Bikkelen 1 - 21 november

Zijn we echt drie weken verder sinds het laatste blog? Voor ons is het één periode van werken aan de boot geweest, met 1 vrije dag afgelopen zaterdag. In de kuip en op de opbouw zijn de slechte plekken gezandstraald, maar we zijn niet tevreden. Waar we de kit weggehaald hebben tussen teak en verf is te smal om het goed te kunnen stralen. “Ja”, zegt Ray de opzichter, “vroeger haalden we altijd 1 lat teak weg om de verf door te laten lopen onder het teak”. We denken er even over na en besluiten om die weg te gaan. Als we van te voren geweten hadden hoeveel werk het was weet ik het nog zo net niet, maar als er 1 lat uit is gaat de volgende ook. Vervolgens halen we al het teak van de kuipbanken eraf, dan de vloer en rond de mast. Dagen zijn we er mee bezig en we werken het weekend door zodat de schilders zo snel mogelijk verder kunnen.

Als we het teak eruit hebben vragen we ons af hoe we dit er ooit weer in krijgen? We schakelen Steve in, 35 ervaring in boten en teakdekken. De ontmoetingen met Steve zijn bijzondere momenten. Hij heeft namelijk geen tijd (en wij geen geld) om het voor ons te doen, dus hij gaat ons alleen instructie geven. Dat doet hij in een spreektempo sneltrein cq TGV doorspekt met vaktermen in het Nieuw Zeelands en hij probeert ons in 1 uur 30 jaar ervaring bij te brengen. Pfff na één uur Steve moeten we er twee bijkomen en dan zijn we nog een uur bezig om alles wat we onthouden hebben op te schrijven. “Heel eerlijk” zegt hij, “als ik het moest doen dan was het goedkoper om nieuwe latten te maken”. Teak kost hier ongeveer 20.000 euri per m2 dus reken maar uit. Na afloop van de klus dreigt hij ons te vermoorden omdat we nu over cruciale en uiterst schaarse kennis beschikken............

We zijn elk 7 werkdagen bezig om de latten helemaal schoon te maken en voor te bereiden om straks weer op het dek te gaan. We prijzen onszelf gelukkig dat vrijwel alle latten onbeschadigd losgekomen zijn, er hoeven maar een paar stukjes vervangen te worden. Dan komt Steve “even” droogpassen, alle latten op dek zodat we straks, als alles geschilderd is, ze er alleen maar op hoeven te leggen met kit en vastschroeven. We werken met z'n drieen 8 uur keihard, waarbij Steve al het moeilijke werkt doet en wij assisteren. Ik kan wel zien dat het resultaat straks vele malen mooier gaat worden, zowel het schilderwerk als het teak, maar ik zie ook de weken voorbij glijden.

Iedere week komt er weer iets nieuws wat ook nog aangepakt moet worden en omdat alles nu toch open ligt is dit het moment. We komen zelfs op plekken waar we nog nooit gekeken hebben, zoals een inspectie van de binnenkant van de kiel. Ook lossen we een al langer slepend probleem op van een lekje van de dieseltank en zo we leren iedere dag. Vooral vaktermen en materialen zijn een uitdaging in het Engels en soms Nieuw Zeelands. Zo heet plamuur hier geen filler maar bog. Het duurde echt een paar dagen voor we het werkwoord “boggen” doorhadden. Ray legt uit wat ze de komende dag gaan doen: De rand stralen vervolgens 3914 (geel) erop dan 409 (roze) dan boggen en weer schuren. “It needs a lot of TLC” zegt hij. Die verf ken ik nog niet, dus ik vraag wat hij bedoelt. Hij kijkt me verbaasd aan “Tender Loving Care” oftewel liefde en aandacht. Op dat niveau bevinden wij ons dagelijks.

Ik moet zeggen dat ik achteraf een wat optimistische verwachting had van de hele operatie. Wij brengen de boot naar Rudolphs, halen de mast eraf en de ramen eruit en krijgen Tara dan glimmend en geschilderd weer terug, met een strik erom heen. In de tussentijd maken wij leuke uitstapjes en wandelingen. Zo loopt het toch niet helemaal. Het goede nieuws: we beginnen nu eindelijk aan het opbouwen. De eerste verflagen zitten op de opbouw en deze week gaan we als het goed is de verfhal in en kan het grote spuiten beginnen. Maar een paar weken zijn we nog wel bezig voor we weer op Tara kunnen wonen.

Ons plan om in december naar Nelson op het Zuidereiland te zeilen laten we los. We zijn niet op tijd klaar en het is vanaf het noordpuntje van het eiland toch een oversteek van 4 dagen over de Tasmanzee die we niet onder tijdsdruk willen maken. Vanaf januari gaan we de baaien aan de Oostkust van het Noordereiland verkennen, ook daar is genoeg te zien. Dat geeft rust.

Is het alleen maar hard werken? Nee gelukkig niet en er moet iedere dag gegeten worden. De Bounty is weer terug uit Fiji en we we zien hen een paar keer, het voelt alsof er geen dag tussen gezeten heeft. De Fiji verhalen zijn om te smullen, evenals de kookkunsten van Paulien. We halen Niels en Margret van de Unwind begin november op in Auckland en het is fijn ze weer te zien! We hebben een hele gezellige avond met de Dutchies van Tara, Unwind en de Bounty samen. We zijn één avond allemaal tegelijk in Whangarei voordat René en Paulien weer naar Nederland vliegen. We zien een Japanse zeilboot in Whangarei. Dat is uitzonderlijk, want Japanse zeilers zijn we vrijwel nog niet tegen gekomen. We gaan kennismaken met Yoshika en Tsunemi en met de zeekaarten erbij praten we een hele avond over zeilen in Japan. We krijgen er nu al zin in, al is het geen gemakkelijk gebied om te zeilen. Zij zijn nu voor familiebezoek in Japan, maar hopelijk zien we ze nog een keer voor we hier weggaan. Het voelt alsof we al een beginnetje hebben gemaakt met onze reis naar het noorden.

Nog meer eten, de zaterdagse boerenmarkt is een wekelijks hoogtepunt. Eerst vroeg in de morgen verse, lokale groenten, fruit, vis en nog veel meer inslaan en daarna koffie drinken met Sharron en haar vrienden die we nu beter leren kennen. En zo komt weer van het een het ander, een etentje hier, even op de koffie daar, het voelt goed. We sporten een paar keer per week in het park onder leiding van Mo en hij laat ons flink zweten, ik kan de buikspieroefeningen van de afgelopen training nog goed voelen. In de Little Earth Lodge is het is heerlijk. Iedere week nieuwe gasten en de natuur gaat duidelijk richting zomer. Zo voelen we ons steeds meer thuis in Whangarei.

Het Zuidereiland wordt getroffen door een aardbeving. In Whangarei hebben we er niets van gemerkt, maar de beelden zijn we indrukwekkend. Gelukkig vrijwel geen slachtoffers, maar de materiele schade is enorm. Het zijn wel de plekken waar we vorig jaar heerlijk rondgetourd hebben, en nu is het een ravage. Dan hebben wij niets te klagen met onze kleine onderhoudshouds perikelen.  

foto's:
Pineaple guave bloesem, Californische Kwartel op ons oprijpad, werkoverleg Pete en Ray, werkplaats Jacomine, spuiten, Trainer Mo met Margret en Jacomine, Kamerplantjes in het wild de Hertshoornvaren

Déjà Vu Brazilië? 20-31 oktober

We starten met een flitsend begin van de werkzaamheden, het onderwaterschip wordt in een paar dagen helemaal gestript. Het aluminium ziet er prima uit een ook de puzzel met loslatende plamuur wordt opgelost. Die bleek later aangebracht over andere lagen heen en de hechting was niet meer optimaal. We beginnen straks helemaal opnieuw met het aanbrengen van het verfsysteem, voorlopig staat Tara in haar blote billen met een zachtroze laag anticorrosieverf te wachten op het vervolg. De tweede week begint met een vrije dag, daarna een dag regen (geen werk) en dan een dag geen mensen om aan de boot te werken. Er bekruipt ons een dêja vu Brazilië gevoel. Wij werken iedere dag aan onze klussen, maar de voortgang lijkt eruit. Een gesprek dan maar, in afwachten hebben we geen zin in. Vrijdag wordt er keihard aan de boot gewerkt, kijk, het kán wel. Ze hebben twee grote klussen op de andere werf van het bedrijf, maar wij willen ook vooruit. Er komt nog een tentdoek over de boot heen zodat er ook met regen doorgewerkt kan worden. De slechte plekken op de opbouw worden aangepakt. Het komt vast goed, maar er is nog een berg werk te verzetten.

In de tussentijd hebben we het sporten weer opgepakt en een paar keer gewandeld in de buurt. Wat een prachtige natuur en zo mooi met al die rotsen, weilanden, bossen en hoogteverschillen. Een zondag wandeling brengt ons naar de Bream Head, één van de hoge rots “hoofden” aan de ingang van de Hatea rivier. Op de beschrijving staat “veel treden”. Ze hebben niets gelogen, we gaan 500 meter omhoog via trappen, treden van rotsblokken en boomwortels. Al met al rekenen we onder het lopen uit zo'n 2500 treden! De beloofde beloning in de vorm van 360 graden uitzicht is er een met een gemengd gevoel, het is namelijk op een rotspuntje met in de diepte de zee en aan de andere kant steil aflopende rots. Net lang genoeg voor een foto en dan weer naar beneden. Dan wacht de laatste beloning, de wandeling was alleen voor fitte mensen en dát hebben we dan toch weer mooi gedaan.

De spierpijn de dagen erna nemen we op de koop toe.

Ons hutje bij Little Earth Lodge bevalt enorm. Met Jürgen en Claudia van de Belle Epoque gaan we de Abbey Caves verkennen. We zien prachtige gloeiwormen en ook de minuscule ragdraadjes met glanzende bolletjes waarmee ze insecten proberen te vangen. Hoe hongeriger hoe harder ze gloeien. Aan de vele glimmende puntjes te zien moeten er snel wat insecten langskomen. In sommige gedeelten van de grotten zijn glanzende stalactieten druiprots, maar het overgrote deel bestaat gewoon uit rots en rotsblokken met in het midden een riviertje. De laatste grot kunnen we aan het eind van de wandeling door het riviertje weer naar boven klimmen. Het koude water komt bij mij tot net onder de oksels en dan komen we weer in de warmte. We zijn zo terug bij de Lodge om lekker samen te eten. De Belle Epoque is al in Alaska geweest en gaan nu naar Patagonië dus er is genoeg uit te wisselen.

In het dagelijkse leven zien we niet zoveel van de Maori cultuur, Whangarei doet erg Engels aan. Een uitnodiging om een Maori Dawn Ceremony (ochtendgloren) bij te wonen slaan we dan ook niet af. Aan de binnenhaven van Whangarei is een klein gebouwtje gemaakt naar de ideeën van Friedensreich Hundertwasser. Deze Oostenrijkse kunstenaar heeft de laatste 30 jaar van zijn leven in Nieuw Zeeland aan de Bay of Islands gewoond en voelde zich erg verwant aan de Maori cultuur. Whangarei probeert nu een Hundertwasser/ Maori museum te realiseren. Het kleine gebouwtje is een voorproefje. Dawn Ceremonies worden alleen gehouden als er een Maori gebouw of Maori Kunst geopend wordt, dus ik neem aan dat er ook Maori kunstenaars bij betrokken zijn geweest. De Dawn Ceremony begint om 5 uur 's morgens, het is nog helemaal donker. Als we aankomen zijn er al een aantal mensen, maar geen Maori. Het lijkt erop dat vooral de ontwikkelaars en voorstanders van het Hundertwasser/Maori museum gekomen zijn. Uiteindelijk zijn er toch wel rond de 100 mensen als de Maori Tohunga (een mengeling van wijze, genezer en priester) en een jongeman verschijnen. De jongen blaast op een grote schelp en er komen nog 3 Tohunga bij hen staan. 

Ze hebben de traditionele capes om, gemaakt van natuurlijk materialen: leer, veren, schelpen, botjes en gras. De Tohunga vraagt wie het gebouw zijn naam gaat geven en de kunstenaars worden uitgenodigd hun gereedschappen neer te leggen. Daarna worden er in het Maori Karakia teksten opgezegd, gebeden om spirituele begeleiding en een goede uitkomst van de bijeenkomst. Alle Karakia teksten worden mondeling doorgegeven van Tohunga op leerling. Dan krijgt het zijn naam Te Kakano / Het Zaadje. De kunstenaars worden bedankt en mogen hun gereedschap weer oppakken. We lopen met zijn allen drie keer om het gebouwtje heen en als afsluiten een Hongi (neus tegen neus) met de Tohunga's. Intussen zingen de eerste vogels en langzaam verkleurt de lucht. Het is bijzonder om mee te maken. Roel vindt het wat al te vroeg, want de volgende Dawn ceremony mag ik alleen gaan. 's Morgens om 10.00 wordt het gebouwtje nog een keer geopend, nu door de burgemeester met lint en schaar, maar dat slaan we lekker over.

foto's Roel aan het werk, Oesters van de lokale markt, bloem van palmboom, 3x Bream Head,  A.H. Reed Memorial Park Kauri en Waterval