Total Make Over en Braziliaanse tijd

schuren in de kuip

Wat gebeurt er als je groot onderhoud gaat doen? Wel, voor je het weet ben je aan een “Total Make Over” bezig. Ik stel mij dat altijd voor als dat ik naar een plastich chirurg zou gaan voor een onschuldig rimpeltje en voor je het weet moet alles strakgetrokken worden. Als je het ene doet, kan het ander niet achterblijven. En de tussenfase van een “Total Make Over” is natuurlijk ook ellendig: overal littekens, blauwe plekken, streng dieet en spierpijn. Wel, dat is de fase waarin Tara zich nu bevindt.

Het teakdek wordt nu geschuurd en ziet er bijna als nieuw uit. We hebben veel regen gehad de afgelopen weken, dus het schilderwerk heeft achterstand opgelopen, ondanks de grote oranje tent. En hoe langer we bezig zijn, hoe meer klussen we bedenken. Een waslijst voor de zeilmaker, een waslijst voor de roestvrij staal man, schilderwerk aan plafonnetjes, maar dan ook gelijk de vloeren en de lijsten. Zullen we de spiegel ook maar meenemen? Maar dan moet ook het afvoertje van de gasbak overnieuw. En zo gaan we maar door. Ik zal geen opsomming maken van de lijst. Voor wie het echt wil weten zit er een overzicht van de klussen onder het tabblad boot. Het is wel zo dat we sneller dingen kunnen bedenken dan uitvoeren.

Even een dutje tussendoor

We krijgen vragen of dit allemaal voorzien was? Het teakdek wel, dat hebben we bewust uitgesteld tot (veel) later. Veel van de andere klussen niet, maar daar komen we gaande weg achter. Door de intensieve manier waarop we het schip gebruiken en de invloed van constante beweging, zon, zout en zand slijt alles sneller. Het lijkt ook of veel watersportspullen het een paar weken vakantie en wat weekenden wel volhouden, maar dus niet als je ze permanent gaat gebruiken. Onder zeilers geldt de theorie dat alles waar je reserve onderdelen voor bij je hebt, niet stuk gaat. We hebben zo langzamerhand dan ook een halve doe-het-zelf- en watersportwinkel in de bakskisten liggen. Omdat hier weinig te krijgen is, worden we ook steeds handiger in hergebruiken of zelf maken. En we werken aan een indrukwekkende bestellijst voor onze “services overseas” in Nederland om de lege plekjes weer aan te vullen.

Schuren van de kuip, wat een troep! Maar ook resultaat ;-)

Nu we zo lang onderweg zijn, komen er ook nieuwe dingen bij. Zo gaan we de komende week een windgenerator achterop plaatsen, zo'n leuk maar nuttig Hollands molentje:-) In Patagonie hebben we minder aan onze zonnepanelen, maar wind schijnen ze daar genoeg te hebben.

Dat z'n groot deel van onze tijd in onderhoud zou zitten, hebben we niet bedacht van te voren. Misschien is dat maar goed ook. Nu we onderweg zijn nemen we het zoals het komt en hebben we ook weinig keus. Alle ver weg zeilers hebben hiermee te maken. Onze grote klushelden onder de vertrekkers varen op de Duende, “De prijs van vrijheid” noemden ze het zelf. Het help altijd als je weet dat het nog veel erger kan en zij varen nu toch weer lekker in de Pacific. Daar gaan wij ook voor.

Wat doen we de rest van de tijd? We lezen, kijken film, gaan ergens eten, bereiden het vervolg van de reis voor en verbazen ons dagelijks over het fenomeen “Braziliaanse tijd”. Daar hebben we natuurlijk alle tijd voor en dan merk je dat ook pas goed. Als we reizen dan zijn we meer met onszelf bezig en nu hebben we alle tijd om te kijken.

Geschiedenis in Salvador

Een afspraak is pas realiteit als je er ook werkelijk bent. Tijd is een heel rekbaar begrip, dat kennen we ook al uit andere landen, maar hier gaat het nog een stap verder. Als iemand zegt: “ik kom morgen schilderen, het zeil op halen” of wat dan ook, is dat een intentie. Of het ook werkelijk gebeurt hangt van heel veel dingen af. Wij vragen ons af of je dan ook meer in het moment leeft. Niemand heb ik nog kunnen betrappen op een agenda met maanden van te voren geplande afspraken. Als er iets te vieren is, is iedereen die erbij kan zijn erbij. Ben je er niet dan maakt ook niemand daar een probleem van, zo lijkt het tenminste. Als er iets dringends is laten ze alles vallen en doen ze voor je wat hoogst nodig is. Maar dat doen ze natuurlijk ook voor anderen. Het heet dan een “Noodgeval” en het is dan voor iedereen duidelijk dat ze er niet waren op hun afspraak. Er zijn veel Noodgevallen hier, want het houdt de schilder al dagen weg van de boot.

Beeld van Mario Cravo jr in MAM

Salvador heeft 3 miljoen inwoners, is gebouwd op heuvels, er is geen metro, geen tram, geen trein en er zijn geen doorgaande wegen. Auto's en taxi's zijn voor rijke mensen, het openbaar vervoer gebeurt met talloze bussen. Tijdschema's bestaan niet, hoe de route loopt is voor ons niet te volgen, maar ook niet te vinden op internet of in de gidsen. Mensen staan massaal echt heel lang te wachten op de goede bus. We hebben ook al een keer 1,5 uur in de file gestaan met de bus voor 10 km, gebeurt regelmatig. Je komt dus ook pas ergens aan als je er bent. Dat lijkt een open deur, maar wij ervaren hoe gewend wij zijn aan stipte afspraken en de voorspelbaarheid. Zo ook de lift van de haven naar Pelhourino, het oude centrum. Er zijn vier liften, maar vaak zijn er maar 1 of 2 in gebruik. Gevolg lange rijen wachtende mensen. Mensen blijven daar heel goedmoedig onder, verkopers lopen langs met iets te drinken of te snoepen en zo verstrijkt de tijd.

Prijsverhoging van het buskaartje met 20 centavos ( bijna 10%) zorgt nu voor protest en onrust. Het staat in schril contract met de miljoenen die in de voetbal stadia gestoken worden en waarvan de kaartjes voor de meeste Brazilianen onbereikbaar zijn. In Salvador merken wij niet veel van de protesten, die bij het grote busstation in een ander deel van de stad zijn. Wel is er erg veel politie op de been, zwaarbewapend. We horen ook dat het leger ingezet wordt: onderdrukken is dus de tactiek.

Ook opvallend: mensen spreken heel veel buitenshuis af, vervolgens zit iedereen te bellen zonder dat iemand zich daar aan ergert of foto's te maken die gelijk verstuurd moeten worden. Alles gaat relaxed. Nu wij nog....

Kunst op de vierkante mm schip in fles

Tussendoor verkennen we Salvador. Musea, muziek, gedeelten kust, iedere keer wat. De stad is de meest Afrikaanse stad van Brazilië door de grote hoeveelheid afstammelingen van de slaven. Het beïnvloedt de muziek, het straatleven en het eten. Ook in de musea komen we veel tegen uit de beide werelden die hier samenvloeien. De Afrikaanse invloed van de slaven en de Europese levensstijl die de vaak schatrijke grootgrondbezitters meebrachten. Het museum Carlos Costa Pinta is van het laatste een prachtig voorbeeld. De met palmen omzoomde villa met ooit uitzicht op de baai van begin 1900 is de achtergrond voor de collectie. Zijn verzamelingen tonen veel, zeer luxe Europese artikelen. Prachtig Baccarat kristal, porselein, schilderijen en sieraden. De gegoede klasse deed erg zijn best om de tradities uit het thuisland voort te zetten. Gecombineerd met Braziliaanse houten voorwerpen, meubels, lokaal gedolven goud en edelstenen.

De invloed van de oorspronkelijke bewoners komen we vrijwel niet tegen, de Braziliaanse natuur is het enige wat er lijkt te zijn gebleven uit die tijd.

Kaart van de Allerheiligenbaai

Bij het bezoek aan het fort met de oudste vuurtoren van Zuid Amerika, de Farol de Barra, komen we ook stukjes Nederland tegen. In 1624 hebben we met 24 schepen, 500 kanonnen, 1.700 zeelieden en 1.600 soldaten 11 maanden lang Salvador bezet gehouden in een poging om vaste voet aan wal te krijgen op dit werelddeel. En in 1637 kwamen we niet verder dan een poging, maar pikten toen wel snel het iets noordelijker gelegen Olinda in. Ook de oude zeekaarten zijn in het Nederlands “Aller Heiligen Baay waaraan de Hooftstad legt van Brazil”. Een kopie hangt in het Rijksmuseum in Amsterdam.

Museum voor Moderne kunst, de beeldentuin aan zee

In het museum voor moderne kunst, met een prachtige beeldentuin aan zee, genieten we een middag van mooi weer. Gewoon een beetje onder een bloeiende boom zitten. En dan zien zien we kolibrietjes die de honing oogsten. Zo fragiel dat als je hard loopt (ons gewonde tempo) ze ons niet eens zouden opvallen. De beeldentuin is vlak bij de haven, dus we kijken nu regelmatig even naar de kolibries.

We leren het nog wel.