SY – TARA NL: Islas de Chonos en de tijd

Stokbood á la Chilote

De afgelopen weken zijn we met 5 dagen varen maar 120 mijl opgeschoven naar Melinka in het noorden van de Chonos eilanden. Het goede weer blijft nog éven bij ons en de Petit Prince wat langer. In Caleta Esteban kunnen we een kampvuur maken op het strand en bbq-en op de kooltjes. We liggen lekker uit de wind en de visser die er woont geeft ons een mooie Robalo voor op het vuur. Het voelt Grevelingen-achtig, de kinderen spelen met takken in het vuur, de ouders en wij zitten met een wijntje onder de prachtige nachtelijke hemel en praten over het leven en varen in het bijzonder.

Hoofdstraat van Puerto Aguirre

Na Caleta Esteban is het gedaan met het goede weer! We varen nog door naar Puerto Aguirre, maar daar worden we dan ook bedolven onder een dagen lang durende regenval en harde wind. Het dorpje is verder aardig merken we als we de regen trotseren. We mogen internet gebruiken in het computerlokaal van de school, in het plaatselijke restaurant Los Sabores del Sur eten we heerlijke zeepaling en na enige dagen komt de grote boot langs en is er weer verse groente in de winkel.

Samen uit eten, gezellig en Sabores del Sur is een fijn plekje

Wat doe je verder als het slecht weer is? We zoeken duizenden foto's uit, lezen lekker lang en eten of borrelen regelmatig met de Petit Prince. Door het terugzien van alle foto's herbeleven we ook onze reis van de afgelopen 6 maanden. De natuur, de mensen de dieren. Het is leuk om terug te kijken en we merken dat we afscheid aan het nemen zijn van Patagonië. Bij het landschap komen bij mij steeds de regels boven van het gedicht "de Tijd" van mevr. Vasalis: Ik droomde dat ik langzaam leefde – langzamer dan de oudste steen.

Aan het "werk" in het computerlokaal van de school

Over het ritme van de aarde, de brute oerkracht de schoonheid en het meedogenloze vergaan van de tijd. Het vat voor mij samen hoe ik de afgelopen maanden ervaren heb. Door het binnen zitten is het makkelijker om ook zelf naar binnen te kijken, de rust daarvoor te nemen.
Het is ook de afsluiting van de periode waarin we voor de volle 100 procent op onszelf aangewezen zijn. Er is niets, dus ook geen winkeltje voor onderdelen of een handig mannetje om reparaties uit te voeren. Vooral de motor en de kachel hebben het zwaar en ze moeten het wel de hele tijd volhouden!

Begraafplaats van Puerto Aguirre op eiland er tegenover

Gelukkig gaat het allemaal goed, al moeten we wel flink aan de bak: de motor start op zekere dag niet meer en het kost een paar uur voordat we een losgetrilde soldeer-verbinding vinden. Dan is het euvel gelukkig ook snel verholpen. Ach, het regende toch! Daarnaast hebben we ons eigen gemeentelijk energiebedrijf: gas, licht, water en diesel. Het moet wel allemaal uitpakken zoals dat in de boeken staat! Nou, soms is dat behoorlijk anders. Gelukkig blijft het met wat aanpassingen steeds beheersbaar. Leuke theorie bijvoorbeeld dat je accu's voor 50% kunt leegtrekken, maar tegen die tijd is het voltage ruim onder de 12 V en daar kan moderne apparatuur echt niet tegen. En van de bijna 600 liter diesel waarmee we vertrokken uit Puerto Natales zijn er nog slechts 30 over.

Leren roeien is serieus werk ;-)

En leuk om een watermaker aan boord te hebben en op de motor hebben we zat electra. Alleen doet-ie-et-niet goed als de bootsnelheid boven de 5 knopen komt.
Straks in Puerto Montt sluiten we deze hoofdstukken af.

Een dag goed weer: varen! Op de volgende ankerplaats bij Isla Filomena is het weer één en al depressies. De ankerplaats is niet zo goed beschut en uiteindelijk liggen we met 2 boten aan 2 ankers en 8 lijnen wel goed vast maar nog behoorlijk onrustig in de sterkte noordwester. In de paar droge uren verkennen we baai met de rubber boot. Aan land gaan is vrijwel niet mogelijk, want het bos is ondoordringbaar.

In een spinnenweb van lijnen bij Isla Filomena

Met recht kan je hier spreken van regenwoud, al is het dan niet tropisch. Het regent hier zo'n 8000 mm per jaar. Ons record deze dagen is bijna 20mm in 3 uur en dan 3x24 uur achter elkaar! Meer dan de helft van wat er in Nederland valt in een jaar! We worden nu toch wel onrustig van het aanhoudende slechte weer, zin om te lopen en van de boot af te zijn.

Big business: Zalmkwekerij, een van de tientallen rond Chiloe

Als we varen zien we overal om ons heen grote zalmkwekerijen en veel bedrijvigheid. Een visser in een van de caleta's maakt zich zorgen om alle chemicaliën die er gebruikt worden en toch in het water komen. Vooral de schaal- en schelpdieren hebben daar last van. De zalmkwekerij waar we de eerste nacht naast liggen heeft zieke vis. Alle 5000 zalmen worden met de hand geïnjecteerd met antibiotica en straks, na nog een paar maanden aansterken in het water, verkocht als verse vis. De containers met jonge op te kweken zalmpjes staan al weer klaar voor de volgende lading.

Vissers in een van de Caleta's, semi permanent bewoond

Gezien het aantal kwekerijen en de omvang daarvan moet het om tonnen vis gaan . De opbrengst van de zalm lijkt niet naar de bewoners van deze eilanden te gaan. De vissers zijn erg vriendelijk maar zien er sjofel uit en de ouderen hebben vaak nog maar een paar tanden. Ook de huisjes, of beter gezegd hutjes, waarin ze wonen zijn gebrekkig, zeker als je het klimaat in ogenschouw neemt.

Té klein Koningskrabje, die gaat terug voor volgend jaar

Het is wel opvallend dat er in alle dorpen en gehuchtjes waar we komen gebouwd wordt door de regering. Een verbetering van de haven in het ene dorp, een dorpshuis in het andere. De scholen zijn ruim en zien er goed uit, zelfs als er maar een paar leerlingen zijn. In de scholen kunnen bewoners gebruik maken van internet en er is een gezondheidspost in de ieder dorp. Ook de officials waar wij mee te maken hebben zijn goed uitgerust, dit in tegenstelling tot Argentinië bijvoorbeeld.

Chubasco (stortbui mét wind) in Golfo de Corcovado

Iedere post heeft een heuse systeemkast met een keur aan zenders en PC's. En dat terwijl Argentinië nog in de carbonpapier-fase verkeert, als dat tenminste niet zoek is of totaal versleten. We hebben eenmaal al onze gegevens doorgegeven in Puerto Williams en dat is nog steeds genoeg. Iedere paar dagen sturen we een bericht naar de centrale havendienst in Valparaiso met onze positie, zodat ze ons kunnen volgen en weten waar we zijn als er calamiteiten zijn. Big brother, maar toch wel een geruststellende gedachte.....

Na een nachtelijke tocht van 120 mijl over de Golfo de Corcovado liggen we nu in Castro, het hoofdstadje van het eiland Chiloe. Vandaaruit gaan we Chiloe verkennen, maar eerst even bijslapen.
Het is natuurlijk geen verrassing, het regent.....