Buenos Aires Turistico, zo zou deze
aflevering wel kunnen heten. 10 dagen verkennen we met onze vrienden
Debra en Wil de stad. Dat zij er zijn is al geweldig. Het is leuk om
steeds nieuwe mensen te leren kennen, maar het is erg gezellig om met
vrienden te zijn die we al jaren kennen. Er wordt menig glaasje,
bordje en kopje geledigd tijdens alle gesprekken en foto's. We lopen
kilometers door de stad, metro, trein, taxi en zelfs de ferry komt er
aan te pas. Teveel om allemaal te noemen (staat in een reisgids) dus
ik noem de de hoogtepunten zoals wij die met z'n vieren ervaren
hebben:
Alegria in het roze, La Dolfina in zwart wit
De polowedstrijd. We zien de
finale van het open kampioenschap van Argentinië tussen Alegria en
La Dolfina. De laatste club is al een aantal jaren kampioen, Alegria
is een verrassing in de finale. Het zijn topspelers op wereldniveau
horen we van de buren op de tribune. Het is geweldig om de teams van
4 paarden en hun berijders, over het veld te zien galopperen.
Ondertussen slaan de berijders met een lange hockeystick de bal naar
het betreffende doel. La Dolfina wint uiteindelijk de laatste paar
rondes, maar wat een spannende wedstrijd is het. Het feestje na
afloop is ook érg gezellig met de mensen die we eerder ontmoet
hebben bij de ambassade borrel.
Tangodansers op Plaza Dorega
Tango. We nemen een paar lessen,
zien tango op straat, er is een Milonga (openbare dansavond) en
overal muziek. De verrassing komt als Roel en ik een paar
tangostappen maken op een vol metro-perron en een medereiziger het
onmiddellijk overneemt van Roel om ons een handje te helpen. Hij
zegt dat we woensdagavond naar het CAFF moeten gaan, een coöperatief
theater, om het Orquesta Almagro te horen: “dat is pas tango
muziek”. We vragen of hij meegaat en uiteindelijk gaan we met z'n
zessen. Wij zouden er zonder hem niet gekomen zijn, maar we hebben
een super avond. Na afloop nemen Ernesto en Claudia ons mee naar hun
huis voor nog een kopje koffie. Eigenlijk was de bedoeling om samen
te eten, maar ik heb dat verkeerd begrepen door de telefoon. Als je 10 uur afspreekt
bij het theater ga ik er vanuit (mijn Nederlandse inslag) dat je dan
al lang en breed gegeten hebt. Dus dat hadden we ook... Voor Ernesto
was het zonneklaar dat eten pas na het concert is...
Cultuurverschilletje! Ik denk dat als hij in Amsterdam is, het voor
hem ook ondenkbaar is dat na 10 uur de meeste keukens gesloten
zijn.
Straatje in Colonia, zo uit de 17e eeuw
Colonia, eigenlijk dus Uruguay. We
varen een dagje naar de overkant en stappen eeuwen terug in de tijd.
Het oude centrum lijkt hier nog uit de tijd dat de Spanjaarden het gebouwd hebben. Zo stads als Buenos Aires is, zo dorps is Colonia. We
waaien lekker uit en genieten van de rivier en de rust. Dat is maar
goed ook, want bij de paspoort-controle wordt het Debra en Wil erg
moeilijk gemaakt. Ze zijn het papiertje vergeten dat ze al betaald
hebben om Argentinië in te komen. Uiteindelijk blijkt het ook in de
computer te staan en is de immigratie officier zo vriendelijk om het
daar uit te halen.
Colonia vanaf de vuurtoren, Rio de la Plata op achtergond
De stad zelf is misschien wel het
hoogtepunt, met alles erop en aan. Wat een bruisend geheel. Maar ook:
Roel z'n telefoon verdwijnt, we krijgen regelmatig te weinig
wisselgeld (zelfs als ik kaartjes koop voor de trein aan een loket!)
of de prijzen verdubbelen op raadselachtig wijze. Het is dus goed
opletten bij de gewone dingen, veel meer dan in Brazilië. Iedereen
stopt hier voor een rood licht, maar toeristen afzetten is
toegestaan.
Adus verthoont hem de stad Buenos Aires, ca 1628
In ons havengebied is het een en al
luxe. De dure restaurants aan de overkant zitten vol. De ruimtes
boven het havenkantoor worden vrijwel iedere dag helemaal opnieuw
ingericht door cateraars voor het volgende feest of bijeenkomst met
entreeprijzen tot 1000 pesos/125 euro pp. Maar als we een nieuwe
gasfles nodig hebben (onze Europese flessen zijn hier echt nergens te
vullen) moeten we naar een favela (sloppenwijk), want elders is dit
niet te krijgen. Wat een contrast is het ook hier. 's Avonds lopen
mensen de vuilnisbakken uit te pluizen naar iets eetbaars of om iets
te recyclen en slapen hele gezinnetjes op straat.
We vervangen de lagers van het
stuurwiel met de support van Jeroen voor alle technische details,
zeilers op de haven voor een goede lagerwinkel en Omar, een geweldige
monteur via de Capitan van de Yacht Club Puerto Madero. Schaffen 200
meter landvast aan voor de afgelegen baaitjes waar we straks zullen
liggen en ons boodschappen en kluslijstje wordt eindelijk kleiner.
Cafe'Dorego
Debra en Wil zijn weer terug naar
Toronto en wij maken klaar voor vertrek. Mar del Plata is de volgende
bestemming. Er staat nu nog weinig wind, maar we hopen toch op een
goed windje voor de komende dagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten