11 tot 28 november- Lanzarote

Agadir-Lanzarote is ongeveer 230 mijl/40 uur varen. We stoeien met de planning, want we willen graag met Jeroen naar Lanzarote, maar er zit ook aardig wat wind in het weerbericht. Wachten heeft niet zoveel zin, want daarachter zit geen wind (motoren) en nog wel veel golfslag (zeer onaangenaam) en daarna weer veel wind. Het is ook slecht voor te stellen dat er buiten windkracht 6+ staat. Agadir ligt in de luwte van de kaap, er is geen wind, de zon schijnt en het is warm en relaxed. Wij gaan eind van de dag de zee op met dubbelgereefd grootzeil en alles in gereedheid voor een eerste nacht met veel wind. Het voelt alsof je met winterkleren aan over het zomerstrand loopt.

Visitekaartje van Lanzarote: imposante kraters

Toch zijn we blij met de vooruitziende blik, het dubbele rif gaat er tot Lanzarote niet uit en ook de genua verruilen we na Kaap Rhir snel voor de kotter (ons tweede, kleine voorzeil). We hebben de wind schuin achter, de golven komen meer van opzij.

Ankeren bij Isla de la Graciosa, overkant is Lanzarote

Mijn avondwacht is heftig. Pikdonker, de wind is vlagerig en de golven zijn hoog met af en toe brekers. Ik krijg de windvaan-stuurautomaat er niet goed op en stuur 3 uur met de hand. Ik ben voor het eerst blij dat ik niet alle golven kan zien. Het helpt om alleen maar te concentreren op de koers en de bewegingen van het schip. Na verloop van tijd herken ik toch patronen en gaat het sturen eigenlijk best goed. Als ik een grote golf voel komen, soms zie ik ze als een zwarte "muur" naast het schip, stuur ik wat op en rolt de golf onder het schip door. Niet opletten geeft meestal een klots water in je nek en dan leer je snel! We maken goede snelheden (soms wel 8 of 9 knopen) en dat is ook kicken! Roel lost mij af en we draaien de kotter helemaal weg. We lopen nog steeds 7 knopen en de stuurautomaat kan het nu wel aan. In de loop van de nacht nemen de wind en de golven af, helemaal volgens de voorspelling. We zeilen verder probleemloos en snel naar Lanzarote, alles onder zeil en af en toe aangestaard door een schildpad. De eerste keer dat we ze zien! Ik heb de volgende dag spierpijn van het sturen, maar ben toch blij dat het zo gegaan is. Ik weet nu dat ik zo lang op de hand kan sturen in deze omstandigheden en dat geeft vertrouwen. Jeroen is de reis flink zeeziek en knapt pas weer op met een antizeeziekte pleister achter zijn oor. Van de pleister wordt je ook suf, dus we zijn blij als we 's morgens vroeg aankomen bij het kleine eilandje boven Lanzarote: Isla de la Graciosa.

de Groene Vallei, Lanzarote

Het anker zakt omlaag in 10 meter diep water, zo helder dat we het op de bodem zien liggen. We zien hoe een tong de ankerketting probeert te ontwijken en hoe 10.000 kleine visjes zich verdedigen tegen indringers. Het water is 23 graden, zon, strandje, vulkaan met enorme krater. Een zandbakdorpje zonder wegen of auto's. Een internet cafe wat nooit open is, maar waar ze het internet wel aan laten staan. De lekkerste tapas die je je kunt wensen en 3 personen incl. drinken voor 30 euro. Hmmm, hier even bijkomen en opladen.

Later verkennen we Lanzarote vanuit de hoofdstad Arrecife met de auto. Een dag natuur en vulkaan wonderen, een dag wijn en eten, een dag bijzondere architectuur van Lanzarote's bekendste inwoner Cesar Manrique. Ik had mij Lanzarote als doods voorgesteld met al het gestolde vulkaangeweld, maar het is een bijzonder en mooi eiland. De natuur zelf speelt daarin de hoofrol. Het is aan de Manrique te danken dat de touristen "industrie" dat niet verknald heeft. De Natuur is zo gebleven en de voorzieningen voor touristen zijn er op een smaakvolle en niet storende manier omheen gedrapeerd. Er is geen lelijk flatgebouw te zien, geen grote reclameborden, geen schreeuwerige kleuren, niets. De "attracties " zijn echt heel mooi en met veel gevoel voor detail uitgevoerd. Zefs de bushokjes zijn artistiek. Geweldig vond ik de Water Grot, een onderwatermeertje in een lavatunnel met duizenden piepkleine blinde witte krabbetjes. En een theater met 600 zitplaatsen......

Cueva del Agua, het zeewater loopt ondergronds naar binnen

Heerlijk eten we tot twee maal toe in restaurant Lilium in Arrecife. Locale producten en uitstekende locale wijn.
Na 10 fijne dagen gaat Jeroen weer naar Engeland. Het is vreemd afscheid te nemen zonder te weten wanneer we elkaar weer zullen zien. Gelukkig is er mail en skype.

Wij zeilen door naar Marina Rubicon in het zuiden van Lanzarote, onderdeel van een groot touristencomplex bij Playa Blanca. Geheel in stijl met de mensen om ons heen, komen we bijna een hele week het complex niet af. Hoogtepunt van de dag is hardlopen naar de bejaarden-speeltuin aan de boulevard, waar we met uizicht op zee onze oefeningen doen. Of een wandeling naar het strand waar iedereen zich spontaan aansluit: gekleden, half gekleden en ongekleden liggen keurig gesorteerd.

Wijn proeven bij la Grifa en Stratus

We klussen, wassen, naaien, poetsen en kletsen met de buren op de steiger. Deens, Engels, Pools, Nederlands etc. We eten samen, zingen en er wordt gitaar gespeeld. We blijven nog maar een nachtje.
Na het vertrek 3 x uitgesteld te hebben hakt het weer de knoop door. Er komt een depressie deze kant op: NU of nog een week Marina Rubicon? NU! Er moet nog wat gedaan worden en we hebben behoefte aan een groen blaadje na al het lavazwart.

In een lange, pittige dagtocht zeilen we naar Las Palmas op Gran Canaria. Net op tijd want de dagen daarna is er veel wind en matig weer.

Schuren van loszittende verf op onmogelijke plekjes

We nemen even een time out van het vakantie leven en gaan aan het werk. En hoe gek het ook klinkt, we hebben er alletwee zin in. Ik ga naar Spaanse les: oef, de eerste dag om 8 uur beginnen met een test! Roel gaat aan de slag met onze "hoofdpijn dossiers": de ankerbak en de witte verf. Ook oef, want het begint met schuren.
Daarnaast hebben we nog veel op onze "te doen" lijst staan voor we in februari naar Afrika kunnen.
December wordt een werkmaand, janauri bezoek maand: dochter Anouk komt en wij gaan een week familie bezoeken.
Het blog gaat ook twee maanden met vakantie, tenzij er iets bijzonders te melden is.
Half februari pakken we de draad in ieder geval weer op als we de Canarische Eilanden verlaten en richting Afrika gaan.