Bolivia: Tupiza & Uyuni - augustus

Oude bergen met veel erosie en diepe dalen

Het zuidwesten van Bolivia bestaat uit de Altiplano, een kolossale hoogvlakte op ruim 4.000 meter hoogte ingeklemd tussen 2 bergketens met toppen van boven de 6.000 meter. Zand, grind en rotsen, niet meer dan een enkele grasspriet, overdag 25+ graden, maar ’s nachts soms -15. Een ontoegankelijk gebied met andersom een aantal hoogstandjes qua natuur. En dus boeken we een 4 daagse geheel verzorgde tocht vanuit Tupiza naar Uyuni met een hoogbejaarde maar fors uitgevoerde jeep, inclusief chauffeur en kokkin voor het luttele bedrag van 135 euro pp.

Lama's in de vlaktes

Dat de toegezegde Engels-talige gids alleen op papier bestaat, wordt door chauffeur Julio ruimschoots in het Spaans gecompenseerd. Hij weet veel en kan er goed over vertellen. Dolores de kokkin is zwijgzaam, maar het is een hele kunst hoe ze iedere keer weer onder de meest primitieve omstandigheden lekker eten op tafel weet te krijgen. En bedenk wel dat alles voor deze 4 dagen van te voren gekocht en deels klaargemaakt is, want onderweg is niets te krijgen en een koelkast ontbreekt. Zelfs het gasstel en de gasfles liggen naast de voorraad diesel boven op de jeep.

Per saldo rijden er een stuk of 40 van die dikke jeep’s in het gebied rond.

Typisch huis, leem en golfplaat. Links vrouw aan t borduren

Waar ze vandaan komen is ons een raadsel, want ze zijn nieuw bij ons al niet te betalen en hier met dik invoerrecht al helemaal niet. Dat ze allemaal 500.000 km of meer op de teller hebben, doet daar niets aan af, want iemand moet die eerste kilometers gereden hebben. Het zijn in ieder geval niet de bewoners van dit gebied geweest, want zelden hebben we zoveel armoede gezien. Misschien komen de jeep’s van NGO’s? Het is wel een hele kunst om ze rijdend te houden en de chauffeurs zijn ’s avonds uren zoet met zaken als het dichtkitten van radiatoren en het plakken van banden die bij ons al 10 jaar geleden de APK-keuring niet doorstaan zouden hebben.

Opschrift deur: "in god we trust" gelukkig ook in kabels

Roel en ik zijn nog steeds snip verkouden en met het hoge, koude gebied kunnen we wel een goede slaapplaats gebruiken. De verkoper van de tour vertelt ons uitdrukkelijk dat de overnachtingsplekken “basic” zijn en dat wil wat zeggen in dit gedeelte van Bolivia! Zelfs de beste woningen van de dorpjes zijn van lemen blokken gemaakt, zonder verwarming, met kierende enkelglas ramen en een niet sluitende deur. Luxe is echter niet inbegrepen in deze tour en vooral de tweede nacht is het basic-min! Een extra slaapzak biedt uitkomst. We komen dan ook vooral jonge backpackers tegen. Wij delen de jeep met Louis uit Canada en Dominique uit St Maarten/Engeland en dat is erg leuk.

Water, mineralen, kleuren, lucht, eindeloos

Wat we overdag te zien krijgen is geweldig. We rijden de eerste dag over een zand/grindweg door de bergen en woestijnen. De kleuren zijn prachtig en we kunnen erg ver zien als we hoog zitten. Lager zijn er steeds riviertjes die we oversteken. De enigen die we onderweg tegenkomen zijn Lama’s die voor ons onzichtbaar gras eten en af en toe een herder. ’s Avonds gaan de Lam’s naar hun eigen kraal waar ze beter beschermd zijn tegen de jaguars. Onze auto komt goed vast te zitten in een modder overgang en het duurt toch wel 10 auto’s die passeren voor er één jeep is die een stalen trekkabel heeft en dan is het ook zo gefikst.  

Thermaalbad van Polques

De tweede dag komen we bij de thermale bronnen van Polques en het is heerlijk om te ontspannen in het warme water. Over het randje van het “bad” kijken we zo op een zoutmeer, enkele vogels, het warme water borrelt om ons heen naar boven, de zon schijnt en het is er stil. De kleuren zijn allerlei tinten geel, bruin en rood, het water weerspiegelt de lucht, we zijn in een andere wereld.

Het bad wordt gerund door mensen uit het naburige dorp. Om de beurt mogen een paar bewoners een week voor het bad zorgen en de inkomsten innen voor hun levensonderhoud. Ongeveer 0,60 euro pp, maar het is wel een zeer directe vorm van inkomen en ze zijn er blij mee vertelt Senora Fanny die er deze week is samen met haar man.

sprakeloos

Tegenover het bad staat een soort clubhuisje waar Dolores voor ons kookt, terwijl wij liggen te dobberen.

Tussen de bergen liggen meren op grote hoogte die geen van allen een uitgang hebben naar zee. Afhankelijk van waar het meer zich bevindt komen er verschillende mineralen of algen in voor met concentraties die je elders niet vindt. De mineralen kleuren de meren wit, rood of turkoois. In de meren zien we enkele flamingo’s, zo’n bijzonder gezicht.

Alsof al deze indrukken nog niet genoeg zijn komen we bij een gebied met vulkanische geisers, waarvan de Sol de Manaña geiser de mooiste is.

Sol de Manaña geiser - Ochtendzon geiser

Er zijn ook stinkende en pruttelende modderputten. Alles zucht en steunt om ons heen in het donkere landschap. Op de achtergrond hoge al dan niet dode vulkanen. Oer landschap! Dat schreven we eerder van de Chileense scheren ook en dit is toch weer totaal anders.

We sluiten de dag af met het rode meer, vol rode algjes en op de kant witte brokken mineralen met magnesium, borax, sodium en gypsum (tik ik zo over hoor..) wat geel gras, wat flamingo’s…prachtig.

We overnachten nu op 4278 meter hoogte. Het is gelukkig bewolkt dus het vriest niet zo hard ’s nachts want de accommodatie is zeer miniem.

De stenen boom 

Ik word wel een paar keer wakker met hartkloppingen door de hoogte en ademnood. Rustig blijven, toch maar een hoogtepilletje en dan gaat het wat beter.

De derde dag rijden we door stukken woestijn met absurde rotsformaties door de eeuwen heen uitgesleten.

In de vier meren waar we langsrijden leven duizenden flamingo’s van drie verschillende soorten, ze zijn erg tam en laten zich rustig fotograferen. Dat gebeurt natuurlijk volop, weer een schijf vol ;-) De flamingo’s rommelen op de bodem naar algjes, prachtig om te zien. Het is overdag erg lekker weer en we picknicken achter een rotsformatie om uit de wind te blijven.

De vulkaan die je kunt zien roken vanaf hier zit helaas in een wolk, dus dat uitzichtpunt gaat letterlijk de mist in. We rijden nu over het gedeelte van de hoogvlakte waar in de zomer quinoa wordt verbouwd. Het gewas is goed bestand tegen de hoogte en zeer proteïne rijk, super voedsel wordt het ook genoemd. Het is al eeuwen de grootste voedselbron voor de mensen die hier wonen. 

Onze zout slaapkamer, gelukkig zacht matras

Aan het eind van de middag komen we aan in Puerto Chubica, aan de rand van het enorme zoutmeer van Uyuni. De herberg is hier helemaal gemaakt van zoutblokken: je bouwt je huis met wat je voorhanden hebt. Ook ons bed is gemaakt van zoutblokken, op de grond ligt een dikke laag zoutkorrels en het voelt ook nog aangenaam! Dat het niet nat wordt laat zien hoe droog het hier is. De kinderen uit het dorp vinden ons reuze interessant, we delen onze koekjes met ze en ze mogen allemaal een foto maken van elkaar. Dolle pret en een vuile vinger op mijn lens als een van de jongetjes wil zien waar dat beeld er dan ingaat.

zonsopkomst over de zoutvlakte van Uyuni vanaf Incahuasi

Na een goede nacht staat we om 05.00 op en rijden we in het donker de zoutvlakte van Uyuni op. Nu is de vlakte droog omdat het winter is en kan dat zonder gevaar. Net op de grens van de dageraad zijn we bij het cactuseiland Incahuasi, een enorme rotsklomp midden in de zoutvlakte en begroeid met honderden zeer forse cactussen. We lopen naar boven, buiten adem, die ijle lucht! Maar het uitzicht is werkelijk weergaloos. De opkomende zon maakt dat het er iedere 10 minuten anders uitziet. Zover we kunnen zien - tot de bergen - kijken we uit over een witte zoutvlakte, het is een magische plek.

Julio, Luis, Roel, Jacomine, Dominque & Dolores

Dat gevoel wordt versterkt door de rotsen van koraal die ooit een zeebodem waren en het besef dat dit het overblijfsel is van een enorme binnenoceaan die 25.000 tot 50.000 jaar geleden ontstond en langzaam verdampt is.  Ze heeft alleen haar zout heeft achter gelaten op een hoogte van 3755 meter boven zeeniveau.

De zoutvlakte die van bovenaf egaal lijkt is in werkelijkheid een prachtig patroon van hoekige cellen met randjes zout erom heen. We maken gekke foto’s met perspectief en genieten de ochtend van dit spektakel landschap. Ik ben blij dat we hier mee afsluiten. De meeste tochten vertrekken vanuit Uyuni en dan is dit de start.

Prachtige zout patronen

Nu blijft het beeld van de Zoutvlakte nog uren in mijn ogen achter. Ik probeer alle toeristen stalletjes die daarna komen, de drukte in Uyuni, het vinden van een bus en wifi enzovoort op afstand te houden. We zijn weer in de bewoonde wereld, maar nu nog even niet.

We nemen de nachtbus naar La Paz en dat gaat heel goed. Ik ziet nog wat van La Paz met Louis van de tour en andere backpackers. Helaas krijgt Roel bovenop de al wekende durende verkoudheid ook nog griep met ernstige diarree en kortademigheid.

Foto Geintjes, veel lol gehad hier. 

Niet heel prettig op 3600 meter hoogte! Overleg met onze huisarts en die is zeer resoluut: voor het eerst van zijn leven krijgt Roel anti-biotica en binnen 24 uur moeten we terug naar onder de 1.500 meter. Dus totaal onverwacht pakken we 07.00 de volgende morgen het vliegtuig naar Rurrenabaque (Rurre voor intimi) in Bolivia op de grens van Andes en Amazone. Geen idee wat ons daar te wachten staat. Wordt vervolgd!

Tourbedrijf: Valle Hermoso Tours vanuit Tupiza Bolivia

4855 meter hoog, turkoois meer op achtergrond

IJskristallen in de rivier bij het opstaan

Lama's in de kraal 's morgens vroeg

Señora Fanny bij de thermen

Woestijn kleuren

Turkooismeer 

Picknick uit de achterklep, goed verzorgd

Lachen op de foto!