17-27 oktober Andalusië

Zie ik al iets komen? Toch anders dan Scheveningen

Van Cádiz hebben we ons niets voorgesteld. Uitvalsbasis..... Het blijkt een verrassende stad te zijn. Vol geschiedenis, stadswallen aan zee met boulevard, poorten, pleinen, mercado en flamenco. Het ligt op een uitstekend puntje land aan de baai van Cádiz en ziet er aan de buitenkant uit als een fort. Als zodanig is het ook gebruikt, o.a. tijdens de Napoleontische invasie rond 1800. Cádiz was onneembaar. Het oudste gedeelte is Middeleeuws, maar de charme van de stad zit voor ons in het gedeelte wat in de 18e eeuw gebouwd is. Smalle straten, prachtige hoge huizen met met patio's en kleine, uitstekende balkonnetjes, waarvan sommigen op serres lijken. Mooie pleinen met oude bomen, terrasjes en gratis wifi. We hebben Nederlandse buren en zij vertellen dat de stad doet denken aan Havanna op Cuba. Dat is mooi meegenomen en scheelt heel wat mijlen. Samen gaan we naar een Flamenco ballet in het sfeervolle Falla theater. Er wordt gedanst en gezongen. Ik val voor de prima donna van de Flamenco – een leeftijdsgenote – wat een power! De buurvrouw voor het zingen “ vooral een tweezang was ongelofelijk doordringend, intens en bijna te pijnlijk om aan te horen. Het leed van de hele wereld leek erin terug te komen en dat is veel...... “ schrijft zij op haar blog. Met alle emoties een erg fijne avond.

Binnentuin van het Alcazar

De dagen daarna trekken wij door Andalusië. Via Jerez naar Sevilla. Daar kunnen we onze draai niet vinden, we zijn er te kort, de stad is enorm en het aantal toeristen ook. Voor het Alcazar en kathedraal zijn zulke lange wachtrijen dat we alleen het Alcazar kunnen bezoeken. Dat is wel erg mooi en indrukwekkend! De toeristische Flamenco shows die aangeboden worden slaan we over, nog helemaal in de ban van de voorstelling in Cádiz. Het leukste vinden we nog het cafeetje Rodrigues vlakbij het hotel, waar de baas achter de bar de bestellingen in het Gregoriaans doorzingt aan de keuken. “Een gebakken broodje met kaahaas” klinkt dan opeens heel anders. Er zitten alleen mensen uit de buurt en sommigen komen binnen en krijgen gelijk hun koffie zonder te hoeven bestellen.

De dagen daarna bezoeken we in de buurt van Marbella/Malaga twee stellen vrienden die verhuisd zijn naar Spanje. Ton en Helga hebben in Ojén “La posada del Angel” een super leuk hotelletje in de bergen. Het is maar 8 km bij Marbella vandaan, maar een wereld van verschil. Een plek om tot rust te komen en de omgeving te ontdekken.

Dorpsplein in Ojén, de luifeltjes zijn van Diego

's Avonds eten we op het pleintje van Ojén wat er die dag gekookt is bij Diego. Spaanser kan je het bijna niet krijgen. We drinken nog een zelfgemaakte Limoncello op de patio van het hotel, onder de citroenboom en varens. Ton geeft me het recept voor de Limoncello en ik zie eindelijk een zonnige toekomst voor de liters Vodka die we nog aan boord hebben van onze reis naar Rusland vorig jaar. Er komen nog meer oude bekenden uit onze studietijd en gezamenlijk we vieren Roel's verjaardag, mét appeltaart en visrestaurant in oud Marbella. Dat is dan weer erg Nederlands gezellig. Een heerlijke mix dus.

olijven voorbereiden in de buitenkeuken

Onze andere vrienden wonen in een Finca (buitenhuis) verderop. Erheen rijdend zien we van dichtbij hoeveel hectare bos er verwoest is door de branden van een maand geleden. Ton vertelde dat er hier en daar al weer groene blaadjes aan de bomen komen, gelukkig maar: Wat een woestenij laat zo'n brand achter. Op de Finca genieten we van elkaars gezelschap, heerlijk eten, tuin met zwembad en uitzicht op het berglandschap. In de olijfgaard om het huis staan ook tafel-olijven en ik pluk een mandje vol en leer ze zelf inmaken. Mijn eerste brouwsels staan nu op de boot te rijpen, minstens een maand wachten voor de eerste proefjes. Ik ben zo benieuwd!

Op de terugweg rijden we door de bergen van de Sierra de las Nievas en de Sierra de Cádiz. Adembenemend, soms letterlijk, wat een prachtig stuk van het land. We stoppen in Ronda, waar we het Casa dom Bosco bezoeken, het terras heeft een spectaculair uitzicht op de kloof en de bergen. Op weg naar Arcos nemen we een verkeerde afslag en komen we via een bloedstollend weggetje in Montejaque. Als je niet gevonden wilt worden zou ik daar gaan wonen. Er zit niets anders op dan dezelfde weg terug te nemen: het loopt dood.

Sierra de las Nievas

We zijn nu toch laat, een bezoek aan Ikea en de bouwmarkt van Jerez kunnen er nog wel bij. Het leven moet ook gewoon doorgaan, maar wat kost het veel energie vergeleken met de natuur en het rijden door de bergen.

In Cádiz hebben we problemen met het vinden van de goede medicijnen. De ziekenhuis apotheker is ronduit weigerachtig om ons te helpen. We hebben een verschillende aanpak hoe daar mee om te gaan en het geeft stress. Gecombineerd met vermoeidheid? Irritaties die we hebben laten liggen? Het leven op een paar vierkante meter? Het spettert even behoorlijk en we zijn allebei van slag. We blijven een paar dagen in Cádiz om weer tot onszelf en elkaar te komen. Veel ruimte, sms-jes en afspraakjes op terrasjes in de stad later, zijn we weer waar we waren, misschien wel iets verder dan dat, gelukkig! Met de medicijnen is het ook goed gekomen, zij het helemaal op eigen kracht.

Het gezelschap wat optreedt in Merced

Verderop aan de steiger ligt een boot uit Argentinië waarmee het klikt en samen gaan we op de laatste avond naar een voorstelling in Merced, het Flamenco centrum van de gemeente. Erg moderne, kunstzinnige Flamenco dans en muziek. Ik heb vooral plezier in de gezichten van de Spaanse dames om ons heen, die volgens mij meer gesteld zijn op een traditioneler voorstelling. Als er na een Senegalese djembé een didjerido aanschuift met de bekende winderige geluiden op Flamenco ritme hébben ze het niet meer.

Een afzakkertje met dans in de Pena de Flamenca La Perla de Cádiz – een soort clubhuis van een locale flamenco vereniging – maakt de avond compleet.

Tussendoor vertellen onze buren over Argentinië, het leven, corruptie, hun kinderen die er een toekomst opbouwen ( niet makkelijk) en prachtige natuur. Dat krijgen we allemaal nog. Volgend jaar gaan zij de zelfde route varen als wij de komende maanden dus we houden contact.

Al met al een fijne afsluiting van onze weken in Cádiz. De wind staat goed voor Marokko, het is tijd dat we het vasteland van Europa gaan verlaten.