We hebben nog een staartje Bolivia voor
de boeg. Onze retourvlucht vertrekt vanuit la Paz en daar maken we
dankbaar gebruik van.
Met de nachtbus gaan we naar Copacabana
aan het Titicaca meer. Deze hele reis doen we al aan de hoogste dit
en dat, en nu nog en keer: Het Titicacameer op 3800 meter is het
hoogste meer van deze omvang op aarde: 190 bij 80 km! Nu we eenmaal
wat aan de hoogte gewend zijn valt het ons nauwelijks op dat het zo
hoog ligt. De besneeuwde bergtoppen van meer dan 6000 meter erom heen
versterken het gevoel dat het allemaal nog veel hoger kan. Het meer
is groot, prachtig blauw en er wordt veel gevist.
Zonsondergang over het Titicacameer
Met de bus rijden
we langs de Peruaanse oever van het meer tot we bij het schiereiland
komen wat opeens weer bij Bolivia hoort. Wat is het mooi met de
bergen erachter. Copacabana valt een beetje tegen, het is een
rommelig stadje met veel goedkope accommodaties en vooral gericht op
doorgaand verkeer. Het strand is ronduit vies. Met
tripadvisor/reisgids vinden we la Cupola, een erg leuk restaurant met
uitzicht op de ondergaande zon en het meer. Verrassend is de
verrukkelijke visfondue, zalmforel uit het Titicacameer natuurlijk.
Oma zegent de truck bij de Kathedraal
We bezoeken de enorme kathedraal, zo
belangrijk in het invulling geven aan het geloof na de val van het
Inka rijk. De Andes volken zijn erg (bij-)gelovig en de kerk gaf daar
een nieuwe invulling aan. De uitstraling van het altaar is
indrukwekkend. Dat het geloof nog steeds springlevend is, zien we op
de stoep van de kathedraal. Een gloednieuwe truck wordt gezegend in
een mix van Katholiek en Pacha Mama. Kaarsen in de kapel, bloemen,
slingers op de motorkap en rondom de truck wordt rijkelijk met
alcohol gesprenkeld om Pacha Mama goed te stemmen. Het is een
familiegebeuren en Oma speelt een hoofdrol, iedereen is serieus. Een
goed begin voor zo'n grote onderneming en veilig thuiskomen is iets
om voor de bidden.
Noordelijke punt van Isla del Sol
Het leukste is een boottocht naar Isla
del Sol. Ernaast ligt Isla la Luna, de geboorteplaatsen van de zon en
maan en ook van de grondleggers van het Inka rijk. Gezamenlijk zijn
de laatsten in opdracht van de goden op zoek gegaan naar een
geschikte plaats om hun rijk te stichten en dat werd Cusco. De
eilanden waren heilig in de precolumbiaanse tijd, met grote tempel
complexen. Daar is niet zoveel van over, maar de ligging van de
eilanden in het meer is nog steeds prachtig. We krijgen een
rondleiding door een man van het eiland en hij is duidelijk zeer
trots en erg blij met de tourgasten en hun 'vrijwillige' bijdrage.
Inka beeldje in het Museum op Isla del Sol
We lopen het eiland over langs een
eeuwenoud pad. De wandelroute loopt over een bergrug en het uitzicht
over het meer is spectaculair! Halverwege worden we verwelkomd door de
vrouwen uit het dorp of we willen betalen voor het overpad. Dit is
niet vrijwillig en we krijgen een echt ticket. Verderop komen we door
het dorpje aan het eind van het pad, waar ook een kleine bijdrage
gevraagd wordt voor het pad. Iedereen is hier een hostal aan het
bouwen en we komen zeker 10 pizzeria's tegen. Een goed concept maar
10-voudig heeft waarschijnlijk niemand te eten (behalve de gasten) en
het dorp gaat er niet op vooruit. Planning lijkt in ieder geval te
ontbreken en afstemming ook. We dalen af naar de zee langs een steil
pad en zijn net weer op tijd bij de boot voor de terugtocht.
Overtocht van het schiereiland naar het vaste land van Bolivia
Copacabana laten we de volgende dag
zonder hartzeer achter. Tijdens de rit kunnen we goed zien hoe La Paz
zich uitbreidt. Op de hoogvlakte El Alto rijden we door uitgestrekte
half afgebouwde buitenwijken met zandstraten en armoedige woningen en
afgebakende terreinen. Hoe dichter we bij het centrum komen hoe
voller het wordt. Alles gebeurt op straat. Tussen de rommelige bouw
staan af en toe zeer flitstende gebouwen met spiegelramen en
schilderwerk in knallende kleuren. Het lijken feestzalen, maar ze
doen vreemd aan. Veel mensen in traditionele kleding, waarbij de
Cholita's er uit springen. Kleurige enorme rokken, twee vlechten op
de rug en het kenmerkende kleine zwarte hoedje op het hoofd. Wat
werken deze vrouwen hard! Ze dragen hele lasten op hun rug in
kleurige doeken.
Glimmende huizen, maar alleen de voorkant!
Handelswaar, boodschappen, maar ook hun kinderen. In
de huizen is vaak nog geen water en er wordt gekookt op gasflessen,
dus er wordt wat afgesjouwd.
In La Paz is het weer knap druk. Door
de komende verkiezingen is nu een stuk van het centrum afgezet in
verband met betogingen en de bus zet ons maar ergens af want hij
kan er niet door.
Markt in El Alto een buitenwijk van La Paz
Roel doet de stadstour met “tour for
tips”. Die hebben we al in verschillende steden gedaan en zijn
steevast leuk en verrassend. Je komt gewoon opdagen, loopt mee met de
tour en na afloop krijgen de gidsen een vrijwillige bijdrage.
Kennelijk slaat het aan en niet alleen bij ons. De tour gaat over de
heksenmarkt waar gedroogde lama foetussen te koop zijn en tal van
andere duistere zaken. Langs de grote markt waar ieder zijn eigen
Cholita/koopvrouw heeft.
De stad werd vroeger door een rivier in
tweeën gedeeld. Op de ene oever mochten alleen Spanjaarden en andere
Europeanen wonen, op de andere oever woonden de lokale indianen,
veelal van het Aymara volk. Tot 15 jaar geleden mochten Indianen niet
op het plein voor het presidentieel Paleis komen, omdat ze als té
vies werden beschouwd. De Katholieke kerk heeft een grote rol
gespeeld in het ondersteunen en uitvoeren van deze regelingen, in de
naam van bekering tot het heilige geloof. Bolivia heeft een
geschiedenis van zeer kort durende presidentschappen – diverse
malen verlieten ze het paleis via het balkon - afgewisseld met
militaire coups en dictaturen. De huidige president, Evo Morales, is
zelf van inheemse afkomst en al sinds 2005 president, dus er is veel
veranderd.
Fruitstalletje op de markt, oog voor detail ;-)
Bijzonder is ook de gevangenis San
Perdo. Gebouwd voor 400 gevangenen, er wonen er 2.500 met slechts 5
bewakers, want zelfregulatie is het hoogste goed en op ontsnappen
staan stevige straffen. Er wordt door sommige gevangen nog goed
verdiend , de familie komt regelmatig en kookt en er zijn gevangenen
met een duur 'appartement'. Maar ook binnen de muren zijn er arme en
rijke “wijken”en de arme gevangenen hebben een zwaar bestaan.
Om onze laatste vrije avond te vieren
gaan we naar Gustu, een top restaurant in het rijke, lagergelegen
deel van de stad. Tot nu toe waren we steeds in het oude centrum en
wat een verschil! De huizen zijn nieuw en het grootste verschil is
dat ze ook allemaal af zijn. Flats, luxe winkels, metro en stil op
straat. Het diner is geweldig, geïnspireerd op de Boliviaanse keuken
maar erg geraffineerd. Om ons heen wat toeristen, maar het merendeel
zijn Bolivianen, vaak met hun geliefde of gezin. We zien een heel
ander Bolivia hier en kijken onze ogen uit.
Flink remmen!
De laatste dag gaan we voor een
geweldige finale! We fietsen “de meest gevaarlijke weg ter wereld”.
Die bedenkelijke eretitel stamt uit voorgaande jaren toen het de
enige verbindingsweg was tussen Coroico in de Yungas Vallei en La Paz
en een belangrijke route voor de cocaïne. Er is nu een nieuwe
autoweg aangelegd en de oude weg is een populaire, zij het nog steeds
enigszins gevaarlijke, mountain bike route. Maar wat is het gaaf om
hier te fietsen! We starten op 4700 meter, het hoogste punt van La Paz
el Alto.
Straks fietsten we aan de overkant
Om ons heen sneeuw, de dag ervoor hagel, maar wij zijn er
niet rouwig om dat het vandaag alleen maar koud is. We beginnen met
een stukje van de autoweg, dus gewoon over asfalt. We fietsen in
totaal 64 km naar beneden en dalen 3600 meter af. De foto's en het
filmpje zeggen waarschijnlijk meer dan mijn woorden. We dalen
beheerst af en stoppen gelukkig vaak, want de uitzichten zijn
adembenemend. We komen langs een gehuchtje aan de autoweg wat bestaat
uit 21 forel-restaurantjes. Er was ooit een visser bij de rivier, die
ging gebakken forel verkopen langs de autoweg........ de rest kunnen
jullie wel raden. Ook komen we langs een drugscontrole post die alle
vrachtwagens controleert. In de Yungas wordt al sinds jaar en dag
Coca verbouwd.
Geweldige dieptes, ik blijf wel een beetje uit de buurt
Een gedeelte wordt gewoon gebruikt om op te kauwen en
thee van te zetten, zoals wij dat ook gedaan hebben. Maar 30% van de
coca blaadjes “verdwijnt” ieder jaar. Vandaar de controlepost. De
post is overigens gesloten tussen 00.00 en 05.00. De rest kan je hier ook raden.....
Na een paar kilometer komen we op het
ongeplaveide stuk van de weg. Soms is het hier letterlijk
adembenemend als we over een smalle, hobbelige weg vol stenen langs
de afgronden fietsen. De gidsen zijn terecht streng, bravoure gedrag
wordt niet gewaardeerd hier.
Showfoto op het randje
Will, de lokale gids, doet zelf wel mee
aan wedstrijden, zijn record is iets minder dan 2 uur. Wij doen er ruim
4 uur over met de fotostops.
Iedere 1000 meter die we afdalen gaan
er weer kledingstukken uit. Tot de warmte en de muggen elkaar in
evenwicht houden. We fietsen onder watervallen en door riviertjes. We
kronkelen naar beneden terwijl alles om ons heen steeds meer op een
tropische tuin gaat lijken. Sommige stukken zijn pittig, niet om te
trappen, want dat doen we vrijwel de hele weg niet, maar om te remmen
en ondertussen de bolle stenen te ontwijken en de volgende bocht goed
te nemen. Hier en daar staan er sinds twee jaar vangrails, een beetje
mosterd na de maaltijd, maar vast ook effectief voor fietsers.
De
adrenaline geeft ons een kick en ik krijg het idee dat ik best een
beetje kan mountain biken. Dan vertelt de gids dat de meeste
ongelukken in dit laatste stuk gebeuren, omdat mensen teveel
zelfvertrouwen krijgen. OK beetje dimmen dus, maar we genieten toch
allebei van het gevoel en de spanning! Het dal is prachtig en we zien
hier en daar coca velden. Het is een geweldige ervaring!
We eindigen in La Senda Verde, een
opvangcentrum voor onderschepte gesmokkelde dieren, veelal aapjes. Ze
mogen niet terug in het wild, maar niemand betaalt voor de opvang.
Dus onze maaltijd is deel van het goede doel en ze werken in het
centrum met betalende “vrijwilligers”.
Bijna beneden
De bus terug over de nieuwe weg doet er
uren over! Later horen we dat de nieuwe weg nu de meest gevaarlijke
weg in Bolivia is, dus we hebben nog steeds geluk dat we heelhuids in
La Paz aankomen.
Onze vlucht is bevestigd, we gaan weg,
maar we hebben Bolivia in ons hart gesloten. We hopen van harte dat
het de mensen goed gaat, dat ze hun oorspronkelijkheid kunnen
bewaren. Dat Morales, als hij wordt herkozen, het land's belang voor
ogen houdt.....
Wederom een prachtig verhaal. Vooral de fietstocht naar beneden lijkt ons best heftig. Wat een giga dieptes waar je langs komt. Gelukkig weer veilig beneden gekomen. Veel plezier de komende tijd met A/J. Lieve groeten van L/E.
Wederom een prachtig verhaal. Vooral de fietstocht naar beneden lijkt ons best heftig. Wat een giga dieptes waar je langs komt. Gelukkig weer veilig beneden gekomen. Veel plezier de komende tijd met A/J.
BeantwoordenVerwijderenLieve groeten van L/E.