 |
| schuren in de kuip |
Wat gebeurt er als je groot
onderhoud gaat doen? Wel, voor je het weet ben je aan een “Total
Make Over” bezig. Ik stel mij dat altijd voor als dat ik naar een
plastich chirurg zou gaan voor een onschuldig rimpeltje en voor je
het weet moet alles strakgetrokken worden. Als je het ene doet, kan
het ander niet achterblijven. En de tussenfase van een “Total Make
Over” is natuurlijk ook ellendig: overal littekens, blauwe plekken,
streng dieet en spierpijn. Wel, dat is de fase waarin Tara zich nu
bevindt.
Het teakdek wordt nu geschuurd en ziet
er bijna als nieuw uit. We hebben veel regen gehad de afgelopen weken, dus
het schilderwerk heeft achterstand opgelopen, ondanks de grote oranje
tent. En hoe langer we bezig zijn, hoe meer klussen we bedenken. Een
waslijst voor de zeilmaker, een waslijst voor de roestvrij staal man,
schilderwerk aan plafonnetjes, maar dan ook gelijk de vloeren en de
lijsten. Zullen we de spiegel ook maar meenemen? Maar dan moet ook
het afvoertje van de gasbak overnieuw. En zo gaan we maar door. Ik
zal geen opsomming maken van de lijst. Voor wie het echt wil weten zit er een overzicht van de klussen onder het tabblad boot. Het is
wel zo dat we sneller dingen kunnen bedenken dan uitvoeren.
 |
| Even een dutje tussendoor |
We krijgen vragen of dit allemaal
voorzien was? Het teakdek wel, dat hebben we bewust uitgesteld tot
(veel) later. Veel van de andere klussen niet, maar daar komen we
gaande weg achter. Door de intensieve manier waarop we het schip
gebruiken en de invloed van constante beweging, zon, zout en zand
slijt alles sneller. Het lijkt ook of veel watersportspullen het een
paar weken vakantie en wat weekenden wel volhouden, maar dus niet als
je ze permanent gaat gebruiken. Onder zeilers geldt de theorie dat
alles waar je reserve onderdelen voor bij je hebt, niet stuk gaat. We
hebben zo langzamerhand dan ook een halve doe-het-zelf- en
watersportwinkel in de bakskisten liggen. Omdat hier weinig te
krijgen is, worden we ook steeds handiger in hergebruiken of zelf
maken. En we werken aan een indrukwekkende bestellijst voor onze
“services overseas” in Nederland om de lege plekjes weer aan te
vullen.
 |
| Schuren van de kuip, wat een troep! Maar ook resultaat ;-) |
Nu we zo lang onderweg zijn, komen er
ook nieuwe dingen bij. Zo gaan we de komende week een windgenerator
achterop plaatsen, zo'n leuk maar nuttig Hollands molentje:-) In
Patagonie hebben we minder aan onze zonnepanelen, maar wind schijnen
ze daar genoeg te hebben.
Dat z'n groot deel van onze tijd in
onderhoud zou zitten, hebben we niet bedacht van te voren. Misschien
is dat maar goed ook. Nu we onderweg zijn nemen we het zoals het komt
en hebben we ook weinig keus. Alle ver weg zeilers hebben hiermee te
maken. Onze grote klushelden onder de vertrekkers varen op de Duende,
“De prijs van vrijheid” noemden ze het zelf. Het help altijd als
je weet dat het nog veel erger kan en zij varen nu toch weer lekker
in de Pacific. Daar gaan wij ook voor.
Wat doen we de rest van de tijd? We
lezen, kijken film, gaan ergens eten, bereiden het vervolg van de
reis voor en verbazen ons dagelijks over het fenomeen “Braziliaanse
tijd”. Daar hebben we natuurlijk alle tijd voor en dan merk je dat
ook pas goed. Als we reizen dan zijn we meer met onszelf bezig en nu
hebben we alle tijd om te kijken.
 |
| Geschiedenis in Salvador |
Een afspraak is pas realiteit als je er
ook werkelijk bent. Tijd is een heel rekbaar begrip, dat kennen we
ook al uit andere landen, maar hier gaat het nog een stap verder. Als
iemand zegt: “ik kom morgen schilderen, het zeil op halen” of wat
dan ook, is dat een intentie. Of het ook werkelijk gebeurt hangt van
heel veel dingen af. Wij vragen ons af of je dan ook meer in het
moment leeft. Niemand heb ik nog kunnen betrappen op een agenda met
maanden van te voren geplande afspraken. Als er iets te vieren is,
is iedereen die erbij kan zijn erbij. Ben je er niet dan maakt ook
niemand daar een probleem van, zo lijkt het tenminste. Als er iets
dringends is laten ze alles vallen en doen ze voor je wat hoogst
nodig is. Maar dat doen ze natuurlijk ook voor anderen. Het heet dan
een “Noodgeval” en het is dan voor iedereen duidelijk dat ze er
niet waren op hun afspraak. Er zijn veel Noodgevallen hier, want het
houdt de schilder al dagen weg van de boot.
 |
| Beeld van Mario Cravo jr in MAM |
Salvador heeft 3 miljoen inwoners, is
gebouwd op heuvels, er is geen metro, geen tram, geen trein en er
zijn geen doorgaande wegen. Auto's en taxi's zijn voor rijke mensen,
het openbaar vervoer gebeurt met talloze bussen. Tijdschema's bestaan
niet, hoe de route loopt is voor ons niet te volgen, maar ook niet te
vinden op internet of in de gidsen. Mensen staan massaal echt heel
lang te wachten op de goede bus. We hebben ook al een keer 1,5 uur in
de file gestaan met de bus voor 10 km, gebeurt regelmatig. Je komt
dus ook pas ergens aan als je er bent. Dat lijkt een open deur, maar
wij ervaren hoe gewend wij zijn aan stipte afspraken en de
voorspelbaarheid. Zo ook de lift van de haven naar Pelhourino, het
oude centrum. Er zijn vier liften, maar vaak zijn er maar 1 of 2 in
gebruik. Gevolg lange rijen wachtende mensen. Mensen blijven daar
heel goedmoedig onder, verkopers lopen langs met iets te drinken of
te snoepen en zo verstrijkt de tijd.
Prijsverhoging van het buskaartje met
20 centavos ( bijna 10%) zorgt nu voor protest en onrust. Het staat
in schril contract met de miljoenen die in de voetbal stadia gestoken
worden en waarvan de kaartjes voor de meeste Brazilianen onbereikbaar
zijn. In Salvador merken wij niet veel van de protesten, die bij het
grote busstation in een ander deel van de stad zijn. Wel is er erg
veel politie op de been, zwaarbewapend. We horen ook dat het leger
ingezet wordt: onderdrukken is dus de tactiek.
Ook opvallend: mensen spreken heel veel
buitenshuis af, vervolgens zit iedereen te bellen zonder dat iemand
zich daar aan ergert of foto's te maken die gelijk verstuurd moeten
worden. Alles gaat relaxed. Nu wij nog....
 |
| Kunst op de vierkante mm schip in fles |
Tussendoor verkennen we Salvador.
Musea, muziek, gedeelten kust, iedere keer wat. De stad is de meest
Afrikaanse stad van Brazilië door de grote hoeveelheid
afstammelingen van de slaven. Het beïnvloedt de muziek, het
straatleven en het eten. Ook in de musea komen we veel tegen uit de
beide werelden die hier samenvloeien. De Afrikaanse invloed van de
slaven en de Europese levensstijl die de vaak schatrijke
grootgrondbezitters meebrachten. Het museum Carlos Costa Pinta is van
het laatste een prachtig voorbeeld. De met palmen omzoomde villa met
ooit uitzicht op de baai van begin 1900 is de achtergrond voor de
collectie. Zijn verzamelingen tonen veel, zeer luxe Europese
artikelen. Prachtig Baccarat kristal, porselein, schilderijen en
sieraden. De gegoede klasse deed erg zijn best om de tradities uit
het thuisland voort te zetten. Gecombineerd met Braziliaanse houten
voorwerpen, meubels, lokaal gedolven goud en edelstenen.
De invloed van de oorspronkelijke
bewoners komen we vrijwel niet tegen, de Braziliaanse natuur is het
enige wat er lijkt te zijn gebleven uit die tijd.
 |
| Kaart van de Allerheiligenbaai |
Bij het bezoek aan het fort met de
oudste vuurtoren van Zuid Amerika, de Farol de Barra, komen we ook
stukjes Nederland tegen. In 1624 hebben we met 24 schepen, 500
kanonnen, 1.700 zeelieden en 1.600 soldaten 11 maanden lang Salvador
bezet gehouden in een poging om vaste voet aan wal te krijgen op dit
werelddeel. En in 1637 kwamen we niet verder dan een poging, maar
pikten toen wel snel het iets noordelijker gelegen Olinda in. Ook de
oude zeekaarten zijn in het Nederlands “Aller Heiligen Baay waaraan
de Hooftstad legt van Brazil”. Een kopie hangt in het Rijksmuseum
in Amsterdam.
 |
| Museum voor Moderne kunst, de beeldentuin aan zee |
In het museum voor moderne kunst, met
een prachtige beeldentuin aan zee, genieten we een middag van mooi
weer. Gewoon een beetje onder een bloeiende boom zitten. En dan zien
zien we kolibrietjes die de honing oogsten. Zo fragiel dat als je
hard loopt (ons gewonde tempo) ze ons niet eens zouden opvallen. De
beeldentuin is vlak bij de haven, dus we kijken nu regelmatig even
naar de kolibries.
We leren het nog wel.
