Aankomst Tahanea 28 & 29 mei

Eindelijk weer verse vis!

De laatste dag op zee heeft nog een verrassing voor ons in petto. We slaan weer een vis aan de haak, ik had de moed al bijna opgegeven. We denken dat het een Wahoo is, zo'n 95 cm lang en slank. Er komen twee mooie grote witte visfilets vanaf. De hele dag zitten we te glimmen en het is lekker smullen.

Navigeren met Google Earth en de plotter

De oversteek verloopt verder probleemloos. In de nacht van donderdag op vrijdag varen we tussen twee atollen door naar de ingang in het rif van Tahanea. Zelfs als we er een kleine 4 mijl vandaan varen zie ik het andere atol niet, ook niet met de verrekijker en maanlicht. Ik zou hier niet graag varen zonder kaart en gps. We gebruiken nu ook de opgeslagen satelietfoto's waar we een gps muis op aangesloten hebben, de werkelijkheid is immers nauwkeuriger dan welke kaart dan ook. Ja, zo durven we wel! Toch wachten we op daglicht voor we naar binnen gaan, zicht gaat boven alles.

Uitgaande stroming en wind uit de andere richting: rommelig

Het invaren van het atol gaat goed, al hebben we nog veel uitstromend water. Het is precies tussen laag en hoog water in, maar dat zegt bij atollen niet zoveel merken we. Hoe het wel moet zullen we de komende weken wel leren. We hebben stroom tegen, tot 5 knopen op het smalste stukje, maar we komen er doorheen. Eenmaal binnen is alles rustig en ankeren we achter een motu/eilandje met de neus in de wind. Er liggen al twee andere boten, wat zullen die weer voor nieuwe verhalen aan boord brengen?

Het budget van de reservaat laat kennelijk te wensen over

De hele dag is het wisselend weer en we zijn altijd een beetje uit ons ritme na dagen op zee en een wel erg korte nacht. Een rustig dagje op de boot dus. Morgen op verkenning. De eerste indruk is overigens dat het veel groter is dan we verwachtten. We kunnen de overkant van het atol niet zien! We liggen nu aan de oostkant van de doorgang in het rif. Er zitten daar vlak bij elkaar drie doorgangen, de rest van het atol is omsloten door het rif. Het Tahanea atol is een natuurreservaat omdat hier de zeer zeldzame Tuamotu strandloper broedt, maar of we die tegen gaan komen?

Is dit hem? Nee helaas niet, maar wel mooi!

Navigatie: de geweldige Tuamotus Compendium van het jacht Soggy Paws te vinden op: http://svsoggypaws.com/files/

Parels en weer op weg - 22 tot 27 mei

de voorbewerking van het zwarte celmateriaal

Wie van jullie kent Snuf en Snuitje nog, de boefjes uit Pipo de Clown? Wij hebben het er de laatste dagen regelmatig over gehad en dan vooral hun voorliefde voor p..p..p..parels. Ze zouden hun hart hier op kunnen halen! De Gambier Archipel is namelijk van nature erg geschikt voor het kweken van parels. Niet te diep, maar diep genoeg, veel doorstromend zeewater door de verschillende ingangen en de goede temperatuur.

Inbrengen van de kern en het celmateriaal

Overal zie je dan ook de boeitjes waar de parels aanhangen en de bouwsels in het water waar ze, ja wat doen ze daar eigenlijk? We gaan op zoek naar een parelfarm die ons wat wil laten zien. Van andere zeilers horen we dat Eric daar wel voor open staat en Engels spreekt. We komen niet zo gelegen, maar de volgende morgen is het goed. Omdat we er toch liggen vragen we of Eric 's avonds komt eten. Hij brengt zijn zoon mee die vakantie heeft en een paar weken meewerkt op de farm.

Het witte bolletje in het midden is het parelzakje

De rest van het gezin woont op Tahiti. Eric vertelt over zijn grootouders die uit China geëmigreerd zijn naar Tahiti en hoe hij in de parelkweek terecht gekomen is. Eerst heeft hij jaren voor een grote onderneming gewerkt, maar nu heeft hij al 8 jaar zijn eigen farm. Met 13 hectare water bescheiden, maar dan heb je ook niet zoveel personeel nodig. Zo rond de 8 á 10 mensen is genoeg. Eric en zijn werknemers wonen naast de farm op de motu. Zijn zoon Ari studeert Bedrijfskunde in Montreal. Op de vraag waarom in Canada en niet in Frankrijk, antwoordt hij dat hij de indruk heeft dat in Europa (Frankrijk) ze hem willen vertellen hoe het moet, in Canada zijn ze veel meer open en gericht op andere landen. Interessant!

Eric en Roel op de Parelfarm

Eric kweekt vooral de zwarte parels waar de regio beroemd om is, maar ze kunnen ook blauwe, groene, aubergine en beige parels kweken als ze dat willen. Voor de liefhebbers staat onderaan het blog een beschrijving hoe de parels gekweekt worden. Zwarte parels zijn zeer geliefd in Japan en China en daar gaan de meesten dan ook naar toe. We zijn vergeten te vragen hoeveel parels de farm op jaarbasis produceert, maar ook zonder dat zijn we erg onder de indruk. We worden uitgenodigd om de volgende week weer te komen kijken als er geoogst wordt, jammer genoeg zijn we dan al op weg naar de Tuamotus.

Samen eten met Hervé, Valerie en Ariki

De laatste stop in Gambier is Taravai waar Valerie en Hervé ons uitgenodigd hebben om vrijdag samen te eten. Ik maak me zorgen over de afspraak omdat we vrijdagmorgen pas weggaan bij Eric. Totaal overbodig, als ik langs ga met de dinghy hebben ze nergens op gerekend want we waren er nog niet en je maakt pas een plan als iemand er is. Ik denk dat wij té lang in Nederland gewoond hebben met agenda's die weken van te voren gepland zijn met afspraken om hier aan te kunnen wennen. Het is wel erg ontspannen om zo te leven. We eten zaterdag samen. Eric heeft ons een zak met oestervlees gegeven en we maken er een curry van met vruchten van het eiland. Valerie heeft kip gemaakt en Hervé broodvrucht en lekkere bananen geroosterd.
Zoontje Ariki is dol op Roel, zeker als hij ontdekt dat in zijn rugzak iets lekkers zit voor na het eten: pennywafels. Het eten is feestelijk en erg gezellig, we zullen hen niet snel vergeten.

De Petit Prince's wat zullen we hen missen!

Ook bij Lolo en Pierre nemen we hartelijk afscheid. We liggen weer met de Petit Prince en de Manatai voor het strand en er ligt nog een Franse boot met 4 kinderen aan boord dus het is druk rond het huis. Hier scheiden de wegen van de Petit Prince, Manatai en Tara. Na 14 en 7 maanden is het een warm afscheid, maar ook met enige tranen. Het zijn vrienden geworden en de kans dat we elkaar weer zien is niet zo groot. Wat hebben we veel fijne dingen samen gedaan en meegemaakt!

Motu Tenoku bij de NW pas

Dan zijn wij er helemaal klaar voor en laat de wind op zich wachten! We vertrekken toch na al het afscheid nemen, al is het maar naar Tenoku een héél klein motu-tje bij de westelijke doorvaart. We snorkelen een paar uur en bereiden ons voor op de oversteek. Het snorkelen is prachtig. Er zijn een soort straatjes in het koraal waar je doorheen kunt zwemmen, vol met vissen. Ik zie een reusachtige vis waarvan ik denk dat dit de Napoleonvis is waar de Fransen het steeds over hebben, geweldig! Hij is erg schuw maar ik heb de tijd en hang een poos aan het koraal tot hij weer te voorschijn komt zodat ik hem goed kan zien. Zijn profiel lijkt een beetje op het profiel van de Moai beelden op Paaseiland. Er zijn ook twee Wit Tip Rifhaaien die mij nieuwsgierig komen bekijken. Het lukt om rustig te blijven hangen aan het koraal. Wie kijkt hier eigenlijk naar wie?

Een laatste blik op de Gambiereilanden, de westpas

Eind van de middag komt er wind en kunnen de zeilen op. De doorgang in het rif is iets meer dan 10 meter diep, 500 meter verder is het al meer dan 1000 meter diep en na een paar uur zijn de Gambiereilanden verdwenen aan de horizon, ons stukje paradijs!

We zijn nu al drie dagen onderweg met een heerlijk saai weerbericht. Alle dagen windkracht 4 uit het oosten en de komende dagen zit daar geen verandering in. Wel veel bewolking en af en toe een miezerbui. Tot onze verrassing is het koel en komen de lange broeken en lange mouwen shirts weer uit de kast. De golven zijn redelijk hoog en door de bijna voordewindse koers beweegt Tara veel en onvoorspelbaar. Weer om naar de zee te kijken, veel te lezen en af en toe een filmpje te kijken. Maar we hebben natuurlijk niets te klagen met dagen van rond de 150 mijl. Het beroemde/beruchte atol Mururoa (Franse Kernproeven) en vele anderen zijn inmiddels gepasseerd. We zijn op weg naar Tahanea, een atol in de Tuamotu's zuidelijk van het bekendere Fakarava en verwachten daar vrijdagmorgen de 29e aan te komen.
Middagpositie 27 mei (lokale tijd) 19º38' Zuid 141º31' West, nog 245 mijl naar Tahanea

Hoe parels parels worden....

Minuscule stukje zwarte parelmoercellen

In het begin van de 20e eeuw heeft een Japanner (geen wikipedia hier dus geen naam) het kweken van parels in honderden kleine stapjes met vallen en opstaan ontwikkeld. Dat proces wordt nog steeds verfijnd en aangepast aan de plaats waar de parels gekweekt worden. In Gambier wordt als het zeewater opwarmt voor de zomer, het oesterzaad geoogst op pluizige pluimen die ze boven de oesters in het water hangen. Na 6 maanden zijn de schelpjes ongeveer 5cm en worden ze geoogst. Een goed oestertje wordt doorboord, aan een plastic draadje geknoopt en met collega's aan een lange lijn vastgemaakt om een aantal maanden te groeien. Dan gaan ze eruit en volgt een operatieschema voor ieder oester.

Het inbrengen is echt een precisiewerkje 

De schelp wordt een stukje opengewrikt, in de "operatiekamer" wordt er een sneetje gemaakt in het midden van het parelzakje (een klein ballonnetje in de schelp), daar gaat een nucleus in (klein stenen kraaltje) samen met een mini stukje zwarte parelmoercellen. De schelp gaat weer dicht, gaatje boren aan de basis van de schelp en dan worden de schelpen in zakken van net vastgezet met tye-raps.

De schelpen worden vastgezet in de draadzakken

De zakken gaan het water in, worden iedere 3 weken opgehaald en schoongemaakt en 14 maanden later is de eerste oogst. Ongeveer 60% van de schelpen overleeft en produceert een pareltje. Als hij dat goed doet krijgt hij een nieuw steen kraaltje. Goede oesters produceren zo tot 5 keer een parel.
In de parelfarm zien we hoe ze de zwarte parelmoercellen uit de levende mantel van een oester snijden, precies op de plek waar een zwarte parelmoerrand in de schelp zit. Daarvan prepareren ze mini stukjes voor de collega's die ze in de parelzakjes stoppen. Het is erg precies werk en de jonge vrouwen zijn dan ook geconcentreerd bezig.
Eric vertelt dat in natuurlijk oesterpopulaties er ongeveer evenveel vrouwelijke als mannelijke oesters zijn. Oesters kunnen echter van geslacht wisselen. De pareloesters zijn bijna allemaal mannelijk, waarschijnlijk door de stress en operaties. Alles heeft een keerzijde, ook parels.

Pennywafels en Ariki, om op te vreten

Voor zeilen in de Gambier Archipel hebben we gebruik gemaakt van de uitstekende Gambier Guide van het zeiljacht Pitufa, te vinden op www.pitufa.at

Motu's en een verstekeling - 13 tot 19 mei

de Tepapuri Motu waar we voor anker liggen

De Gambier Archipel wordt ook wel Frans Polynesië in het klein genoemd. Er zijn hoge vulkanische eilanden met weelderig bos zoals op de Marquesas en Tahiti en er zijn de lage motu's zoals op de Tuamotu's en west van Tahiti. Omdat die laatste bestemming even op zich laat wachten gaan we in de archipel op weg naar de motu's aan de noordkant. Motu's zijn koraal eilanden op de rand van het rif dat de lagune omringt. Ruig aan de kant van de oceaan met aan de binnenkant prachtige witte stranden. Op de eilandjes, die zelf maar een paar meter boven het water uitkomen, groeien palmen en wat bomen. De hoogte van de bomen is steevast het hoogste punt van een Motu. De Tuamotus zijn daarom berucht uit de zeevaart-dagen vóór de GPS en satelliet-foto's. Je ziet ze pas als je er bijna bovenop zit en vooral 's nachts was dat angstig varen. Tussen de eilandjes zijn ook nog onberekenbare stromingen. Mijn eerst vergissing: ik denk aan de Motu's als eilandjes, maar de grootste lagunes zijn van het maatje IJsselmeer, Volendam en Hindelopen liggen dan op Motu's aan de rand!

We hebben nu wielen onder de dinghy, dat is fijn!

De Gambier Motu's zijn lekker klein. We varen achter de Manatai naar het verste punt de Tepapuri Motu. We varen dan een stuk door niet in kaart gebracht gebied, dus we moeten het van de dieptemeter en de kleurverschillen in het water hebben. Het is echt spannend, want als je op een koraalhoofd vaart kom je goed vast te zitten en moet je wachten op hoger water en vaak veel schade. We komen er goed doorheen met een minste diepte van rond de 5 meter. Dan liggen we ook vorstelijk bij een wit strand en de palmen wuiven ons tegemoet. We lopen om het eilandje heen en de dag erna om het eilandje ernaast. Aan de oceaan kant ligt het bezaaid met dood koraal en de golven slaan meters bij ons vandaan kapot op het rif. We komen thuis met een zak vol mooie schelpen. Ik vind een schelpje dat vroeger in een doosje van Shell zat waarvoor je schelpen kon sparen bij tankbeurten. Ik droomde ervan om het spoor van de schelpen te volgen en hier ligt er dan één. Het schelpje krijgt een ereplaats aan boord. Aan de kant van de lagune groeien de palmen tot in het water en wemelt het van de wandelende schelpen. Mmmm? In de schelpen zitten Bernard Heremiet kreeftjes.

Een Heremietkreeft op weg naar boven

De baby's zitten in torentjes van nog geen centimeter groot, de volwassen dieren hebben een gat gemaakt in een grote krulschelp en sjouwen het ding kunstig mee. Als het laag water is zitten er tientallen op de stammen van de lage palmbomen. Zodra ze onraad voelen trekken ze zich terug en zie alleen nog hun oranjerode scharen waarmee ze zich vasthouden. Als we stil zitten bewegen alle schelpen om ons heen. Het is een wonderlijk gezicht.

IJzerhoutbomen op het strand: onverwoestbaar & schaduw

In de tussentijd hebben we ook nog te maken met een verstekeling aan boord. In het dorp is een rat aan boord gekomen. Een aangevreten banaan doet de alarmbelletjes rinkelen, maar het zou misschien nog een insect kunnen zijn? De volgende morgen is er weer een banaan de klos en liggen er overal keuteltjes.

Arm dier, maar voor ons een zorg minder

Niet goed! Ik kijk regelmatig een aflevering Rizoli & Isles over agente Jane en haar vriendin Maura, de patholoog-anatoom. De rat brengt de detective in mij naar boven. Ik vind poepjes bij de ankerketting en op het voordek, het muggengaas van het voorste luik hangt aan een kant uit de geleiders en op de mat voor ons bed liggen ook keutels. We zoeken onze rattenval op tussen de reserveonderdelen, maar het dier laat zich niet horen of zien. Als we 's avonds terugkomen van het diner bij de buren kan de patholoog-anatoom aan de slag: gebroken nek, toegebracht door een sterke slag van achteren, geen bloedverlies, op slag dood. Maaginhoud: banaan en brokje Beemsterkaas. We verbazen ons er over hoe groot hij of zij is en dan krijgt het dier een waardig zeemansgraf. Dat heeft gelukkig niet lang geduurd want slapen met een rat om ons heen vonden we helemaal niets!

Marianne, Guy en Teiva van de Manatai aan de oceaankant

De laatste dag op de motu's varen we langs de motu waar de vliegtuigen landen uit Tahiti. Opeens gaat de zandweg over in een vierbaansweg en dat is het vliegveld, een hele luxe voor twee vluchten per week. Aan de zuidkant van de motu zit een pas in het rif waar je met de dinghy door kunt en rond hoogwater is het daar een vissen-festijn. We snorkelen tussen prachtig koraal met tientallen enorme vissen en honderden kleine. Het water is super helder. Er zwemmen ook een paar Zwartpunt rifhaaien rond van zo'n 1,5 meter lang. Ze doen mensen niets, maar het blijft imposant. Het beeld van de gevaarlijke haai zit zo ingebakken in onze hersenen dat het de eerste keren lastig is om rustig te blijven zwemmen, vooral als ze dichterbij komen. De speervissers kunnen rekenen op nog meer belangstelling, maar ook zij blijven ongedeerd. Er zijn verder prachtige rode en blauw papegaaivissen en hele grote Meroux/Grooper met forse tanden, daar blijf je automatisch uit de buurt, ze kijken zeer onvriendelijk.

Wandeling in het kamerplantenbos op Taravai

Nog een paar dagen naar Taravai, onze favoriete plek in Gambier. Het is heerlijk hier én er komt eind deze week ander weer aan met wind uit het oosten. Goed nieuws en daardoor genieten we nog extra van onze laatste dagen hier.

Wel een beetje doorlopen hoor.......

Voor zeilen in de Gambier Archipel hebben we gebruik gemaakt van de uitstekende Gambier Guide van het zeiljacht Pitufa, te vinden op www.pitufa.at

Regen in het paradijs - 5 tot 12 mei

Uitzicht van Mount Duff, met miezer regen

De hele week blijft het weer wisselvallig met harde wind uit noordelijke richtingen veel bewolking en af en toe een bui. De buien duren nooit lang, dat is het goede nieuws. Na eerst weken met prachtig weer moeten we even omschakelen. Het regent in ons paradijs! We proberen samen Mount Duff te beklimmen, met 441 meter het hoogste punt van Gambier en steil. Op een derde moet ik al afhaken, ik kan gewoon niet goed ademhalen. Roel komt helemaal boven, wow wat een uitzicht! Op de foto's is wel te zien dat het waterig weer is. De benauwdheid blijkt een flinke keelontsteking te zijn en dat houdt me een paar dagen rustig en op de boot.

Het geboorte register van Rikitea op het stadhuis

We lezen en prutsen wat en kijken onze ogen uit naar de ankerplaats. We liggen nu zeker met 20 boten en horen steeds dat er nog mensen onderweg zijn. De boten komen uit het Panama kanaal en Galapagos en zijn zonder uitzondering groot, inclusief 5 enorme catamarans. Na onze "eenzaamheid" in Patagonië is dit heel anders. Door de noordenwind kan er ook niemand weg. Voor het eerst sinds lange tijd komen we 2 Nederlandse boten tegen en het is heerlijk om in onze eigen taal te kunnen praten. Het zou wel fijn zijn om verder te gaan, omdat we graag de Tuamotu eilanden willen bezoeken voor we naar Tahiti gaan. Die tijdsdruk zal de komende maanden steeds meer gaan spelen. Te veel te zien in te weinig tijd en zijn altijd weersafhankelijk.

Overal bloemen langs de weg

Vanaf Taku Punt de motu's op de rand van rif

Op een mooie dag wandelen we naar Taku een dorpje op de noordpunt van het eiland. Eerst over de kam van het eiland naar de andere kant door prachtig regenwoud en daarna over de onverharde weg langs de waterkant en door de dichtbegroeide heuvels. Marianne van de Manatai kent bijna alle planten en weet wat eetbaar is en hoe de locale mensen ze gebruiken.

De binnenkant van Taku punt

Boompjes waar je touw en een schuilplaats mee kunt maken, varens om hoofdtooien van te vlechten tegen de muggen, paarse bloemetjes die naar champignon smaken voor in de soep en ga zo maar door. Doordat alles een verhaal krijgt zien we meer. Het dorpje Taku is vrijwel onbewoond, maar wel een grote kerk van rond 1850 die ze restaureren.

Ylang Ylang bloemen

Bij de kerk staat een ylang ylang boom die in bloei staat, de bloemengeur is met niets te vergelijken zo zoet en exotisch. Om de punt waait het flink en dat geeft de wandeling een lekker fris tintje. Vanaf een uitkijkpunt zien we de golven aan de andere kant van het vliegveldje kapotslaan op het buitenste rif. Binnen het rif zien we de mooiste kleuren blauw, groen en turkoois. Het is zo prachtig dat we iedere keer weer met open mond staan te kijken.

De toespraak van de Administrateur

Om het grijze weer te doorbreken komt de administrateur uit Tahiti op bezoek. Iedereen mag komen kijken bij de ontvangst in de sporthal. De gebruikelijke toespraken volgen. De burgemeester is blij met het bezoek en wijst op wat er allemaal ontbreekt op het eiland. De administrateur is ook blij dat hij er is en doet beloftes over wat hij allemaal gaat proberen te doen. Ik geloof dat de plannen om een nieuwe school voor de tieners te bouwen al vaste vormen hebben. Ze spreken ook over een marina voor de boten, moge dat maar heel lang in de praatfase blijven! We moeten er niet aan denken dat deze prachtige plek overgenomen wordt door de projectontwikkelaars!

De Dansers

Dan komt de lokale dansgroep optreden. Trommels en zelfgemaakte percussie instrumenten geven de toon aan. De kostuums zijn van bladeren gemaakt en de dansers glanzen van de geurige Monoi (kokosolie) waarmee ze zich insmeren. Er wordt gedanst en gezongen. Heerlijk om naar te kijken en weer heel anders dan op Paaseiland. We horen dat dit meer lijkt op de dans van de Marquesas eilanden. Aan de kant staat een klein meisje alles na te apen, jong geleerd oud gedaan. Na de dans wordt iedereen uitgenodigd om wat te eten, de gastvrijheid is vanzelfsprekend.
De bladerrokken en topjes worden achtergelaten en de kinderen van de boten spelen prinses en krijger en ook bij ons hangt nu zo'n bladergordijn over het stuurwiel. Kunstig gemaakt!

Franse buren: 's morgens om 6 uur ligt het ontbijt al in de kuip

Net het weerbericht opgehaald, komende week lijkt nog geen weer om naar het noorden te zeilen...we zitten vast, maar wel in een paradijsje.

Beeld in Stadhuis

De Anna kapel, een van de vele kerkjes

 Pompelmoezen in overvloed

Voor zeilen in de Gambier Archipel hebben we gebruik gemaakt van de uitstekende Gambier Guide van het zeiljacht Pitufa, te vinden op www.pitufa.at

Taravai eiland - 28 april tot 4 mei

Het strand van Taravai Yacht Club

De ankerplaats bij het vrijwel verlaten dorpje op het eiland Taravai is prachtig. We liggen middenin het koraal en als we met de dinghy naar de kant gaan komen we op een wit zandstrand met kokospalmen. Met een glimlach heet het Yacht Club Taravai. Het is zo genoemd door Pierre en Lolo, een Frans stel wat hier besloot te blijven en nu een warm welkom heeft voor zeilers. De boot ligt nog wel voor de deur, al is hij een beetje roestig aan het worden. Ze verbouwen het een en ander en hebben varkentjes die wild rondlopen en af en toe in de diepvries belanden.

Echte scharrelvarkentjes

Een welkome aanvulling van de voorraad van menig zeiljacht. In het huis zijn drie gasten en met 4 boten komen er nog 15 mensen bij.  Onze vrienden van de Petit Prince zijn aangekomen en we liggen hier met de Manatai en Amasi, de Franse ecoboot.

Iedereen doet wat hij/zij wil en draagt bij aan het geheel zonder dat daar veel over gezegd wordt. We helpen met onderhoud rond het huis. We eten op het strand van wat ieder meeneemt. Roxy geeft iedere morgen yogales.

Rodrigo aan het werk

Rodrigo hakt met een manchete het pad open naar de top boven het dorpje en we lopen met z'n allen naar boven, wat een uitzicht! Guy en Franck speervissen op de enige eetbare vis die in de lagunes zwemt. Vooral Guy is er erg goed in. Ik probeer het ook een keer, maar de enige keer dat ik de eetbare vis zie schiet ik mis. Toch is het wel een belevenis, want het voelt heel anders dan zomaar snorkelen. Ik kan beter koken en dat wordt ook zeer gewaardeerd.

Uitzicht over de baai van Taravai

Het is 1 mei lang weekend en aan de andere kant van de kerk zijn de bewoners er met een gedeelte van hun familie voor het weekend.

De familie van Augustine, de jarige in de streepjes met fles

We lopen erheen op vrijdagmiddag om kennis te maken en worden gelijk uitgenodigd om te blijven. Het is verjaardagsfeest en er wordt gedronken en gegeten. Er is schildpad, iedereen vertelt gelijk dat het eigenlijk niet mag, maar soms mag het toch voor een feest. Het is de eerste keer dat we het proeven en het is heerlijk. Een kruising tussen entrecote en vis. Roel wordt eerbiedig aangesproken met Papi, hetgeen mij gelijk Mami maakt, waar ik iets minder blij mee ben. Ik schat Augustine, moeder, oma en tante van alle aanwezigen hier, toch 10 jaar ouder.

Laheina, Herenui en Tanavai, kleindochter en achterneefjes

Later kom ik erachter dat ze 10 jaar jonger is dan ik en in haar eentje 6 kinderen heeft opgevoed. De oudste is ruim 30 de jongste 15, wat een opgave! Twee jaar geleden heeft ze Marcel leren kennen en samen lijken ze het heel fijn te hebben.De gastvrijheid is geweldig, maar het lijkt er ook op dat zij alleen drinken en niet eten zolang wij er zijn, dus na de rijst en wat kip en de verjaardagstaart gaan we terug naar de boten. Mét een uitnodiging om zondag samen te eten, maar dan kunnen we wat meenemen.

De kerk gezien door de oude toegangspoort op het strand

De zondaglunch is heel gezellig. Naast de familie die we al kennen zijn er nu ook Hervé en Valerie met hun zoontje Ariki. Zij blijken naast Lolo en Pierre de enige vaste bewoners te zijn op het eiland. Ooit woonden hier honderden mensen, vandaar de forse kerk, nu nog slechts een handvol. Ze woonden eerst in Rikitea maar Hervé hield altijd al meer van Taravai.

Valerie&Hervé bij een gedeelte van het huis

Zijn opa liet hem zijn huisje na en het land eromheen en een aantal jaren geleden hebben ze de stap gezet om hier te gaan wonen. Valerie geeft Ariki zelf les en hun oudste zoon is nu in Papeete op Tahiti voor een aantal jaren middelbare school. Voor we vertrekken gaan we nog een keer bij hen op bezoek.

Hervé heeft avocado's voor ons gehaald en we krijgen ook nog allerlei fruit en groenten mee.

Een zandschilderij van Valérie

Valerie laat haar werk zien, ze maakt bijzondere schilderijen met zand wat van de Gambier eilanden komt. Allerlei kleuren heeft ze verzameld van helder wit tot bijna rood en de schilderijen zien er prachtig uit. Ze hebben zelf hun huisje gebouwd, watertanks voor (drink)water en zonnepanelen voor de energie. Het is een heerlijke plek om te wonen, maar ook afgelegen. Met een warm gevoel nemen we afscheid, of we stokbrood mee willen nemen als we nog eens terug komen.

We varen terug naar Rikitea om nog meer van het eiland Mangareva te zien. De wind is de afgelopen dagen toegenomen en bij Mangareva liggen we beter beschut. Lekker wandelweer!

Als je goed kijkt: de boten voor anker bij Taravai

Het eten: kokos, geit, krab, taro, rijst, saus en brood

De Familie en zeilers bij de zondagslunch

Macramé sieraden knopen op het strandbed

Samen vis in kokosmelk maken, alles vers!

Tiaré, konden we de geur maar meesturen.....