon een kwart bij op. Supermarkt Kirk, vlakbij de boot, heeft een enorme sortering aan producten, sinds ons vertrek uit San Diego 3 jaar geleden niet meer zo gezien. Maar uitgebreid winkelen zit er niet in, de prijzen zijn ongelofelijk. Een klein pakje creamcheese kost 7,5 US dollar, een ananas (in de aanbieding) 5 dollar, een pak houdbare melk ook 5 dollar. We zijn blij dat we de basis boodschappen in Panama gedaan hebben en genieten hier van de verse groente , fruit en vis. Data sim van digicell ook gelukt, 25 dollar voor 1 week met een mini beetje data van 2GB. Ter vergelijking in Panama betaalden we 7 dollar per week voor ongelimiteerd internet én 2GB voor de hotspot.

Het centrum van Georgetown vind ik erg vervreemdend. Het enige oudere gebouw wat er nog staat is het Nationaal Museum. Verder is er shopping mall na shopping mall naar Amerikaans concept, zuilen aan de voorkant, glad en wit met een gekleurd randje. De winkels zijn nog vreemder: Cartier, Rolex, juwelier na juwelier en andere super luxe winkels en natuurlijk restaurants. Couleur Locale vinden we niet. Om toch in de stemming te komen drinken we een lokaal biertje aan het water in de Sandbar, de herrie van de muziek maakt ieder gesprek onmogelijk en de rekening van ruim 20 dollar voor 2 biertjes stemt ook niet vrolijk. We gaan lekker op ons eigen achterdek zitten, beetje zwemmen in het heerlijke water en een zonsondergang toe.

We bezoeken het Schildpad centrum aan de Westpunt van het eiland. Met het openbaar vervoer: kleine busjes die een vaste route rijden en overal voor je stoppen. 2,5 dollar US per rit. Wat moeten mensen hier verdienen om te kunnen leven? In de bus zitten de kamermeisjes van de hotels en andere gewone mensen. Het schildpad centrum is erg leuk opgezet. De Kaaiman Eilanden werden door Columbus, de eerste Europeaan hier, las Tortugas (de schildpad eilanden) genoemd. Er zijn geen sporen gevonden van inheemse bewoning van voor de Europeanen, dus het was een wildernis walhalla voor dieren en planten. Later bleken er ook veel kleine krokodillen te zijn en werd de naam op de kaarten Kaaiman Eilanden, met eronder"hier haal je schildpadden". Die waren er namelijk in overvloed en uitstekend eten voor wie op een eiland of een schip moest leven. De rest laat zich raden. De kaaiman is uitgestorven, het oerwoud gekapt en rond 1950 stopten ze met de schildpadvangst, ze waren er namelijk niet meer.

Het schildpadcentrum bestaat sinds 1968 en doet enorm zijn best om de groene schildpad te behoeden voor uitsterven. De afgelopen decennia zijn er meer dan 30.000 kleintjes uitgezet en heel langzaam komen er in het wild weer schilpadden voor. Makkelijk hebben ze het niet met alle menselijke activiteit in hun voedselgebieden en op de stranden. Het centrum is erg goed opgezet. Informatief en veel doen. Je mag ze aaien, er tussen gaan staan, ze worden gevoerd, leuke film over de voortplanting ect. De jonge schilpadden zijn nu allemaal naar zee en dit is de tijd van het paren. In een groot bassin leeft een vaste groep broedschildpadden, met hun eigen strand om de eieren te leggen. Er is een aquarium en het leukst vinden wij een hele grote zoutwater vijver waar je al snorkelend tussen de schildpadden zwemt. Het haalt het niet bij de vrije natuur, maar we zien hoe enthousiast iedereen weer uit het water komt, en dat is belangrijk voor de schildpad.

Op zondag zijn alle winkels gesloten (muv van de juweliers?) en is het overal rustig. Op weg naar Westbay viel ons al op dat er enorm veel kerken zijn, van iedere denkbare richting hebben we er een gezien. Zondag is kerk- en familiedag. We varen met Tara naar 7 Mile Beach voor een strandwandeling. Ook hier moorings voor boten om het koraal te sparen. We hebben moeite om een stuk te vinden waar nog wat natuurlijk begroeiing is en geen resort of hotel, maar het lukt. Het is een van de mooiste stranden ter wereld volgens de lokale gids, maar de meningen zijn verdeeld. Een echtpaar uit Miami vindt het veel te smal, een ander te zacht, wij hebben ook mooiere gezien maar genieten desondanks van een heerlijke strandwandeling in het witte zand. Ik kan me nu voorstellen dat je vanuit 2 meter sneeuw in Canada hierheen komt en in zo'n luxe resort verblijft met dit strand en de warme, heldere zee voor de deur en daar enorm van geniet. Met een koud drankje en de voeten in het zand bij e
en
échte Sandbar zijn wij ook helemaal in vakantiestemming.

Op de boot duurt zo'n stemming soms niet lang. Maandag wordt de marifoon getest, echt kapot en de rest van de dag is Roel bezig met kopen, inbouwen en aansluiten van de nieuwe op de al bestaande apparatuur. Het werkt allemaal aan het eind!
Ik doe de was, nou ja met enige moeite. Dichtbij zit een muntwasserij, maar niet de goede munten, terug naar een bezinepomp om te wisselen. Alle was erin maar de machine werkt niet, niemand weet waar de eigenaar woont. Was eruit naar andere wasserij, 20 minuten lopen. Daar staat een hele wand met prachtige industriële RVS machines, maar die kunnen niet gebruikt worden. Ik sluit aan in de rij met wachtenden voor de stokoude machines, de programma's duren gelukkig maar een half uur. Drogen laat ik achterwege, dat doe ik op de boot wel, genoeg tijd hier door gebracht. In de middag boodschappen en uitzoeken hoe we aan drinkwater komen. Onze watermaker doet het niet meer en ook nieuwe bedrading heeft dat niet verholpen. Wordt vervolgd in de US, hier is niets te krijgen op dat gebied. Woensdagmorgen kunnen we naar de havenpier om water in te nemen.
Het is overdag zonnig en rond de 30 graden, menig zweetdruppeltje valt. Vlakbij de boot zit een koraal rif waar de hele dag cruiseboot passagiers komen snorkelen, maar om 4 uur zijn ze allemaal weg en hebben wij het rijk alleen. Zo sluit iedere dag toch weer fijn af.

We volgen dagelijks het weer voor de volgende etappe door de Florida Straits ten noorden van Cuba. Meestal staat de wind daar pal tegen, maar er komt een koufrontje aan en daarachter draait de wind dan een dag, gunstig voor ons om erdoor te piepen. We moeten wel ruim 2 dagen varen om bij de westelijke punt van Cuba te komen, dus het draait allemaal om timing. Maar het ziet er gunstig uit, al schuiven we met met ieder weerplaatje een dag naar achteren, woensdag lijkt nu de goede dag voor vertrek.

Voor die tijd gaan we nog naar het Nationaal Museum met voorstellingen over de geografie (een paar bergpuntjes die door de zeespiegeldaling net boven water zijn gekomen) en de eerste bewoners: zeelui, Engelsen, slaven en bewoners van andere Cariben eilanden die leven van de schildpad vangst, sisaltouw en later het opkomende toerisme. Klein maar fijn en het geeft ons een indruk hoe het er uitzag voor de grote bouw begon: een mooi Cariben eiland.
Die indruk en de gastvrijheid van de mensen nemen we mee als we woensdagmiddag losgooien, op naar de Straat van Florida.

foto's volgen het verhaal. Piraten festival, gelukkig zijn deze parttime en ongevaarlijk. Dicht bij het dinghy dok toch couleur locale: iedere middag komen de kleine vissers terug met hun vangst, spelen de mannen domino en lopen de kippen én haan overal vrij rond.  Foto's gemaakt in het museum, de luchtfoto geeft een goed beeld hoeveel bebouwing er is op het eiland.