Rondom Santiago tot Puerto Montt okt-nov

Gletsjer in Cajon del Maipo met bergmeertje

We gaan de bergen in. Als je van Santiago naar het oosten rijdt zit je binnen twee uur hoog in de bergen. 's Winters kan je er skiën en nu in het voorjaar loopt alles uit als we de kloof Cajon del Maipo inrijden. De sneeuw komt dichterbij en de bomen verdwijnen langzamerhand. We hebben niets geregeld, maar dat blijkt hier niet handig. De Refugio Alleman, met prachtig uitzicht op de gletsjer, wil ons niet ontvangen. Er zijn weliswaar geen andere gasten maar we hebben ons niet van te voren gemeld en regel is regel, zelfs al komen we van ver.

Prachtige kleuren onderweg door de aardlagen, hier ijzer

Het andere guesthouse zit helemaal vol met een schoolreisje, maar geeft ons een adres van cabaña's (hutten) in het dorpje aan de overkant. Slaapplaats geregeld, maar er blijkt geen winkel en het enige restaurant heeft niet veel zin om ons te eten te geven. Ik laat me niet zo snel afschepen, anders moeten we 30 km terug over de grindweg en daar hebben we geen zin in. Zielig verhaal dat niemand ons wil hebben en dat we nergens kunnen eten en uiteindelijk gaat de señora overstag. We mogen komen. Ik had niet moeten schrijven dat we het minder luxe wilden hebben, want nu komen we in het andere uiterste.

Lopen naar boven, warm én sneeuw!

De mijnwerkers uit de buurt eten hier en daar is het menu op afgestemd: een enorme berg puree, een doorgebakken lapje, en een hapje wortels. De fles wijn is de allergoedkoopste Santa Rita en zeker 25 graden, maar we kunnen lekker buiten zitten bij onze hut en gaan niet hongerig naar bed.

De volgende ochtend zijn we bij het ontbijt al gepromoveerd tot “Mi Cariños” (mijn liefjes). We hebben in ieder geval genoeg fooi gegeven en zijn verzekerd van eten de komende dagen.

We lopen naar boven richting de gletsjer. We kunnen tot het meertje komen, verder is de sneeuw te zacht. Helemaal niet erg, want dit is al hoog genoeg voor mij. De uitzichten zijn prachtig en de natuur ook, nog even een sneeuwballen gevecht en dan langzaam weer naar beneden. 

Roel te paard in de Andés. 

We maken een paardrijrit en dat bevalt mij matig. De paarden zijn schrikkerig en wandelen in de bergen is al een uitdaging, paardrijden blijkt dat nog meer te zijn. Mijn paard kijkt bij het verlaten van het dorp een paar keer achterom, ik denk nog dat hij mij wil zien en klop hem braaf op de hals. Voor hem betekent het waarschijnlijk dat hij met mij geen rekening hoeft te houden, want hij keert om en loopt resoluut terug naar huis, wat ik ook doe of zeg. De dorpsbewoners kijken lachend toe en de baas komt terug om paard en mij op te halen. De rest van de rit lopen we aan de leiband.

Termas Valle de Colina 

Verderop komt een hond uit de bosjes, laatst waren er poema's dus de paarden schrikken zich een ongeluk en wij ook. We lopen langs een steile aardverschuiving en het enige moment dat ik echt kan genieten, is als we naast het paard staan om het uitzicht te bewonderen. Roel gaat het gelukkig een stuk beter af!

Dan nog naar de thermale baden verder op in de bergen. Onze huurauto haalt het allemaal nét over de grindwegen en door de kleine riviertjes. Het gaat steeds meer op een maanlandschap lijken. De baden zijn lekker warm en modderig, zo uit de bergen met vulkanische warmte. Helemaal gestoofd gaan we terug naar beneden.

Een laatste stop in het toeristische San Jose del Maipo tot slot, voor we weer door de heksenketel van Santiago naar het westen rijden.

Woeste golven op de  kust bij Isla Negra

Isla Negra was ooit een gehuchtje aan zee, nu is het een dorpje wat bestaat uit honderden zomerhuisjes en een paar hostels voor de zee-genieters. De kust doet een beetje Bretons aan met grote rotsen en stoere golven. We gaan hier naar toe om het kusthuis van Pablo Neruda te bezoeken. Zij collectie houten boegbeelden, schelpen, zeekaarten en tal van andere bijzonder vondsten geeft het huis en aparte sfeer. Hij was dol op varen en water, maar alleen vanaf de kant.

Het zeilbootje naast het huis van Pablo Neruda

Naast zijn huis staat een mooi houten zeilbootje, waar hij graag in de kuip zat en een borreltje dronk met vrienden, dan had hij ook het gevoel op zee te zijn geweest. In de tuin staat een oude locomotief en iedere ruimte heeft zijn eigen verhaal. Zijn werkplek met uitzicht over zee heeft een golfplaten dak, als het dan regende herinnerde het geluid hem aan zijn jeugd in het zuiden van Chili. Eigenlijk zijn de huizen een soort gedichten en daar een poosje rond te dwalen heeft hetzelfde effect als het lezen van zijn gedichten. Speelsheid, verliefdheid, met andere ogen kijken naar dezelfde dingen.

Casa Marin, vlak bij Isla Negra

Vlak achter de kuststrook liggen de eerste wijngaarden waar witte wijnen gemaakt worden. Dus er kan weer geproefd worden. Het is hier een stuk koeler dan in de Centrale Vallei en daar doen de witte wijn druiven het goed. De streken Casablanca en Leida zijn bij uitstek witte wijn gebieden. De witte Sauvignon Gris van het huis Marin is bij ons favoriet, wat is die lekker. Hier zijn de wijn “huizen” die we bezoeken overigens een stuk minder poeha-achtig dan rondom Santa Cruz. Gewoon een mooi gebouw rondom een binnenplaats en een fijne ruimte om te proeven is al genoeg. Het past ook beter bij de sfeer van het omliggende landschap, met zijn duinen en bossen.

Presidentieel paleis "Casa de Moneda"

Nog een paar dagen Santiago maken het plaatje compleet. Er wonen miljoenen mensen en vaak hangt er een dikke smog, vooral in de zomer. Het centrum heeft prachtige oude gebouwen, mooie groene parken en een vriendelijke sfeer. We doen weer een Tour for Tips, wat een leuke rondleiding! De verhalen over de ontwikkeling van de stad, de val van Allende, de dictatuur van Pinochet en grappige details maken dat we binnenstad beter leren kennen.

Toegang park Santa Lucia

Een sterk staaltje marketing vinden we de “Koffie met Benen”. Chili was van oudsher een theeland en toen de koffie geïntroduceerd werd in de jaren 70 liep het niet storm. De “Koffie met Benen” bracht daar verandering in. In de zakenbuurten verrezen tussen de winkels koffietentjes met dames in korte rokjes, die op een verhoging koffie maken voor de heren. Een poosje was het nieuwtje eraf, maar nu bloeit het weer als vanouds door een hang naar nog bloter. Er zijn zelfs drie uitvoeringen met verschillende roklengtes, waarbij de ramen ondoorzichtiger worden naarmate de rokjes korter. Het hoogtepunt van de dag in de kortste rokjes zaak is één minuut dat er een serveerster topless komt, maar welke minuut is dat?? daar kan je een dag op wachten. Voor ons buitenstaanders zijn deze laatste tenten onvindbaar, maar de gewone “Koffie met Benen” komen we opeens overal tegen. Roel haalt vanaf nu de koffie dat snap je!

Deur in Chascona, Pablo Neruda

We zwerven door de zonnige stad. We bezoeken Chascona, het derde– en laatste- huis van Pablo Neruda en zijn vrouw Mathilde, even bijzonder als de vorigen. Neruda overleed in Santiago, enkele dagen na de coup in 1973 en de condoleance bezoeken vonden hier plaats. Het huis was in de tussentijd geplunderd en gedeeltelijk vernield door de militairen. Het Museo de la Memoria, het museum van de herinnering, over de coup in 1973 en de dictatoriale jaren van Pinochet daarna maakt indruk op ons. We kijken de films 'NO' en 'Machuca' over die tijd en verdiepen ons in die belangrijke periode voor Chili. Nog steeds zijn Chilenen verdeeld, soms tot in families toe, over Pinochet.

Wisseling van de wacht, Presidentieel Paleis

Voor de een was het de weldoener die Chili gered heeft van de chaos en de ondergang, voor de ander was het de wrede dictator die opdracht gaf tot moorden en onderdrukken.

De wisseling van de wacht bij het presidentieel paleis is een uitgebreide militaire ceremonie en doet erg stijf aan. Strak in het gelid, gepoetste laarzen en marsmuziek. We realiseren ons dat we dat militair vertoon helemaal niet gewend zijn en we zijn er niet rouwig om. Erom heen wordt gestaakt door bankmedewerkers voor betere arbeidsomstandigheden. Wat een levendige stad. We hebben een klein appartementje voor de dagen in Santiago en we voelen ons weer een beetje stads.

Blik op Puerto Montt en de vulkaan Osorno

Maar de vakantie zit er op, na al het zwerven trekt de boot weer. Het is wel even wennen in Puerto Montt: de temperatuur komt er nog niet boven de 15 graden en iedere dag 4 seizoenen weer. Er moet nodig gewerkt worden dus we brengen onze dagen door met klussen, dan wel boodschappen doen voor de volgende klus. Ik vind een yogaklasje waar ik met de buurvrouwen van de haven naar toe ga. We barbecueën samen met de andere overwinteraars in de speciale bbq ruimte in het clubhuis en bereiden ons voor op de oversteek door de Pacific in 2015. De dagen van november vliegen voorbij en aan het eind van de maand komt dochter Anouk naar ons toe. Een betere en leukere stok achter de deur om alles af te maken is nauwelijks denkbaar!