Weer zeilen we een prachtige dag naar de ingang van Little Harbour in de Abaco’s, de noordelijkste eilanden groep in de Bahama's. Inderdaad een piepklein gehuchtje. We liggen daar goed de eerste nacht, maar daarna draait de wind door en zoeken we een betere plek. Het blijft nog een paar dagen onrustig dus we varen naar Marsh Habour waar onze pubmaatjes uit Green Cove Springs liggen. Marsh Harbour is de grootste plaats in de Abaco’s en veel zeilers komen hier voor inkopen, bemanning wisselen, tanken, wassen en zo meer. Met deze wind ligt de grote baai vol geankerde schepen. We hebben gezellige dagen met Jean en Dean en vrienden van hen en eten een paar keer buiten de deur. Wat natuur betreft is het niet erg interessant. Er ligt een klein rif waar we twee keer snorkelen, maar wandelen is gewoon op de weg lopen.
Het is ook onze kennismaking met de gevolgen van de orkaan Dorian die hier in 2019 huis gehouden heeft. In alle gesprekken met bewoners is er een vóór en ná Dorian moment. We zien ook dat veel huizen verlaten zijn of waar ze nog bezig zijn met reparaties. We horen dat er in de afgelopen twee jaar al meer bedrijven open zijn gegaan. Onze gids is uit 2015 en daaraan zien we nog het beste hoeveel er veranderd is. Dorian was de ergste orkaan die ooit de Bahama’s heeft getroffen.
In de wasserette zit ik samen met Grace te wachten op de machines. We raken in gesprek en ik vraag haar waar zij was toen Dorian de Abaco’s bereikte. Ze werkt in de kliniek en was in Marsh Harbour toen de orkaan over kwam vertelt ze. Het afwachten, voorbereiden, de mensen die niet wilden evacueren, de angst hoor je nog in haar stem. Dan het overweldigende geluid van de wind, met windstoten tot 400 kilometer per uur. Ze schuilde in het oude huis van haar moeder, maar toen het oog van de storm overkwam (dan is het een korte tijd windstil) besloten ze toch naar een betere plek te gaan. We hesen ons in de laadbak van een vrachtwagen met onze buren en toen we een half uur later bij de kerk kwamen was het oog al voorbij en we konden bijna niet naar binnen komen door de wind. Het was zó angstig in de kerk, want je kunt niets meer doen. Het officiële vluchtgebouw was zijn dak kwijtgeraakt en mensen zochten zo goed als het ging een veilig heenkomen.
In de loop van de storm kwam er drie keer een vloedgolf van meer dan 7 meter het stadje binnen razen, huizen werden een halve kilometer landinwaarts neer gekwakt, anderen zijn verzwolgen in de golven. De ravage was enorm. Dorian was een categorie 5 orkaan, lag vrijwel stationair over de Abaco’s en duurde 48 uur! Bijna alle huizen waren verwoest, er was geen water, het stonk ongelofelijk naar dode mensen, dieren, wrakstukken en afval. Er waren 70.000 mensen dakloos, 74 doden en 282 vermisten. Grace en haar gezin zijn geëvacueerd naar Nassau, zoals vele andere bewoners, Marsh Harbour was een “war zone”. Ook in Nassau staat ze doodsangsten uit als er weer een windfront overkomt, zo bang is ze dat het weer een orkaan wordt. Maar uiteindelijk wil ze toch weer terug, dit is waar ze thuishoort. Van het huis van haar moeder is niets meer over, ze wil graag herbouwen maar dan in beton, er moet alleen eerst gespaard worden. Ik vraag of ze het niet erg vindt dat ik er naar vraag, om zoveel herinneringen op te halen. Maar ze zegt dat het juist wel fijn is om er nog eens over te praten al grijpt het haar wel aan en mij ook.
Na 5 jaar tonen de bewoners een enorme veerkracht, er staan borden, “Abaco’s strong together”. Er wordt herbouwt, er komt een nieuw, sterker vluchtgebouw voor de bewoners. De toeristen komen terug na Dorian en Corona jaren, dat is goed nieuws. Maar veel infrastructuur is nog steeds beschadigd, dit gaat nog wel enige tijd duren.
Ook op de andere eilanden waar we komen is de wederopbouw na Dorian een terugkerend thema. Het tropische eiland gevoel is dus bedrieglijk, als iedereen weggaat in augustus en het orkaanseizoen echt voor de deur staat, zijn het de bewoners die er mee leven. Dit jaar wordt een heftig orkaan seizoen voorspeld en dat houdt mensen nu al bezig.
We zien de veerkracht ook in de schooloptredens van de jaarlijkse Junkanoo competitie tussen de scholen in en om Marsh Harbour. Zo krijgen we toch nog een Junkanoo! De scholen hebben allemaal een thema gekozen, de kostuums zijn prachtig, en de ingestudeerde dansen van de meisjes energiek en wervelend. De jongens maken de muziek, veel trommels, trompetten en het swingt dat het een lieve lust is. Bij een extra goed stukje reageert het publiek langs de route met aanmoediging en waardering. Het lijken mij fantastische gymlessen voor de leerlingen want er komt veel uithoudingsvermogen bij kijken, en dan al het werk voor de kostuums! We hebben een hele leuke avond.
We scharrelen langs de verschillende Cay’s, ieder dorpje heeft zijn eigen sfeer.
In Hope Town bezoeken we de Elbow Reef vuurtoren uit 1863, de enige vuurtoren ter wereld die nog met de hand bediend wordt en verlicht wordt met lampolie. Iedere twee uur moet de vuurtorenwachter het mechanisme opdraaien en dan schijnt de toren zijn licht weer door de nacht. Wij liggen onder de vuurtoren en ik vind het bijzonder om de stralen langs de boot te zien gaan.
In Man o War Cay zijn ze beroemd om hun scheepsbouw en ingetogen levensstijl. Drank zal je hier niet vinden maar wel een hechte gemeenschap. Er is een piepklein museum, in een kenmerkend houten huisje waar een familie woonde met 12 kinderen. In de huidige tijd zou het vast een éénpersoons studio heten.
Op Green Turtle Cay heb je een “Witte Baai” waar de twee resorts gelukkig weer operationeel zijn. De huizen die er gebouwd worden lijken zo ingevlogen uit Fort Lauderdale, groot, groter, grootst. Met prachtig uitzicht, veranda’s en zwembaden. Eén van de huizen heeft een watervliegtuigje en komt aanvliegen als ik de schildpadden probeer te vinden in Cocobaai, het vliegtuig past precies op de oprit. Best handig in een eilandenrijk. In de “Zwarte Baai” is het dorpje New Plymouth en vind je de karakteristieke houten huisjes, houten kerken en de kleine supermarkten. Ook hier een piepklein museum over de Loyalisten, de inwoners van Amerika die trouw wilden blijven aan de Engelse kroon en die na de revolutie / onafhankelijkheid van Engeland in 1783 Amerika moesten verlaten. Ze konden kiezen tussen Canada, Nova Scotia of de Bahama’s. Velen gingen naar de Bahama’s maar het was een hard leven!
Bij Green Turtle Cay eindigt onze Bahama reis. Het voorjaar komt eraan, tijd om een eiland op te schuiven en naar Bermuda te zeilen…
Foto's: we zijn niet de enigen die vluchten voor het koufront en beschutting zoeken in de Abaco's
Junkanoo foto's, en waar mensen zijn wordt gegeten en gedronken. Hier worden de beroemde Conch fritters gebakken, oliebolletjes met schelpdier
Herdenkingsmonument voor Dorian slachtoffers in Marsh Harbour
Elbow reef vuurtoren technische ruimte, uitzicht op de binnenhaven en Tara op de rede van Hopetown
Man o War Heritage museum, voormalig huis van de familie Albury
De openbare bibliotheek (300 boeken)
De Albury Familie zijn beroemde botenbouwers in de Abaco's, dit is een eerbetoon
Alles gaat hier over water, deze bak met kraan en bouwmateriaal wordt voortgeduwd door Iron Mike, bij ons beter bekend als IJzeren Hein.
Op Guana Cay kan je prachtig strandwandelen en zit een leuke bar, Nippers
In New Plymouth is een beeldentuin met bekende Loyalisten families, hier is de aankomst op de Bahama's uitgebeeld.
Het douane kantoor moet nog opgeknapt, gelukkig voor ons hebben ze nu een kantoortje in één van de resorts. Het postkantoor zat er naast, maar de post hebben ze maar helemaal afgeschaft.
Lingum Vitae, de nationale boom van de Bahama's
We ontmoeten Spirit of a Geisha met Annemiek en Gerco aan boord, ook op weg naar Bermuda en de Azoren, en er blijken meer Nederlandse boten onderweg!
We hebben niets te klagen, lekker eten aan boord, dit is het Bahama galgenmaal
Geen opmerkingen:
Een reactie posten