 |
| Gletsjer in Cajon del Maipo met bergmeertje |
We gaan de bergen in. Als je van
Santiago naar het oosten rijdt zit je binnen twee uur hoog in de
bergen. 's Winters kan je er skiën en nu in het voorjaar loopt alles
uit als we de kloof Cajon del Maipo inrijden. De sneeuw komt
dichterbij en de bomen verdwijnen langzamerhand. We hebben niets
geregeld, maar dat blijkt hier niet handig. De Refugio Alleman, met
prachtig uitzicht op de gletsjer, wil ons niet ontvangen. Er zijn
weliswaar geen andere gasten maar we hebben ons niet van te voren
gemeld en regel is regel, zelfs al komen we van ver.
 |
| Prachtige kleuren onderweg door de aardlagen, hier ijzer |
Het andere
guesthouse zit helemaal vol met een schoolreisje, maar geeft ons een
adres van cabaña's (hutten) in het dorpje aan de overkant.
Slaapplaats geregeld, maar er blijkt geen winkel en het enige
restaurant heeft niet veel zin om ons te eten te geven. Ik laat me
niet zo snel afschepen, anders moeten we 30 km terug over de grindweg
en daar hebben we geen zin in. Zielig verhaal dat niemand ons wil
hebben en dat we nergens kunnen eten en uiteindelijk gaat de señora
overstag. We mogen komen. Ik had niet moeten schrijven dat we het
minder luxe wilden hebben, want nu komen we in het andere uiterste.
 |
| Lopen naar boven, warm én sneeuw! |
De mijnwerkers uit de buurt eten hier en daar is het menu op
afgestemd: een enorme berg puree, een doorgebakken lapje, en een
hapje wortels. De fles wijn is de allergoedkoopste Santa Rita en
zeker 25 graden, maar we kunnen lekker buiten zitten bij onze hut en
gaan niet hongerig naar bed.
De volgende ochtend zijn we bij het
ontbijt al gepromoveerd tot “Mi Cariños” (mijn liefjes). We
hebben in ieder geval genoeg fooi gegeven en zijn verzekerd van eten
de komende dagen.
We lopen naar boven richting de
gletsjer. We kunnen tot het meertje komen, verder is de sneeuw te
zacht. Helemaal niet erg, want dit is al hoog genoeg voor mij. De
uitzichten zijn prachtig en de natuur ook, nog even een sneeuwballen
gevecht en dan langzaam weer naar beneden.
 |
| Roel te paard in de Andés. |
We maken een
paardrijrit en dat bevalt mij matig. De paarden zijn schrikkerig en
wandelen in de bergen is al een uitdaging, paardrijden blijkt dat nog
meer te zijn. Mijn paard kijkt bij het verlaten van het dorp een paar
keer achterom, ik denk nog dat hij mij wil zien en klop hem braaf op
de hals. Voor hem betekent het waarschijnlijk dat hij met mij geen
rekening hoeft te houden, want hij keert om en loopt resoluut terug
naar huis, wat ik ook doe of zeg. De dorpsbewoners kijken lachend toe
en de baas komt terug om paard en mij op te halen. De rest van de rit
lopen we aan de leiband.
 |
| Termas Valle de Colina |
Verderop komt een hond uit de bosjes, laatst
waren er poema's dus de paarden schrikken zich een ongeluk en wij
ook. We lopen langs een steile aardverschuiving en het enige moment
dat ik echt kan genieten, is als we naast het paard staan om het
uitzicht te bewonderen. Roel gaat het gelukkig een stuk beter af!
Dan nog naar de thermale baden verder
op in de bergen. Onze huurauto haalt het allemaal nét over de
grindwegen en door de kleine riviertjes. Het gaat steeds meer op een
maanlandschap lijken. De baden zijn lekker warm en modderig, zo uit
de bergen met vulkanische warmte. Helemaal gestoofd gaan we terug
naar beneden.
Een laatste stop in het toeristische
San Jose del Maipo tot slot, voor we weer door de heksenketel van
Santiago naar het westen rijden.
 |
| Woeste golven op de kust bij Isla Negra |
Isla Negra was ooit een gehuchtje aan
zee, nu is het een dorpje wat bestaat uit honderden zomerhuisjes en
een paar hostels voor de zee-genieters. De kust doet een beetje
Bretons aan met grote rotsen en stoere golven. We gaan hier naar toe
om het kusthuis van Pablo Neruda te bezoeken. Zij collectie houten
boegbeelden, schelpen, zeekaarten en tal van andere bijzonder
vondsten geeft het huis en aparte sfeer. Hij was dol op varen en
water, maar alleen vanaf de kant.
 |
| Het zeilbootje naast het huis van Pablo Neruda |
Naast zijn huis staat een mooi
houten zeilbootje, waar hij graag in de kuip zat en een borreltje
dronk met vrienden, dan had hij ook het gevoel op zee te zijn
geweest. In de tuin staat een oude locomotief en iedere ruimte heeft
zijn eigen verhaal. Zijn werkplek met uitzicht over zee heeft een
golfplaten dak, als het dan regende herinnerde het geluid hem aan
zijn jeugd in het zuiden van Chili. Eigenlijk zijn de huizen een
soort gedichten en daar een poosje rond te dwalen heeft hetzelfde
effect als het lezen van zijn gedichten. Speelsheid, verliefdheid,
met andere ogen kijken naar dezelfde dingen.
 |
| Casa Marin, vlak bij Isla Negra |
Vlak achter de kuststrook liggen de
eerste wijngaarden waar witte wijnen gemaakt worden. Dus er kan weer
geproefd worden. Het is hier een stuk koeler dan in de Centrale
Vallei en daar doen de witte wijn druiven het goed. De streken
Casablanca en Leida zijn bij uitstek witte wijn gebieden. De witte
Sauvignon Gris van het huis Marin is bij ons favoriet, wat is die
lekker. Hier zijn de wijn “huizen” die we bezoeken overigens een
stuk minder poeha-achtig dan rondom Santa Cruz. Gewoon een mooi
gebouw rondom een binnenplaats en een fijne ruimte om te proeven is
al genoeg. Het past ook beter bij de sfeer van het omliggende
landschap, met zijn duinen en bossen.
 |
| Presidentieel paleis "Casa de Moneda" |
Nog een paar dagen Santiago maken het
plaatje compleet. Er wonen miljoenen mensen en vaak hangt er een
dikke smog, vooral in de zomer. Het centrum heeft prachtige oude
gebouwen, mooie groene parken en een vriendelijke sfeer. We doen weer
een Tour for Tips, wat een leuke rondleiding! De verhalen over de
ontwikkeling van de stad, de val van Allende, de dictatuur van
Pinochet en grappige details maken dat we binnenstad beter leren
kennen.
 |
| Toegang park Santa Lucia |
Een sterk staaltje marketing vinden we
de “Koffie met Benen”. Chili was van oudsher een theeland en toen
de koffie geïntroduceerd werd in de jaren 70 liep het niet storm. De
“Koffie met Benen” bracht daar verandering in. In de zakenbuurten
verrezen tussen de winkels koffietentjes met dames in korte rokjes,
die op een verhoging koffie maken voor de heren. Een poosje was het nieuwtje eraf, maar nu bloeit het weer als vanouds door een hang naar nog bloter. Er
zijn zelfs drie uitvoeringen met verschillende roklengtes, waarbij de
ramen ondoorzichtiger worden naarmate de rokjes korter. Het
hoogtepunt van de dag in de kortste rokjes zaak is één minuut dat
er een serveerster topless komt, maar welke minuut is dat?? daar kan je een
dag op wachten. Voor ons buitenstaanders zijn deze laatste tenten
onvindbaar, maar de gewone “Koffie met Benen” komen we opeens
overal tegen. Roel haalt vanaf nu de koffie dat snap je!
 |
| Deur in Chascona, Pablo Neruda |
We zwerven door de zonnige stad. We
bezoeken Chascona, het derde– en laatste- huis van Pablo Neruda en zijn vrouw Mathilde,
even bijzonder als de vorigen. Neruda overleed in Santiago, enkele
dagen na de coup in 1973 en de condoleance bezoeken vonden hier
plaats. Het huis was in de tussentijd geplunderd en gedeeltelijk
vernield door de militairen. Het Museo de la Memoria, het museum van
de herinnering, over de coup in 1973 en de dictatoriale jaren van
Pinochet daarna maakt indruk op ons. We kijken de films 'NO' en
'Machuca' over die tijd en verdiepen ons in die belangrijke periode
voor Chili. Nog steeds zijn Chilenen verdeeld, soms tot in families
toe, over Pinochet.
 |
| Wisseling van de wacht, Presidentieel Paleis |
Voor de een was het de weldoener die Chili gered
heeft van de chaos en de ondergang, voor de ander was het de wrede
dictator die opdracht gaf tot moorden en onderdrukken.
De wisseling van de wacht bij het
presidentieel paleis is een uitgebreide militaire ceremonie en doet
erg stijf aan. Strak in het gelid, gepoetste laarzen en marsmuziek.
We realiseren ons dat we dat militair vertoon helemaal niet gewend
zijn en we zijn er niet rouwig om. Erom heen wordt gestaakt door
bankmedewerkers voor betere arbeidsomstandigheden. Wat een levendige
stad. We hebben een klein appartementje voor de dagen in Santiago en
we voelen ons weer een beetje stads.
 |
| Blik op Puerto Montt en de vulkaan Osorno |
Maar de vakantie zit er op, na al het
zwerven trekt de boot weer. Het is wel even wennen in Puerto Montt:
de temperatuur komt er nog niet boven de 15 graden en iedere dag 4
seizoenen weer. Er moet nodig gewerkt worden dus we brengen onze
dagen door met klussen, dan wel boodschappen doen voor de volgende
klus. Ik vind een yogaklasje waar ik met de buurvrouwen van de haven
naar toe ga. We barbecueën samen met de andere overwinteraars in de
speciale bbq ruimte in het clubhuis en bereiden ons voor op de
oversteek door de Pacific in 2015. De dagen van november vliegen
voorbij en aan het eind van de maand komt dochter Anouk naar ons toe.
Een betere en leukere stok achter de deur om alles af te maken is
nauwelijks denkbaar!
