We verlaten Mar del Plata met goede vooruitzichten voor wind uit het noorden. In grote lijnen klopt dit ook. De dagelijks praktijk is dat we regelmatig in de weer zijn met de zeilen bijstellen, reven of ontreven, stukje op de motor en zo komen we verder. De tweede dag trekt er een imposant onweersfront over, met grote sigarenwolken ertussen. De bliksem gaat meestal van wolk tot wolk, maar we proberen er toch zoveel mogelijk omheen te zeilen. Het ene moment windstil, het volgende overwegen we een tweede rif erin te zetten.
Op andere momenten is het zo: heerlijk maar wel windstil
Als het gaat regenen en twee minuten later dikke hagelstenen op het dek kletteren, doet het ons denken aan Schotland: 4 jaargetijden in een dag, maar dan hier in een uur. Als het 's avonds donker is geworden, zie ik achter ons nog steeds de onweersflitsen, een prachtig schouwspel.
De watertemperatuur gaat van 18,5 omlaag naar 15,5 graden en dat merken we vooral 's nachts: koud en nat buiten. Als de zon schijnt is het lekker weer. De maan komt wat later op, maar de nachten zijn nog steeds mooi verlicht. We hebben de langste dag terwijl we zeilen, al zal het naarmate we zuidelijker gaan nog langer licht blijven. De zomer is officieel begonnen!
Versteende duinen met op de waterlijn zeeleeuwen
De laatste uren varen we op de motor na 476 mijl de Golfo Nuevo binnen, aan de zuidkant van het
Schiereiland Valdès. Een paradijs voor Magelhaan pinguins. zeeleeuwen, olifantsrobben, talloze vogels en de Southern Right Walvis, een van de grootste op aarde. De walvissen krijgen hier hun jongen, maar helaas vertrekken ze voor half december al uit de golf richting Antarctica, dus die missen we net.
Prachtige ankerplaats Puerto Pardelas, westkant van Valdès
De Prefectura is niet erg behulpzaam, maar na enig heen en weer praten (wat is Spaans toch moeilijk door de marifoon!) mogen we naar Puerto Pardelas, aan de westkant van het schiereiland zelf. Daar liggen we weliswaar van alles verlaten, maar er zwemt wel een zeeleeuw om de boot. Het schiereiland ziet er doods en dor uit. Op onze ankerplaats lijken we omgeven door versteende zandduinen, op het strand ligt grint. Een oud rif steekt een stuk de golf in, waardoor we wat beschut liggen. Er gaat een bijzondere schoonheid vanuit.
Aan de wal lopen we over bergen zand en oude schelpen tussen verdroogde struikjes door. We komen gelijk een paar Guanaco's tegen, maar ze moeten niets van ons hebben. We denken dat we naar Puerto Pyramide kunnen lopen, het enige plaatsje op het eiland in de volgende baai. We wilden daar ankeren, maar dat mocht dus echt niet.
Zoekplaatje in schutkleur: Pa, moe en kleintje Gaunaco
Het dorp blijkt toch vele kilometers lopen en de zon brandt ongenadig op het warme zand. Dan maar weer terug naar de boot, voor een welverdiend aankomst wijntje/biertje. Het water is hier in de luwte weer bijna 19 graden en er zwemmen zelfs een paar dappere Argentijnen.
Wat is zo'n eerste nacht voor anker toch altijd weer heerlijk, ongestoord slapen en samen: luxe.
Van hieruit gaan we niet meer van het eiland zien dan ons uitzicht. Zonder vervoer of dorp op loopafstand komen we niet ver. De vooruitzichten geven ook een westenwind op Kerstdag, deze ankerplaats is dan onhoudbaar. Wat te doen? Puerto Madryn is weer 40 mijl verder de baai in en ook die ankerplaats is niet helemaal beschut. Van daaruit gaan wel dagtochten naar het schiereiland.
1e Kerstdag op het strand, Kerstgevoel van Argentijnen
We zijn hierheen gevaren om wat van de natuur te zien, dus nemen het ongemak van 40 mijl heen (en later weer terug) maar op de koop toe en gaan richting Puerto Madryn. Het eerste deel van de nacht op de rede van Madryn is ongemakkelijk, de golven zijn fors en de wind is weg. Dus Tara wordt af en toe van opzij door die lieverds te grazen genomen en de glazen zijn verre van veilig op tafel. We slapen in stormhouding: armen en benen wijd zodat we niet omrollen in bed.
Eerste Kerstdag begint geweldig. De vissers varen niet uit en een zeeleeuw komt bij ons zijn dagelijkse portie bij elkaar bedelen. Hij roept, doet alvast zijn bek open, maar helaas voor hem hebben wij geen vis. Na een kwartiertje druipt hij teleurgesteld af. Nu moet de luilak er zelf op uit!
Ook de aankomst bij de Club Nautico Atlantico Sud is bijzonder. De commodore (voorzitter) en de havenmeester staan ons op het strand op te wachten. We zijn hartelijk welkom, mogen de faciliteiten gebruiken, krijgen alle hulp die nodig is. En dat allemaal voor nop. Zelfs bij de Prefectura staan we met een paar minuten weer buiten. Een tegenvaller, de wind zit in het zuid-westen met windkracht 5-6 soms 7 en dat is net de kant waar we naartoe willen. Een paar dagen pas op de plaats dus.
Het Kerstdiner 2013: erwtensoep
Er zijn geen andere zeilboten bewoond en het is verder een wat kale Kerst. De winkels dicht, de restaurants zijn bijna allemaal gesloten en de Argentijnen slapen hun roes van Kerstavond uit op het strand. Terwijl we via whatsapp/mail Nederlandse berichten krijgen over het gezellige kerstdiner en schaatsen met chocolademelk lopen wij over het strand. Ons Kerstdiner bestaat uit een halve fles champagne en erwtensoep. Heimwee eten, bedoeld voor gisteren, maar ik was even vergeten hoelang het duurt voor het klaar is. Of misschien waren de Nederlandse erwten een beetje oud.
Om niet zielig te worden hebben we voor tweede
even alle veertjes goed doen:lief!
Kerstdag een tour geboekt naar de Pinguïn kolonie van Punta Tomba. Er zijn daar meer dan een miljoen Magelhaan pinguïns en ze hebben jongen. We vermaken ons. Naast de pinguïns sprinten er kleine caviaatjes van struik naar struik en grazen de guanaco's. We rijden er in 2,5 uur naar toe door een woestijnachtig landschap met kleine struikjes, wat een droge, dorre boel! Eén schaap heeft hier 3 hectare nodig om genoeg gras te kunnen vinden om in leven te blijven. Op de terugweg gaan we via de vallei van de Chibut rivier, of je zo een oase inrijdt! We komen in Gamain nog langs het huis waar Butch Cassidy en zijn handlangers hebben gewoond, toen de grond hen elders te heet onder de voeten was. Dan is het wilde westen opeens dichtbij.
We maken alweer plannen voor morgen en nu maar hopen op een gunstige wind voor het weekend!
De buren...
zo groot ( of klein) zijn de penguins
Zover we kunnen kijken zien we de holen, ver lopen naar zee!
Uit het hol gegroeid, in april gaan deze naar Brazilië
De tocht naar Mar del Plata ging heel goed. Het is wel wennen na alle maanden wind uit dezelfde richting, dat de wind hier constant anders is. Maar we hebben bijna alles kunnen zeilen en hadden een prachtige volle maan 's nachts.
In Mar del Plata worden we weer met open armen ontvangen
We zijn alweer 3 dagen in Mar del Plata. Het zomerseizoen moet hier nog losbarsten, rond oud en nieuw wordt het pas echt druk. Nu zijn het vooral de ouderen die genieten, al is het heel wisselend: boven de 30 graden als de wind uit het noorden komt, minder dan 20 graden als de wind uit het zuiden komt.
Alles staat in bloei. De dagen vliegen voorbij met autoriteiten en weer de volgende klussen.
Onderweg naar Mar del Plata wilde de motor niet meer starten. We vreesden wederom voor de startmotor, maar na een uur sleutelen en uitproberen blijkt het toch in de bedrading te zitten. Roel heeft nu de bedrading naar de accu's vervangen en alles doet het weer. Tegen de tijd dat we terugkomen is Roel een monteur van alle klussen! Wat een geluk voor mij en Tara dat hij zo handig is. Mijn aandeel zit in het verkrijgen van alle spullen en en praten met de mensen hier om alles voor elkaar te krijgen. Mijn technisch Spaans vordert met de dag.
We kunnen we weer even tegen!
Mar del Plata is de laatste grote stad dus ik vul de voorraden weer flink aan tot het niveau van vertrek uit Nederland. Zuurkool en kaasfondue verkopen ze hier en nog véél meer. We kunnen er weer tegen en de champagne voor oud en nieuw ligt al in de bakskist.
We horen vreselijke verhalen van ernstig vervuilde diesel en de motorproblemen ten gevolge daarvan. Dus we lopen met een kruiwagen heen en weer naar het benzine station voor auto's om de voorraad aan te vullen.
We zijn zo druk bezig en het weer is zo on-Nederlands dat het kerst gevoel ver weg is. Onze energie zit in de voorbereiding van de volgende tocht, weerplaatjes en berekeningen. We dromen van de veilige aankomst in Ushuaia en dan een week helemaal niets doen. We zullen het zien!
Vuurtoren Punta Mogotes, 1891 een van de oudste van 't land
Over een uur vertrekken we richting Puerto Madryn, ongeveer 3 etmalen varen. Dezelfde afstand als de Golf van Biskaje. We komen steeds meer mensen tegen die dezelfde kant opvaren, dus met een beetje geluk hebben we een kerstetentje in Puerto Madryn met medezeilers.
Buenos Aires Turistico, zo zou deze
aflevering wel kunnen heten. 10 dagen verkennen we met onze vrienden
Debra en Wil de stad. Dat zij er zijn is al geweldig. Het is leuk om
steeds nieuwe mensen te leren kennen, maar het is erg gezellig om met
vrienden te zijn die we al jaren kennen. Er wordt menig glaasje,
bordje en kopje geledigd tijdens alle gesprekken en foto's. We lopen
kilometers door de stad, metro, trein, taxi en zelfs de ferry komt er
aan te pas. Teveel om allemaal te noemen (staat in een reisgids) dus
ik noem de de hoogtepunten zoals wij die met z'n vieren ervaren
hebben:
Alegria in het roze, La Dolfina in zwart wit
De polowedstrijd. We zien de
finale van het open kampioenschap van Argentinië tussen Alegria en
La Dolfina. De laatste club is al een aantal jaren kampioen, Alegria
is een verrassing in de finale. Het zijn topspelers op wereldniveau
horen we van de buren op de tribune. Het is geweldig om de teams van
4 paarden en hun berijders, over het veld te zien galopperen.
Ondertussen slaan de berijders met een lange hockeystick de bal naar
het betreffende doel. La Dolfina wint uiteindelijk de laatste paar
rondes, maar wat een spannende wedstrijd is het. Het feestje na
afloop is ook érg gezellig met de mensen die we eerder ontmoet
hebben bij de ambassade borrel.
Tangodansers op Plaza Dorega
Tango. We nemen een paar lessen,
zien tango op straat, er is een Milonga (openbare dansavond) en
overal muziek. De verrassing komt als Roel en ik een paar
tangostappen maken op een vol metro-perron en een medereiziger het
onmiddellijk overneemt van Roel om ons een handje te helpen. Hij
zegt dat we woensdagavond naar het CAFF moeten gaan, een coöperatief
theater, om het Orquesta Almagro te horen: “dat is pas tango
muziek”. We vragen of hij meegaat en uiteindelijk gaan we met z'n
zessen. Wij zouden er zonder hem niet gekomen zijn, maar we hebben
een super avond. Na afloop nemen Ernesto en Claudia ons mee naar hun
huis voor nog een kopje koffie. Eigenlijk was de bedoeling om samen
te eten, maar ik heb dat verkeerd begrepen door de telefoon. Als je 10 uur afspreekt
bij het theater ga ik er vanuit (mijn Nederlandse inslag) dat je dan
al lang en breed gegeten hebt. Dus dat hadden we ook... Voor Ernesto
was het zonneklaar dat eten pas na het concert is...
Cultuurverschilletje! Ik denk dat als hij in Amsterdam is, het voor
hem ook ondenkbaar is dat na 10 uur de meeste keukens gesloten
zijn.
Straatje in Colonia, zo uit de 17e eeuw
Colonia, eigenlijk dus Uruguay. We
varen een dagje naar de overkant en stappen eeuwen terug in de tijd.
Het oude centrum lijkt hier nog uit de tijd dat de Spanjaarden het gebouwd hebben. Zo stads als Buenos Aires is, zo dorps is Colonia. We
waaien lekker uit en genieten van de rivier en de rust. Dat is maar
goed ook, want bij de paspoort-controle wordt het Debra en Wil erg
moeilijk gemaakt. Ze zijn het papiertje vergeten dat ze al betaald
hebben om Argentinië in te komen. Uiteindelijk blijkt het ook in de
computer te staan en is de immigratie officier zo vriendelijk om het
daar uit te halen.
Colonia vanaf de vuurtoren, Rio de la Plata op achtergond
De stad zelf is misschien wel het
hoogtepunt, met alles erop en aan. Wat een bruisend geheel. Maar ook:
Roel z'n telefoon verdwijnt, we krijgen regelmatig te weinig
wisselgeld (zelfs als ik kaartjes koop voor de trein aan een loket!)
of de prijzen verdubbelen op raadselachtig wijze. Het is dus goed
opletten bij de gewone dingen, veel meer dan in Brazilië. Iedereen
stopt hier voor een rood licht, maar toeristen afzetten is
toegestaan.
Adus verthoont hem de stad Buenos Aires, ca 1628
In ons havengebied is het een en al
luxe. De dure restaurants aan de overkant zitten vol. De ruimtes
boven het havenkantoor worden vrijwel iedere dag helemaal opnieuw
ingericht door cateraars voor het volgende feest of bijeenkomst met
entreeprijzen tot 1000 pesos/125 euro pp. Maar als we een nieuwe
gasfles nodig hebben (onze Europese flessen zijn hier echt nergens te
vullen) moeten we naar een favela (sloppenwijk), want elders is dit
niet te krijgen. Wat een contrast is het ook hier. 's Avonds lopen
mensen de vuilnisbakken uit te pluizen naar iets eetbaars of om iets
te recyclen en slapen hele gezinnetjes op straat.
We vervangen de lagers van het
stuurwiel met de support van Jeroen voor alle technische details,
zeilers op de haven voor een goede lagerwinkel en Omar, een geweldige
monteur via de Capitan van de Yacht Club Puerto Madero. Schaffen 200
meter landvast aan voor de afgelegen baaitjes waar we straks zullen
liggen en ons boodschappen en kluslijstje wordt eindelijk kleiner.
Cafe'Dorego
Debra en Wil zijn weer terug naar
Toronto en wij maken klaar voor vertrek. Mar del Plata is de volgende
bestemming. Er staat nu nog weinig wind, maar we hopen toch op een
goed windje voor de komende dagen.
De tocht van Piriapolis naar Buenos
Aires duurt iets meer dan 24 uur. We varen door de monding van de Rio
de la Plata, maar het water is alles behalve zilverkleurig. Bruin
modderwater neemt het over van het heldere oceaanwater. Net onder
Montevideo begint het betonde kanaal naar BA met boei nummer 210. Het
langste kanaal waar we ooit in gevaren hebben. De riviermonding is
ondiep, zo rond de 7 meter, en is berucht vanwege de vele wrakken.
Het kanaal met betonning is smal en de tankers en vrachtschepen erg
groot. Omdat het zo ondiep is trekken ze hoge golven. We varen dus
net buiten de vaargeul en het is super opletten geblazen,
Plein van de 25e mei (onafhankelijkheid van Spanje in 1810)
vooral
omdat ze regelmatig het soort boeien wijzigen. Sommige stukken zijn
rood en groen rechts en links van de vaargeul, maar daar tussen in zijn stukken met
alleen een witte middenboei waarvan de vrachtschepen links en rechts
varen. Het levert een onrustige nacht op.
Het
duurt even voor we door de brug kunnen, maar dan liggen we ook eerste
klas. Puerto Madero is een gebied met oude dokken, pakhuizen en
kranen uit vroeger tijden. Prachtig gerestaureerde wooncomplexen in
de pakhuizen met daaronder restaurantjes en winkeltjes. Vanuit de
jachtclub lopen we zo naar het plein dan de 25e mei en zitten midden
in het centrum. Het is wárm hier!
Begin van Avenida de Mayo
De eerste indruk is geweldig. Mooie
pleinen, avenida's met grote bomen aan beide zijden. Het bruist van
het leven. Het is voorjaar en de bomen staan in bloei met
daaronder veel agapanthus.
Onze vriend Pieter heeft jaren in Buenos
Aires gewoond en stuurde ons tips. Zo zitten we op zondagochtend aan het ontbijt op
het Plaza Dorego in de wijk San Telmo. De “antiek”markt wordt
opgebouwd, de tango dansers met hun muziek en begeleiders dansen op
de hoek, we lopen kilometers langs stalletjes met van alles en nog
wat. Er zijn veel handgemaakte dingen bij: handwerken, houtbewerking,
edelstenen, te veel om op te noemen!
Antiek op de markt van Plaza Dorego
Overal zijn boeketjes met Yasmijn te koop
Er is zoveel te doen en te zien.
Theaters in alle wijken, dansavonden waar de Porteños (bewoners van
BA) tango en milonga dansen, markten en musea. We beginnen een beetje te begrijpen waarom Pieter schreef dat BA geen hoogtepunten heeft, maar meer een hoogvlakte is.
De eerste dagen lopen we gewoon door de
stad en regelen onze zaken. De autoriteiten, een nieuwe telefoonchip,
internet en proberen aan Pesos te komen. Waar het aan ligt is niet
helemaal duidelijk, maar het kost ons erg veel moeite om geld te
pinnen. De meeste ATM's weigeren onze kaarten. De opnames zijn
gelimiteerd tot 300 of 700 peso's en na veel moeite vinden we er één
waar we 1000,- peso's op kunnen nemen. (€ 80,-) iedere opname wordt
er minstens 5% extra kosten in rekening gebracht dus het schiet niet op.
Het onofficiële antwoord is dollars
meenemen en op straat bij de talloze geldwisselaars tegen 1,5 keer de
officiële koers omwisselen voor pesos. We krijgen bezoek van
vrienden uit Canada en als het goed is nemen zij wat US dollars voor
ons mee. Het schijnt deuren te openen hier.
Op 4 december gaan we naar de
maandelijkse borrel van de Nederlandse Vereniging (via de Ambassade) in het bruine
Amsterdamse Café van Konings. Die begint in Argentijnse stijl pas om
een uur of 10 en als wij om half 2 naar huis gaan zijn we een van de
eersten. De Baez straat waaraan Café van Konings ligt is al een belevenis op zich. Restaurantjes
zover als je kunt kijken, waar de crisis ook zit in Argentinië, niet
hier. Overal groepjes mensen, op straat, in de restaurants
en in de bars. Het is een heerlijke sfeer.
Met de Sint in in BA, wie doet dat ons na?
Sinterklaas komt in eigen persoon zijn
Nederlandse onderdanen begroeten en heeft zelfs een Zwarte Piet en
pepernoten bij zich. Zijn schimmel heeft hij verruild voor een fiets!
We ontmoeten leuke mensen en krijgen een uitnodiging om mee te gaan
naar de finale van de Polo-competitie aanstaande zaterdag. Het wordt
onze eerste polo wedstrijd ooit en wij nemen de uitnodiging graag
aan. Iedereen heeft zijn eigen verhaal om in Buenos Aires te zijn,
veel jonge mensen, sommigen die hun bedrijf hier hebben en al jaren
in Buenos Aires zijn, anderen in ambassade of Kamer van Koophandel
functies, weer anderen voor studie.
Tango dansers op Plaza Dorego
Je hebt steden waar je je draai nooit
vindt, Buenos Aires is er één die bij ons past als geen ander.
Gelukkig hebben we nog ruim een week te gaan. Wordt vervolgd dus.
Moeders op Plaza de Mayo, aangrijpend om te zien
Handwerk op de markt in San Telmo
Prachtige Jacaranda bomen en Agapantus eronder
Regeringsgebouw aan Plaza de Mayo in Disney kleuren
Wat we verwachten als we Uruguay
aanlopen? We hebben echt geen idee van het land. Het stond eigenlijk
niet in de planning en we waren te druk met andere dingen.
De eerste aanblik van Punta del Este is
bemoedigend: een uitstekende landtong met vuurtoren en daarom heen
leuke huizen, daarachter lange stranden en hoge flats die er goed uit
zien.
De kustwacht van Uruguay houdt de
monding van de Rio de la Plata in de gaten en we zitten dan ook enige
tijd met de dame van Punta del Este Control aan de marifoon. Met de
arrogantie van een mainport als Rotterdam wil ze alles weten!
Wat is het leven saai...nóg een visje!
De naam
van de schipper, kunt u dat even spellen? Ze heeft het er druk mee en
als we ons volgens afspraak weer melden, is ze even ergens anders
bezig. Blijft u even standby?
We pikken een mooring op in de
beschutte haven van Punta met de ondergaande zon: een plaatje.
We zijn nog steeds standby, maar na een
uur vallen we toch als een blok in slaap...
De volgende dag verleggen we naar de
haven met uitzicht op de enorme zeeleeuwen (Otaria Flavescens) die
aan de overkant de vissers afhelpen het visafval. Klaarzitten en bek
opendoen is het devies en aan de maat te zien legt het deze luilakken
geen windeieren. De kleinere soort die eromheen zwemt zijn de
zuidelijke pelsrobben (Arctucephalus Australis), ook heel grappig.
De Leeuwenrots op Isla de Lobos
We horen dat een kolonie van 200.000
dieren op Isla de Lobos woont. We zijn er gisteren langs gevaren en
geen zeeleeuw of pelsrob gezien! Dat gaan we inhalen met een
tourboot, want met onze boot mogen we niet bij het eiland komen. Als
we dichtbij het eiland varen krioelt het inderdaad van de zeeleeuwen
en pelsrobben. Grote mannetjes zitten op de rots omgeven door hun
harem met kroost. We mogen even zwemmen tussen de dieren, die
ongevaarlijk maar wel erg nieuwsgierig zijn.
Het is geweldig! Ze zijn
zo snel en sierlijk in het water. Een groot exemplaar hangt naast me
op zijn kop naar me te kijken, alleen zijn achterflappen steken boven
het water uit. Als we teruggefloten worden, zwemmen ze achter ons aan
naar de boot. Wat een belevenis! De hele dag komen weer de beelden
van de langs schietende dieren boven. We hadden er wel een uur willen
zwemmen.
Kopje Maté onder handbereik
Het is heerlijk weer en we lopen over
de boulevard om het puntje van het schiereiland heen. Nog een uurtje
op het strand aan de binnenkant, uit de wind. Punta del Este is een
zeer geliefde zomerbestemming van onder andere Argentijnen. De
bevolking neemt in de zomermaanden december/januari/februari met meer
dan 50% toe. Ook cruiseschepen schijnen graag Uruguay aan te doen.
Het is nu nog rustig met badgasten, echt een lentesfeertje. 's Avonds
lopen de mensen over de boulevard, thermoskan onder de arm, bekertje
met maté (een soort kruidenthee) en rietje in de hand. Er zijn ook
mooie foudralen van leer voor gemaakt, kunstzinnig versierd. Op het
strand geen strandtent en geen stoeltjes. Gewoon een andere sfeer.
Het is voor ons opvallend hoe
gemoedelijk het allemaal toegaat. Uruguay is het land in Zuid Amerika
met de minste criminaliteit. We realiseren ons nu pas dat we in
Brazilië gewend geraakt zijn aan dingen die niet de norm hoeven te
zijn. We “missen”de zwaarbewapende politie op straat, de hekken
met beveiliging en bewaking rondom de huizen, de tralies voor de
ramen en balkons. De mevrouw van Immigratie gaat even onze documenten
kopiëren bij haar collega's van de Prefectura (de havenautoriteiten)
en laat rustig haar tas in het kantoortje staan. Het is heerlijk. De
mensen zijn ook ingetogener. De decolletés van de topjes zijn 15 cm
hoger, de rokjes zeker 15 cm langer, mijn “Marliesje” kan hier
weer helemaal. Uruguay heeft 3 miljoen inwoners, waarvan de helft in
Montevideo woont, op een oppervlakte van 176 km2: bijna 5x zo groot
als Nederland. Ruimtegebrek hebben ze zeker niet.
Plein van de onafhankelijkheid, Montevideo
We zeilen door naar Piriapolis, een
klein plaatsje verder aan de kust. Bij binnenkomst krijgen we eerst
op ons kop van de Prefectura: bij het afmelden in Punta del Este
hadden we gezegd dat we om 16.00 aan zouden komen, het is nu 17.10!
Ze waren al ernstig bezorgd... Dat we een zeilboot zijn hebben ze
geen boodschap aan: als je in Uruguay te laat aankomt dien je dat te
melden. Ja meneer!
We gaan met de bus naar Montevideo,
want het voorjaarsweer is herfstachtig geworden. We wachten dus even
op goed weer om naar Buenos Aires te zeilen.
Teatro Solis, Montevideo
Montevideo is een leuke plaats. Het
centrum en de “oude”stad staan vol met een mix van statige
gebouwen, pleinen met voorjaarsgroen, leuke cafe's, bouwval een
oostblok flats. “Oude” tussen aanhalingstekens, want van de echt
oude gebouwen (rond 1750) heeft alleen één stadspoort het
overleefd. In de Mercado del Peurto (voorheen vismarkt) zijn nu tal
van parilla's, restaurants met enorme houtgestookte bbq/grillrekken
waarop biefstukken en alles wat je verder kunt bedenken klaargemaakt
worden. We schuiven aan bij de bar tussen de lunchende zakenmensen en
kijken en proeven: heerlijk.
Parilla in Mercado del Puerto, trotse kok met rook gordijn
De H2O, die we eerder ontmoet hebben
met twee jonge Franse gasten aan boord, staat in Piriapolis op de
kant. Leuk om hen weer te zien. We gaan dezelfde kant op, zij lopen
wat achter op hun schema dus de kans is groot dat we elkaar in Mar
del Plata en verderop weer treffen.
De zuiden wind fluit en giert nog door
de haven en het is tamelijk fris. Roel is de kachel gebruiksklaar aan
het maken, maar eigenlijk hopen we dat het voorjaar snel weer
terugkomt.
Weer een blaadje vol!
's Middags is het al zover: heerlijk zonnig en strandweer. Ook de vooruitzichten voor morgen zijn goed, na alle stempels weer verzameld te hebben koersen we morgen naar Buenos Aires. Met dank aan Uruguay voor deze leuke week.
Zwemmen tussen de robben.
Verrassend lekkere wijn in Uruguay
Het stroomt aardig voor de deur van Punta del Este
Bijna alle vis wordt lijngevangen: dit is aas voor vannacht
