 |
| Hotel Maya met op achtergond de Beni Rivier, niet verkeeerd! |
De antibiotica slaat goed aan en ik knap zienderogen op.
Da’s maar goed ook want we vliegen hondsvroeg met TAM, een militair vliegtuigje
voor 20 man. Vanuit La Paz gaan we over de besneeuwde Andes toppen naar Rurrenabaque alwaar
de faciliteiten op minimaal niveau zijn. Een landingsstrip, een zandvlakje om het
vliegtuig te parkeren en in en uit te stappen, een busje en een brandweerwagen
van minstens 50 jaar oud. Voor de rest gaat het allemaal zeer gemoedelijk en in
no-time zitten we in een hotelletje.
 |
| De brommer wasplaats, werknemers van 10 en 11 jaar |
Links de Andes, rechts de Amazone, voor de
deur de Beni, zo’n traag stromende brede rivier die te zijner tijd via de
Amazone in de Atlantische Oceaan zal uitkomen. Na weken in een harde, droge en
stenige omgeving zijn het groen en de bloemen overweldigend. De temperatuur is
zacht uitgedrukt ‘’even wennen’’ met overdag 35+ en ’s nachts ruim 25+, maar
een paar uur siësta onder de airco vergoedt veel.
Wat wel opvalt is dat het in februari en maart enorm
geregend heeft – toch een el ninõ-jaar? – en dat er veel schade is aangericht
door overstromingen. Er wordt hard gewerkt, maar de diverse kades en aanlegplaatsen
voor de ponten zijn ter ziele en we betwijfelen of ze dit voor het komende
regenseizoen weer op orde krijgen.
 |
| Op weg naar Serere Naruurpark, 3 uur varen |
De eerste dagen verkennen we de omgeving, liggen we wat in
het zwembad en de verkoudheid en griep verdwijnen als sneeuw voor de zon en ook
de kortademigheid is na een paar dagen geheel weg.
Rurrenabaque is een dorp van brommertjes, er rijdt bijna
geen auto. Ook de taxi service gaat geheel per brommer en is erg efficiënt. En er
wordt wat gesleuteld en afgepoetst, tot complete “wasstraten” voor brommers toe!
Soms zien we hele gezinnen, pa moe en drie kinderen met links en rechts tassen
met bagage of boodschappen. Kinderen zijn er in overvloed. Iedere jonge moeder
heeft er wel drie of vier.
 |
| Capibara in het wild op de oever van de Beni |
Vaders ook, maar meestal niet bij dezelfde moeder.
Ze vertellen dat ze wel met alle moeders getrouwd zijn, maar als er dan een
ander meisje zwanger wordt, dan komt er een scheiding en wordt er opnieuw getrouwd.
Dat wij 35 jaar getrouwd zijn en samen ‘maar’ 2 kinderen hebben vinden ze erg vreemd. De moeders lijkt het wel wat. De kinderen gaan als het goed is halve
dagen naar school. De rest van de tijd zijn ze veel in de buurt van moeders' werk en spelen op straat.
Wij kunnen het niet laten om weer plannen te gaan maken en
op ons netvlies is een tocht van een paar dagen naar het Serere Natuurprak
blijven hangen: 3 uur de rivier af, 3 dagen in het oerwoud, slapen in een privé
hut van horrengaas met een dakje erboven en in de tussentijd te voet of per
boomkano het oerwoud in.
 |
| Onze prachtige hut, oerwoud zicht & 's avonds alleen kaarsen |
Het is er geweldig! Dat begint al ’s morgens vanaf een uur
of 5 als de diverse vogels gaandeweg wakker worden. Het volume neemt per minuut
toe tot zich rond een uur of 7 ook de brulapen erbij voegen. Wat een volume,
alsof er een trein aan komt rijden. Om 9 uur is het echter weer doodstil. En hetzelfde
herhaalt zich aan het eind van de middag tot vroeg in de avond. We ontdekken
het park met Eriberto, een heel goede gids die veel weet te vertellen van
dieren, planten - maar ook van hun geneeskundige werking, over hoe de indianen
geleefd hebben en leven en over de dillema’s rond de kap van het oerwoud.
 |
| Serere vogel, voorouders leefden met de dinosauriers! |
We
maken diverse wandelingen en kano-tochten, het liefst natuurlijk op
onfatsoenlijke tijden. We wandelen bij zonsopkomst en zien en horen de dieren -
vooral de diverse apensoorten - ontwaken, we kanoën bij zonsopkomst en zien
honderden soorten vogels, we kanoën ’s avonds laat en zien een aantal malen 2
oranje balletjes op het water dansen – de kaaimannen - het merendeel is gelukkig
niet meer dan een halve meter lang. In een stuk moeras glijden we doodstil
naast een kaaiman van 1,5 meter, hij merkt ons pas op het laatst op en de
beweging van zijn staart is al stevig! We
vissen laat in de middag en eten piranha bij het diner en zo gaat het maar
door. Aardig is ook dat het hoofdverblijf (lees: de kokkin) een aantal dieren
geadopteerd heeft.
 |
| Marthias zorgt voor spinaapje, nr 2 is jaloers en gaat ook mee |
Zo lopen er om het huis 2 tapirs, een Capibara, een kleine
bosvarken, een papagaai met een lamme vleugel en drie spinapen. De jongste spinaap
is nog maar een paar weken, hij is gevonden cq gekocht op de markt waar hij te
koop werd aangeboden. Een triest gebeuren, maar ook hier wint het geld het van
de zorg om de omgeving. De middelste aap heeft zich ontwikkeld tot een ware
meesterdief, oppassen dus! Trouwens, ook de tapir gaat als een hondje mee uit
wandelen, maar is daarna zo oververhit dat hij of zij een uurtje in het meer
gaat zitten om af te koelen.
Helaas gaat het kappen van het oerwoud buiten het park gewoon
door, al gaat het hier selectief. De slimmeriken kappen hier alleen de
bijzondere en zeer oude boomsoorten als ceder en mahonie.
 |
Reuzen wortels, moeilijk kappen gelukkig!
|
Zoals wel vaker is
het een economisch probleem. Als er al werk is, levert dat 5 dollar per dag op.
En als je met een paar vriendjes een dikke boom te lijf gaat, krijg je al snel
het vijf voudige. Zie dat op afgelegen plekken maar eens met regelgeving tegen
te houden.
De terugweg per boot duurt wat langer dankzij de
tegenstroom. Diverse keren zien we nog bijzondere vogels, tientallen
schildpadden en een groepje zeer schuwe Capibara’s en we pikken her en der wat lokalen
op – onze boot vaart toch, is snel en is betaaldJ
- om ze weer af te zetten in Rurre.
Een zeer geslaagde tocht. Op naar Peru!
Roel
In 1 woord magnifiek.
BeantwoordenVerwijderenDit zijn de uitstapjes zoals jullie ze graag willen. (en wij ze graag lezen)
Onze lieve groetjes. L/E.